Λίγο πριν από τις κρίσιμες κάλπες της 25ης Ιανουαρίου, ρωτήσαμε τέσσερις ανθρώπους -οι οποίοι ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικά ομάδες- να μας πουν τι περιμένουν από τις εκλογές της Κυριακής και αν προσβλέπουν σε καλύτερες μέρες με τη νέα κυβέρνηση.

«Το 2006 χτυπήθηκα από τον καρκίνο. Λόγω των πολυέξοδων θεραπειών έχασα μέσα σε δυο χρόνια τα πάντα. Από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να με κυνηγούν υπέρογκες οφειλές. Τα πρώτα χρόνια με βοήθησαν κάποιοι φίλοι, σύντομα όμως και καθώς η κρίση βάθαινε έπαψα να υποστηρίζομαι από το περιβάλλον μου. Σήμερα είμαι άστεγος. Πριν από την αρρώστια εργαζόμουν ως νοσηλευτής, αλλά δεν κατάφερα να συμπληρώσω τα απαιτούμενα ένσημα και να βγάλω μια σύνταξη. Αυτή τη στιγμή δεν έχω κανένα εισόδημα, ούτε παίρνω κάποιο επίδομα. Είμαι για πρώτη φορά στη ζωή μου τελείως στον αέρα. Φιλοξενούμαι σε έναν ξενώνα στο κέντρο της πόλης τους τελευταίους δύο μήνες και τρώω όπου υπάρχουν συσσίτια. Τα περισσότερα κόμματα με έχουν απογοητεύσει –παρόλα αυτά θα ψηφίσω στις εκλογές της Κυριακής. Όχι όμως από αντίδραση, υπάρχει κάτι άλλο που με κινητοποιεί περισσότερο. Ένα αίσθημα που δύσκολα το ξεριζώνεις μέσα από τον άνθρωπο. Βλέπεις όσο στραβά κι αν έχει πάει η ζωή του, ότι κι αν έχει τραβήξει μέσα του πάντα ελπίζει ότι κάτι θα αλλάξει, ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα. Εν προκειμένω, βέβαια δεν ελπίζω τόσο για εμένα, τα 'χω φάει τα ψωμιά μου. Πρέπει όμως να αλλάξουν οι συσχετισμοί, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Χρειαζόμαστε ανάσες ως κοινωνία. Μας εξόντωσαν. Θα πάω στις κάλπες, έστω και σακατεμένος, ελπίζοντας να μην βρεθούν άνθρωποι στο μέλλον στη θέση μου. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα ψηφίσω τον ΣΥΡΙΖΑ -το σκέφτομαι σοβαρά όμως».

«Είμαι Έλληνας Ρομά – γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κοντίτο στη Θήβα. Δεν πιστεύω ότι αυτές οι εκλογές θα αλλάξουν κάτι. Γέρασα με υποσχέσεις –όλα όσα λένε είναι ψέματα. Ζω εδώ στον καταυλισμό σαν κυνηγημένο ζώο. Τέσσερις φορές την εβδομάδα έρχεται η αστυνομία και μας σέρνει στο τμήμα. Λένε πρέπει να φύγουμε, είναι τα ολυμπιακά ακίνητα. Και να πάμε που; Έχω παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, που θα τα πάω αν δεν μας βοηθήσει κάποιος; Ας μας βρουν κάπου να εγκατασταθούμε και θα φύγουμε την επόμενη στιγμή. Δουλεύω από παιδί, πήγα στρατό, έκανα οικογένεια θέλω την ησυχία μου πια. Είμαι 69 χρόνων. Στις προηγούμενες εκλογές ψήφισα τον Σαμαρά, τώρα όμως θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχω πρόβλημα να το πω. Όλη μου η οικογένεια θα τον ψηφίσει. Και να δούμε αν δαύτος θα 'ναι καλύτερος. Τι θα ήθελα να αλλάξει; Να μας αφήσουν να ζήσουμε ήσυχα χωρίς να κυνηγάνε τα παιδιά μας».

«Εδώ και αρκετό υποστηρίζομαι ψυχολογικά από ένα φορέα υγείας. Δεν εργάζομαι, με συντηρεί η οικογένειά μου. Παλαιότερα δούλευα σε μια εταιρεία τροφίμων –έχω υπάρξει επίσης σερβιτόρα, security, καθαρίστρια. Τώρα πια δε βρίσκω τίποτα, είμαι μακροχρόνια άνεργη. Τελευταία φορά έκανα μεροκάματο το 2006. Τη φαρμακευτική αγωγή μου την παίρνω από δομές υγείας. Αν περιμένω να αλλάξει κάτι μετά τις εκλογές; Δεν πιστεύω στην πολιτική, πιστεύω στους ανθρώπους και στις προθέσεις τους. Αυτό που θα ήθελα πάντως να πραγματοποιήσει η επόμενη κυβέρνηση είναι άμεσες δράσεις ώστε να επανεντάξει κοινωνικά όσους βρέθηκαν ξαφνικά στο περιθώριο –οι ευπαθείς ομάδες δεν χρειάζονται επιφανειακή ευαισθησία ή ελεημοσύνη και φιλανθρωπίες. Χρειάζονται παιδεία, δουλειές και προοπτική. Εγώ δυστυχώς δεν έμαθα γράμματα. Αυτή την εποχή, βέβαια, έχω επιστρέψει στα θρανία για να πάρω το απολυτήριο Γυμνασίου και να μπορώ να ενταχθώ σε κάποιο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ. Όχι, δεν ξέρω ακόμα τι θα ψηφίσω. Ελεγα τον Τσίπρα, αλλά δεν μου αρέσει που είναι άθεος. Εγώ πιστεύω πολύ στο Θεό, είναι ότι μου 'χει απομείνει».

Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στα καράβια –ταξίδεψα ως την άκρη της γης. Έμαθα να μιλώ καινούριες γλώσσες, περπάτησα σε υπέροχους τόπους. Το τελευταίο μπάρκο ως καπετάνιος το 'κανα το 2002. Έκτοτε έμεινα μακριά από τη θάλασσα. Δούλεψα περιστασιακά όπου μπορούσα. Σήμερα ζω με ένα επίδομα ανεργίας 360 ευρώ. Νοίκι δεν πληρώνω, φιλοξενούμαι σε μια κοινωνική κατοικία του φορέα «Κλίμακα». Δεν περιμένω τίποτα από τις εκλογές της Κυριακής. Φοβάμαι ότι όσο καλές προθέσεις κι αν έχει η νέα κυβέρνηση, στο τέλος θα πραγματοποιήσει μονάχα όσα της επιτρέψουν οι Ευρωπαίοι. Δεν παραμυθιάζομαι πια από τις υποσχέσεις των πολιτικών. Τα 'χω ακούσει όλα. Αν θα ψηφίσω; Ασφαλώς, δεν παραιτούμαι του δικαιώματός μου. Θα 'ναι μια ψήφος διαμαρτυρίας, βέβαια, παρά ελπίδας για το μέλλον. Αμφιταλαντεύομαι μόνο αν θα ακολουθήσω την πλειοψηφία ή όχι. Θα το αποφασίσω πηγαίνοντας προς το εκλογικό κέντρο».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.