Ο Θεός δεν Έπλασε την Ωριμότητα για τους Άνδρες

Όταν ως άντρας φτάνεις στην ηλικία που οι γύρω σου αποκτούν παιδιά συμβαίνουν δύο πράγματα. Πρώτον, αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις κάνει εσύ παιδιά. Δεύτερον, αναρωτιούνται εκείνοι γιατί δεν έχεις εσύ κάνει παιδιά.

Στην πρώτη περίπτωση η αναζήτηση τελειώνει σχετικά εύκολα. «Δεν έχω κάνει παιδιά ακόμα γιατί κανείς δεν μου το ζήτησε και συγκεκριμένα καμία γυναίκα με την οποία είχα σχέση». Διότι, κακά τα ψέματα, οι γυναίκες είναι πιο υπεύθυνες και καίριες στο να προχωράνε τη σχέση αλλά και τη ζωή του ζευγαριού. Έχουν έναν μηχανισμό συγχρονισμού που συνήθως δουλεύει άριστα.

Στην δεύτερη περίπτωση όμως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα διότι οι φίλοι με παιδιά σου εξηγούν λεπτομερώς τις χαρές που φέρνουν τα παιδιά (χαμογελαστοί παρότι βλέπεις τους μαύρους κύκλους από το ξενύχτι) και μάλιστα προχωρούν σε επίδειξη δίνοντάς σου το μωρό να το κρατήσεις/παίξεις/ταΐσεις/κοιμήσεις.

Τα χρόνια περνάνε και τα παιδιά τους μεγαλώνουν. Αρχίζουν να περπατάνε, να μιλάνε (τα κορίτσια πιο γρήγορα και πιο πολύ) κι εσύ παρατηρείς. Βλέποντας λοιπόν τα παιδιά των φίλων μου και με δεδομένο ότι οι άντρες είμαστε πάντα πιο κοντά στην παιδική μας ηλικία -τα κορίτσια σταματούν να είναι παιδιά, γύρω στα 9-10- βγάζεις μερικά συμπεράσματα. Τα αγόρια αν δεν έχουν ωριμάσει μέχρι τα 70 τους είναι πιθανό να μην συμβεί ποτέ – συνειδητοποιώ ότι τα αγόρια σε όλες τις ηλικίες έχουν διαρκώς μεγάλες δόσεις παράλογης συμπεριφοράς τόσο απέναντι στη ζωή όσο απέναντι στο άλλο φύλο, η οποία είναι αδύνατον να ερμηνευτεί.

Δείτε για παράδειγμα ένα αγοράκι περίπου 5 ετών. Πώς εκδηλώνει το ενδιαφέρον του απέναντι σε ένα κορίτσι που του αρέσει; Του τραβάει τα μαλλιά ή το χτυπάει ή το κυνηγάει κι όταν το τιμωρούν για όσα έκανε απορεί και κυρίως δεν καταλαβαίνει γιατί το κοριτσάκι δεν ανταποκρίνεται στο φλερτ του. «Μα εγώ εκδηλώθηκα ξεκάθαρα, τι άλλο να κάνω»; Αυτό στην ενήλικη ζωή μας το βλέπουμε στις σοβαρές συζητήσεις που κάνουμε με την εκάστοτε σύντροφό μας όταν απαντάμε σε ερωτήσεις με μυκηθμούς.

Τα αγόρια περνάμε τον μισό και πλέον χρόνο της παιδικής μας ηλικίας παίζοντας με τους φίλους μας πόλεμο, αρχικά στη γειτονιά και μετέπειτα μέσα από ηλεκτρονικά παιχνίδια. Όταν φτάνει η ώρα όμως να πάμε φαντάροι είμαστε ικανοί να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα προκειμένου να το αποφύγουμε ή να το καθυστερήσουμε.

Το ποδήλατο για μας είναι μέσο κοινωνικής καταξίωσης. Ειδικά το «φτιαγμένο». Έχω δει 6χρονα με ποδήλατο που είχε τόσο έξτρα πάνω (μανταλάκι για να κάνει ήχο ο τροχός, αυτοκόλλητα, φωτάκια, σέλα βαμμένη) που θα τα ζήλευε ακόμα και ιδιοκτήτης νταλίκας της δεκαετία του 80 – ναι, αυτή με τις αφίσες της Πιρέλι στο παρμπρίζ, τα πολύχρωμα φώτα και το σλόγκαν ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΠΡΟΙΚΙΣΜΕΝΟΣ στον προφυλακτήρα, συγγνώμη, στον προφυλαχχχτήρα.

Η απουσία αίσθησης του κινδύνου. Δεν έχω ακούσει ποτέ για κοριτσάκι που πάτησε καρφί σε οικοδομή. Αντιθέτως όλοι οι άντρες, εννοείται κι εγώ, έχουν μια τέτοια ιστορία είτε έχει συμβεί σε εκείνους είτε σε κάποιον γνωστό τους. Οι περισσότεροι σε τέτοιες περιπτώσεις, ακόμα και οι γονείς, ρωτάνε «πού το πάτησες»; Η απάντηση εδώ είναι προφανής και δεν έχει νόημα. Σε κάποια οικοδομή ή σε ένα μισογκρεμισμένο κτίριο. Κάπου τέλος πάντως που δεν έπρεπε να έχεις πάει. Άρα η σωστή ερώτηση είναι «για ποιο λόγο πήγες εκεί»; Η απάντηση είναι η επιθυμία της εξερεύνησης. Όλοι μέσα μας κρύβουμε έναν μικρό Κολόμβο που δεν μεγαλώνει ποτέ. Στην ενήλικη ζωή μας εμφανίζεται, όχι σε οικοδομές ευτυχώς, αλλά σε ταξίδια. Ειδικά πριν την εποχή του GPS ήταν εγκληματικό να ζητήσεις οδηγίες. Μία φορά το έκανα και έβαλα την κοπέλα που με συνόδευε να ορκιστεί ότι θα μείνει μεταξύ μας. Όταν με ρώτησε γιατί είναι τόσο σημαντικό της απάντησα με έναν μυκηθμό.

Στον αντίποδα δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω ένα περιστατικό με την ανιψιά μου που είναι τριών ετών. Ένα απόγευμα που ήμουν στο σπίτι της με τους γονείς της και κάποια ζευγάρια φίλων κάποιος της είπε πόσο της πάει το κοκαλάκι που φοράει στα μαλλιά της. Τις επόμενες 3 ώρες που κράτησε η επίσκεψη, η μικρή πηγαινοερχόταν στο δωμάτιό της και κάθε φορά εμφανιζόταν με διαφορετικό κοκαλάκι ή ρούχα. Κάποιες φορές με 6 κοκαλάκια στο ίδιο κεφάλι. Αυτό είμαι σίγουρος ότι δεν το έχει δει κάπου. Εννοείται ότι δεν έφευγε από το σαλόνι για να πάει να αλλάξει μέχρι κάποιος να την προσέξει και να κάνει κάποιο κομπλιμέντο για τις επιλογές της. Προσωπικά σε μία εμφάνισή της, την 14η ή την 15η, την αγνόησα και μου έριξε μία κλωτσιά - κατά λάθος όμως.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.