Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Spain.

Ένα βράδυ -πρέπει να ήταν και 3 τα ξημερώματα- ένας τύπος μπήκε τρέχοντας και κλαίγοντας στο λόμπι. Νομίζω μιλούσε κορεάτικα, μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω με τίποτα, άρα ήταν ακόμα πιο δύσκολο να τον ηρεμήσω. Τελικά κατάφερα να βγάλω μια άκρη όταν αποκρυπτογράφησα τη λέξη «κατούρημα». Ζήτησα από τον σεκιουριτά μας να φυλάει τη ρεσεψιόν, πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα στο δωμάτιό του για να δω με τη ποσότητα ούρων είχαμε να κάνουμε.

Τελικά αποδείχθηκε πως ένας Αυστραλός είχε αποφασίσει να ανέβει πάνω στο κρεβάτι του δύστυχου Κορεάτη, νομίζοντας ότι είναι τουαλέτα. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα μέσα από τα σπαστά Αγγλικά και το κάτουρο που έτρεχε από το στρώμα.

Δουλεύοντας νυχτερινή βάρδια σε ένα από τα πιο γνωστά νεανικά hostel της Βαρκελώνης, έχω το προνόμιο να βλέπω από κοντά όλες τις τρελές και πρόστυχες καταστάσεις, που δεν θα δεις ποτέ κατά την διάρκεια της ημέρας. Είναι σαν να ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν με ναρκωτικά, αλκοόλ και καυλωμένος έφηβους Βρετανούς - που σχεδόν όλοι έχουν εγκαύματα 2ου βαθμού από τον ήλιο.

Δουλειά μου είναι να χαιρετώ τους πελάτες, να τους δίνω τα κλειδιά τους και να τους εξηγώ όλα όσα πρέπει να ξέρουν για το hostel - εντάξει, δεν τους λέω ότι το hostel μετατρέπεται σε έναν χώρο οργίων μετά τις 3 το πρωί. Όμως οι περισσότεροι το μαθαίνουν μόνοι τους.

Ένας από τους βασικούς κανόνες του hostel είναι ότι όλοι πρέπει να κοιμούνται μόνοι τους στο κρεβάτι τους. Όσο αλκοόλ και να έχεις καταναλώσει πριν, απαγορεύεται το σεξ στα δωμάτια - περισσότερο από σεβασμό για τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι το δωμάτιο και την τουαλέτα. Αλλά υποθέτω ότι αυτοί οι κανόνες υπάρχουν για να σπάνε.

Θυμάμαι μια φορά, όταν πέντε από τους οκτώ ενοικιατές ενός δωματίου, κατέβηκαν στη ρεσεψιόν κάνοντας παράπονα. Ήταν 7 το πρωί και δύο παιδιά που ήταν λιώμα από το ποτό έκαναν σεξ σε ένα κρεβάτι. Η αλήθεια είναι ότι μετά από επτά ώρες που βρισκόμουν σε εκείνη τη θέση, το μοναδικό πράγμα που σκεφτόμουν ήταν το πόσο ζηλεύω τα παιδιά που έκαναν σεξ. Αλλά η δουλειά μου ήταν να τους σταματήσω. Πήγα στο δωμάτιο με αυστηρό ύφος και τράβηξα τις κουρτίνες για να μπει φως. Και ξαφνικά, το πρόσωπο μου, βρέθηκε κάτι εκατοστά από έναν κώλο που πήγαινε συνεχώς πάνω-κάτω. Το ζευγάρι ούτε καν ενοχλήθηκε από την παρουσία μου, έτσι αναγκάστηκα να τους παρακαλέσω να σταματήσουν. Βέβαια δεν είχε και κανένα νόημα αυτό, καθώς οι υπόλοιποι ενοικιαστές του δωματίου προτίμησαν να πάνε για πρωινό αφού είχαν ήδη ξυπνήσει.

Για να πω όλη την αλήθεια όμως, το σεξ δεν περιορίζεται στα δωμάτια. Ντουζιέρες, τουαλέτες, στον τελευτααίο όροφο του hostel και γενικά όπου δεν υπάρχει κάμερα, θα βρεις τυπάκια να το κάνουν. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι που στο διάολο ξέρουν όλοι αυτοί για τον τελευταίο όροφο και πάνε εκεί για να πηδηχτούν.

Δεν είναι σπάνιο πολλοί καυλωμένοι τουρίστες να την πέφτουν και στους υπαλλήλους του hostel. Για παράδειγμα, ένα βράδυ, ο σεκιουριτάς μας -ένας ευγενικός Κουβανός που τον λένε Miguel- έλεγχε το hostel, όταν άκουσε κάτι περίεργους θορύβους από την τουαλέτα. Κάνοντας τη δουλειά του, πήγε να δει τι ήταν. Μόλις μπήκε μέσα στις τουαλέτες, είδα μια νεαρή Καναδή να κατουράει με την πόρτα ανοιχτή. Ο Miguel έπαθε ένα μικρό σοκ, αλλά η τύπισσα μάλλον όχι - άνοιξε τα πόδια της και του είπε να την πηδήξει. Ευτυχώς ο Miguel σκέφτηκε ότι αυτό δεν ήταν μια καλή κίνηση - ούτε και επαγγελματική κίνηση.

Από την άλλη, η ομάδα που δουλεύει στη ρεσεψιόν, δεν είναι και τόσο ηθική. Εγώ ποτέ δεν ήμουν δημοφιλής στις γυναίκες, αλλά από τότε που έπιασα δουλειά εδώ δεν είναι τόσο δύσκολο να βρω κάποια τουρίστρια που να θέλει σεξ. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να βρεις την κατάλληλη στιγμή να να πεις «καληνύχτα» ή έστω να την καρφώσεις στα μάτια όλο νόημα και μετά χωρίς να το περιμένεις καταλήγεις στις τουαλέτες μαζί της. Τόσο απλό.

Θυμάμαι τον τύπο που δούλευε παλιά ως σεκιουριτάς -ένας καλός 50χρονος κύριος- να μου ψυθιρίζει να πάω με την κοπέλα που μου την έπεφτε στον πρώτο όροφο. Μάλιστα μου έδωσε έναν ασύρματο, λέγοντάς μου ότι θα με ειδοποιήσει αν συμβεί κάτι στη ρεσεψιόν. Ο τόνος της φωνής του με έκανε να πιστέψω ότι αυτό ήταν κάτι φυσιολογικό για έναν υπάλληλο του hostel.

Ο πρώτος όροφος είναι άδειος μετά τα μεσάνυχτα. Έτσι πήγαμε εκεί και πιάσαμε αμέσως «δουλειά». Μόλις τελειώσαμε, συνειδητοποίησα ότι θα θέλαμε μερικά χαρτομάντιλα για να καθαρίσουμε τον καναπέ, αλλά πάνω στη βιασύνη μου ξέχασα να βάλω τα ρούχα μου. Ενώ ήμουν στον διάδρομο ψάχνοντας χαρτομάντιλα, ξαφνικά κατάλαβα ότι «πόζαρα» γυμνός στις κάμερες του ξενοδοχείου. Το καλό είναι ότι κανένας δεν βλέπει τα video. Ωστόσο πήρα ένα μάθημα εκείνη την ημέρα: ο Μεγάλος Αδερφός σε παρακολουθεί όλη την ώρα.

Βέβαια ένα hostel είναι κάτι περισσότερο από σεξ. Συχνά οι πελάτες το αντιμετωπίζουν ως προσωρινό σπίτι τους -ιδιαίτερα αυτοί που δεν έχουν πολλά λεφτά- ή ακόμα και ως ένα μέρος για να ξεφύγουν, αν πάσχουν από παράνοια ή κατάθλιψη.

Ένας τέτοιος τύπος ήταν και ο Anton. Ο Anton ήταν ένας νεαρός από την Αλβανία, που μετακόμισε στην Βαρκελώνη για να βρει την τύχη του. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος τι έκανε στη ζωή του, αλλά τον έβλεπα να έρχεται και να φεύγει από το hostel αρκετές φορές μέσα σε ένα βράδυ χωρίς ποτέ να δίνει εξηγήσεις. Κάτι περίεργο, γιατί δεν ήταν από τους τύπους που ντρεπόντουσαν να σου πουν τι κάνουν - όπως τότε που μου είπε πως αυτός και ο αδερφός του πλακώθηκαν με 40 άτομα ή τότε που έχασε την παρθενιά του από μια τύπισσα σε ένα hostel και εκείνη πίστευε ότι ήταν το καλύτερο σεξ που είχε κάνει στη ζωή της. Προφανώς ψέματα και τα δύο. Τελικά ένα βράδυ το αφεντικό μου τον πέταξε έξω με τις κλωτσιές γιατί απείλησε έναν υπάλληλο. Εκείνος έφυγε βρίζοντας και λέγοντας ότι θα επιστρέψει. Δεν τον είδαμε ποτέ ξανά.

Ήταν και ένας άλλος τύπος, που τον έλεγαν Ramon - ένας μεγαλόσωμος τύπος, κοντά στα 40 αλλά με μυαλό 10χρονου. Αφού είχε εργαστεί 20 χρόνια στο Λονδίνο, επέστρεψε στην Ισπανία ψάχνοντας για δουλειά σε μια χώρα με πιο ωραίο καιρό. Είχε κάποια χρήματα στην άκρη, αλλά προτίμησε να μείνει στο hostel. Και είχε πολλές ιστορίες να πει - όπως όταν επισκέφθηκε μετά από καιρό την μητέρα του στην Ισπανία, για να ανακαλύψει ότι είχε πλέον κάνει νέα οικογένεια και δεν είχε καμιά διάθεση να ασχοληθεί μαζί του. Ή όπως τότε που μια γυναίκα του έκλεψε 300 λίρες ενώ εκείνος ήθελε να νοικιάσει το σπίτι της. Σου έδινε την αίσθηση όμως, πως κάθε ιστορία του είχε και άσχημο τέλος. Τελικά αποφάσισε να φύγει και από το hostel και από τη Βαρκελώνη και να κάνει μια νέα αρχή στην Μινόρκα.

Μετά από λίγο καιρό δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις τους τουρίστες με τους τρελούς τύπους μου μένουν στο hostel. Η γραμμή που τους διαχωρίζει είναι πολύ λεπτή. Όπως ο Κορεάτης που κατέβηκε ουρλιάζοντας ότι κάποιος τον κατούρησε εκείνο το βράδυ - μετά από μερικές ημέρες, ήταν αυτός που κατούρησε την βαλίτσα ενός άλλου τύπου, επειδή ήταν χώμα από το αλκοόλ και νόμιζε ότι ήταν τουαλέτα. Και στο τέλος βρέθηκα εγώ όχι μόνο να καθαρίζω τα ρούχα, αλλά να βάζω και τον Κορεάτη στο μπάνια για να συνέλθει.

Όμως, το πιο τρελό πράγμα που έχω δει μέχρι και σήμερα, είναι μια Σουηδέζα που έτρεχε γυμνή στους διαδρόμους του hostel και μουτζούρωνε με αίμα από την περιόδο της. Νομίζω ότι ποτέ δεν θα το ξεχάσω αυτό. Μάλλον η Σουηδέζα ποτέ δεν θα το θυμηθεί αυτό.

Το χειρότερο πράγμα που έχουν οι νυχτερινές βάρδειες στα hostels δεν είναι ούτε τα ναρκωτικά, ούτε το αλκοόλ, ούτε το κάτουρο, και φυσικά ούτε το σεξ. Είναι η βία.

Μια φορά προσπάθησα να σταματήσω δύο ηλίθιους μεθυσμένους τύπους που πλακωνόντουσαν έξω από το hostel και κατά λάθος ο ένας μου έριξε ένα μπουκέτο στα μούτρα. Μόλις το είδα ο σεκιουριτάς όρμησε στον τύπο και τον πέταξε στο έδαφος.

«Έπρεπε να το κάνω, ήταν η δουλειά μου. Δεν επιτρέπεται να δέρνουν υπαλλήλους μας» μου είπε μετά. Είτε ήταν η δουλειά του είτε όχι, φάνηκε να το απολαμβάνει πολύ.

Υπάρχουν φυσικά και τσαμπουκάδες ανάμεσα σε πελάτες και ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με το hostel. Ένα περιστατικό, για παράδειγμα, ήταν ανάμεσα σε 3 Αμερικανίδες και έναν οδηγό ταξί. Ο οδηγός έλεγε ότι τα κορίτσια δεν τον είχαν πληρώσει για την κούρσα. Σύμφωνα με αυτές τα λεφτά που ζητούσε ήταν καθαρή ληστεία και τις είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά, Όταν ήρθαν οι αστυνομικοί, τα έβαλαν μαζί τους επειδή δεν φορούσαν στολές. Τους κατηγόρησαν ότι ήταν απατεώνες, απείλησαν να τους δείρουν και στο τέλος ήθελαν να πάρουν τηλέφωνο την πρεσβεία τους.

Τελικά το πρόβλημα λύθηκε όταν ο ταξιτζής, κουρασμένος από όλο αυτό, δέχθηκε να τους πάρει μόνο 30 λίρες. Οι κοπέλες άρχισαν να ουρλιάζουν ότι είναι ληστεία, ο ταξιτζής άρχισε να ουρλιάζει και αυτός. Τελικά όταν το θέμα ξεκαθάρισε, τις έβαλα στο hostel και πιάσαμε κουβέντα - σταδιακά ηρέμησαν. Όταν άρχισαν να μοιάζουν με κανονικούς ανθρώπους και πάλι, με ρώτησαν: «Βλέπεις Braking Bad;».

«Φυσικά» απάντησα. «Λοιπόν, ο θείος μου είναι πράκτορας της δίωξης ναρκωτικών και θα τον πείσω να βάλει αυτούς τους μπάσταρδους σε μια φυλακή στην Κούβα» μου είπε η μία, εννοώντας αυτήν την κοτσάνα που μόλις είχε βγει από το στόμα της.

Υποθέτω μια ακόμα κλασική ημέρα σε ένα Ευρωπαϊκό hostel.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.