To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.Όλα ξεκίνησαν με τον Lars Ulrich. Προτού ο μίστερ Metallica κάνει την περίφημη μήνυσή του στο Napster –την οποία και κέρδισε–, το παράνομο downloading δεν ήταν καν παράνομο. Βασικά κανείς δεν ήξερε καν τι ήταν. Έπειτα από αυτή την υπόθεση, όμως, εκατοντάδες θιγμένοι μουσικοί, δισκογραφικές εταιρείες και χώρες προσπάθησαν να εμποδίσουν άτομα σαν εμένα να κατεβάσουν τα απάντα των Limp Bizkit στο τσάμπα. Μόλις χθες, το Isohunt, ένα πειρατικό site το οποίο δεν φιλοξενούσε MP3s αλλά είχε ένα φάκελο με sites από τα οποία μπορούσες να κατεβάσεις, «σερβιρίστηκε» με λυπητερή 45 εκατομμυρίων ευρώ, την οποία και έπρεπε να πληρώσει στο «Music Canada», μια ομάδα συμφερόντων της μουσικής βιομηχανίας. Η βρετανική κυβέρνηση σκοπεύει να ανεβάσει την ανώτατη ποινή φυλάκισης για την online πειρατεία στα 10 χρόνια για τις πιο σοβαρές υποθέσεις, σύμφωνα με την Υπηρεσία Πνευματικής Ιδιοκτησίας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Βέβαια, όταν βγήκε το Napster, μαγαζιά όπως τα Virgin Megastores και τα Tower Records ζητούσαν πάνω από 18 ευρώ για ένα άλμπουμ και ακόμα περισσότερα για μια ταινία ή ένα box set. Η βιομηχανία του θεάματος σε γενικές γραμμές αντιμετώπιζε το κοινό με πλήρη περιφρόνηση και το κοινό άρχισε να αισθάνεται σαν κορόιδο. Υπήρχε λοιπόν μεγάλη χαρά από την πλευρά των καταναλωτών όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να κατεβάζουν χιλιάδες τραγούδια χωρίς να δίνουν δεκάρα. Αν χρειάζεστε κάποια σύγκριση με τη σημερινή εποχή, σκεφτείτε κάποιος να έστηνε μια αεροπορική εταιρεία που θα έκανε τα ίδια δρομολόγια με κάποια μεγάλη αεροπορική εταιρεία και θα έδινε όλα τα εισιτήρια τσάμπα, με τη μεγάλη εταιρεία να έρχεται μετά και να λέει πως «ναι, το ξέρουμε ότι υπάρχει και η τσάμπα υπηρεσία, αλλά η ηθική επιλογή είναι να υποστηρίξετε εμάς».Εντέλει, η μουσική βιομηχανία κατάλαβε πως δεν μπορούσε να κουνάει το δάχτυλο στον κόσμο και επέλεξε τη δημιουργία φτηνών και νόμιμων downloading sites, ενώ ταυτόχρονα πήρε στο κυνήγι τα sites που είχαν καταστρέψει την μπίζνα τους.Ήταν μια επιτυχημένη τακτική και σήμερα πλέον εγώ, όπως και πολύς ακόμα κόσμος, προτιμούμε να «κολυμπάμε» στα ασφαλή νερά του YouTube και του Spotify από το να διακινδυνεύουμε την υγεία του υπολογιστή μας με κάποιο περίεργο software. Αναρωτιέμαι όμως τι να απέγιναν όλα αυτά τα πειρατικά sites˙ αν υπάρχουν ακόμα σε κάποιο ιντερνετικό νεκροταφείο ή αν έχουν όλα εξαφανιστεί.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έτσι, καθώς αισθανόμουν λίγο καταθλιπτικά αυτή την εβδομάδα, αποφάσισα να προσπαθήσω να κατεβάσω το The Sound of Silence των Simon and Garfunkel στο τζάμπα, χρησιμοποιώντας όλα αυτά τα πειρατικά sites, για να δω αν έχουν επιζήσει.Αρχικά, ξεκίνησα από εκεί που ξεκίνησαν όλα, από το Napster:
Να τι βλέπει κανείς όταν μπαίνει στο site του Napster πλέον. Ένα κανονικό music streaming site, στα χνάρια του Apple Music και του Spotify. Όπως φαίνεται, ύστερα από τόσα χρόνια απανωτών δικαστηρίων, το Napster αποφάσισε να αλλάξει το πειρατικό του προφίλ και αφού αγοράστηκε από την αλυσίδα καταστημάτων ηλεκτρονικών ειδών Best Buy, βγήκε ξανά στο κουρμπέτι ως streaming service με συνδρομή (κοινώς, έγιναν σκλάβοι του κεφαλαίου). Θα πάω να βρω το τζάμπα μου αλλού.Επόμενή μου στάση ήταν το Pirate Bay, αλλά όταν δοκίμασα να μπω στο site βρήκα απλώς μια λίστα με directories για άλλα site:
Κλίκαρα αυτά που είχαν λίγο πιο σέξι ονόματα, όπως το fastpiratebay.co.uk, και μερικά πιο επίσημα, όπως το thepiratebay.uk.net, αλλά κάθε φορά μου έβγαινε ένα «site can't be reached». Όπως προκύπτει, το σουηδικό site έπειτα από μια σειρά από εφόδους στα κεντρικά τους καθώς και μια σειρά από μηνύσεις και συλλήψεις έχει μπλοκαριστεί από πολλές χώρες, καθώς και από μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook. Πάει κι αυτό.Όταν μεγάλωνα, το βαρύ πυροβολικό του downloading ήταν το Limewire. Ναι, είχε ένα σκασμό ιούς και ήταν εξαιρετικά αργό, αλλά ήταν πάντα user friendly. Ράγισε λίγο η καρδούλα μου λοιπόν όταν προσπάθησα να κλικάρω στο limewire.com και συνάντησα ένα ακόμα «site can't be found».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με λίγη έρευνα, βρήκα ότι το Limewire είχε κατεβάσει ρολά το 2010, έπειτα από μια σειρά δικαστικών θεμάτων και μηνύσεων και πως πλέον δεν υπήρχε κάποια version του site εκεί έξω. Διάφορα wikis που βρήκα με ενημέρωσαν πως οι παλαιές εκδόσεις όχι μόνο δεν λειτουργούσαν, αλλά ήταν και γεμάτες από trojan horses και δεν ήθελα να γεμίσει ο υπολογιστής μου με τόσα σκατά ώστε να μην τελειώσω το κείμενο.Πήγα λοιπόν στο Kazaa, το εναλλακτικό Limewire με τους ακόμη περισσότερους ιούς.
Μάλιστα. Σκατά κι εδώ.Και έφτασα τελικά στο Soulseek, στο αγαπημένο Soulseek, το πιο άσχημο και λιγότερο user friendly από τα μεγάλα P2P networks. Ήταν το παράνομο downloading site που χρησιμοποιούσε ο μεγάλος σου αδερφός. Ίσως γι' αυτό τον λόγο, επειδή ήταν κάπως «ηλικιωμένο», δεν ενοχλούσε και τόσο, διότι ναι, ΝΑΙ, υπάρχει ακόμα και λειτουργεί.
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece
Μου προσέφερε το πρόγραμμα με free download. Με το που ανοίγω τον φάκελο, το firewall μου άρχισε να βαράει καμπάνες, αλλά δεν είχα σκοπό να πατήσω φρένο τώρα. Μπήκα λοιπόν στο πρόγραμμα και έψαξα το διάσημο κομμάτι από το σωτήριο έτος 1964 και, ΝΑΙ ΞΑΝΑ, βρήκα ένα σωρό εκτελέσεις του κομματιού.
Και δεν ήταν όπως παλιά, που έβρισκες κομμάτι και μετά πήγαινες να φτιάξεις τσάι μέχρι να κατέβει. Τριάντα δευτερόλεπτα μετά, να τι μου ήρθε:
Ναι. Επιτέλους, ύστερα από 3 ολόκληρες ώρες έρευνας, έπεσα τελικά και πάλι στη γλυκιά αγκαλιά του Soulseek και μπορούσα πια να απολαύσω τη γλυκιά μελωδία του Sound of Silence όποτε ήθελα, όπως ακριβώς συνέβαινε και με τους Limp Bizkit πριν από τόσα χρόνια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Κατ' αρχάς, ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους Simon and Garfunkel, τους διαβεβαιώνω πως έσβησα το τραγούδι από τον υπολογιστή μου και πλέον το ακούω δωρεάν στο YouTube, από το οποίο όμως λαμβάνουν κάποια φραγκοδίφραγκα per play. Δεύτερον, η μουσική βιομηχανία έχει κάνει το παράνομο downloading τόσο δύσκολο και εκνευριστικό και το streaming τόσο εύκολο που δεν χρειάζεται να κλείσουν καν τα υπόλοιπα παράνομα, γιατί ποιος διάολος θέλει να φάει 3 ώρες για να κατεβάσει ένα τραγούδι; Και τρίτον, αυτό παραμένει το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών:
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
