Το Ντουέτο των Νεαρών Χίπηδων Πίσω από το «Πορτοκαλί» LSD

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Όποιος έχει πάρει LSD, λένε ότι θυμάται έντονα την πρώτη του φορά. Ότι είναι τόσο καθοριστική όσο και όταν χάνεις την παρθενιά σου. Οι τοίχοι του μυαλού γκρεμίζονται και δεν μπορούν να συναρμολογηθούν ξανά. Η προοπτική να χάσεις το μυαλό σου είναι τρομακτική.

Ωστόσο, όταν το πρωτοπήραν οι χημικοί Nick Sand και Tim Scully, τους έκανε να θέλουν να αφιερώσουν τη ζωή τους στο ναρκωτικό. Γι' αυτούς δεν ήταν μια πράξη ακολασίας – ήταν μια αποστολή. «Νομίζαμε ότι το LSD θα άλλαζε τον κόσμο», εξηγεί ο Sand στη νέα ταινία The Sunshine Makers. «Ανοίγοντας το μυαλό του κόσμου, η αγάπη που θα αισθάνονταν θα μπορούσε να επιφέρει παγκόσμια ειρήνη».

Δείτε ένα αποκλειστικό απόσπασμα του «The Sunshine Makers» εδώ:

«Συνεργός» του Sand στο «έγκλημα» ήταν ο Tim Scully - και οι δυο τους είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές του συναρπαστικού ντοκιμαντέρ του Cosmo Feilding Mellen. Ο Feilding Mellen, γιος της Βρετανίδας υπερμάχου των μεταρρυθμίσεων της νομοθεσίας περί ναρκωτικών, Amanda Feilding, παρουσιάζει περίτεχνα τον τρόπο με τον οποίο το παράξενο ζευγάρι της κουλτούρας των ναρκωτικών –ο Scully, ένας συνεσταλμένος εκκεντρικός που τρώει το ίδιο φαγητό κάθε βράδυ, και ο Sand, ένας παράτολμος εξωστρεφής που απολαμβάνει να κάνει γιόγκα γυμνός– κατέληξαν να σμίγουν κάτω από έναν κοινό σκοπό.

Ο Sand και ο Scully δεν ήταν οι πρώτοι που παρασκεύασαν ιδιωτικά LSD και σε καμία περίπτωση δεν ήταν οι πρώτοι που το ανακάλυψαν. Αυτή η διάκριση ανήκει στον Ελβετό χημικό Albert Hoffman, ο οποίος ανακάλυψε τις ψυχοφαρμακολογικές επιδράσεις του το 1943, ύστερα από κατάποση της ουσίας εκ παραδρομής. Όμως η διάδοση του LSD στα τέλη της δεκαετίας του '60 οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο έργο των δύο Αμερικανών. Το δημοφιλέστερο προϊόν τους ήταν ένα πορτοκαλί χάπι με το όνομα «Orange Sunshine» και ανάμεσα στους οπαδούς του ήταν ο John Lennon αλλά και ο νεαρός τότε Steve Jobs. Το ναρκωτικό μάλιστα διακωμωδήθηκε σε σκετσάκι του Saturday Night Live, με τον Dan Aykroyd να υποδύεται τον Jimmy Carter που δίνει συμβουλές σε έναν έφηβο που τριπάρει.

Η πρώτη εμπειρία του Sand με LSD ήταν σχεδόν βιβλική. Όπως αφηγείται ο ίδιος στην κάμερα: «Ήμουν σε ένα καταφύγιο δίπλα σε μια λίμνη με κάτι φίλους στη βόρεια Νέα Υόρκη. Κάθισα οκλαδόν μπροστά από μια φωτιά, γυμνός. Tο μόνο που ήθελα ήταν να είμαι γυμνός. Δεν ήθελα να με βαραίνουν τα ρούχα μου. Επέπλεα σε μια αχανή διάσταση και με διαπέρασε μια φωνή. Μου είπε: "Το έργο σου σ' αυτό τον πλανήτη είναι να φτιάχνεις ψυχεδελικά και να ενεργοποιήσεις τον κόσμο"».

Τρεις χιλιάδες μίλια μακριά, στο Σαν Φρανσίσκο και χωρίς τη φωνή του Θεού, ο Scully είχε την ίδια σκέψη. «Καθώς η επίδραση εξασθενούσε, άρχισα να νιώθω φρέσκος και ανανεωμένος. Η μυρωδιά των λουλουδιών και των δέντρων ήταν έντονη. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να το παράγω και να το δίνω σε οποιονδήποτε ήθελε να ενεργοποιηθεί».

Στο ντοκιμαντέρ, ο Scully παραδέχεται ότι η ιδέα του LSD τον τρομοκρατούσε. «Ήξερα ότι μπορεί να είχα μια φριχτή εμπειρία, αλλά ήξερα επίσης ότι θα μπορούσα να έχω και μια υπερβατική εμπειρία. Ήλπιζα στην υπέρβαση». Ευτυχώς, τα κατάφερε. «Είχα μια αναλαμπή», θυμάται, «ότι αν δοκίμαζαν όλοι LSD, οι άνθρωποι θα σταματούσαν να συμπεριφέρονται με κακία ο ένας στον άλλο και δεν θα κατέστρεφαν τον κόσμο».

Αυτή η φράση -«ενεργοποίηση του κόσμου»- ξεπηδά συνεχώς στο ντοκιμαντέρ. Ο Sand και ο Scully τη χρησιμοποιούν ξεχωριστά και χωρίς κάποια δόση ειρωνείας, κάτι που προδίδει τη μακροχρόνια αίσθηση που είχαν ότι βρίσκονται σε αποστολή.

Μετά το πανεπιστήμιο (και μετά το πρώτο του τριπάρισμα), ο Sand έφτασε στο Millbrook της Νέας Υόρκης όπου ο εύπορος ψυχοναύτης William «Billy» Mellon Hitchcock είχε μια έπαυλη, στην οποία μπορούσε να μείνει (με κοινοτικό τρόπο διαβίωσης) οποιοσδήποτε ήθελε να ζήσει εκεί και να εξερευνήσει την αλλοιωμένη συνειδησιακή κατάσταση. Ο διασημότερος ένοικος ήταν ο Timothy Leary, ο νονός των ψυχεδελικών.

«Το Millbrook αποτελούσε μια πνευματική σκηνή», είπε ο σκηνοθέτης Feilding Mellen όταν μιλήσαμε πρόσφατα στο τηλέφωνο, «στην οποία επικρατούσε μια πιο δομημένη προσέγγιση ως προς τη χρήση των ψυχεδελικών».

Ο Scully ήταν από τη δυτική ακτή, την οποία μου περιέγραψε ο Feilding Mellen ως «μια πολύ πιο ξέφρενη, διονυσιακή σκηνή» που αντάλλαζε την ακαδημαϊκή ψυχεδέλεια με τους Grateful Dead, το φεστιβάλ Human Be-In και τα «Acid Test» πάρτι του συγγραφέα Ken Kesey. Πριν από το πρώτο του τριπάρισμα, ο Scully ήταν μια ιδιοφυΐα των ηλεκτρονικών –είχε φτιάξει έναν επιταχυντή σωματιδίων στο λύκειο–, αλλά έβαλε στην άκρη την πολλά υποσχόμενη καριέρα του για να μαθητεύσει με έναν περίεργο άντρα ονόματι Owsley Stanley.

Από κάθε άποψη, ο Stanley, o οποίος πέθανε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 2011, ήταν ένας φωτισμένος. Πρώην πιλότος της πολεμικής αεροπορίας και χορευτής μπαλέτου, ο Stanley προσέθεσε τελικά στο αντιφατικό βιογραφικό του: «μάνατζερ των Grateful Dead και πρώτος μεγάλος underground χημικός LSD». O Owsley, έχοντας εντυπωσιαστεί από τις τεχνικές δεξιότητες του Scully, δεν τον πήρε απλώς ως μαθητευόμενό του στο εργαστήριο, αλλά τον προσέλαβε ως ηχολήπτη των Grateful Dead. Όταν ο Owsley αποφάσισε να ανοίξει ένα εργαστήριο στο Point Richmond, μια μικρή πόλη στο βόρειο άκρο του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, ο Scully τον ακολούθησε. Οι δυο τους έφτιαξαν μια δημοφιλή παρτίδα LSD, γνωστή ως «Λευκή Αστραπή», η οποία, όπως ισχυριζόταν ο Owsley, ήταν 99,9% καθαρή.

«Η καθαρότητα των διαφορετικών τύπων LSD ήταν σημαντικό κομμάτι της ψυχεδελικής κουλτούρας», εξήγησε ο Feilding Mellen. «Ο κόσμος πίστευε ότι όσο πιο καθαρό ήταν το LSD τόσο καλύτερο θα ήταν το τριπάρισμα. Όλα ήταν πολύ υποκειμενικά, φυσικά – ο Owsley επικεντρωνόταν στη μουσική που έπαιζαν στο εργαστήριο τη στιγμή της κρυστάλλωσης και στη συνέχεια προσευχόταν πάνω από τον εξοπλισμό για να τον εμποτίσει με θετικά vibes. Ο Tim είναι επιστήμονας και αρχικά πίστευε ότι όλα αυτά ήταν σαχλαμάρες, αλλά τελικά παρασύρθηκε κι αυτός».

Όταν το LSD έγινε παράνομο στην Καλιφόρνια, στις 6 Οκτωβρίου του 1966, ο Scully πήγε αρχικά στο Denver για να ανοίξει καινούργιο εργαστήριο. Όταν έγινε έφοδος σ' αυτό, ταξίδεψε στο Millbrook ευελπιστώντας να πείσει τον Hitchcock να χρηματοδοτήσει ένα δεύτερο εργαστήριο. Εκεί γνώρισε τον Nicholas Sand, που μαζί με τη σύντροφό του Jill Henry ακολούθησαν τον Scully πίσω στην Καλιφόρνια. Όλοι μαζί άρχισαν να δουλεύουν προκειμένου να φτιάξουν το χάπι που θα τους έκανε καλτ φιγούρες. Το «Orange Sunshine».

Μεγάλο τμήμα του The Sunshine Makers αποτελείται από παλιό υλικό και φωτογραφίες του Sand στο Millbrook και της μετέπειτα συνεργασίας του με τον Sully στο εργαστήριο που μοιράζονταν. Ο εξοπλισμός είναι εξελιγμένος, ενώ οι εξισώσεις και οι συνταγές τους είναι δυσνόητες. Ο Sand είναι ο αθλητικός, φρεσκοξυρισμένος μορφονιός, ενώ ο Scully φοράει κουμπωμένα μέχρι τον λαιμό πουκάμισα και υφασμάτινο παντελόνι, την κλασική στολή των μεσοαστών. Κανείς από τους δύο δεν μίλησε για μουσική ή χόρτο. Μαζί, συνθέτουν το πορτρέτο δύο ψυχεδελικών επιστημόνων, αφιερωμένων στον αγώνα της αντικουλτούρας.

Καθώς, όμως, το κίνημα προσέλκυε όλο και περισσότερους, το Millbrook άρχισε να «πέφτει» και στο επίκεντρο του κινήματος βρέθηκε το Haight-Ashbury. Πολύ γρήγορα, το Orange Sunshine των Sand και Scully έγινε το ναρκωτικό-σήμα κατατεθέν του. Αυτό είναι που κάνει εντυπωσιακή την ιστορία του The Sunshine Makers – ότι ακόμα κι όταν ο ιδεαλισμός των '60s έδωσε τη θέση του στη σκληρή πραγματικότητα των '70s, το ναρκωτικό που οδήγησε στην ψυχεδελική επανάσταση δεν εξαφανίστηκε ποτέ, με τον ίδιο τρόπο που διατηρήθηκε και η ελπίδα για μια ειρηνική κοινωνική ανταρσία από τους παρασκευαστές και διανομείς του.

Τι απέγινε λοιπόν η επανάσταση; Όπως το βλέπει ο Feilding Mellen: «Όλη η υποκουλτούρα γέμισε πικρία. Ο κόσμος ξεκίνησε να παίρνει πιο εθιστικά ναρκωτικά, όπως meth και ηρωίνη. Το Haight-Ashbury έγινε ένα μέρος που πλημμύριζε από αφελείς νεαρούς που ήταν έρμαια αρπακτικών. Πολλοί από αυτούς έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης ή στράφηκαν στο έγκλημα».

Αναπόφευκτα, ο Scully και ο Sand είχαν γίνει επίσης εγκληματίες και ένα μεγάλο μέρος της ταινίας επικεντρώνεται στο πώς οι χημικοί συνέχισαν τις δραστηριότητές τους στην απόλυτη παρανομία. Ο Feilding Mellen προσέθεσε μια εμπνευσμένη πινελιά, παίρνοντας συνέντευξη από τους δύο αστυνομικούς που είχαν αναλάβει την υπόθεση των ψυχεδελικών, Gordon White και Patrick Clark. Υπάρχει μια ξεκαρδιστική αντίθεση μεταξύ του ιδεαλισμού τύπου «χαλάρωσε, φίλε» των Scully και Sand και του φοβικού συντηρητισμού της αστυνομίας όταν ο Feilding Mellen ρωτάει τον Clark αν έχει πάρει ποτέ LSD. Εκείνος παίρνει μια έκφραση απόλυτου τρόμου. «Να πάρω LSD;» λέει. «Είσαι τρελός;».

Αν και ο Scully και ο Sand σώθηκαν πολλές φορές λόγω της ανικανότητας της αστυνομίας, η τύχη τους τελείωσε το 1973. Ο παλιός τους ευεργέτης Hitchcock συνελήφθη για φοροδιαφυγή και προκειμένου να του δείξουν επιείκεια κάρφωσε τους πρώην συνεργάτες του. Την εποχή εκείνη, μόνο ο Sand εξακολουθούσε να παράγει ψυχεδελικά, σε ένα αρχοντικό στο St. Louis. Ο Scully, προσεκτικός όπως πάντα, αποχώρησε από την παραγωγή ψυχεδελικών το 1971 για να ιδρύσει μια εταιρεία ηλεκτρονικών. «Οι αρχές ουσιαστικά ήθελαν τον Sand», εξήγησε ο Feilding Mellen. «Και αν ο Scully είχε συνεργαστεί μαζί τους προκειμένου να καταδικαστεί ο Sand, κατά πάσα πιθανότητα θα είχε σώσει το τομάρι του. Όμως αρνήθηκε».

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ, ούτε και η φιλία τους. Παρά τη φυλακή και με τον μειλίχιο Scully να κάνει περισσότερο καιρό μέσα απ' ό,τι ο Sand, το ντοκιμαντέρ δείχνει ότι το παράδοξο ζευγάρι κράτησε τη φιλία του ανεπηρέαστη χάρη στα βαθιά ριζωμένα κοινά ιδεώδη. Ούτως ή άλλως, αν δεν είχαν καταφέρει να τη διατηρήσουν, ο Sand και ο Scully θα είχαν αποτύχει στο μοναδικό πράγμα στο οποίο πίστευαν. Την αγάπη.

Περισσότερα από το VICE

Ο Κόσμος μάς Δείχνει τα Ρούχα που Φοράει Όταν Θέλει να Κάνει σεξ

1.000 Αστυνομικοί για τον Ολάντ, 5.000 για τον Τσίπρα

Η Θεσσαλονίκη Είναι μια Αποκλεισμένη από την Αστυνομία Πόλη