Ο Θρύλος της Γκέι Φωτογραφίας James Bidgood δεν Έχει Χρήματα Ούτε για να Αγοράσει νέα Μηχανή

Οι φωτογραφίες του James Bidgood αποτελούν εξαιρετικά έντονες φαντασιώσεις όπου ημίγυμνα αγόρια γέρνουν αισθησιακά κάτω από αστραφτερούς ουρανούς. Είναι σαν ο David LaChapelle να γύρισε twink πορνό, αλλά εκεί που η δουλειά του LaChapelle φαίνεται υπερκινητική και σκληρή, οι φωτογραφίες του Bidgood μοιάζουν ατμοσφαιρικές.

Ο κόσμος συχνά επικαλείται τη δουλειά του Bidgood ως πρόδρομο αυτής του LaChapelle και άλλων καλλιτεχνών όπως το δίδυμο των Γάλλων Pierre και Gille. Όμως παρά τη φήμη του μεταξύ των καλλιτεχνών, κατά κύριο λόγο ο Bidgood δεν χαίρει της λαϊκής αναγνώρισης εδώ και 40 χρόνια. Το πιο διάσημο έργο του, η ερωτική καλλιτεχνική ταινία Pink Narcissus (1971), αρχικά είχε αποδοθεί σε «Ανώνυμο» και οι φαν συχνά μπερδεύουν την ταινία ως προϊον άλλων περισσότερο γνωστών πρωτοπόρων κινηματογραφιστών, όπως είναι οι Andy Warhol ή Kenneth Anger. Το έργο του ήταν συνδυασμένο με τη γκέι κουλτούρα, πολύ πριν η ισότητα στο γάμο να είναι στη μόδα και το αντίτιμο που πλήρωσε ήταν να ξεχαστεί για πολύ καιρό.

Πριν από τον Bidgood, οι γκέι ερωτικές φωτογραφίες χωρίζονταν σε δυο κατηγορίες: τις soft που έδειχναν σωματική διάπλαση ή τις σκληρά πορνογραφικές. Αντί να παράγει φτηνιάρικες γυμνές φωτογραφίες, ο Bidgood έφτιαξε κόσμους ολόκληρους για να κατοικήσουν τα μοντέλα του. Χρησιμοποιώντας φθηνά χάρτινα υλικά και πούλιες, έδωσε σάρκα και οστά σε ονειρικά αστραφτερά τοπία στο μικροσκοπικό διαμέρισμά του στο Μανχάταν.

Η δουλειά του είναι επίπονη με όλη τη σημασία της λέξης. Τον παρακινεί ένα ασυμβίβαστο καλλιτεχνικό όραμα και εμμονικά ανησυχεί για τη δική του ανεπάρκεια. Η ταινία Pink Narcissus χρειάστηκε επτά χρόνια για να τελειώσει. Σήμερα, στα 80 του, ο Bidgood είναι ένας φτωχός καλλιτέχνης, που ξεκίνησε μια IndieGoGo καμπάνια για να αγοράσει καινούρια φωτογραφική μηχανη.

Ακριβώς πριν από τα Χριστούγεννα, βρέθηκα με τον Bidgood στο ίδιο μικρό διαμέρισμα όπου δημιούργησε τόσες πολλές από τις φωτογραφίες του, για να συζητήσουμε για τη φήμη, την ντροπή και για τα επόμενα σχέδια του.

VICE: Φαίνεται ό,τι επιτέλους παίρνεις μια μικρή γεύση από την αναγνώριση που αξίζεις. Πώς νιώθεις για αυτό;
James Bidgood: Αυτή τη στιγμή, πάσχω από το σύνδρομο της Susan Boyle -δηλαδή νιώθω ότι ήμουν το τίποτα και για πάρα πολύ καιρό κανείς δεν νοιαζόταν για μένα- και τώρα ξαφνικά μπαίνω στο Facebook και διαβάζω αυτά τα πράγματα. Νιώθω ότι θα μπορούσα να περπατήσω στο νερό.

Και είναι πολύ δύσκολο να ζήσω έτσι, να κοιτάω προς τα πίσω τη ζωή μου και το πόσο φτωχός είμαι. Δεν είναι εύκολο. Με πληγώνει. Και διαβάζω ποιος είμαι και τι είμαι, μιλάνε για τους ανθρώπους που δανείστηκαν πράγματα από μένα και όλοι ζουν πλουσιοπάροχα. Δεν βγάζω νόημα. Πώς μπορώ να είμαι όλα αυτά;

Αντιλαμβάνεστε ότι αποτελείται τεράστια επιρροή όμως, σωστά;
Πρέπει να καταλάβετε. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Έκανα ορισμένα όμορφα πράγματα, αλλά πολλοί άνθρωποι κάνουν ωραιότερα.

Ναι, έκανα κάτι διαφορετικό και αυτό το αναγνωρίζω. Όταν κοιτάς φωτογραφίες, εάν είναι κάποια δική μου ανάμεσά τους, ξέρεις ότι είναι δική μου. Γνωρίζεις μια Diane Arbus όταν την δεις και το γεγονός ό,τι είμαι σε αυτή την κατηγορία με κάνει ευτυχισμένο γιατί εάν μια φωτογραφία είναι Bidgood και αυτό είναι κολακευτικό, σημαίνει ότι ανακάλυψα έναν τρόπο να κάνω κάτι που με κάνει να ξεχωρίζω.

Έχετε τη φήμη κάποιου που δεν συμβιβάζεται όταν πρόκειται για δουλειά. Γιατί;
Ο λόγος που προσπαθώ τόσο σκληρά είναι επειδή πιστεύω ότι είμαι τόσο κακός. Εάν δεν πιστεύεις ότι είσαι πολύ καλός ή ότι δεν γνωρίζεις τίποτα για τέχνη, τότε σκέφτεσαι «πρέπει να προσπαθήσω πιο σκληρά και να το κάνω καλύτερα. Δεν μπορώ απλώς να κλάσω σε χαρτί υγεία και να το αποκαλέσω τέχνη!». Δεν είμαι αρκετά καλός να το κάνω αυτό, οπότε πρέπει να διασφαλίσω ότι όλα είναι όσο καλύτερα μπορώ να τα κάνω και αυτό σημαίνει ότι σχεδόν ποτέ δεν τελειώνω κάτι. Μου πήρε επτά χρόνια για να κάνω μια ταινία.

Και σε κανέναν δεν αρέσει αυτό, ξέρετε. Έχω εργαστεί για φωτογράφους και ήθελαν να πάνε στα σπίτια τους, να πηδήξουν τις συζύγους τους στις 5 το απόγευμα και εγώ ακόμα δούλευα. Για όλους ήταν πάντα μια δουλειά αλλά ποτέ δεν ήταν απλώς μια δουλειά για μένα. Κι αυτό είναι κατάρα γιατί-μπορείτε να φανταστείτε. Όλοι σε μισούν. Ω, ναι. Δεν σε αντέχουν. Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα διαφημιστικό κατάλογο με παπούτσια, δεν θα μπορούσε να είναι λίγο ομορφότερος έτσι ώστε κάποιοι να τον απολαύσουν λίγο περισσότερο; Ή έτσι να προωθήσει καλύτερα τα προϊόντα; Δεν ξέρω. Δεν γνωρίζω καν εάν τα ξεφυλλίζουν αυτά τα πράγματα όταν κοιτούν μέσα στη συσκευασία. Δεν έχω ιδέα. Και δεν με νοιάζει. Έχει να κάνει με το τι σκέφτομαι για τον εαυτό μου όταν επιστρέφω το βράδυ στο σπίτι.

Τι θα δημιουργήσετε με τη νέα φωτογραφική μηχανή που θα πάρετε από την καμπάνια IndieGoGo;
Μια νέα σειρά αληθινών ερωτικών σχέσεων γκέι ανθρώπων. Είναι παραμύθια που προέρχονται από την αληθινή ζωή, αρχίζοντας από δυο άνδρες οι οποίοι είναι πάρα πολύ ερωτευμένοι. Στη δική μου εκδοχή της ιστορίας, ένας βασιλιάς έχει πάει για σαφάρι στην χώρα του και ανακαλύπτει ένα μέρος που είναι λαμπερό. Στη διχάλα ενός δέντρου βρίσκεται η αιτία όλης αυτής της λάμψης και είναι αυτό το πλάσμα το οποίο θα ερωτευθεί.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.