Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany.

Την περασμένη εβδομάδα, η τέταρτη ετήσια Unseen Photo Fair άνοιξε στο Άμστερνταμ. Μεταξύ των έργων που παρουσιάστηκαν φέτος, ήταν και η εργαστία των δευτεροετών φοιτητών φωτογραφίας του Lausanne Space for Contemporary Art (ECLA), που είχε τον τίτλο The Embarrassment Project (Το Πρότζεκτ της Ντροπής) και επιμελήθηκε ο Ολλανδός Erik Kessels. Οι φοιτητές είχαν προειδοποιηθεί ότι σαν δημιουργοί πρέπει να είναι προετοιμασμένοι ότι θα κάνουν λάθη και ότι θα ρεζιλευτούν. Και ότι εάν δεν μπορούν να το διαχειριστούν αυτό, τότε μάλλον έχουν διαλέξει λάθος επάγγελμα. Η εργασία ήταν απλή: «Να είστε γενναίοι και να δημιουργήσετε ένα έργο που να δίνει την αίσθηση της ντροπής αλλά παράλληλα να είναι και απελευθερωτικό. Βασικά, να πάρετε το ρίσκο και να αισθανθείτε άνετα με το να κάνετε τον εαυτό σας να φαίνεται μαλάκας».

Χρειάζεται πολύ θάρρος για να είσαι ειλικρινής σε αγνώστους. Για κάποιους από τους καλλιτέχνες, το έργο κατέληξε να είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης των δικών τους ανασφαλειών, ενώ για άλλους ήταν μάλλον κάτι για να κάνουν την πλάκα τους. Συνολικά, το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του έργου είναι ότι παρουσιάζοντας αυτές τις κρυμμένες νευρώσεις, οι καλλιτέχνες κατάφεραν να δημιουργήσουν εικόνες που μπορεί να μην ήταν σε θέση να κάνουν διαφορετικά.

Παρακάτω είναι μερικά από τα έργα, μαζί με τις δηλώσεις των καλλιτεχνών.

Αυτό το φωτογραφικό ημερολόγιο απεικονίζει την καθημερινή πάλη μου με τη βουλιμία. Το χάος του διαμερίσματός μου, τα σκεύη που μπορώ να χρησιμοποιήσω για να κάνω τον εαυτό μου να κάνει εμετό, οι αλλαγές στο σώμα μου, τα άδεια πακέτα τροφίμων και οι άδειες στιγμές. Αυτό είναι το πώς η διατροφική διαταραχή μου διαμορφώνει τη ζωή μου.

Όταν ήμουν 17, άκουσα τους γονείς μου να κάνουν έρωτα. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να το ξεχάσω. Για αυτή την εργασία, τους ζήτησα να φιληθούν με πάθος μπροστά μου για όσο μπορούσαν. Προσπάθησα να ξαναζήσω την στιγμή και ίσως με κάποιο τρόπο να μπορέσω να επεξεργαστώ αυτή την δυσάρεστη εμπειρία.

Μου είναι δύσκολο να αποδεχτώ το πώς είμαι εξωτερικά. Έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και είμαι ντροπαλή. Γι 'αυτό αποφάσισα να δώσω στους ανθρώπους γύρω μου την ευκαιρία να ερμηνεύσουν την αυτοπροσωπογραφία μου όπως ήθελαν. Αισθάνομαι ότι εκθέτοντας τον εαυτό μου, έδωσα στους θεατές τον πλήρες έλεγχο χάνοντάς τον έτσι εγώ. Αυτό με ανάγκασε να δω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια των άλλων.

Γεννήθηκα στη νότια Ταϊλάνδη και έζησα εκεί μέχρι τα 10 μου. Υπήρχαν άπειρα μπαρ με πόρνες και τρανς κοντά στο σπίτι που μεγάλωσα και θυμάμαι να φοβάμαι πολύ αυτούς τους ανθρώπους χωρίς πραγματικό λόγο.

Ίσως σαν παιδί δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ένα γυναικείο σώμα θα μπορούσε να έρχεται με τέτοια βαθιά ανδρική φωνή.

Ο πατέρας μου πέθανε όταν το σπίτι του έπιασε φωτιά. Καθώς κοσκίνιζα μέσα από τις στάχτες ότι είχε απομείνει από τη ζωή του, βρήκα φωτογραφίες από τον γάμο των γονιών μου. Αυτές οι χαρούμενες κλισέ φωτογραφίες έκρυβαν τη θλιβερή πραγματικότητα μιας σχέσης που ήταν καταδικασμένη από την αρχή.

Όταν ήμουν πέντε χρονών, είχαμε έναν νεαρό που έμενε μαζί μας και μας πρόσεχε, που λεγόταν Gilles. Ήταν αναπόσπαστο μέλος της οικογένειάς μας για ένα χρόνο.

Μια μέρα, αφού είχε πλεόν φύγει από την οικογένειά μας, ακούσαμε ότι ένας νεαρός άνδρας είχε συλληφθεί για παιδεραστία - αποδείχθηκε ότι ήταν ο Gilles. Οι αναμνήσεις μου από αυτόν είναι ασαφείς και ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι για το χρόνο που πέρασε μαζί με εμάς.

Δεν μου αρέσει η μύτη μου. Είναι το μόνο πράγμα που βλέπω όταν κοιτάζω φωτογραφίες μου. Και τώρα αυτό είναι ίσως το μόνο πράγμα που θα δείτε και εσείς. Αυτός είναι ένας τρόπος για τους άλλους να δουν τι βλέπω όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

Προσπάθησα να επανενώσω τα αδέλφια του πατέρα μου, τα οποία είχαν αποξενωθεί μεταξύ τους για πολλά χρόνια. Ο Martine είπε όχι. Η Claudine δεν απάντησε. Ο François μου είπε ότι θα είναι περίπλοκο.

Αυτές οι φωτογραφίες είναι το μόνο που έχει απομείνει από τη διαλυμένη σχέση τους.

Η ζωή δεν είναι πάντα όμορφη - μερικές φορές είναι ενοχλητική, παράξενη ή ακόμη και αλλόκοτη. Αυτές οι εικόνες είναι το αντίδοτο μου στην τελειότητα, τη selfie-εμμονική ζωή όπου οι άνθρωποι φαίνεται να προβάλουν στα social media. Μια ειλικρινής απεικόνιση μιας συνηθισμένης ζωής.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.