Η Angel Haze ξεκινά μια νέα στήλη με το Noisey. Αυτή τη φορά, ασχολείται με την επιδημία της κατάθλιψης των νέων.Πριν από μερικούς μήνες πέρασα από μια πολύ δύσκολη φάση. Νιώθω ότι θα με συμβούλευαν να μην γράψω γι’ αυτό στο ίντερνετ. Τώρα όμως είμαι όλο ζωντάνια και ο λόγος είναι ότι έκατσα και μίλησα με κάποιον.Μεγαλώνοντας, είχα μια διατροφική διαταραχή. Για χρόνια απλά δεν έτρωγα. Δεν μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτό στους γονείς μου. Προσπάθησα πολύ, αυτοί όμως μου έλεγαν: «Αυτά είναι υπερβολές, αν θες να συμπεριφέρεσαι σαν μαλακισμένο, θα σε στείλουμε να σε ταΐζουν με σωλήνα και θα δούμε μετά πόσο θα σου αρέσει να τρως όταν γυρίσεις σπίτι».Τα προβλήματα ψυχικής υγείας είναι σαν λεκές, από τη στιγμή που συμβαίνουν, σε σημαδεύουν για πάντα. Θα πρέπει να ξυπνάς κάθε μέρα και να παίρνεις την απόφαση να είσαι καλύτερα - και αυτό δεν είναι εύκολο. Κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο μεγάλο βήμα είναι για κάποιον που κάνει κακό στον εαυτό του να πει: «Πήγα να καταρρεύσω σήμερα, αλλά δεν το έκανα, γιατί έκανα την επιλογή να συνεχίσω και να μην πληγώνω πια τον εαυτό μου».Μου πήρε πολύ χρόνο για να καταλάβω ότι η ζωή και οι άνθρωποι σε πληγώνουν. Δεν υπάρχει λόγος να πληγώνουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας. Ξέρω ότι ακούγομαι σαν να κάνω εμψυχωτική ομιλία όταν λέω τέτοιες μαλακίες, μερικές φορές όμως, αυτό είναι που χρειάζεται.Γι' αυτό σιχαίνομαι όταν ακούω γονείς να λένε ότι ο Justin Bieber είναι πρότυπο για τα παιδιά τους. Θυμώνουν μαζί του όταν συμπεριφέρεται έτσι όπως συμπεριφέρεται γιατί αρέσει στα παιδιά τους. Αγνοούν όμως τι κάνουν τα παιδιά στην πραγματικότητα. Προς γονείς: Εσείς ελέγχετε το παιδί σας, εσείς καθορίζετε τους κανόνες στο σπίτι σας. Θα πρέπει να διαπαιδαγωγήσετε το παιδί σας, να το κατευθύνετε προς τη σωστή κατεύθυνση και να το βοηθήσετε να γίνει πιο δυνατό. Οι γονείς δεν θα έπρεπε να επιπλήττουν κάποιον επειδή έχει μια ασθένεια, έτσι δεν είναι;Η εφηβική κατάθλιψη εξελίσσεται σε επιδημία. Πολλοί φαν μου έχουν γράψει λέγοντάς μου ότι κάνουν κακό στον εαυτό τους ή ότι έχουν ανορεξία. Δείτε το Twitter, δέιτε το Tumblr, δέιτε τις μπερδεμένες σκέψεις που χαρακτηρίζουν αυτή τη γενιά. Την ίδια ώρα η μουσική έχει γίνει αδυσώπητα αισιόδοξη, με τραγούδια όπως το «We Can’t Stop» και το «Timber». Είναι σαν να πηγαίνεις στην εκκλησία και να παρακολουθείς τον ιερέα να λέει ότι η ζωή σου θα γίνει καλύτερη και μετά να πηγαίνεις σπίτι και να βλέπεις ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Είναι σαν να είσαι σε ένα περιβάλλον όπου όλοι ζητοκραυγάζουν και εσύ είσαι κάπως: «Μαλάκα, η ζωή μου θα μπορούσε να αλλάξει πραγματικά, τώρα είμαι καλά, θα πάω σπίτι και θα διατηρήσω αυτό το συναίσθημα». Και δεν γίνεται τίποτα. Έχει να κάνει με την κοινωνικότητα, βγαίνεις έξω και περνάς ωραία με τους φίλους σου και μετά επιστρέφεις σπίτι και μισείς τον εαυτό σου.Υποθέτω ότι τα βλέπω όλα αυτά γιατί είμαι πολύ παρατηρητική και όταν βγαίνω έξω με τους φίλους μου απλά κάθομαι στον τοίχο και τους βλέπω όλους να κάνουν ό,τι κάνουν γιατί δεν μπορώ να χορέψω. Ξέρεις αυτό που με έκανε να τα καταλαβαίνω όλα αυτά έχει να κάνει με ότι είμαι πολύ άτυχη ως άνθρωπος.Πολύς κόσμος πιστεύει ότι η διασημότητα είναι γιατρειά για την κατάθλιψη. Όλοι θέλουν να γίνουν σαν τους σταρ και οι ίδιοι οι σταρ δεν θέλουν καν να είναι ο εαυτός τους. Πρέπει να κοιτάξει κανείς όλες αυτές τις ιστορίες με ναρκωτικά, όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι τόσο δυστυχισμένοι, που ξυπνάνε κάθε μέρα εξαρτημένοι από μια ουσία για να κρατηθούν στη ζωή. Με λίγα λόγια, κοιτάω τους φίλους μου και όλοι έχουν κατάθλιψη. Μέσα στα τελευταία τρία χρόνια, τρείς φίλοι μου έχουν κάνει απόπειρα αυτοκτονίας.Έχω αποκλείσει το ενδεχόμενο να πεθάνω από την αφαγία εδώ και χρόνια και αν και έχω τα σκαμπανευάσματά μου, τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο παλιά. Δεν βελτιώθηκα γιατί είμαι διάσημη, έγινα καλύτερα γιατί ζήτησα βοήθεια και άρχισα να μαθαίνω πώς να είμαι ευτυχισμένη. Απλά θέλω και οι άλλοι να κάνουν το ίδιο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ