To "Εmo Revival" Έρχεται Αλλά μην Περιμένετε Φράντζες

Στην Ελλάδα είχαμε την φοβερή και τρομερή τύχη να γνωρίσουμε τον όρο "emo" μέσω της Τατιάνας Στεφανίδου και της Άννας Δρούζα (Αλήθεια την θυμάται αυτή κανείς;).

Όπως και με τους "χίψτερ", έτσι και με το emo, όλοι είχαν βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο για ξέσπασμα.

Τι είναι όμως η emo μουσική (επειδή σε αντίθεση με την λέξη χίψτερ αυτή, φαίνεται να έχει μια υπόσταση); Είναι τελικά αυτό που μας παρουσίαζαν τα media όταν δεν είχαμε κρίση και δεν είχαν με κάτι άλλο να ασχοληθούν;

Η απάντηση είναι ΟΧΙ!

Ουσιαστικά το emo σαν μουσική και ιδεολογία δεν είχε καμία σχέση με τις άθλια βαμμένες κολεγιακές μπάντες που απαρτίζονταν από "φραντζοφόρους" που τραγουδούσαν για τον θάνατο και τους χαμένους τους σχολικούς έρωτες και πιθανότατα πλέον δουλεύουν σε κάποια αλυσίδα fast food.

Για να βρούμε τις ρίζες της emo μουσικής θα πρέπει να κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο και συγκεκριμένα κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει να μεταφερθούμε στην Washington D.C. και να "χωθούμε" στην τότε hardcore/punk σκηνή της. Στα underground στέκια αλλά και στα garage των σπιτιών έγραφαν την δική τους ιστορία μπάντες όπως οι Black Flag, οι Hüsker Dü, oι Minor Threat και πολλοί άλλοι. Βασικές αρχές της σκηνής ήταν η ενότητα, η πιθανή καταπολέμηση χρόνιων κοινωνικών προβλημάτων αλλά φυσικά και η αποστασιοποίηση από κάθε τι μαζικό και εμπορικό.

Κάπου στα μέσα των '80's ο Ian MacKaye, μπροστάρης των επιδραστικών Minor Threat, αποφάσισε να αφήσει πίσω την ιδεολογία ενός μαζικού συνόλου και να πλησιάσει στιχουργικά αλλά και ιδεολογικά σε θέματα που αφορούσαν το άτομο σαν μονάδα (Personal Politics). Σε αυτή του την απόφαση έπαιξαν ρόλο κάποια περιστατικά βίας και ρατσισμού που είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους στην Hardcore/Punk σκηνή αλλά και η επιθυμία του ίδιου για δημιουργία τραγουδιών με πιο μελωδικές γραμμές και λιγότερη "μουσική επιθετικότητα". Την ίδια πορεία αποφάσισε να ακολουθήσει άλλη μια εμβληματική, πλέον, φυσιογνωμία του αμερικάνικου punk. Ο λόγος για τον Guy Picciotto (Fugazzi), ο οποίος δημιουργώντας τους Rites of Spring μπορεί να υπερηφανεύεται πως ίσως να έφτιαξε την πρώτη ξεκάθαρα Post Hardcore/Emo μπάντα.

Οι βασικές αρχές του emo ήταν κατά κάποιο τρόπο "μικροοικονομικές" και βασίζονταν στην προσωπική ανάγκη για ατομική έκφραση, είτε αυτή έβγαινε μέσω της μουσικής είτε, μέσω της εμφάνισης, είτε μέσω των σεξουαλικών προτιμήσεων. Σίγουρα υπήρξαν και πολλοί σύνδεσμοι με το Straight Edge, όμως ο βασικός κανόνας ήταν αυτός του "είσαι αυτό που είσαι και δεν χρειάζεται να αλλάξεις για να χωρέσεις, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι". Ουσιαστικά και τότε ο όρος δεν ήταν αποδεκτός από όλους τους εμπλεκόμενους όμως, κάποιοι τον αποδεχόντουσαν αναγκαστικά ενώ άλλοι απλά δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα.

Το "πρώτο κύμα" του Post Hardcore/Emo δεν κράτησε πολύ και μέχρι τα τέλη του 1986 οι πιο πολλές μπάντες (που κυρίως δραστηριοποιούνταν κάτω από την στέγη της Dischord Records) είχαν διαλυθεί. Όμως ένα δεύτερο κύμα ήταν στα "σκαριά" το οποίο και πορεύθηκε τη δεκαετία του '90 στην σκιά της Grunge. Η διαφορά αυτού του νέου κύματος των '90's με την πρώιμη emo είναι πως πλέον ο ήχος είναι ακόμη πιο μελωδικός, πολλές φορές στα όρια του αμερικάνικου indie rock. Μπάντες όπως οι American Football, Texas is the Reason, Mineral, Christie Front Drive και πολλές άλλες έκαναν την εμφάνιση τους (ορμώμενοι από διάφορες πολιτείες πλέον) και όπως αναφέρει ο Andy Greenwald, Συγγραφέας του βιβλίου "Nothing Fells Good, punk rock teenagers and emo", αυτή ήταν και η εποχή που το emo αποκόμισε όλα αυτά τα στερεότυπα που το ακολούθησαν για χρόνια. Στενά παντελόνια, κοκάλινα γυαλιά και εσωτερικές ανησυχίες (σας θυμίζει κάτι;).

Τελικά, μια δεκαετία αργότερα κάποιος "καρχαρίας" πολυεθνικής αποφάσισε να βαφτίσει με τον όρο "emo" όλες αυτές τις College Rock μπάντες, να τους ντύσει στα μαύρα δημιουργώντας μάλιστα μια ολόκληρη ψευτο - κοσμοθεωρία και οδηγώντας αμέτρητους έφηβους ανά τον κόσμο σε αναίτιες αυτοκτονίες αλλά και αμέτρητα καραγκιοζιλίκια (όποιος είχε περάσει από το Σύνταγμα το 2005-2006 καταλαβαίνει). Όλοι ευτυχισμένοι λοιπόν, οι μπάντες και οι εταιρίες τα "τσέπωναν", οι έφηβοι βρήκαν έναν τρόπο να εκφράσουν την υποτιθέμενη διαφορετικότητα τους με στυλ και οι original μπάντες βρέθηκαν στο περιθώριο. Πολλές ξενέρωσαν και διαλύθηκαν ενώ άλλες προσπάθησαν, μάταια, να αποποιηθούν την emo ταμπέλα.

Όμως!!!

Τα τελευταία χρόνια και αφού έχει κοπάσει ο θόρυβος από όλη αυτή την ιστορία, παρατηρείται ένα είδος revival στον ήχο αυτό κυρίως εστιασμένο σε αυτόν των '90's συγκροτημάτων. Δεν είναι επίσης και λίγα τα reunion αυτών των σχημάτων. Για παράδειγμα τη στιγμή που διαβάζετε αυτό, οι American Football αλωνίζουν την Αμερική έχοντας μόλις επανενωθεί για να γιορτάσουν τα 15 χρόνια από την κυκλοφορία του μοναδικού τους άλμπουμ ενώ πέρσι είχαμε το reunion των θρυλικών Texas is the reason αλλά και μερικά επερχόμενα όπως αυτό των Mineral!

Δεν είναι τυχαίο πως το Rolling Stone πρόσφατα δημοσίευσε ένα mixtape με τα top, ιστορικά,90's emo κομμάτια ενώ το Buzzfeed μια λίστα με 21 καινούριες μπάντες που τιμούν τον ήχο!

Παρακάτω σας παραθέτουμε μερικές από αυτές:

Title Fight - GMT (Greenwich Mean Time)

Dowsing - Midwest Living

Modern Baseball - The Weekend

Pianos Become the Teeth - Shared Bodies

Όλα αυτά τα στοιχεία μας κάνουν να πιστεύουμε πως σύντομα θα υπάρξει μια πιο δυναμική παρουσία του ήχου αυτού στον χώρο της alternative μουσικής σκηνής η οποία θα δικαιολογεί και την κουβέντα περί πραγματικού revival. Μέχρι τότε, όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να ενημερώνεται για τα νέα της σκηνής από το website washed up emo  το οποίο κάνει κάποια πολύ όμορφα, νοσταλγικά αφιερώματα αλλά και κάποια καταπληκτικά podcasts!

We'll just have to wait and see…

Αλλάζοντας, λίγο πριν τελειώσει η σημερινή σελίδα του ημερολογίου, εντελώς θεματολογία, θα πρέπει να αναφερθούμε (για να παινέψουμε και το σπίτι μας κατά κάποιο τρόπο) στην 1η Ιουλίου του 1979 (πριν 35 χρόνια δηλαδή), την ημέρα που άλλαξε τον τρόπο που ακούμε μουσική. Ήταν Τρίτη και ήταν η μέρα που κυκλοφόρησε στην αγορά το πρώτο Walkman της Sony!

Την συνέχεια όσον αφορά την εξέλιξη των φορητών συσκευών αναπαραγωγής ήχου τη γνωρίζουμε όλοι, αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε που και που την αρχή όλων.

Για να μην έχουμε παραδείγματα όπως τα παρακάτω:

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram