Δύο Παιδιά με Αυτισμό Έχουν την Καλύτερη Μουσική Εκπομπή στο Internet

Ο Nick (αριστερά) και ο JB

Ο Nick και ο JB πάσχουν από αυτισμό. Και έχουν μια εκπληκτική μουσική εκπομπή.

Κάθε εβδομάδα οι δύο τους παρουσιάζουν το Hot Tracks στο WCET-TV, ένα τοπικό κανάλι στο Χάντσοβιλ του Μίσιγκαν και βρίσκονται ήδη στην 12η σεζόν τους. Οι δύο συμπαρουσιαστές και φίλοι σχολιάζουν την ποπ μουσική και ο ένας τον άλλον, αποδίδοντας βαθμολογίες με άριστα το πέντε και τελειώνοντας κάθε εκπομπή με έναν πάρα πολύ αγνό, πάρα πολύ αληθινό, ξέφρενο χορό.

Ο Andrew Bedinger και ο James Grochowalski μεγάλωσαν στο Γκραντ Ράπιντς του Μίσιγκαν, 25 λεπτά οδικώς μακριά από το Χάντσοβιλ. Όταν ο James άρχισε να δουλεύει στο WCET-TV μετά το λύκειο, συνειδητοποίησε βλέποντας την εκπομπή του Nick και του JB, ότι ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Και έτσι αποφάσισε να ασχοληθεί λίγο περισσότερο με την εκπομπή.

Το πρώτο απόσπασμα, με τίτλο «Hot Tracks! (Safe & Joyous Halloween)», ανέβηκε το 2009 και από τότε ο Andrew και ο James έχουν ξοδέψει πέντε χρόνια, κινηματογραφώντας τον 38χρονο JB και τον 29χρονο Nick, στα κενά που βρίσκουν μεταξύ άλλων εργασιών και γυρισμάτων. Τον περασμένο Μάρτιο, κυκλοφόρησαν διαδικτυακά το «Musical Minds», το ντοκιμαντέρ που δημιούργησαν με βάση το δίδυμο. Επικοινώνησα με τον Andrew για να του μιλήσω για αυτό και το μέλλον της εκπομπής Hot Tracks.

VICE: Γεια σου Andrew. Το Hot Tracks μετράει 13 χρόνια στην τηλεόραση. Τι νομίζεις είναι το στοιχείο που την κρατά διαχρονική; Τι ήταν αυτό που κέρδισε εσένα και τον James;

Andrew Bedinger: Πέρα από το γεγονός ότι ο κόσμος γελάει ασταμάτητα όταν βλέπει την εκπομπή, ο Nick και ο JB είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον δίδυμο. Είναι σαν ένα παντρεμένο ζευγάρι όταν κάνουν την εκπομπή, «παίζουν» πολύ ο ένας με τον άλλο. Θα μπορούσε να ήταν μια πολύ περίπλοκη και άβολη κατάσταση, αλλά η ατμόσφαιρα της εκπομπής είναι πολύ διασκεδαστική και ανάλαφρη.

Συνειδητοποιήσατε όταν αρχίσατε τα γυρίσματα όταν θα σας έπαιρνε πέντε χρόνια για να το ολοκληρώσετε;  

Δεν ήμασταν σίγουροι για το πώς να το κάνουμε αρχικά, δεν είχαμε βρει που θα επικεντρώναμε. Μας ενδιέφεραν πολύ οι δύο τους, αλλά δεν ξέραμε πώς να οριοθετήσουμε την ιστορία τους. Όταν πλέον ξεκινήσαμε, το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν το πώς θα ολοκληρώσουμε την ταινία, γιατί ο Nick και ο JB έχουν μια απλή και σαφή ρουτίνα, σύμφωνα με την οποία ζουν εδώ και πολλά χρόνια. Δεν έχει αλλάξει τίποτα για αυτούς την τελευταία δεκαετία. Οπότε όταν αποθανατίσαμε την ρουτίνα τους είπαμε «και τώρα τι κάνουμε με αυτό; Ποια είναι η ιστορία εδώ;». Μας πήρε πολύ καιρό να βρούμε την ιστορία που θα ταίριαζε με την ζωή τους.

Ο Nick και ο JB ήθελαν να συμμετάσχουν σε όλο αυτό από την αρχή;

Απόλυτα. Τρελάθηκαν με την ιδέα, ειδικά ο JB. Ο ίδιος φαντάζεται ότι είναι πασίγνωστος, ότι ο όλος ο κόσμος ξέρει ποιος είναι. Όταν του είπαμε την ιδέα, μας είπε σχεδόν αμέσως ότι τη θεωρούσε φοβερή. Ο Nick αρχικά είπε το ίδιο, αλλά στην συνέχεια και για ένα χρονικό διάστημα θεώρησε πως όλο αυτό τον έκανε να ασχολείται πολύ με το πόσο διάσημος ήταν και αποτραβήχτηκε για λίγο. Τελικά, επανήλθε στο project.

To ντοκιμαντέρ σας έχει πολύ έντονη την αίσθηση του χιούμορ και για μένα αυτό είχε πολύ ενδιαφέρον. Πώς αισθάνεστε με αυτό;

Ήταν και για μας δύσκολο αυτό. Όταν βλέπεις τα αποσπάσματα χωρίς να ξέρεις τις λεπτομέρειες, λες ότι είναι αστείοι και λίγο τρελοί αλλά όταν καταλαβαίνεις περισσότερα πράγματα για αυτούς ξέρεις ότι θέλουν να γελάσεις, αλλά δεν ξέρουν πάντα γιατί σε κάνουν να γελάς. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή εδώ και αυτή υπάρχει και στο ντοκιμαντέρ, γιατί σε καμία περίπτωση δεν θέλαμε να φανεί ότι διακωμωδούμε τους ανθρώπους με αυτισμό. Θέλαμε το ύφος της δουλειάς μας να είναι κοντά στο ύφος που βγάζουν αυτά τα παιδιά. Μιλήσαμε με ανθρώπους σαν την Faith, που δουλεύει στον σταθμό, η οποία είπε τις δικές της σκέψεις, σχετικά με το αν και το που μπορεί να γελάσει. Από τις πλευρά τους ο Nick και ο JB της είπαν πως αυτό προσπαθούσαν να κάνουν, να είναι αστείοι.

Έχουν δει το ντοκιμαντέρ; Τους άρεσε;

Το έχουν δει και το λατρεύουν, αν και ανησυχούσαμε για την αντίδρασή τους, γιατί καταπιάνεται με πολύ προσωπικά τους στοιχεία, όπως το γεγονός ότι o Nick δυσκολεύεται πολύ στις σχέσεις του με τις γυναίκες. Οπότε δεν ξέραμε πως θα του φανεί, αλλά ο ίδιος θεώρησε ότι ήταν καλό, ότι ήταν ειλικρινές. Του άρεσε το γεγονός ότι αποτελεί ένα καλό μέσο για να καταλάβει ο κόσμος περισσότερο τον αυτισμό.

Είχατε κάποια προσωπική σχέση με τον αυτισμό πριν ασχοληθείτε με το ντοκιμαντέρ;

Ούτε εγώ, ούτε ο James έχουμε κάποια σχέση με αυτό και όταν ξεκινήσαμε την διαδικασία, δεν ξέραμε πολλά. Μας άνοιξε τα μάτια η παραγωγή αυτού το ντοκιμαντέρ, αυτό είναι σίγουρο. Η σχέση μας με τον Nick και τον JB πλέον, είναι πολύ στενή. Δεν υπήρχε αρχικά, αλλά γίναμε μέρος της ζωής τους, μιλήσαμε με τις οικογένειές τους, ερευνήσαμε το θέμα και ήταν μια φοβερά διδακτική εμπειρία για μας, που μας συνέδεσε και με την εκπαιδευτική πλευρά αυτής της διαδικασίας. Ελπίζω πραγματικά να δει κάποιος αυτό το ντοκιμαντέρ και να θελήσει να μάθει περισσότερα πράγματα για τον αυτισμό.

Το ντοκιμαντέρ έχει κυκλοφορήσει εδώ και μερικούς μήνες. Πώς το έχει πάρει ο κόσμος;

Είναι περίεργο, τώρα που η ταινία γίνεται γνωστή και συναντάμε ανθρώπους που τους άρεσε και που μας επαναλαμβάνουν ατάκες από αυτήν, δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Είναι τρελό. Ήταν κομμάτι ενός μικροσκοπικού, εσωτερικού κόσμου για τόσο καιρό και τώρα είναι εκεί έξω. Και φαίνεται να αρέσει στον κόσμο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.