Μια Βόλτα από τα Κεντρικά του Metal Hammer: Το πιο Σκληρό Περιοδικό της Χώρας Ανοίγει τα Χαρτιά του

Φωτογραφίες: Πάνος Κέφαλος

Πλέον είμαι 30 ετών και μπορώ να πω ότι μεγάλωσα με το Metal Hammer, μιας και συνεχίζω να το αγοράζω. Το πιο αστείο της υπόθεσης είναι πως, πέραν κάποιων ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν ακούω metal. Ωστόσο, μπορώ να πω ότι τρέφω μεγάλη εκτίμηση για τους καλλιτέχνες, αλλά και το κοινό του συγκεκριμένου ιδιώματος και νομίζω πως αυτό που με τράβηξε εξαρχής στο συγκεκριμένο περιοδικό -πέραν των προαναφερθέντων απαγορευμένων θεματικών- είναι πως πρόκειται για ένα από τα λίγα μουσικά έντυπα της χώρας, που παρείχαν στο κοινό τους κείμενα με καρδιά και πώρωση και όχι απλώς κάποια μεταφρασμένα νέα. Επίσης, το γεγονός πως αγκάλιασε την τοπική σκηνή είναι μεγάλο συν για μένα. Ίσως και γι' αυτό να είναι ακόμη ενεργό και δυνατό μέχρι και σήμερα, 33 χρόνια και 388 τεύχη αργότερα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη εποχή από τις άγιες μέρες του Πάσχα, για να φέρω εις πέρας το σχετικό αφιέρωμα και έτσι, μεταξύ Μεγάλης εβδομάδας και Ανάστασης, ήρθα σε επαφή με τους «παλιούς», Χάκο Περβανίδη, Κώστα Χρονόπουλο, το «νέο αίμα», Νίκο Τραγάκη, αλλά και τον μυστηριώδη σκιτσογράφο Gordon Blacksmith, με σκοπό να μου μιλήσουν για το παρελθόν, το παρόν, αλλά και το μέλλον του αγαπητού έντυπου.

Χάκος Περβανίδης (Αρχισυντάκτης)

Τo πρώτο τεύχος του Metal Hammer κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1984. Ήταν μια πρωτοβουλία που είχε πάρει τότε ο Γιάννης Κουτουβός, ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος που εκείνα τα χρόνια -αλλά και στη συνέχεια- δούλευε μέσα στη δισκογραφία και μπόρεσε να διακρίνει την ανάγκη του κόσμου για ένα τέτοιο περιοδικό. Ενδεχομένως, από το πόστο του έβλεπε πως αυτό το πράγμα αφορούσε πολύ κόσμο και αποφάσισε να το προσπαθήσει. Αρχικά απευθύνθηκε σε έναν εκδότη, τον Γκρίτσαλη, ο οποίος κυκλοφορούσε περιοδικά soft πορνό, όπως, για παράδειγμα, το Λονδίνο 2000. Αποφάσισαν να βγάλουν -εντελώς πειραματικά- μια έκδοση που ονόμασαν Heavy Metal, για να δουν πως θα λειτουργήσει αυτό το πράγμα. Είδαν πως υπήρξε ανταπόκριση και στη συνέχεια όλο αυτό πήρε μπρος. Αξίζει να σημειωθεί πως η ιδέα για το γερμανικό Metal Hammer, είχε έρθει στα παιδιά εκεί έναν χρόνο πριν από το Heavy Metal, έπειτα από μία μεγάλη συναυλία που είχε γίνει στο Ντόρτμουντ. Η ένωση του ελληνικού περιοδικού με το γερμανικό, έγινε τον Μάρτιο του 1988. Ο ελληνικός τίτλος είναι Heavy Metal & Metal Hammer.

To πρώτο μου κείμενο στο Metal Hammer δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 1995 και ήταν μία συνέντευξη με ένα γερμανικό progressive metal συγκρότημα, τους Soul Cages. Γνώριζα κάποια παιδιά από το περιοδικό μέσω κοινών γνωστών. Ένας από αυτούς ήταν ο Γιώργος Φακίνος, ο οποίος εκείνη την εποχή έγραφε στο περιοδικό και με είχε προτείνει στον τότε διευθυντή, τον Γιώργο Φλωράκη. Παράλληλα, είχα γνωρίσει και τον Τάσο Σταματούκο - έτσι υπήρξαν δύο άνθρωποι που με πρότειναν, για να μπω στην ομάδα. Η προαναφερθείσα συνέντευξη, λοιπόν, είχε γίνει για ένα fanzine της εποχής και τελικά, έπειτα από προτροπή του Φακίνου, έδωσα το κείμενο στο περιοδικό. Ήμουν -και είμαι- φανατικός αναγνώστης του εντύπου, οπότε θεώρησα πως θα ήταν μια ωραία ευκαιρία να δω το όνομα μου τυπωμένο στις σελίδες του. Τα δέκα πρώτα χρόνια ήμουν πολύ ενεργός συντάκτης, με εκατοντάδες θέματα και συνεντεύξεις. Από τον Οκτώβρη του 2005 ανέλαβα αρχισυντάκτης, μετά τον ξαφνικό θάνατο από καρδιακή προσβολή του τότε αρχισυντάκτη μας Χάρη Ευκαρπίδη.

VICE Video: Gus G & Firewind: Ο Έλληνας Κιθαρίστας του Ozzy Osbourne και η Μπάντα του

Κοίτα, δεν θέλω να σου πω ότι το heavy metal είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής, αλλά το να ασχολείσαι εμπράκτως με τη μουσική είναι. Δηλαδή, να αγοράζεις δίσκους, να ασχολείσαι με τη σκηνή που σε αφορά, να μαθαίνεις τα νέα των συγκροτημάτων, να τρέχεις σε συναυλίες, όλο αυτό το πράγμα. Είτε ακούς metal είτε κάποιο άλλο είδος, σίγουρα σε βάζει σε ένα τρόπο ζωής που κινείται γύρω από τη μουσική που σε εκφράζει. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως το metal κοινό, από τα τέλη της δεκαετίας του'80, σε όλη τη διάρκεια των 90s και στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 2000, ήταν πάρα πολύ ενημερωμένο, ενεργό και στήριζε εμπράκτως τη σκηνή. Αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, όμως αυτό που βλέπω είναι πως το πάθος των οπαδών για έμπρακτη στήριξη της σκηνής δεν είναι τόσο ισχυρό όσο ήταν παλιότερα. Δεν λέω πως το heavy metal κοινό έχει ατονήσει, εξακολουθεί να έχει δυνατό κοινό η Ελλάδα.

Κώστας Χρονόπουλος (Διευθυντής)

Εγώ μπήκα στο περιοδικό το 1994. Τότε ήταν σε μία εταιρία που πέραν του Metal Hammer, είχε και το Ποπ & Ροκ. Αρχικά συνεργαζόμουν με το Ποπ & Ροκ και στην πορεία γνωρίστηκα με τα παιδιά του Metal Hammer, του οποίου ήμουν αναγνώστης. Όταν μου έκαναν την πρόταση να γίνω μέλος της ομάδας, εννοείται πως το έπραξα με πολύ μεγάλη χαρά. Από το 1998 και έπειτα είμαι διευθυντής του περιοδικού. Θυμάμαι, το 1984, όταν και το βρήκα για πρώτη φορά στο περίπτερο, εμπλουτίστηκε αφάνταστα η ζωή μου σαν ακροατής. Ήμουν 14 χρονών τότε και ήταν αυτό που μου έλειπε. Με βοήθησε να ανοίξω τους ορίζοντές μου και να ανακαλύψω νέα πράγματα. Όπως καταλαβαίνεις, ακόμη και στα δέκα χρόνια που δεν ήμουν στο έντυπο, έπαιζε μεγάλο ρόλο στην καθημερινότητά μου. Σκέψου, ακόμη και σήμερα μου φαίνεται παράξενο που είμαι στο Metal Hammer μιας και θεωρώ πιο σπουδαία την ιδιότητα του αναγνώστη απέναντι στο έντυπο.

Υπάρχουν πράγματα που είναι τα ίδια για ανθρώπους που είναι 50 χρονών και για τους 17χρονους. Ένα από αυτά είναι η έμπρακτη αγάπη γι' αυτή τη μουσική. Από την άλλη, επειδή μέσα στην πορεία του χρόνου έχουν περάσει πολλές γενιές ανθρώπων, η αλήθεια είναι πως η κάθε μία από αυτές έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στις μπάντες που προτιμά, κάθε γενιά έχει το δικαίωμα να φτιάχνει τους δικούς της ήρωες -το οποίο είναι απολύτως θεμιτό-, αλλά όσο εξελίσσεται η ελληνική κοινωνία, παράλληλα αλλάζει και ο κόσμος που παρακολουθεί το heavy metal, με ό,τι καλό ή κακό κουβαλάει αυτό που λέω.

Νίκος Τραγάκης (Συντάκτης/Διορθωτής)

Η πρώτη μου επαφή με το περιοδικό ήρθε μέσω του αδερφού μου, ο οποίος είναι κατά εννιά χρόνια μεγαλύτερος και το διάβαζε. Κάποια στιγμή, ξεκίνησα να ακούω και εγώ τις μουσικές που άκουγε εκείνος και να ψηλαφίζω κάποια τεύχη της δεκαετίας του'90. Ενθουσιάστηκα με τη μουσική, αλλά και από αυτά που διάβαζα. Ήταν ένας νέος κόσμος για μένα. Από το 2003, ξεκίνησα να παίρνω και εγώ το περιοδικό. Μέσα στα παλιότερα τεύχη του αδερφού μου, υπήρχε και ένα του 2000. Σε αυτό διάβασα μια καταπληκτική κριτική του Βασίλη Ζαχαρόπουλου -ο οποίος είναι ακόμη ενεργός συντάκτης του περιοδικού- για έναν δίσκο των Spiritual Beggars, το Ad Astra. Εκείνο το κείμενο με είχε ενθουσιάσει και είπα μέσα μου ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα κάνω αυτό το πράγμα, να γράφω, δηλαδή, για μουσική. Σιγά-σιγά, μεγαλώνοντας, ξεκίνησα να μαθαίνω περισσότερα πράγματα και να πηγαίνω σε συναυλίες και δισκάδικα. Με τον καιρό, και αφού είχα στείλει γράμματα στο περιοδικό, γνώρισα κάποιους από τους συντελεστές του. Τα πρώτα μου κείμενα δημοσιεύτηκαν το 2009 και η μόνιμη συνεργασία μου με το Metal Hammer ξεκίνησε το 2011.

Χάκος Περβανίδης

Τo περιοδικό έχει στηρίξει την ελληνική σκηνή από την αρχή και συνεχίζει να το κάνει μέχρι και σήμερα. Μάλιστα, θεωρώ πως η εγχώρια σκηνή περνά αυτή τη στιγμή την καλύτερή της φάση. Για παράδειγμα, παλιότερα στις κριτικές γράφαμε πως κάποιο άλμπουμ είναι, «καλό για ελληνικό». Αυτή η διευκρίνηση δεν υπάρχει πια, τα συγκροτήματα βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Οι παραγωγές έχουν ανέβει πάρα πολύ, μιας και πλέον υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το «know how», για το πώς φτιάχνεται ένας Metal δίσκος, πράγμα που δεν υπήρχε στη δεκαετία του '80 και στις αρχές του '90. Επίσης, τα συγκροτήματα δείχνουν πως έχουν καταλάβει ότι, για να κάνουν καριέρα στη μουσική, πρέπει να έχουν την μπάντα σαν πρώτη προτεραιότητα. Ενδεχομένως, στη δεκαετία του '80 να μην το είχαν συνειδητοποιήσει τα παιδιά που έπαιζαν μουσική. Όμως, μετά την επιτυχία σχημάτων όπως οι Rotting Christ, οι Firewind, οι Septic Flesh και όλα τα υπόλοιπα γνωστά ονόματα, νομίζω πως ο κόσμος κατάλαβε ότι, για να κάνεις καριέρα σε αυτό το πράγμα, πρέπει η μπάντα να είναι η απόλυτη προτεραιότητα της ζωής σου. Παρόλο που υπάρχουν πολλές δυσκολίες, όπως η γεωγραφική θέση της Ελλάδας που δυσκολεύει τα συγκροτήματα που θέλουν να βγουν για περιοδεία, το γεγονός ότι δεν υπάρχει μουσική βιομηχανία και, φυσικά, η οικονομική κρίση, υπάρχουν παιδιά που επιμένουν. Πλέον, στις ανταποκρίσεις των ξένων Μέσων βλέπω πως δεν γελάνε, όταν βλέπουν ένα ελληνικό συγκρότημα, αλλά το θεωρούν ισάξιο των ξένων.

Κώστας Χρονόπουλος

Εμείς αισθανόμαστε μέρος της σκηνής. Η ιδιότητα του ακροατή δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Προσπαθούμε να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο επαγγελματική δουλειά, αλλά δεν θα χάσουμε ποτέ τη σχέση «έρωτα» που μπορεί να έχει κάποιος με αυτή τη μουσική. Η ελληνική σκηνή έχει κάνει γιγαντιαία βήματα τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή του στάτους της. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν σπουδαίες μπάντες παλιότερα, απλώς, τελευταία, όλο αυτό το μωσαϊκό που λέμε heavy metal -που είναι ένα τεράστιο μοτίβο σε ήχο και κατεύθυνση- το βλέπουμε να αναπτύσσεται με καταπληκτικές δουλειές που τις συγκρίνουμε με αυτές του εξωτερικού και μπορώ να πω, χωρίς καμία υπερβολή, ότι πολλές φορές οι δικές μας μπάντες βγάζουν καλύτερους δίσκους. Μιλάμε για μια πραγματική άνοιξη της σκηνής, που δεν έχει προηγούμενο.

Νίκος Τραγάκης

Προσωπικά, άργησα να βάλω ίντερνετ και πάρα πολλά πράγματα τα μάθαινα από το περιοδικό ή στα δισκάδικα και σε συζητήσεις με φίλους. Αγάπησα πολλά ελληνικά γκρουπ μέσω του Metal Hammer. Από εκεί και πέρα, είχα πολύ στενή σχέση με τη σκηνή από μικρός και όταν ξεκίνησα να γράφω για το περιοδικό, προσπάθησα να βάλω μέσα στην ύλη του κάποια πράγματα που μου άρεσαν. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έχει βρεθεί στο Metal Hammer εν μέσω μιας εποχής που γίνονται πάρα πολλά στην ελληνική σκηνή. Εμείς, σαν συντακτική ομάδα, έχουμε καταγράψει αυτό το πολύ ευχάριστο για την εγχώρια metal σκηνή φαινόμενο.

Χάκος Περβανίδης

Ήταν μια στήλη για την ελληνική σκηνή, που ο συντάκτης «καταδίκαζε» τα κακά demos στον «λάκκο». Μπορεί να ήταν μια σχετικά άκομψη κίνηση για την εγχώρια σκηνή αυτό, δηλαδή σήμερα δεν θα επέτρεπα σαν αρχισυντάκτης να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά νομίζω πως ήταν ενδεικτικό της εποχής. Σε κάποια φάση είχε γίνει «συνήθεια» στις διάφορες ερασιτεχνικές μπάντες της εποχής να γράφουν επίτηδες άθλια demos και να τα στέλνουν, μόνο και μόνο για να «θαφτούν» και να γελάσουν με τους φίλους τους. Δεν θεωρώ πως ο «Λάκκος» βοήθησε τόσο τη σκηνή, όσο οι κριτικές μας. Για παράδειγμα, έχω φίλους από μπάντες που έρχονται και μου λένε, «καλά κάνατε και είχατε γράψει αυτήν την κακή κριτική για εμάς τότε, ήταν ένα έναυσμα, για να δουλέψουμε καλύτερα». Νομίζω, πως, μια σωστή κριτική είναι ένας καλύτερος τρόπος, για να δουλέψουν οι μπάντες πιο σωστά, από μια απαξιωτική κριτική, όσο αστεία και να είναι αυτή.

Κώστας Χρονόπουλος

Όλα τα χρόνια που θυμάμαι το Metal Hammer είχε τον χαρακτήρα του ημερολογίου και του καθρέφτη της εκάστοτε εποχής. Δεν φτιάχνουμε έναν άλλο κόσμο, είμαστε εδώ, για να τον καταγράψουμε, το πιστεύω πολύ αυτό. Πάντα καθρέφτιζε την εποχή του, τις ανάγκες της, τις ιδιαιτερότητες εκείνων των χρόνων και ο «Λάκκος» έπαιξε τον δικό του ρόλο, που κόλλαγε με τα όσα συνέβαιναν τότε. Από ένα σημείο κι έπειτα, είχε γίνει ένα αστείο. Αυτό το γνωρίζαμε και εμείς, αλλά και ο κόσμος. Υπήρχαν ακόμη και καλές μπάντες που έστελναν demos, με άλλο όνομα, με σκοπό να γελάσουν με τις 50-100 λέξεις που θα γράφονταν εκεί. Αυτό ήταν το χιούμορ της εποχής και αυτό κάναμε και εμείς.

Gordon Blacksmith (Δημιουργός του Κόμικ)

To κόμικ προοριζόταν αρχικά για το θυγατρικό περιοδικό του Metal Hammer, το Razor, το οποίο κυκλοφόρησε τέσσερα τεύχη και μετά σταμάτησε. Είχε διευθυντή τον Φλωράκη και αρχισυντάκτη τον Γιοβανίτη. Με τον δεύτερο ήμασταν συμμαθητές στο σχολείο -αν και αυτός ήταν αλήτης- και μια μέρα του πρότεινα, ενώ τρώγαμε σουβλάκια με κάτι άλλους κατεστραμμένους σε μια παιδική χαρά, να κάνω ένα κόμικ. Εκείνος με ρώτησε αν όντως μπορώ και τρόμαξα, επειδή εγώ του το είχα πει για πλάκα. Τελικά, έκατσα και το έφτιαξα, εγκρίθηκε, αλλά, επειδή έκλεισε το περιοδικό, έμεινε στον αέρα. Έναν χρόνο μετά, ο Κώστας Χρονόπουλος είχε ζητήσει τα ονόματα των συντελεστών του Razor. Του πήγα το κόμικ μου, το οποίο ήταν λίγο διαφορετικό τότε - ο ήρωας του, ο Ντίνος, ήταν λίγο πιο αντιδραστικός. Κάναμε τις απαραίτητες αλλαγές, για να έρθει στο στιλ του Metal Hammer και για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια έβγαινε στο περιοδικό. Επίσης, θα πρέπει να αναφέρω πως Ο Κήπος του Προφήτη είναι ένα βιβλίο του Kahil Gibran και αισθάνομαι άσχημα γιατί, όταν το γκουγκλάρεις, πετάγεται και η φάτσα του Ντίνου (γέλια).

Η ιδέα για την πρώτη ιστορία ήταν πως ένας μεταλλάς θα έπαιρνε το Razor, θα το άνοιγε και θα τρόμαζε. Τελικά, το άλλαξα και στη θέση του περιοδικού έβαλα το βινύλιο των Iron Maiden, το οποίο μου άρεσε και περισσότερο τελικά. Μέσα απ' το βινύλιο πετάχτηκε ο Δαίμονας, ο οποίος έγινε φίλος με τον πρωταγωνιστή και μαζί έζησαν κάποιες καταστάσεις. Αυτή ήταν η «γραμμή», η φιλία σου με ένα τέρας. Ο ένας έρχεται πιο εδώ, ο άλλος πιο εκεί και κάπως τα βρίσκουν. Μέσα στο κόμικ υπάρχουν σίγουρα κάποιες καθημερινές ιστορίες, αλλά και αρκετοί προβληματισμοί που ήθελα να εκφράσω και τους οποίους, «πέρασα» μέσα από τον χαβαλέ. Γενικά, δεν ήμουν πολύ γνωστός στον κόσμο των σκιτσογράφων και έτσι έπαιρνα το feedback από τρίτους, που μου έλεγαν πράγματα που άκουγαν σε συναυλίες και πάρτι. Πλέον, πολλοί επικοινωνούν μαζί μου και μέσω του Facebook. Υπάρχουν άτομα που μου στέλνουν ατάκες που τους έχουν μείνει και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Επίσης, είναι και δύο παλικάρια που έχουν βαρέσει τατουάζ: Ο ένας τον Ντίνο και ο άλλος μια ατάκα από ένα σοβαρό επεισόδιο που έκανα το 2007.

Κώστας Χρονόπουλος

Δεν μπορώ να πω ότι το έντυπο δεν επηρεάστηκε από την κρίση, κάναμε όμως αυτό που έπρεπε. Πράγματα που προέκυψαν από την κοινή λογική. Μια λεπτομέρεια, που δεν ξέρω αν την έχει προσέξει πολύς κόσμος, είναι πως το περιοδικό έχει ακριβώς την ίδια τιμή από την εποχή που είχαμε ακόμη δραχμή. Προσωπικά, δεν γνωρίζω κανένα άλλο προϊόν που να έχει κρατήσει την ίδια τιμή που είχε πριν από το 2001. Εντάξει, προφανώς, αν βάλουμε ένα CD σε κάποιο τεύχος, η τιμή θα ανέβει κατά ένα ευρώ, αλλά αυτό πιστεύω ότι είναι κάτι που δεν κάνει διαφορά. Επίσης, θέλω να προσθέσω πως τελευταία τα CD και γενικότερα η ύλη του περιοδικού έχει βασιστεί αρκετά στα ελληνικά συγκροτήματα, μιας και έχουν αλλάξει, όπως είπα και νωρίτερα, στάτους. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Έχουμε στρέψει συνειδητά την προσοχή των αναγνωστών μας προς αυτήν την κατεύθυνση, επειδή πιστεύουμε ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα στη σκηνή, θα μείνει στον χρόνο. Κάνει καλό στους αναγνώστες μας αυτό. Το πιστεύω βαθύτατα και δεν στο λέω από την καρέκλα του διευθυντή, αλλά από τη θέση του ακροατή.

VICE Video: Οι Rotting Christ Αποκλειστικά στο VICE για Πρώτη Φορά στην Ιστορία τους

Χάκος Περβανίδης

Νομίζω πως η σημερινή εικόνα του περιοδικού, είναι η καλύτερη που είχε ποτέ. Το Metal Hammer είναι ένα έντυπο το οποίο εμπλουτίζεται σε συντάκτες μέσα από τον πυρήνα των αναγνωστών του. Δηλαδή, τα παιδιά που έρχονται να γράψουν εδώ είναι άτομα που το διαβάζουν και το στηρίζουν. Όταν μπήκα εγώ στο περιοδικό, ήμασταν όλοι εικοσάρηδες, πλέον στη συντακτική ομάδα βρίσκεις από παιδιά 20 ετών, μέχρι την «παλιότερη φρουρά» των 45ρηδων. Αυτό βοηθάει στο να υπάρχει μια σφαιρική εικόνα, για τον παλιότερο, αλλά και τον πιο νέο αναγνώστη. Εμείς, οι μεγαλύτεροι, γνωρίζουμε πώς να εκφέρουμε την άποψή μας πάνω στο χαρτί και τα νέα παιδιά φέρνουν μια ανανέωση σε όλο αυτό. Όσον αφορά τώρα την οικονομική κρίση, το να σου πω ότι δεν επηρεαστήκαμε από αυτήν, θα ήταν το μεγαλύτερο ψέμα. Το σημαντικότερο είναι πως έχει βάλει φρένο στην ύπαρξη της δισκογραφίας και οι δισκογραφικές -μεγαλύτερες και μικρότερες- είναι ο άμεσος συνεργάτης, όχι μόνο του Metal Hammer, αλλά κάθε μουσικού Μέσου. Το γεγονός ότι ζήσαμε τον θάνατο της δισκογραφίας στην Ελλάδα, μας δυσκόλεψε όσον αφορά τον χρόνο που θα μπορούσαμε να έχουμε την ύλη μας. Ευτυχώς, όμως, μέχρι στιγμής έχουμε καταφέρει να είμαστε συνεπείς. Πάντως, ποτέ δεν σκεφτήκαμε να σταματήσουμε. Σίγουρα, αν ήμασταν μια εταιρεία με μοναδικό σκοπό το κέρδος των συνεργατών και των συντελεστών της, ενδεχομένως να τα είχαν παρατήσει οι περισσότεροι εδώ και χρόνια. Για εμάς, όμως, πρώτα είναι το Metal Hammer και μετά τα υπόλοιπα. Κάναμε τις θυσίες μας και τώρα βρισκόμαστε σε καλό δρόμο.

Χάκος Περβανίδης

Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα άργησε να μπει στον συναυλιακό χάρτη. Όταν οι άλλοι έβλεπαν εκπληκτικά πράγματα, εμείς τα παρακολουθούσαμε μέσα από φωτογραφίες περιοδικών. Η πρώτη αμιγώς metal συναυλία ήταν αυτή των Saxon που έγινε στη Ριζούπολη το 1986, αλλά μετά από αυτήν και για τα δύο επόμενα χρόνια δεν έγιναν πολύ σπουδαία πράγματα. Στη συνέχεια ήρθαν οι Motörhead, το 1988 στο Σπόρτινγκ, αλλά νομίζω πως η συναυλία που μας έβαλε στα πράγματα κaι έδειξε πως υπάρχει κοινό, αλλά και διοργανωτές που μπορούν να στηρίξουν τέτοιου είδους πρότζεκτ, ήταν σίγουρα αυτή των Iron Maiden, στη Νέα Φιλαδέλφια το 1988, όπως επίσης και αυτή των Metallica, πέντε χρόνια αργότερα στη Ριζούπολη. Εκεί, γύρω στο 1993, μπαίνει στο heavy metal και το «Ρόδον», στο οποίο έπαιξαν κάποια συγκροτήματα που μπορεί να μην ήταν «τέρατα», αλλά είχαν μια δυναμική.

Κώστας Χρονόπουλος

Αυτό είναι ένα ερώτημα που μέχρι σήμερα έχει τις δικές του κορυφώσεις. Η πρώτη επίσκεψη των Saxon το 1986 είναι ένα πολύ κομβικό σημείο για τα metal live δρώμενα της χώρας, μιας και μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε παρακολουθήσει τίποτα - και μιλάμε για το 1986, που υπάρχει ένας παγκόσμιος «οργασμός» στον χώρο. Αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό. Ναι, στη συνέχεια υπήρξε το τριήμερο των Motörhead το 1988, αλλά το πρώτο, πραγματικά μεγάλο από άποψη προσέλευσης, ονόματος και timing, είναι το live των Iron Maiden στη Φιλαδέλφεια. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, έπαιξε τον ρόλο του το «Ρόδον», που άρχισε να φιλοξενεί πολλούς καλλιτέχνες του χώρου - εκεί μέσα έγιναν κάποιες πραγματικές γιορτές του heavy metal. Στη συνέχεια, η συναυλία των Metallica ήταν κάτι το γιγαντιαίο για την εποχή, αλλά αυτά αφορούν το χθες. Μέχρι και σήμερα έχουμε live τα οποία σηματοδοτούν μια άλλη κατάσταση. Δηλαδή, η επίσκεψη των Black Sabbath με το original line-up στη Μαλακάσα -αν θυμάμαι καλά το 2005- ήταν κάτι σαν σεισμός για το κοινό της χώρας. Ακόμη και το σήμερα να δούμε, αν σκεφτείς πως οι Rotting Christ δώσανε ένα διήμερο συναυλιών στο «Piraeus Academy», με την πρώτη μέρα να γίνεται sold out και τη δεύτερη να έχει πάλι πολύ κόσμο, δείχνει επίσης κάτι για το ενδιαφέρον του κόσμου για τη συγκεκριμένη μουσική και ειδικά για τα εγχώρια σχήματα. Εγώ σε αυτά τα παιδιά δίνω ως εύσημα τα εξής: πρώτον, ότι ξεκίνησαν σε μια εποχή που τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για τη σκηνή και ειδικά για μια μπάντα που έπαιζε ακραίο metal κι επίσης, πως, μέσα στα χρόνια έχουν καταφέρει να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο και τον εαυτό τους τέσσερις φορές. Αυτό, όχι μόνο δεν τους έχει κάνει κακό, αλλά έχει φέρει δίπλα τους ακόμη περισσότερο κόσμο.

Νίκος Τραγάκης

Κοίτα, εγώ γεννήθηκα το'90. Αν ρωτήσεις κάποιον μεγαλύτερο από μένα, πιθανότατα θα σου μιλήσει για κάποιες κομβικές συναυλίες που έγιναν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80 και στις αρχές των 90s. Εγώ θα σου πω για πράγματα που έζησαν κάποια παιδιά της ηλικίας μου και ίσως κάποιοι μικρότεροι. Συναυλίες που έπαιξαν το ρόλο τους στο να πλάσουν τη γενιά μας. Μία από αυτές είναι η συναυλία της αυθεντικής σύνθεσης των Black Sabbath, το 2005 στη Μαλακάσα και μερικές μέρες νωρίτερα, πάλι στον ίδιο χώρο, αυτή των Iron Maiden. Αργότερα, την ίδια χρονιά είχε πραγματοποιηθεί και ένα πάρα πολύ δυνατό Rockwave, στο οποίο είχαν παίξει οι Slayer, WASP, Candlemass, Twisted Sister και άλλοι. Η κινητικότητα που υπήρξε γύρω από αυτό πιστεύω πως αναζωπύρωσε και το ενδιαφέρον των μικρότερων γενιών για το metal. Εξίσου σημαντική ήταν και η συναυλία των «Big 4», δηλαδή των Metallica, Megadeth, Slayer και Anthrax που πραγματοποιήθηκε πέντε χρόνια μετά.

Κώστας Χρονόπουλος

Όποιο είναι το μέλλον της χώρας, αυτό θα είναι και το μέλλον του Metal Hammer. Εμείς, δεν είμαστε αποκομμένοι από την υπόλοιπη πραγματικότητα. Κατά καιρούς έχουμε αντιμετωπιστεί από κάποιους, ως ο Γιάγκος Δράκος και η Giant. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι και ζούμε ό,τι ζει ο μέσος όρος των ανθρώπων που μένουν σε αυτήν τη χώρα. Αν θα υπάρχει χώρα, θα υπάρχει και Metal Hammer. Έχουμε τον τρόπο να κρατήσουμε αυτό που κάνουμε ζωντανό. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει χώρα, δεν νομίζω πως έχει νόημα να μιλάμε και για το ίδιο το περιοδικό.

Χάκος Περβανίδης

Η αλήθεια είναι πως δεν κάνουμε μακροπρόθεσμα σχέδια. Παλιότερα, μπορούσαμε να δουλέψουμε σε έναν ορίζοντα έξι-οκτώ μηνών, αλλά σήμερα δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτό το σύστημα. Το μόνο που μπορώ να σου εγγυηθώ είναι πως το περιοδικό θα έχει μακροβιότητα. Το Metal Hammer έχει δείξει μεγάλη αντοχή μέσα στα χρόνια και το γεγονός ότι έχει καταφέρει να επιζήσει της κρίσης είναι ένα ενθαρρυντικό σημάδι. Νομίζω ότι, πλέον, οι άνθρωποι που για ένα φεγγάρι μπορεί να είχαν στρέψει την πλάτη τους προς το περιοδικό έχουν επιστρέψει και, επίσης, έχουμε καταφέρει να κάνουμε ένα άνοιγμα σε νέες γενιές αναγνωστών. Αυτοί, σε συνδυασμό με τους σταθερούς μας αναγνώστες, μας δίνουν λόγο να συνεχίσουμε. Όσο υπάρχει αυτή η μουσική, το Metal Hammer θα είναι εδώ και θα αποτελεί το απόλυτο μέσο έκφρασής της.

Νίκος Τραγάκης

Θεωρώ πως το περιοδικό εξελίσσεται κάθε μήνα, παράλληλα με τη μουσική. Όλοι οι συντάκτες, ακόμη και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ψάχνουν συνεχώς νέα πράγματα και αυτό έχει αντίκρισμα και στην πορεία του Metal Hammer. Από τη στιγμή που κάθε μήνα βγάζουμε ένα καινούριο τεύχος που είναι ακόμη καλύτερο από το προηγούμενο, το μέλλον φαντάζει λαμπρό.

Περισσότερα από το VICE

Μια Φωτογράφιση Ζευγαριών που Κάνουν Αληθινό Σεξ για Διαφημιστική Καμπάνια

Δέκα Ερωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε Έναν Πορτιέρη

Η Παράνοια των Πανελληνίων Οδηγεί Κάποιους Μαθητές στα Χάπια