Μια Επανάληψη του «Δέκα Λεπτά Κήρυγμα» στην Τηλεόραση Ήταν Αρκετή για να με Πιάσει Μελαγχολία

Σίγουρα θα θυμάσαι ότι την εποχή που πήγαινες σχολείο, υπήρχε μια νεανική σειρά που ήταν αρκετά διαφορετική από όσα έπαιζαν τότε στην τηλεόραση. Μιλάω για το Δέκα Λεπτά Κήρυγμα, που ξεκίνησε να προβάλλεται από το MEGA το 2000 και ολοκληρώθηκε τρία χρόνια αργότερα, έχοντας καταφέρει να επιβιώσει για 111 επεισόδια. Η αλήθεια είναι πως δεν σταμάτησε ποτέ να παίζεται σε επαναλήψεις. Έτσι, μπορούμε σίγουρα να υποστηρίξουμε ότι ο Λεωνίδας και η παρέα του έχουν μεγαλώσει αρκετές γενιές Ελλήνων.

Αν κοιτάξει κανείς το σημερινό πρόγραμμα του -χτυπημένου από την οικονομική κρίση- καναλιού, ίσως να πιστέψει πως με κάποιο τρόπο κατάφερε να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο. Αυτό το λέω, επειδή το μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από αρχαίες σειρές, ταινίες και παλιά τηλεπαιχνίδια που είχαν γνωρίσει μια κάποια επιτυχία στην εποχή τους. Το Δέκα Λεπτά Κήρυγμα, λοιπόν, είναι ένα καλό στανταράκι. Ουσιαστικά, απευθύνεται σε όλους εμάς τους καμένους, που περιμένουμε τις καθιερωμένες καλοκαιρινές επαναλήψεις του Ρετιρέ. Για κάποιο περίεργο λόγο αποφάσισα να παρακολουθήσω, έπειτα από πολλά χρόνια, ένα επεισόδιο της σειράς, για να δω πώς θα μου φανεί σήμερα. Πήρα λοιπόν το καφεδάκι μου και γύρω στις έξι το απόγευμα έβαλα MEGA.

«Το πρωινό μου πλούσιο με γάλα και φραπέ, κορνφλέικς, δημητριακά, μόδα ντεμοντέ» τραγουδούν οι Καβουροδεινόσαυροι στους τίτλους αρχής και εγώ ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως δεν πρόκειται για κομμάτι των Ημισκουμπρίων. Πάντως, η αλήθεια είναι πως ο Sexpyr έπιασε με τους στίχους του τον παλμό των νέων της εποχής: Στα 80s, το όνειρο του μέσου έφηβου ήταν ένα «ξερό» μηχανάκι, την επόμενη δεκαετία όλοι ήθελαν «παπί», ενώ το 2000 η φραπεδιά (ή και ο φρέντο) και το ατελείωτο άραγμα στις καφετέριες είχαν κερδίσει τις καρδιές των νέων. Στο επεισόδιο που πέτυχα, η Μαριλένα -η κοπέλα του Λεωνίδα και μία εκ των τριών πρωταγωνιστών της σειράς- συμμετέχει ως μοντέλο σε μια μίζερη επίδειξη μόδας της γιαγιάς του αγοριού της. Σε αυτή συμμετέχει και ο ίδιος με τον κολλητό του, τον Τέλη, ως παρουσιαστές. Ο Λεωνίδας χορεύει συνεχώς, χωρίς να υπάρχει λόγος, γεγονός που με κάνει να πιστεύω ότι έχει σκάσει στην επίδειξη άυπνος μετά από κάποιο rave πάρτι στα Οινόφυτα. Όλα πάνε καλά και η Κικίτσα -την οποία ενσαρκώνει η Κάρμεν Ρουγγέρη- ξεπουλάει. Στη συνέχεια, η Μαριλένα δέχεται μια πρόταση από ένα πρακτορείο μοντέλων και αρχίζει να το παίζει «ντίβα», ενώ για κάποιο λόγο κυκλοφορεί παντού με έναν μάνατζερ, τον Πολ και πάει στο φροντιστήριο με λιμουζίνα. Ο Λεωνίδας, όπως είναι φυσικό, ζηλεύει και προσπαθεί να κεντρίσει ξανά το ενδιαφέρον της.

Στην πρώτη σκηνή ο Τέλης έχει ξανθό μαλλί, αλλά στο υπόλοιπο επεισόδιο το ντεκαπάζ έχει χαθεί - περίεργα πράγματα. Οι πρώτες σκέψεις που έκανα παρακολουθώντας το εν λόγω επεισόδιο, πάντως, είναι πως η σειρά έχει ξεπεραστεί και μάλιστα με πολύ άγριο τρόπο. Στιλιστικά, μιλάμε για μια νεανική μόδα η οποία έχει σβήσει, χωρίς να έχει απομείνει ούτε ένα στοιχείο της στον τρόπο που ντύνονται οι νέοι σήμερα - δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να κυκλοφορεί με φούτερ γεμάτο tribal σχέδια και φαρδύ παντελόνι. Από την άλλη, αν το δούμε από κοινωνικής πλευράς, ο Λεωνίδας ήταν ένα κακομαθημένο παιδί της μεσαίας τάξης. Δεν ήταν πλούσιος, αλλά είχε την ασφάλεια που προσέφεραν οι δουλειές των γονιών του (ο πατέρας του είχε μάντρα αυτοκινήτων και η μητέρα του δικηγορικό γραφείο) και έτσι μπορούσε να λουφάρει στο σχολείο, όντας σίγουρος ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Η αλήθεια είναι πως υπήρχαν πολλά τέτοια παιδιά εκείνη την εποχή. Σήμερα, η μεσαία τάξη σχεδόν δεν υφίσταται, με τα περισσότερα παιδιά να μεγαλώνουν θέλοντας να φύγουν όσο πιο μακριά γίνεται. Αν για κάποιο λόγο μου ανέθεταν να φτιάξω ένα remake της σειράς με τα σημερινά δεδομένα, θα είχα μεγάλο πρόβλημα. Η μάντρα θα ρήμαζε, ο πατέρας θα κοιμόταν πλέον στο γραφείο έχοντας μάλιστα απλήρωτο το ρεύμα, ενώ η μητέρα θα κυνηγούσε τους πελάτες της για λεφτά που της χρωστούν. Η γιαγιά θα μαράζωνε, αφού η σύνταξή της δεν θα έφτανε ούτε για τσίχλες και ο Λεωνίδας με τα φιλαράκια του, είτε θα αλήτευαν δίχως να υπάρχει αύριο (που δεν υπάρχει) είτε θα έκαναν αιτήσεις σε πανεπιστήμια στην Αγγλία, για να σπουδάσουν με τις τελευταίες οικονομίες των δικών τους.

H Βιομηχανία της Rap στην Ελλάδα - Τζαμάλ

Τα μόνα που έχουν μείνει ίδια είναι τα αρνητικά της τότε εποχής. Σε μια σκηνή του επεισοδίου, τα δύο αγόρια της παρέας υπολογίζουν τις ώρες που έχουν μέσα στη μέρα για να ζήσουν, αφαιρώντας από το 24ωρο αυτές που περνούν στο σχολείο, το φροντιστήριο, την ώρα που τους παίρνει για να φάνε και τον ύπνο. Τα παιδιά καταλήγουν πως έχουν μόνο μιάμιση ώρα «ζωής» και αυτό, όπως επισημαίνει ο πρωταγωνιστής της σειράς, για να περάσουν σε μια σχολή στην άλλη άκρη της Ελλάδας. «Είμαστε έναν αιώνα πίσω», αναφέρει ο ένας - πού να ήξερε πως 17 χρόνια αργότερα θα είχαμε καταφέρει να τους κάνουμε δύο. Στη συνέχεια, ο μπαμπάς του Λεωνίδα, τον οποίο παίζει ο υπέρτατος Σάκης Μπουλάς, πετυχαίνει τον γιο του να παίζει μπιλιάρδο με το κολλητάρι του σε ένα μαγαζί. Αφού μπαίνει και αυτός στο παιχνίδι, σκίζει την τσόχα του τραπεζιού και κατηγορεί τον Λεωνίδα, επειδή του χάλασε τη συγκέντρωση με την ξινισμένη του μούρη. Με τα πολλά, ο μικρός τού εξηγεί τι συμβαίνει με το κορίτσι και ο Ελληνάρας μπαμπάς παραχωρεί ένα αυτοκίνητο στον ανήλικο γιο του, για να κάνει το κομμάτι του. Δυστυχώς, το κόλπο δεν έπιασε και μάλιστα, την επόμενη μέρα σκάει μύτη και ο RG, ο οποίος έπαιζε έναν μικρό ρόλο στη σειρά, με κάτι επικά γυαλιά Arnette που θα έκαναν τον μέσο κάγκουρα να δακρύσει από συγκίνηση (βέβαια, το συγκεκριμένο στιλ, ειδικά σε συνδυασμό με μακρύ μαλλί, ήταν αρκετά της μόδας τότε). Αυτός, τους λέει ότι είδε τη Μαριλένα να βγαίνει με έναν τύπο από τη λιμουζίνα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τσαντιστεί ο Λεωνίδας, καταλήγοντας πως η καλύτερη λύση είναι ο χωρισμός. Όντως, στο τέλος του επεισοδίου το ζευγάρι τα σπάει, με τον Τέλη να παίρνει το μέρος του Λεωνίδα, γεγονός που με παραξένευσε, μιας και πάντα έμπαινε στη μέση για να τους τα βρει. Θυμάμαι, πάντως, ότι υπήρξε μια περίοδος που οι δυο τους ήταν χωρισμένοι, αλλά δεν είμαι σίγουρος, αν αυτή ξεκίνησε από το συγκεκριμένο επεισόδιο.

Οι διαφημίσεις που έπαιξαν μετά το τέλος του Δέκα Λεπτά Κήρυγμα με επανέφεραν στο σήμερα, όμως πέρασα την υπόλοιπη μέρα κυριευμένος από μια γλυκιά μελαγχολία. Όχι τόσο για τη σειρά -εντάξει, η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται και για κανένα αριστούργημα-, αλλά για το γεγονός ότι μου θύμισε πως έχουν υπάρξει και ανέμελες μέρες σε αυτήν τη χώρα. Πέραν αυτού, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να δει κάποιος τη συγκεκριμένη σειρά σήμερα. Όπως αναφέρω και πιο πάνω, τα πάντα σε αυτή φαντάζουν ξεπερασμένα σε βαθμό ανατριχίλας. Επίσης, είναι κάπως πρόχειρα γυρισμένη και οι ερμηνείες, ακόμη και των καλών ηθοποιών που παίζουν σε αυτή, δεν είναι καλές. Ωστόσο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι η πρώτη τηλεοπτική σειρά που παρουσίασε -έστω και με πιο «clean» τρόπο- το γκράφιτι και τη hip hop κουλτούρα στο ελληνικό κοινό. Αυτό δεν είναι και λίγο, αν σκεφτείς πως μιλάμε για μια εποχή που όλη αυτή η σκηνή ήταν ακόμη σε αρκετά πρώιμη φάση. Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ το επεισόδιο στο οποίο εμφανίστηκαν οι Bomfunk MC's και το πόσο ακραίο μου είχε φανεί τότε. Πάντως, πέρασα ωραία παρακολουθώντας το επεισόδιο, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσα να δω ξανά ολόκληρη τη σειρά, όπως έχω κάνει για παράδειγμα με τους Απαράδεκτους. Αν ο Λεωνίδας ήταν υπαρκτό πρόσωπο, σήμερα θα ήταν 35 χρονών και πιθανότατα θα είχε χάσει κάθε επαφή με τον Τέλη και τη Μαριλένα. Όπως έχασε και η γενιά μας, δηλαδή, με τη σειρά.

Περισσότερα από το VICE

Ο Εγκεφαλικά Νεκρός Οπαδός του ΠΑΟΚ Προστίθεται στη Μακρά Λίστα Θυμάτων του Ελληνικού Ποδοσφαίρου

«Είσαι Προδότης της Τάξης σου»: Η Ζωή μου ως Μέλος της ΚΝΕ

Σε Αυτά τα Δεντρόσπιτα θα Ήθελες Σίγουρα να Μείνεις