Μιλήσαμε με τον Φάνη Μπαμπούλα, τον Καλύτερο Ιδιοκτήτη Γραφείου Κηδειών στην Ευρώπη

»Στη δουλειά μπήκα τυχαία. Συχνάζαμε στο καφέ «Τοπάζ» στην Αγίου Δημητρίου και, πιο δίπλα, ένας φίλος δούλευε σε γραφείο κηδειών. Ήμουν 14 χρονών και μια μέρα που περνούσα απ' έξω με παρακάλεσε να καθίσω για λίγο στο τηλέφωνο. Σε δέκα λεπτά χτύπησε, ήταν ένας νοσοκόμος από το «Κεντρικό» (σσ: το σημερινό Νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς») και πριν προλάβω να απαντήσω ότι ήμουν άσχετος, μου λέει "έλα στο νοσοκομείο, έχουμε περιστατικό". Εφημέρευε και είχε πεθάνει η μητέρα ενός στρατηγού · ήταν η περίοδος της δικτατορίας κι εγώ είχα πέσει σε στρατηγό. Επιστρέψαμε όλοι μαζί στο γραφείο και κάθισα στην προεδρική θέση. Αφού συζητήσαμε λίγο, έτρεξα στο κοντινό καφενείο, δήθεν για να προσφέρω καφέ στον στρατηγό και τη συνοδεία του, όμως στην πραγματικότητα έψαχνα εναγωνίως κάποιο τηλέφωνο για να ειδοποιήσω τον ιδιοκτήτη του γραφείου. Γύρισα πίσω ατάραχος και ο στρατηγός μού είπε, "κοιτάξτε να δείτε, θέλω να κάνω την καλύτερη κηδεία για τη μητέρα μου, πόσο θα στοιχίσει;". Δεν είχα ιδέα, σκέφτηκα λίγο και του απάντησα: 96.000 δραχμές - τότε δύο διαμερίσματα. Για να έχεις ένα μέτρο, η πιο ακριβή κηδεία κόστιζε 11.700 δραχμές. Του είπα την τιμή και ο στρατηγός πετάχτηκε. Κάποια στιγμή επέστρεψε επιτέλους ο ιδιοκτήτης, που δεν πίστευε στα μάτια του. Του έκανε «καλύτερη» τιμή, αν θυμάμαι καλά 52.000 δραχμές και ο στρατηγός έφυγε και υποχρεωμένος για την έκπτωση.

»Ο ιδιοκτήτης του γραφείου μού ζήτησε να δουλέψω μαζί του. Εγώ τότε πήγαινα στο τεχνικό σχολείο και εργαζόμουν παράλληλα ως υδραυλικός. Με τους πεθαμένους δεν είχα καμία δουλειά. Έπαιρνα 200 δραχμές τον μήνα, όμως είπα ότι έπαιρνα 1.200 δραχμές. Τελικά, μου έδωσε 1.700 δραχμές. Στο εξάμηνο πάνω έβγαζα ένα χιλιάρικο την ημέρα. Δεν είχα δίπλωμα κι όμως οδηγούσα κανονικά τη νεκροφόρα, έκανα δρομολόγια μέχρι την Ορεστιάδα. Κάθε βράδυ πηγαίναμε στο μπουζουξίδικο «Αριγκάτο» στην Αρετσού και καθώς δεν υπήρχαν κινητά, είχαμε δώσει το τηλέφωνο του νυχτερινού κέντρου για έκτακτη ανάγκη. Το μπουκάλι κόστιζε 900 δραχμές με 100 πιάτα για σπάσιμο, εμείς βέβαια καθόμασταν στο τελευταίο τραπέζι, τι να τα κάναμε τα πιάτα.

»Σε ηλικία 16 ετών έγινα συνέταιρος σε άλλο γραφείο κηδειών. Στα δύο χρόνια πάνω όμως, έπρεπε να παρουσιαστώ στρατιώτης στη Σύρο. Το γραφείο έκανε τότε 35 κηδείες τον μήνα. Όταν επέστρεψα στην πρώτη άδεια, μετά από τρεις μήνες, είχε κλείσει. Όχι επειδή δεν αναλάμβανε κηδείες, αλλά γιατί είχε πολλή δουλειά και δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Μετά τον στρατό, το 1977, έκανα το πρώτο δικό μου γραφείο στην Αποστόλου Παύλου, δίπλα στο τουρκικό προξενείο. Το 1982 έβαλα συνέταιρο τον αδερφό μου, όμως το 2004 χωρίσαμε. Σήμερα είμαι με τον γιο μου, τον Βασίλη - Φάνης Μπαμπούλας και Υιός.

»Το 1991 εγκαινίασα δίπλα στο κοιμητήρια της Αναστάσεως του Κυρίου στην Ανατολική Θεσσαλονίκη, έναν πρότυπο χώρο με νεκροστάσια, αίθουσες δεξιώσεων, υπηρεσίες φροντίδας νεκρού. Το 1992 διοργανώθηκε στη Γαλλία το Πανευρωπαϊκό Συνέδριο Οίκων Τελετών, το οποίο θα εγκαινίαζε ο Ζακ Ντελόρ. Μετέφρασα τους καταλόγους σε πέντε γλώσσες, πήρα ένα φίλο και με ένα τροχόσπιτο ταξιδέψαμε οδικώς στην Ιταλία, τη Γερμανία, την Ελβετία και τη Γαλλία. Στη διαδρομή μοίρασα υλικό στα γραφεία κηδειών κάθε πόλης. Στο συνέδριο κερδίσαμε το πρώτο βραβείο, βλέπεις οι Γερμανοί παρουσίαζαν το πάρκινγκ των αυτοκινήτων τους για νεκροστάσιο κι εμείς παρουσιάσαμε ολόκληρο κτίριο με όλες τις υπηρεσίες. Το 1997 κερδίσαμε επίσης βραβείο για την καλύτερη ιστοσελίδα οίκου τελετών στην Ευρώπη.

»Πρόσφατα εγκαινιάσαμε νέες υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις στο κτίριο «Γαία» στη Θεσσαλονίκη. Καλέσαμε έναν Γάλλο προμηθευτή - ειδικό στα προϊόντα περιποίησης νεκρού, ο οποίος πέρασε πρώτα από την Αθήνα. Κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό με αυτά που είδε εκεί. Όταν επισκέφθηκε τις δικές μας εγκαταστάσεις, μας είπε ότι μπορούμε να σταθούμε σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης και σε τρία χρόνια να είμαστε πρώτοι. Και μιλάμε για έναν από τους ειδικούς παγκοσμίως, ο οποίος επένδυσε 350.000 ευρώ για να φέρει την οικολογική φορμόλη.

»Μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορώ να ντύσω πεθαμένο. Σέβομαι πολύ τον νεκρό και γι' αυτό η ποιότητα είναι η ίδια ανεξαρτήτου κόστους της κηδείας, διότι όλοι αξίζουμε μια αξιοπρεπή τελετή. Δεν υπάρχει πιο ιερό πράγμα από τον νεκρό, μέχρι και ΚΟΚ ορίζει ότι η κυκλοφορία σταματά για να περάσει νεκρική πομπή. Παλιότερα, ο τροχονόμος χαιρετούσε όταν περνούσε νεκροφόρα. Στην κηδεία του πατέρα μου λιποθύμησα, εγώ που έχω δει τόσα. Έρχονται γονείς που έχασαν το παιδί τους και νομίζουν ότι θα κάνουν γάμο, είναι σαν χαμένοι. Θέλοντας και μη βρίσκεσαι λίγο μπόσικος και κλαις μαζί τους. Αγαπώ τη δουλειά μου, αλλά είναι ψυχοφθόρα. Έχω δει τα πάντα. Μου έχουν ζητήσει να πάει ο νεκρός στην εκκλησία με άμαξα. Αν έχεις οικονομική επιφάνεια, δεν είναι κακό να προσφέρεις κάτι κάλο στον άνθρωπό σου, μία φορά γίνεται.

»Το κόστος μιας κηδείας ξεκινά από 1.500 ευρώ. Με την κρίση το επάγγελμα, όπως όλα, έχει επηρεαστεί, όμως η ποιότητά μας είναι σταθερή και δεν είχαμε προβλήματα. Υπάρχει κατανόηση και δεν ζορίζουμε τον κόσμο. Η κηδεία για τη μέση ελληνική οικογένεια είναι ακόμη πολύ σημαντική υπόθεση-εξάλλου κηδεία σημαίνει φροντίδα. Οι ηλικιωμένοι έχουν στην άκρη χρήματα για τα τελευταία έξοδα. Το 1984 βγάλαμε το πρώτο ασφαλιστήριο κηδείας, δηλαδή στην ασφάλεια ζωής είχαμε περάσει και αυτά τα έξοδα. Δεν περπάτησε διότι η ασφαλιστική εταιρεία δεν εξασφάλιζε ότι η κηδεία θα ανατεθεί στο δικό μας γραφείο. Δυστυχώς, το επάγγελμα έχει πέσει σε κακά χέρια. Είναι ζήτημα αν οι σωστοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών. Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα 5.000 γραφεία τελετών, αριθμός τεράστιος, αν σκεφτούμε ότι στην Ουγγαρία, χώρα με αντίστοιχο πληθυσμό, υπάρχουν 500 γραφεία. Θεωρητικά ήταν κλειστό επάγγελμα, αλλά δεν υπάρχει κανένας κανόνας. Οποιοσδήποτε μπορεί να ανοίξει ένα γραφείο τελετών.

Δείτε: Είναι Πολύ Ακριβό να Πεθαίνεις στην Ελλάδα

»Δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τα χρήματα, τα χρησιμοποιώ για τη δουλειά και την καθημερινότητά μου. Καλή ζωή- άσχημη διαθήκη, λένε. Όμως, δεν έχω πάρει δάνειο ούτε έχω βγάλει μπλοκ επιταγών. Δεν ξέρω τη μυρωδιά του καινούριου αυτοκινήτου. Νεκροφόρες καινούριες όσες θέλεις, αλλά όχι αυτοκίνητο για μένα. Δεν θέλησα ποτέ να αποκτήσω ένα καλό σπίτι. Όταν κατοικείς σε ένα σπίτι 400 τ.μ., πρέπει να κοιτάξεις τα αυτοκίνητα στην αυλή για να καταλάβεις ποιος λείπει. Ο κόσμος τα προηγούμενα χρόνια πήρε δάνεια πάνω από τις δυνάμεις του, γι' αυτό φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση.

»Πιστεύω στον Θεό, όχι με την ένταση που το κάνουν πολλοί, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη. Είδα ανθρώπους να χάνουν το παιδί τους, μετά και το δεύτερο παιδί, άσχημες καταστάσεις στη ζωή. Κι όμως, μπορώ να πω ότι σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις είχε υπάρξει από πίσω μια αδικία. Κάτι υπάρχει, δεν ξέρω αν λέγεται θείο, συνείδηση ή ό,τι άλλο.

»Στα ελληνικά κοιμητήρια το μήκος των τάφων είναι δύο μέτρα, συνήθως έχει μπετόν πάνω και κάτω, όπως κατασκευάστηκαν πριν από δεκαετίες. Όμως, σήμερα οι άνθρωποι είναι ψηλότεροι και πρέπει να κατέβουμε κάτω από το μπετόν για να χωρέσει το φέρετρο. Είναι μύθος το μεγάλο ενδιαφέρον για την αποτέφρωση. Στους 125.000 θανάτους ετησίως στην Ελλάδα, έχουμε περίπου 550 αποτεφρώσεις, οι οποίες ως γνωστόν γίνονται στη Βουλγαρία. Παρ' όλα αυτά, εμείς είμαστε έτοιμοι, οι επενδυτές υπάρχουν και αν μας δοθεί η δυνατότητα από τη νομοθεσία, θα λειτουργήσουμε το δικό μας ιδιωτικό αποτεφρωτήριο.

»Η συνταγή της επιτυχίας είναι η προσωπική δουλειά. Το τηλέφωνό μου είναι 24 ώρες ανοιχτό. Δεν υπάρχει κηδεία, από την πιο φθηνή ως την πιο ακριβή, που να μην παρίσταμαι προσωπικά. Πρέπει να έχω κάνει σίγουρα 30.000 κηδείες. Επιτυχία είναι και το πώς φέρεσαι στον κόσμο, μεταξύ άλλων να κάνεις κατανοητό ότι αυτός που θα μείνει πίσω πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του. Είναι αλήθεια και το έχω δει πολλές φορές σε αγαπημένα αλλά άτεκνα ζευγάρια να πεθαίνει ο ένας και αμέσως μετά ο δεύτερος.

»Η επιτυχία οφείλεται επίσης στην εξωστρέφεια και τη νέα τεχνολογία. Στη Θεσσαλονίκη διαθέτουμε πέντε καταστήματα και τώρα ξεκινάμε νέο στην Αθήνα. Έχουμε ανακοινώσει ότι θα προχωρήσουμε και σε franchising. Μας το ζητάνε πολλοί, αλλά δεν μπορούμε ακόμη να ξεκινήσουμε, διότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί, ώστε να μη γίνουν εκπτώσεις στην ποιότητα. Προσφέρουμε επίσης υπηρεσία livestreaming σε κηδείες, για περιπτώσεις συγγενών στο εξωτερικό.

»Στα φετινά «Δημήτρια» μάς ζητήθηκε από τη Γιόκο Όνο να παραγγείλουμε 100 φέρετρα για μία καλλιτεχνική εγκατάσταση που ήθελε να παρουσιάσει. Μας έστειλαν προδιαγραφές και διαστάσεις και φυσικά ανταποκριθήκαμε άμεσα. Ήταν σίγουρα μια αναγνώριση.

»Ακόμα με ρωτάνε αν είναι αληθινό όνομα το Μπαμπούλας. Είναι αληθινό και τελευταία έμαθα ότι προέρχεται από τον Άγιο Βαβύλα. Τα πρώτα χρόνια, όλοι μου οι φίλοι ήταν πλούσιοι, οδηγούσαν Πόρσε, Φεράρι, Άστον Μάρτιν. Όταν με ρωτούσαν τι δουλειά έκανα, απαντούσα εργολάβος που χτίζει σε βάθος και όλοι φαντάζονταν ότι κατασκεύαζα γέφυρες ή σήραγγες. Μου αρέσει να χαμογελάω. Μπορώ να πω ότι άλλαξα τη φιλοσοφία του επαγγέλματος από το πρότυπο του κλειστού και μουντρούχου.

Το νόημα της ζωής είναι ότι κανείς δεν ξαναγεννήθηκε. Κάθε μέρα που περνάει δεν ξαναπερνάει. Και ότι η ευτυχία είναι στα απλά πράγματα. Όταν κάποια στιγμή φύγω από τη ζωή, θα ήθελα να με θυμούνται όπως είμαι, έξω καρδιά. Τρελός και απροσάρμοστος, όπως ήμουν πάντα. Κανείς δεν ξαναγεννήθηκε».

Περισσότερα από το VICE

Μπήκαμε στο Μουσείο των Άψογα Διατηρημένων Πτωμάτων

Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης δεν Έχει Μετρήσει Ποτέ το IQ του - Αλλά Είναι πιο Έξυπνος από Εσένα

Πέρασα το Σαββατοκύριακό μου με Έναν Έμπορο Ναρκωτικών του Deep Web