Η ιστορία του Γιάννη Κουζηνού, ενός 43χρονου Έλληνα που σήμερα ζει και εργάζεται στο Καράκας της Βενεζουέλας, είναι μία ιστορία καθημερινή. Πριν από μερικά χρόνια γνώρισε τη Μιλάγκρος, μία γυναίκα που έτυχε να κατάγεται από μία χώρα δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τη δική του. Ερωτεύτηκαν και αποφάσισαν να μοιραστούν τη ζωή τους στη Βενεζουέλα, όπου μένουν μέχρι σήμερα με την κόρη τους, Βικτώρια.

Η τύχη δεν τα έφερε όπως ήθελαν και, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, οι ζωές τους ταυτίστηκαν με την πορεία της τιμής πετρελαίου. Όσο η τελευταία ήταν ψηλά, οι τρεις τους είχαν μία αξιοπρεπή ζωή. Η πτώση της τα τελευταία χρόνια έφερε τούμπα τις ζωές πολλών ανθρώπων στη Βενεζουέλα και, αναπόφευκτα, τη δική τους. Πλέον η τριμελής οικογένεια, που κάποτε απολάμβανε την ανεκτή ζωή της μεσαίας τάξης του Καράκας, αδυνατεί λόγω της οικονομικής δυσπραγίας να καλύψει τα καθημερινά έξοδά της. Ο πληθωρισμός -που φτάνει το 720%- εξανεμίζει σε λίγες μέρες το μηνιάτικό τους, κάνοντας δύσκολο τον αγώνα για ένα κομμάτι ψωμί. Πλέον δεν έχουν τα χρήματα για να πραγματοποιήσουν το τελευταίο πράγμα που θέλουν να κάνουν στη Βενεζουέλα: να φύγουν από τη χώρα.

Διαδικτυακοί και πραγματικοί φίλοι του Γιάννη Κουζηνού αποφάσισαν να τον βοηθήσουν μέσω ενός fundraising, ώστε να εξασφαλίσει το χρηματικό ποσό που θα του επιτρέψει να φύγει από τη χώρα που τον αναγκάζει να περιμένει 12 ώρες την ουρά για ένα μπουκάλι γάλα. Όσοι επιθυμούν, μπορούν να βοηθήσουν τον Γιάννη και την οικογένειά του εδώ.

Μίλησα με τον Γιάννη Κουζηνό στο Καράκας για τη δύσκολη καθημερινότητα της χώρας, το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο και τους λόγους που τους ανάγκασαν να αποφασίσουν να εγκαταλείψουν μία από τις πατρίδες τους.

VICE: Καταρχάς, Γιάννη, πώς καταλήξατε να ζείτε στη Βενεζουέλα;
Γιάννης Κουζηνός: Η γυναίκα μου είναι μισή Βενεζουελανή και μισή Ισπανίδα, αφού η μητέρα της είναι από τη χώρα των Βάσκων. Έχει ζήσει όλη τη ζωή της στη Βενεζουέλα, με μικρές μόνο αποδράσεις στην Ελλάδα. Όταν γνωριστήκαμε το 2011, βρεθήκαμε μπροστά στο δίλημμα αν θα ξεκινούσαμε την κοινή μας ζωή στην Ελλάδα ή σε κάποιο άλλο μέρος. Στην αρχή είπαμε να προσπαθήσουμε στην Ελλάδα. Όμως μετά από κάποιες λανθασμένες συμβουλές που γιγάντωσαν μέσα μας τους φόβους και την ανασφάλεια για την κρίση στην Ελλάδα, επιλέξαμε τη Βενεζουέλα.

Η σύζυγός σου πρέπει να ήταν ικανοποιημένη που επιλέξατε να μείνετε στην πατρίδα της.
Το αντίθετο, εκείνη είχε από την αρχή σοβαρές αντιρρήσεις για την εγκατάστασή μας εκεί. Άρχισα να την καταλαβαίνω σχεδόν αμέσως μόλις πάτησα το πόδι μου στο Καράκας. Από τις πρώτες ημέρες, όταν δεν είχα ιδέα για τον τρόπο ζωής των Βενεζουελανών, άρχισα να παρατηρώ τις μικρές και μεγάλες διαφορές της καθημερινότητας σε σχέση με την Ελλάδα. Η πρώτη «τουριστική» ματιά στην πόλη ήταν αρκετή για να καταλάβω πολλά: ο στρατός βρισκόταν παντού, ακόμα και στα σούπερ μάρκετ, υπήρχε μεγάλης κλίμακας προπαγάνδα και φυσικά προσωπολατρεία με χιλιάδες αφίσες του Τσάβες να υμνούν το καθεστώς και την επανάσταση. Την πραγματικά σκληρή πλευρά της καθημερινότητας τη βίωσα όταν άρχιζα να ζω σαν απλός πολίτης. Οι αρχικές αμφιβολίες της συζύγου μου να ζήσουμε σε αυτή την πραγματικότητα και η μετέπειτα κρίση βαραίνουν πολύ στις πλάτες, αφού τελικά η απόφασή μας να εγκατασταθούμε στο Καράκας ήταν καταστροφική.

Πώς έχει αλλάξει η ζωή στη Βενεζουέλα σε σχέση με τις «καλές ημέρες» του παρελθόντος;
Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν είδα «καλές μέρες». Ακόμα και πριν την κρίση, όταν ο Τσάβες ήταν παντοδύναμος και οι τιμές του πετρελαίου βρίσκονταν στα ύψη, η καθημερινότητα ήταν εξαιρετικά δύσκολη, συγκριτικά τουλάχιστον με την Ελλάδα.

Τι είδους δυσκολίες αντιμετώπιζε ο μέσος Βενεζουελάνος;
Υπήρχαν βασικές ελλείψεις σε προϊόντα διατροφής και προσωπικής υγιεινής. Η ανασφάλεια στην κοινωνία ήταν διάχυτη λόγω της τεράστιας εγκληματικότητας -το Καράκας είναι επίσημα η πρωτεύουσα με το μεγαλύτερο ποσοστό ανθρωποκτονιών στον κόσμο- και η διαφθορά άγγιζε τα όρια της παράνοιας. Χρόνιο πρόβλημα είναι βέβαια και η «καφκική» γραφειοκρατία που σου έδινε πάντα την εντύπωση ότι είναι αυτοσκοπός ώστε να θρέφει την διαφθορά και το λάδωμα.

Τα προβλήματα που αναφέρες υπάρχουν και στην Ελλάδα.
Πράγματι, όσοι Έλληνες ακούσουν τα περί εγκληματικότητας, διαφθοράς και γραφειοκρατίας θα κάνουν συγκρίσεις με την Ελλάδα. Δεν υπάρχει, όμως, περιθώριο σύγκρισης. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η Βενεζουέλα βρίσκεται στις χειρότερες θέσεις παγκοσμίως τόσο στην εγκληματικότητα, όσο στη διαφθορά και τη γραφειοκρατία. Αν και τα προβλήματα είναι κοινά, στη Βενεζουέλα όλα βρίσκονται σε εντελώς άλλο επίπεδο κάνοντας πολύ πιο δύσκολη πραγματικότητα για τους πολίτες της.

Πώς έφτασε η Βενεζουέλα στη σημερινή κρίση;
Μετά τον θάνατο του Τσάβες και την οριακή επικράτηση του Μαδούρο στις εκλογές -που χαρακτηρίστηκαν από τους διεθνείς παρατηρητές τουλάχιστον αμφιλεγόμενες- ήρθε η πτώση των τιμών του πετρελαίου σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό «γονάτισε» την οικονομία της Βενεζουέλας, τον γίγαντα με τα γυάλινα πόδια που όλα αυτά τα χρόνια στηριζόταν αποκλειστικά στην παραγωγή και την πώληση πετρελαίου. Η κρίση ξεσκέπασε ουσιαστικά σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν ευνόησε ποτέ τις επενδύσεις στην παραγωγή και την επιμόρφωση. Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να μείνει απροστάτευτη στην προοπτική μίας κρίσης των τιμών πετρελαίου. Για σχεδόν δύο δεκαετίες η Βενεζουέλα κυβερνήθηκε με αυτό το μη βιώσιμο μοντέλο.

Τι λέει η κυβέρνηση για την αποτυχία του οικονομικού μοντέλου που βασίστηκε αποκλειστικά στις ευνοϊκή συγκυρία των τιμών πετρελαίου;
Ο Μαδούρο και οι υποστηρικτές του λένε ότι η σημερινή κατάσταση οφείλεται σε μια «διεθνή συνωμοσία» που έριξε την τιμή του πετρελαίου για να πλήξει την κυβέρνηση. Όσοι τον πιστέουν ακόμα ας αναρωτηθούν αυτή «συνωμότες» άφησαν τον παντοδύναμο ηγέτη της «επανάστασης» Τσάβες να κυβερνά με τα ταμεία γεμάτα πετροδόλαρα.

Κλυδώνισε η οικονομική δυσπραγία τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος;
Πολύ γρήγορα η δημοτικότητα του Μαδούρο έκανε βουτιά εξαιτίας της κρίσης. Σήμερα μόνο το 19% των πολιτών θέλει την παραμονή του. Η επιθυμία του κόσμου για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού αποτυπώθηκε στις εκλογές του 2015 για τους αντιπροσώπους στο Κονγκρέσο, όπου η αντιπολίτευση πήρε το 65% των ψήφων. Τότε όμως ήρθε στην επιφάνεια και το πραγματικό πρόσωπο του καθεστώτος.

Δηλαδή;
Μέχρι τότε η κυβέρνηση κέρδιζε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ψήφο του λαού και υπερηφανευόταν για τις δημοκρατικές διαδικασίες στην χώρα. Όταν, όμως, ήρθε η ώρα της ήττας, η αντιμετώπισή της κάθε άλλο παρά δημοκρατική ήταν. Μέσω του πλήρως ελεγχόμενου Ανώτατου Δικαστηρίου και του επίσης ελεγχόμενου Εθνικού Εκλογικού Συμβουλίου, όλες οι αποφάσεις της νέας πλειοψηφίας του Κογκρέσου άρχισαν η μία μετά την άλλη να ακυρώνονται ως αντισυνταγματικές. Για να δώσουμε μία τάξη μεγέθους της κατάστασης που επικρατεί, το Σύνταγμα προβλέπει πως ο κρατικός προϋπολογισμός πρέπει να ψηφιστεί από το Κογκρέσο. Ο τελευταίος προϋπολογισμός δεν έφτασε ποτέ εκεί. Η επικύρωση του έγινε σε μια δημόσια συγκέντρωση-παρωδία 2000 υποστηρικτών του καθεστώτος και χαρακτηρίστηκε απόφαση στο όνομα του λαού της Βενεζουέλας.

Είναι αυτή η μεγάλη εικόνα του καθεστώτος στη Βενεζουέλα;
Οι συλλήψεις εκπροσώπων της αντιπολίτευσης, απλών πολιτών και ακτιβιστών, καθώς και η καταπίεση σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ζωής δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι η δημοκρατία έχει πεθάνει στην Βενεζουέλα εδώ και πολύ καιρό. Η Διεθνής Αμνηστεία αναγνωρίζει ότι υπάρχουν σήμερα στη χώρα πάνω από 120 πολιτικοί κρατούμενοι. Το κερασάκι στην τούρτα του απολυταρχισμού ήταν η πρόσφατη ακύρωση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος των πολιτών να διενεργήσουν δημοψηφίσμα για την ανάκληση του Προέδρου. Αρχικά μπήκαν αμέτρητα εμπόδια στην διεξαγωγή του και τελικά το Ανώτατο Δικαστήριο έσωσε τον Πρόεδρο ακυρώνοντάς το με σαθρές δικαιολογίες. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ποτέ το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας στα 17 χρόνια διακυβέρνησης από το καθεστώς Τσάβες δεν έχει βγάλει απόφαση αντίθετη με την βούληση του Προέδρου και της κυβέρνησης.

Πόσο δημοκρατικό είναι το πολίτευμα της Βενεζουέλας;
Ο Μαδούρο είναι ο δημοκρατικά εκλεγμένος Πρόεδρος της χώρας. Άρα επίσημα έχουμε δημοκρατικό πολίτευμα. Από εκεί και πέρα θα παραπέμψω σε μία διαφωτιστική δήλωση του Μαδούρο που αναφερόταν στην αντιπολίτευση: «Δεν πρόκειται να ξαναπάρουν την εξουσία ούτε με σφαίρες, ούτε με ψήφους».

Ποια κατάσταση επικρατεί στα ατομικά δικαιώματα;
Τα ατομικά δικαιώματα επηρεάζονται από την στέρηση των συλλογικών δικαιωμάτων. Για ποια ατομικά δικαιώματα μπορούμε να μιλήσουμε τη στιγμή που εδώ και έξι χρόνια δεν έχω περπατήσει στον δρόμο χέρι-χέρι με την γυναίκα και την κόρη μου όταν βραδιάζει στο Καράκας; Δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για κράτος δικαίου όταν έχει αφαιρεθεί από τους πολίτες το θεμελιώδες δικαίωμα να ζούμε ελεύθεροι και με ασφάλεια, να απολαμβάνουμε τις μικρές καθημερινές χαρές που θεωρούνται δεδομένες σε κάθε ελεύθερη και πολιτισμένη χώρα.

Πώς έχει έχει αλλάξει η δική σας καθημερινότητα;
Η κρίση χτύπησε με τον πιο σκληρό τρόπο τον φτωχό κόσμο που ζει κατά εκατομμύρια στις παραγκουπόλεις, τους ανθρώπους στους οποίους ο Τσάβες υποσχέθηκε με την χαρισματική ρητορεία του να βγάλει από το τέλμα. Κι αν αυτοί ζούσαν μέχρι πριν από λίγο καιρό δύσκολα, πλέον η ζωή τους έχει γίνει μία πραγματική κόλαση. Με τη σειρά της, η μεσαία τάξη -στην οποία εισοδηματικά ανήκω- έχει ουσιαστικά ισοπεδωθεί πλησιάζοντας πια το επίπεδο διαβίωσης των συνανθρώπων μας που ζουν στις παραγκουπόλεις. Η μόνη διαφορά είναι ότι τα περισσότερα μέλη της μεσαίας τάξης έχουν μια σταθερή στέγη πάνω από το κεφάλι τους και ελαφρά υψηλότερα εισοδήματα, που όμως δεν εξασφαλίζουν τη διαβίωση για πάνω από δύο-τρεις ημέρες. Ο κατώτατος μισθός είναι σήμερα στα 27.000 μπολίβαρ (περίπου 2,54 ευρώ) και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μία τετραμελής οικογένεια χρειάζεται 450.000 μπολίβαρ (42.39 ευρώ) τον μήνα μόνο για τα τρόφιμα. Το αποτέλεσμα είναι να υποσιτίζονται μεγάλες μερίδες του πληθυσμού. Φυσικά δεν μιλάμε για φάρμακα, προϊόντα ευρείας κατανάλωσης ή ψυχαγωγία. Το αυτοκίνητο, το smartphone, ο υπολογιστής είναι κάτι παραπάνω από πολυτέλεια. Όλα τα λεφτά στα τρόφιμα, αν φυσικά βρούμε τέτοια στην αγορά μετά από ατελείωτες ώρες σε ουρές στο σούπερ μάρκετ.

Έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου εικόνες σαν κι αυτές που περιγράφεις. Είναι πράγματι αυτή η μεγάλη εικόνα;
Όλοι μας περιμένουμε στην ουρά με την ελπίδα και μόνο ότι θα καταφέρουμε να βρούμε κάποια τρόφιμα. Πηγαίνουμε για ψώνια με τον αριθμό της ταυτότητας που μας επιτρέπει να ψωνίσουμε μόνο μια φορά την εβδομάδα από το κάθε κατάστημα. Καμιά φορά μας μαρκάρουν με σφραγίδα στο χέρι, όπου αναγράφεται το νούμερο που μας αντιστοιχεί στην ουρά. Αυτός ο τρόπος ζωής υπήρχε από το 2011. Απλώς σήμερα ο πληθωρισμός τρέχει με 720% και αυτό έχει επιφέρει ολοκληρωτική κατάρρευση της οικονομίας της χώρας. Κάθε μέρα αλλάζουν οι τιμές των προϊόντων.

Μπορούσε κάποιος να διαβλέψει ότι αργά ή γρήγορα η χώρα θα έμπαινε σε περιπέτειες;
Η απάντηση είναι απλή. «Δώσε σε ένα άνθρωπο ένα ψάρι και δεν θα πεινάσει για μία μέρα. Μάθε του να ψαρεύει και δεν θα πεινάσει ποτέ ξανά», λέει η παροιμία. Ο Τσάβες είχε την τύχη να κυβερνήσει τη Βενεζουέλα για 14 χρόνια με τις τιμές του πετρελαίου στα ύψη. Χάρη στα πετροδόλαρα ο Τσάβες έδωσε επιδόματα και χιλιάδες νέες συντάξεις, μοίρασε με επιδοτούμενες τιμές ηλεκτρικές συσκευές, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αυτοκίνητα και άλλα προϊόντα. Κανένας δεν διαφωνεί ότι πρέπει οι φτωχότεροι να στηριχθούν και να ζήσουν καλύτερα. Όμως ο τρόπος με τον οποίο αυτό έγινε ήταν ο εύκολος και ο λανθασμένος, αφού κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι η τιμή πετρελαίου θα παρέμενε υψηλή.

Η συζήτηση για την οικονομική κατάρρευση της Βενεζουέλας κινείται γύρω από την παραγωγή πετρελαίου. Τι συνέβη στην υπόλοιπη οικονομία;
Παράλληλα με την πολιτική των παροχών μέσω του πετρελαϊκού πλούτου, ο Τσάβες επέβαλε δρακόντιους ελέγχους και περιορισμούς στην διακίνηση συναλλάγματος και στην εισαγωγή προϊόντων, ενώ έβαλε πλαφόν στις τιμές πώλησης σε όλα τα βασικά προϊόντα. Αυτές οι τιμές όχι μόνο δεν άφηναν περιθώριο κέρδους, αλλά δεν κάλυπταν ούτε το κόστος παραγωγής. Πολλά εργοστάσια παραγωγής έκλεισαν, άλλα απαλλοτριώθηκαν από την κυβέρνηση, όπως αρκετές τράπεζες και αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Η αγροτική παραγωγή έπεσε σε ιστορικά χαμηλά. Σήμερα η Βενεζουέλα δεν παράγει σχεδόν τίποτα και εισάγει τα πάντα. Μέχρι το 2014 η ευνοϊκή συγκυρία της τιμής πετρελαίου έδινε στη χώρα την δυνατότητα να προχωράει με αυτό το στρεβλό μοντέλο. H πτώση των τιμών άδειασε τα ταμεία και έφερε το αδιέξοδο.

Η Ελλάδα περνάει τη δική της κρίση. Ποια χώρα έχει περισσότερες πιθανότητες να επανακάμψει;
Είμαι λίγο πιο αισιόδοξος για το μέλλον της Ελλάδας σε σύγκριση με αυτό της Βενεζουέλας. Η κρίση στην Ελλάδα είναι καθαρά οικονομική. Όσο και να μας έχει σκληρύνει, νομίζω ότι ακόμα κρατάμε τις βασικές αρχές μας σαν πολιτισμένοι άνθρωποι. Από την άλλη πρέπει γρήγορα και με υπομονή να ακολουθήσουμε ορισμένους κανόνες που επιβάλλουν να σταματήσουμε να ζούμε σαν να μας χρωστάει όλος ο πλανήτης και να συμμαζέψουμε το «σπίτι» μας. Τότε όλα θα πάνε καλά. Αντίθετα στη Βενεζουέλα η κρίση είναι πολύ πιο βαθιά και πολυεπίπεδη. Ακόμα και αν αύριο άλλαζε η πολιτική κατάσταση και η τιμή του πετρελαίου εκτοξευόταν στα επίπεδα πριν το 2014, η χώρα θα χρειαζόταν πολύ χρόνο και κόπο για να σταθεροποιήσει την οικονομία και να βρει τους ρυθμούς της ζωής μίας πολιτισμένης χώρας. Πολύ φοβάμαι ότι η διαφθορά και η βίαιη εγκληματικότητα έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας που δύσκολα θα ξεριζωθεί στα επόμενα χρόνια.

Υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα που βλέπουν ευνοϊκά το έργο του Τσάβες και του Μαδούρο. Έχοντας ζήσει την πραγματικότητα σε Ελλάδα και Βενεζουέλα, πώς κρίνεις την παραπάνω άποψη;
Δεν θα ασκήσω κανενός είδους κριτική στα πιστεύω των πολιτών. Το μόνο που μπορώ να τους πω είναι ότι είμαι διατεθειμένος να ανταλλάξω την ζωή μου στη Βενεζουέλα με τη δική τους στην Ελλάδα. Αυτό θα τους δώσει τη δυνατότητα να ζήσουν στην χώρα και το πολιτικό σύστημα που τόσο θαυμάζουν. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι σε λιγότερο από ένα μήνα, όταν αντικρίσουν μερικά πτώματα και θύματα δολοφονιών στους δρόμους, όταν βρεθούν εν μέσω διασταυρούμενων πυρών -όπως έχει συμβεί σε μένα και τη γυναίκα μου-, όταν δουν μπροστά στα μάτια τους να δολοφονείται άνθρωπος για λίγα μπολίβαρ και ζήσουν με μια ώρα παροχή τρεχούμενου νερού την ημέρα στο σπίτι τους, όταν τους μαρκάρουν σαν τα ζώα στην ουρά του σούπερ μάρκετ για ένα κιλό γάλα σε σκόνη, όταν δουν το παιδί τους να μαραζώνει κλεισμένο όλη του την ζωή μέσα στο δωμάτιο του χωρίς καμία ελπίδα να γευτεί καμία από τις χαρές της ελεύθερης ζωής, όταν ζήσουν όλα αυτά, το λιγότερο που θα κάνουν είναι να αλλάξουν γνώμη. Ακόμη, παρά τα προβλήματα η Ελλάδα παραμένει ένα πραγματικά δημοκρατικό κράτος με θεσμούς.

Κάνουν τόσο λάθος που πολιτικές δυνάμεις που βλέπουν τη Βενεζουέλα ως ένα μοντέλο οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης;
Στις πολιτικές δυνάμεις που μέχρι σήμερα παρουσιάζουν το σύστημα στην Βενεζουέλα σαν ιδανικό μοντέλο οικονομίας και διακυβέρνησης, θα πω το εξής: εάν πραγματικά δεν γνωρίζουν την πολιτική καταπίεση και την οικονομική εξαθλίωση των πολιτών, είναι δυστυχώς πολύ «λίγοι» για να διαχειριστούν τις τύχες των Ελλήνων. Αν γνωρίζουν και απλώς πουλάνε ιδεολογία, τότε εκτός από «λίγοι» είναι και εξαιρετικά επικίνδυνοι τυχοδιώκτες.

Πλέον προσπαθείτε μέσω ενός fundraising να συγκεντρώσετε κάποια χρήματα για να φύγετε από την Βενεζουέλα και να κάνετε μία νέα αρχή. Τι σας οδήγησε να πάρετε αυτή την δύσκολη απόφαση;
Η απόφαση για το fundraising ήταν ίσως η δυσκολότερη της ζωής μου. Η ιδέα ήρθε από έναν πολύ καλό φίλο μου -το όνομά του είναι Ηλίας Παπανικολάου και το αναφέρω για να τον ευχαριστήσω- που τελικά έγινε και ο διοργανωτής. Στην αρχή απέρριψα την πρόταση για λόγους εγωϊσμού και υπερηφάνιας. Δεν ήθελα με τίποτα να παραδεχθώ ότι έχασα και έπρεπε να απλώσω το χέρι σας ζητιάνος. Ήλπιζα ακόμη ότι η κατάσταση στη Βενεζουέλα θα μπορούσε να αλλάξει με ειρηνικό τρόπο μέσω της διενέργειας δημοψηφίσματος ανάκλησης κατά του Μαδούρο. Η ακύρωσή του με έκανε να καταλάβω ότι δεν πρόκειται να υπάρξει πολιτική αλλαγή με ειρηνικά μέσα και χωρίς λαϊκό ξέσπασμα ή αιματοκύλισμα. Τότε αποφάσισα να καταπιώ την υπερηφάνια μου και να ζητήσω βοήθεια. Θέλω να κάνω οτιδήποτε περνάει από το χέρι μου για να οδηγήσω την οικογένειά μου με ασφάλεια πίσω στον πολιτισμό. Γι' αυτό τον λόγο θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους μας στηρίζουν με όποιο τρόπο μπορούν και αισθάνονται. Το ευχαριστώ είναι μικρό, όταν έρθει η δική μου ώρα να βοηθήσω κάποιον, θα είμαι σίγουρα εκεί.

Τι έχεις αποκομίσει από την πολύ έντονη περιπέτειά σου στη Βενεζουέλα;
Κανένας άνθρωπος και καμία κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει και να εξελιχθεί αν δεν υπάρχει ελευθερία, αλληλοσεβασμός και σκληρή δουλειά. Όταν αυτά υπάρχουν, ο καθένας θα είναι σε θέση να παράξει πλούτο για τον ίδιο και την κοινωνία. Σε καθεστώς ελευθερίας και ίσων ευκαιριών, ο καθένας μπορεί ανάλογα με την ευφυΐα του, την όρεξη του για δουλειά και φυσικά την τύχη να προοδεύσει ή να αποτύχει. Σε καθεστώς ανελευθερίας και καταπιεστικών ελέγχων, όλοι είμαστε ίσοι αλλά μόνο στην ανέχεια και την έλλειψη επιλογών. Η ανάπτυξη ποτέ δεν ήρθε από πύρινους λαϊκίστικους λόγους και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Θα πω κάτι κι όποιος θέλει να καταλάβει, θα καταλάβει: δεν φταίει ότι δεν εφαρμόστηκε σωστά, φταίει ότι είναι λάθος στην βάση του από την αρχή της σύλληψής του.

Τι προσδοκάς από τη νέα ζωή που θέλετε να ξεκινήσετε με την οικογένειά σας;
Αν τελικά καταφέρουμε να φύγουμε από 'δω, θέλουμε να πάμε στην Ισπανία όπου ζει η οικογένεια της συζύγου μου. Το μόνο που θέλουμε είναι να ζήσουμε σε ένα ελεύθερο και ασφαλές περιβάλον,να εργαστούμε σκληρά και να απολαύσουμε το αποτέλεσμα των κόπων μας. Ό,τι δηλαδή θέλει η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου σε όλο τον πλανήτη.

Τι λες στην κόρη σου τις δύσκολες στιγμές που περνά η πατρίδα της;
Η κόρη μου καταλαβαίνει την γενικότερη κατάσταση ανέχειας, ακόμα και μέσα από την φούσκα προστασίας στην οποία αναγκαστικά την έχουμε κλείσει. Για 'μένα δεν έχει τόση σημασία να της δώσω να καταλάβει τι συμβαίνει στην πατρίδα της, όσο να κρατήσω την υπόσχεση που της έδωσα ότι σύντομα θα έχει μια καλύτερη και ελεύθερη ζωή, στην οποία θα μπορεί να ανθίσει μακριά από το φόβο και την ανασφάλεια.

Περισσότερα από το VICE: Ένας Δικηγόρος μάς Εξηγεί Γιατί δεν Πρέπει να Καταπίνεις τα Ναρκωτικά σου Ώστε να Αποφύγεις τη Σύλληψη

Πήγαμε στα Ελληνικά «Όσκαρ» των Πολεμικών Τεχνών και Μαχητικών Αθλημάτων

Τι Διάολο Μυρίζει Τόσο Άσχημα στη Δυτική Θεσσαλονίκη