Ο «Μπογρίνιο» στην πιο Ώριμη Συνέντευξή του

Σε πρώτη ανάγνωση, είναι ο τύπος που θέλεις να έχεις φίλο. «Ο πολύς κόσμος πιστεύει για τους αθλητές ότι δεν μπορούν να σχηματίσουν πρόταση με τις λέξεις "λαγός-κυνηγός-δάσος" κι αυτό είναι άδικο», μου είπε στο τηλέφωνο, δικαιώνοντας τον λόγο που το όνομά του trendάρει στον πλανήτη των ελληνικών social media. Από τον περασμένο Δεκέμβριο, όμως, ο Γιώργος Μπόγρης έχει βρει τη μπασκετική του Ιθάκη στην Τενερίφη. Η επιστροφή του στο διάσημο ισπανικό πρωτάθλημα συνοδεύτηκε με την κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου. Το πανηγύρισε με την ψυχή του. «Το μπάσκετ εδώ είναι, πάνω από όλα, ένα παιχνίδι. Οι ομάδες, οι οπαδοί, η Λίγκα - όλοι το σέβονται και το εξελίσσουν κάθε μέρα. Είμαι ευτυχισμένος κι έχω ηρεμήσει», δηλώνει.

Ο «Μπογρίνιο», σε μια μεγάλη συνέντευξη στο VICE, μιλά για όλα - για τον Ομπράντοβιτς και τον Σπανούλη, για τους πανηγυρισμούς στο ΟΑΚΑ, την έκθεση στα social media, για όσα θα έκανε διαφορετικά στην καριέρα του, εκείνα που δεν θα άλλαζε με τίποτα και για το κίνητρό του να συνεχίζει. Κι έπειτα, είναι ξανά ο φοβερός αυτοσαρκασμός: «Είμαι τόσο γραφικός, που πηγαίνω στο Αγρίνιο από επιλογή». Είναι καλός ο Μπογρίνιο τώρα, ε;

VICE: Καλησπέρα. Πώς σε πετυχαίνω;
Γιώργος Μπόγρης: Είμαι στο σπίτι, κάτω στο νησί. Είχαμε ρεπό σήμερα, λόγω των αγώνων των εθνικών ομάδων. Λίγη ξεκούραση και ξανά στις επάλξεις για τους δύο στόχους που έχουμε μπροστά μας: Το Final4 του Champions League και η κατάταξη στην πρώτη τετράδα του ισπανικού πρωταθλήματος.

Πώς είναι να βλέπεις καθημερινά τον Ατλαντικό;
Μου ήταν πολύ εύκολο να προσαρμοστώ, γιατί είχα ξαναπαίξει στην ομάδα. Το νησί είναι μαγικό, οι κάτοικοι έχουν παρόμοια νοοτροπία με τη δική μας, προφανώς γιατί ο ήλιος λούζει τον τόπο. Έχει όλο τον χρόνο Άνοιξη κι αυτό ενισχύει την καλή ποιότητα ζωής.

Πώς είναι το μπάσκετ στην Ισπανία;
Το ισπανικό πρωτάθλημα είναι το καλύτερο στην Ευρώπη. Η ομάδα έχει μεγαλώσει πολύ κι αν συνεχίσουμε στον τρόπο που παίζουμε, θεωρώ ότι η τρίτη θέση -πίσω από Ρεάλ και Μπαρτσελόνα- είναι εφικτή. Ο σεβασμός που υπάρχει από τη Λίγκα και από τον κόσμο είναι πολύ μεγάλος. Το marketing, τα social media είναι πολύ ενεργά. Το περιβάλλον σε εξελίσσει, σε κάνει να θες να γίνεσαι καλύτερος και κυρίως να απολαμβάνεις το παιχνίδι. Δεν ξεχνούν ότι πρώτα από όλα είναι ένα παιχνίδι.

Επιστρέφεις στην Τενερίφη, μετά το πέρασμα από Ανδόρα και Μπιλμπάο. Αισθάνεσαι την Ισπανία σαν δεύτερο σπίτι σου;
Πλέον, σαν πρώτο. Έχω επιστρέψει πολύ ήρεμος. Μέχρι τα 27 που βρέθηκα στον Ολυμπιακό, είχα πολλές ανησυχίες, γιατί πάντα ήμουν διψασμένος για το παραπάνω. Από τη μια, αυτό με έσπρωχνε να βελτιωθώ, όμως από την άλλη δεν μπορούσα να βρω ηρεμία και γαλήνη, γιατί πάντα κυνηγούσα το κάτι παραπάνω. Αφού φόρεσα τη φανέλα του Ολυμπιακού, ένα όνειρο που είχα από μικρό παιδί, γέμισα πάρα πολύ. Έφυγα από το σπίτι μου στα 14 για να παίξω μπάσκετ κι από τότε, αυτό που κυνηγάω και με κάνει ευτυχισμένο είναι το μπασκετικό κομμάτι. Στην Τενερίφη μπορώ να το απολαύσω και γυρίζω σπίτι γεμάτος. Στην Ελλάδα δεν ήταν το ίδιο.

Τους πρώτους δύο μήνες σου στην ομάδα, κατακτήσατε το Διηπειρωτικό και με καλή δική σου εμφάνιση στον τελικό. Ήταν μια δικαίωση;
Τέτοιες στιγμές σε ακολουθούν για πάντα. Ένας τίτλος επιβραβεύει τον κόπο που έχεις κάνει. Νιώθεις σαν μικρό παιδί. Χαίρομαι που το πετύχαμε και μάλιστα απέναντι σε μια ομάδα όπως η Μπολόνια. Είμαι χαρούμενος, διότι το είχαμε κάνει και το 2017 (σσ: κατάκτηση Basketball Champions League με την Τενερίφη), επομένως με τον Έλληνα αυτή η ομάδα παίρνει τίτλους.

Διάβασα ότι η μεταγραφή κλείστηκε με ένα απλό μήνυμα του προπονητή.
Μια Δευτέρα πρωί, μου έστειλε μήνυμα, ρωτώντας με τι κάνω. Θεώρησα ότι ήθελε να ρωτήσει τη γνώμη μου για κάποιον παίκτη. «Αυτό που μου λείπει στην ομάδα είναι η χημεία και ξέρω ότι είσαι ο άνθρωπός μου. Μήπως θα ‘θελες να γυρίσεις στο νησί να τη φτιάξεις;», με ρώτησε. Σε τρεις μέρες είχα εγκατασταθεί στην Τενερίφη. Δεν χρειάστηκα χρόνο προσαρμογής, το απολαμβάνω από την πρώτη ώρα.

Μεγάλωσες στη Θήβα;
Ναι, στις Θεσπιές.

Σπούδασες πράγματι Νομική;
Είχα περάσει στη Νομική. Τέλειωσα το πρώτο έτος, όμως αναγκάστηκα να κάνω διακοπή, γιατί ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη για τον Άρη. Κρατάω επαφή με τη σχολή. Δεν είναι προτεραιότητα, αλλά είναι ένα δυνατό χαρτί που έχω στην άκρη.

Κατέβηκες πολύ μικρός στην Αθήνα.
Ναι, στα 14 για τον Ηλυσιακό. Έμενα μόνος, η ομάδα μού παρείχε σπίτι, φαγητό σε εστιατόριο και το χαρτζιλίκι μου. Πέρασα πολύ ωραία χρόνια στον Ηλυσιακό, εκεί έγινα επαγγελματίας και ήμουν στην ομάδα που ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία.

Κι έπειτα, μόλις στα 19, στον Παναθηναϊκό και στην αφρόκρεμα της Ευρώπης.
Ήταν λίγο σοκαριστικό για μένα. Βρέθηκα στα ίδια αποδυτήρια, στο ίδιο λεωφορείο και συγκάτοικος στο ξενοδοχείο με αθλητές που παρακολουθούσα στην τηλεόραση.

Με ποιον έμενες στο δωμάτιο;
Αυτό άλλαζε, όμως η πρώτη μου εμπειρία ήταν με τον Πέκοβιτς, για 20 μέρες στην προετοιμασία. Ήταν σχολείο για μένα και από τους πιο ωραίους τύπους που έχω γνωρίσει.

Θυμάσαι κάποια συγκεκριμένη συμβουλή του Ομπράντοβιτς;
Είναι από τους ανθρώπους που έχουν σημαδέψει τον τρόπο που βλέπω το μπάσκετ, ότι δηλαδή μπορεί να μη φαίνεσαι πουθενά κι όμως να είσαι ο πιο χρήσιμος παίκτης στην ομάδα. Ο Ομπράντοβιτς μού έμαθε να σκέφτομαι και να παίζω με τις λεπτομέρειες. Η πρώτη κουβέντα που μου είπε ήταν, «Αν θες να πετύχεις, δεν πρέπει να το δεις ως δουλειά. Πρέπει να είναι η ζωή σου. Εγώ ονειρεύομαι μπάσκετ».

VICE Video: Floating στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Πώς έζησε ένα παιδί 19 ετών εκείνον τον Παναθηναϊκό της Ευρωλίγκα;
Ήμουν ευλογημένος που το έζησα. Ήταν τα πρώτα –καλά– χρήματα που έπιασα στα χέρια μου, από εκεί που έπαιρνα 150 ευρώ την εβδομάδα. Έπρεπε να ωριμάσω πολύ γρήγορα. Την ίδια στιγμή, στο καθαρά μπασκετικό κομμάτι, δεν με βοήθησε τόσο, με την έννοια ότι ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που κυνηγούσε τίτλους και ήταν πολύ δύσκολο, ειδικά στη θέση του σέντερ, να πάρω χρόνο συμμετοχής, όταν υπήρχαν παίκτες όπως ο Πέκοβιτς και ο Μπατίστ.

Αν γυρίσω τον χρόνο πίσω, βλέπω ένα παιδί 19 ετών, από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Ελλάδας, με διετές συμβόλαιο στον Παναθηναϊκό. Αυτό δείχνει περισσότερο μια αρπαχτή για την πρώην ομάδα και τον μάνατζέρ μου, παρά ένα πρότζεκτ γύρω από το οποίο θα έχτιζε ο Παναθηναϊκός. Όλα τα παιδιά της ηλικίας μου πήραν μεταγραφές για πέντε χρόνια, οι ομάδες έχτισαν και επένδυσαν σε αυτούς, για παράδειγμα ο Σλούκας. Με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης, νομίζω ότι το πιο σωστό βήμα θα ήταν να πήγαινα τότε σε μια ομάδα σαν τον Πανελλήνιο. Ήταν στα πλέι οφ σε ένα πρωτάθλημα με πολύ ψηλό επίπεδο, κι αν άξιζα θα έκανα το παραπάνω βήμα. Κατά τα άλλα, έμαθα πάρα πολλά στον Παναθηναϊκό.

Αναφέρθηκες στον Μπατίστ. Είναι αλήθεια ότι αυτός σου έβγαλε το παρατσούκλι «Μπογρίνιο»;
Ναι, ο Μάικ το έβγαλε. Μια φορά τον χρόνο, τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα που είχαμε διακοπή, ο Ομπράντοβιτς μας έδινε μια μπάλα και παίζαμε ποδόσφαιρο. Με τα πόδια τα πήγαινα καλά κι επειδή τότε ήταν στα καλύτερά του ο Ροναλντίνιο -πανηγύριζα και τα γκολ με τη χαρακτηριστική κίνηση των χεριών- ο Μπατίστ μου κόλλησε το «Μπογρίνιο».

Ωστόσο, στον Ολυμπιακό έκανες το όνειρό σου πραγματικότητα.
Ναι, έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα. Σίγουρα ήθελα να συνεχίσω στην ομάδα, αλλά κατανοώ ότι οι συνθήκες δεν το έκαναν εφικτό.

Τι γεύση σου άφησε η τελευταία χρονιά στον Ολυμπιακό;
Γλυκόπικρη. Ήμουν πολύ χαρούμενος και γεμάτος, παρότι το μπασκετικό κομμάτι δεν πήγαινε όπως το ονειρευόμουν. Ήμουν άτυχος, γιατί ήταν μια κακή διετία για την ομάδα, υπήρχαν πολλά και τοξικά θέματα. Είμαι πολύ στεναχωρημένος που δεν κατάφερα να πάρω έναν τίτλο, που θα με έκανε περήφανο σε όλη μου τη ζωή και θα με ακολουθούσε για πάντα.

Ποια ήταν η πιο καλή στιγμή;
Υπήρχαν δυνατές και δύσκολες στιγμές. Μια πολύ όμορφη στιγμή ήταν στον αγώνα με την ΑΕΚ, όταν κάρφωσα μετά από την ασίστ του Βασίλη (σσ: Σπανούλη), με την οποία πέρασε πρώτος στις ασίστ στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος.

Είναι τόσο βαριά η «σκιά» του Σπανούλη;
Δεν θα μιλήσω για το μπασκετικό κομμάτι, αυτό είναι το τελευταίο. Νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι, αλλά δεν κάνουμε τίποτα. Το σημαντικό είναι ο άνθρωπος. Ο Βασίλης είναι ένας μαχητής, βάζει πλάτη και κουβαλάει. Μου έμαθε να γίνω πιο σκληρός, να βάζω στόχους, να βλέπω από άλλη οπτική τη ζωή. Είναι μεγάλος νικητής, δεν του αρέσουν τα μέτρια. Έκανες προπόνηση και έπαιζες στο παρκέ, γιατί ήθελες να ανταπεξέλθεις στον Βασίλη. Δεν το δικαιολογεί να είσαι soft.

Δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω για τους πανηγυρισμούς στο ΟΑΚΑ.
Θα σε γυρίσω στην αρχή της κουβέντας, στη διαφορά του μπάσκετ στην Ελλάδα και την Ισπανία. Κάνω πανηγυρισμούς σε όλη μου τη ζωή, έχω πανηγυρίσει σε όλα τα γήπεδα. Με έχουν ζαλίσει για το ΟΑΚΑ, ότι προκαλώ. Δεν προκαλώ, πανηγυρίζω. Έβαλα καλάθι σε τελικό, στο τέταρτο δεκάλεπτο. Αν ήμουν ποδοσφαιριστής, θα έβγαζα την μπλούζα και θα έπαιρνα κίτρινα κάρτα.

Το πιστεύω. Εμείς βλέπουμε έναν τύπο με αυτοσαρκασμό και χιούμορ.
Ακόμη μια διαφορά με την Ελλάδα, όπου θέλουν τον αθλητή στρατιώτη, να λέει δέκα κουβέντες. Αν είσαι αλέγκρος, όπως είμαι εγώ από τη φύση μου, θα σε πουν «ασόβαρο», στην Ελλάδα, όμως στην Ισπανία το εκτιμούν, είσαι ο παίκτης «που φτιάχνει τη χημεία και το κλίμα της ομάδας», όπως έχει πει δημόσια ο προπονητής μου. Το πάθος και το σόου είναι Νο.1 στο παιχνίδι και μεταδίδεται.

Έχεις 45.000+ ακόλουθους στο Instagram, ποστάρεις σχεδόν καθημερινά στο Facebook. Θεωρείς ότι καμιά φορά το παρακάνεις στα social media;
Είναι μέρος της ζωής μου, αλλά και μέρος του αθλητισμού. Αυτο φαίνεται από το ΝΒΑ, που είναι η αρχή του marketing και των σπορ. Στην Ελλάδα δεν θέλουμε την εξέλιξη. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Πας στην Αμφιλοχία και βλέπεις μια πόλη, που σου θυμίζει τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ωστόσο ως μέρος είναι μαγικό. Αυτό είναι ο καθρέφτης όλης της Ελλάδας. Ο ντόπιος δεν ήθελε να εξελιχθεί, δεν ήθελε τον δρόμο να περνάει από το χωριό του γιατί τον ενοχλούσε και τώρα ζει στη μιζέρια του. Το ίδιο συμβαίνει στο ελληνικό μπάσκετ. Ούτε ο οπαδός έχει εξελιχθεί.

Σε ενοχλεί που το όνομά σου γίνεται συχνά trend;
Είμαι ο πρώτος που κάνει χαβαλέ με τον εαυτό μου, γιατί ξέρω καλά ποιος είμαι. Τώρα, αν κάποιος βγάλει τη χολή του στο Ίντερνετ, απλώς θα γελάσω. Βγήκα πρόσφατα στην εκπομπή «Τρία Μούτρα» του Luben, από την οποία ο πολύς κόσμος κατάλαβε τον χαρακτήρα μου. Όλοι οι αθλητές μπαίνουν, καλώς ή κακώς, στο ίδιο τριπάκι. Όλοι πιστεύουν για τους αθλητές ότι με τις λέξεις «λαγός», «κυνηγός», «δάσος» δεν μπορούν να κάνουν πρόταση και ότι απλώς κυνηγούν μια μπάλα κι αυτό είναι άδικο.

Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που έχεις ακούσει για ‘σένα;
Δεν τα κρατάω. Θυμάμαι, όμως, ότι ο συμπαίκτης μου στο Μπιλμπάο, Άλεξ Μουμπρού, είχε δηλώσει δημόσια ότι είμαι ο άνθρωπος που κάνει πολύ δουλειά η οποία δεν φαίνεται, ο παίκτης που ενώνει τις τελείες και ότι είναι σημαντικό να έχεις έναν ψηλό που μπορεί να πασάρει και να βάλει όλους τους παίκτες στο παιχνίδι.

Το χειρότερο;
Δεν στέκομαι σε αυτά. Στο μπασκετικό κομμάτι μπορεί ο καθένας να πει διάφορα. Πώς ήταν, για παράδειγμα, η γειτόνισσα του Πάσσαρη, που έλεγε με χαμόγελο, «ο Κωστάκης το καλύτερο παιδί, μου κουβαλούσε και τα ψώνια από τα σούπερ μάρκετ». Ο καθένας έχει μια άποψη για κάποιον, χωρίς να τον έχει ζήσει. Επίσης, δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στο μπάσκετ.

Πώς βγήκε η ατάκα «Είναι καλός ο Μπογρίνιο, τώρα;».
Έχω πολλά φιλαράκια στο Αγρίνιο, είμαι τόσο γραφικός που πηγαίνω εκεί από επιλογή.

Αλήθεια;
Ο Καρυωτάκης στην Πρέβεζα αυτοκτόνησε. Το Αγρίνιο είναι μαγικό. Έχω φίλους εκεί που με στηρίζουν. Παρακολουθούσαν αγώνες στο καφενείο και κάποιοι ήταν πιο εριστικοί μαζί μου, γιατί ήταν οι φίλοι μου στο μαγαζί. Κάποια στιγμή, τραυματίζεται ο Μιλουτίνοφ και παίρνω αγώνες. Παίζω καλά, όπως τον αγώνα μέσα στη Ρεάλ, βοηθάω την ομάδα μου να πάρει αποτελέσματα. Την επόμενη μέρα, μπαίνουν οι φίλοι μου στο καφενείο και επικρατεί ησυχία. Κι έτσι πετάγεται κάποιος και φωνάζει, «Είναι καλός ο Μπογρίνιο τώρα, ε;». Κι έμεινε η ατάκα.

Έχεις παίξει σε Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, έχεις κατακτήσει Ευρωλίγκα, πρωταθλήματα Ελλάδας, τον τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο φέτος. Ποιο είναι το κίνητρο για να συνεχίζεις;
Σίγουρα η αγάπη μου για το άθλημα, που το λατρεύω. Επίσης, οι στόχοι που βάζω και η οικογένειά μου, οι άνθρωποι στους οποίους στηρίζομαι. Και σίγουρα είναι στιγμές, όπως αυτή με την κατάκτηση του Διηπειρωτικού. Δεν ξέρεις πότε θα ‘ρθουν τέτοιες στιγμές και είναι πολύ κρίμα να τα παρατάς. Δεν ανθίζουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο γρήγορα και με τον ίδιο τρόπο.

Τι θα κάνεις τώρα που θα κλείσουμε;
Είναι 7:30 το απόγευμα ακόμα. Θα πάω να κάνω τα βαράκια μου και θα γυρίσω σπίτι.

Ακολουθήστε τον Κώστα Κουκουμάκα στο Twitter.

Περισσότερα από το VICE

«Ένιωθα σαν Θηρίο σε Κλουβί» - Ψυχικά Ασθενής Περιγράφει τα Ελληνικά Ψυχιατρεία

To 1992 ο Σάκης Ρουβάς «Σάμπλαρε» τη Φωνή του Dr. Dre σε Κομμάτι του

«Έλληνες Σκοτώνονται Από Αράπηδες και Γύφτους» - Τα Μηνύματα Ελλήνων Νεοναζί στο Iron March