Έζησα ως Χοντρό Άτομο με Δύο Φύλα

Το παρακάτω είναι απόσπασμα από τη σειρά "BIG: Stories About Life in Plus-Sized Bodies". Επιμέλεια κειμένου: Christina Myers. Αναδημοσίευση με την άδεια της Caitlin Press.

Έχω ζήσει τη ζωή μου ως δύο φύλα. Και στις δύο περιπτώσεις, ήμουν χοντρό άτομο. Η σχέση μου με το σώμα μου πάντα ήταν περίπλοκη. Ως παιδί το σώμα μου αντιδρούσε ενστικτωδώς στα φορέματα, τα κοριτσίστικα παιχνίδια, στο ροζ και άλλες κοινωνικές κατασκευές και προσδοκίες συμπεριφοράς λόγω τού τι θεωρείται γυναικείο. Ήμουν ψηλή και στα 11, τα πόδια μου ήταν τόσο μεγάλα, που γυναικεία παπούτσια δεν μου έκαναν πια. Ανακουφίστηκα και ενθουσιάστηκα που «ήμουν αναγκασμένη» να αγοράσω αγορίστικα παπούτσια, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα ντροπή και την επιθυμία μου γι’ αυτά. Ήμουν αθλητικός τύπος, αλλά όχι με «κοριτσίστικη διάπλαση».

Στην τρίτη τάξη ο δάσκαλός μου με έλεγε ελέφαντα. Ήξερα ότι δεν ήταν καλό αυτό. Στις σχολικές φωτογραφίες πάντα εγώ ξεχωρίζω πίσω, με τα πιο μεγαλόσωμα αγόρια, δίπλα στον δάσκαλο. Ένιωθα αμηχανία, αβεβαιότητα, αγωνία, μερικές φορές θυμό και συχνά ότι δεν ταίριαζα. Θυμάμαι ότι πολλές φορές ευχόμουν να είμαι μια σταλιά και να εξαφανίζομαι, να χώνομαι ανάμεσα στα μικροκαμωμένα χαμογελαστά κορίτσια μπροστά.

Στην εφηβεία άρχισε η πραγματική δυσφορία. Το σώμα που είχα άρχιζε να με προδίδει με νέους τρόπους. Όταν μου ήρθε περίοδος πριν απ’ όλες τις φίλες μου, ο πανικός μου μεγάλωσε. Προσπαθούσα να κρύψω το στήθος μου με μεγάλα φούτερ. Τα πειράγματα για την αγορίστικη εμφάνισή μου έγιναν τόσο επώδυνα και ντροπιαστικά που άφησα τα μαλλιά μου μακριά. Έψαχνα περιοδικά με ρούχα για κορίτσια, αλλά που δεν θυσίαζαν την ακεραιότητά μου και την αντίληψη του εαυτού μου, ρούχα που δεν μου δημιουργούσαν την ανάγκη να τα σκίσω από δυσφορία. Άρχισα να τρώω.

Έτρωγα όταν είχα θυμό, όταν είχα λύπη, για να ξεχαστώ από άσχημες αναμνήσεις, για να αποφεύγω φόβους και ανησυχίες, για παρηγοριά, για να αποστασιοποιηθώ, για να κατευνάσω τους δύο μόνιμους συντρόφους μου: τη μοναξιά και το άγχος. Κάποτε έκλεψα λεφτά για φαγητό, διότι η ανάγκη μου να φάω ήταν πιο μεγάλη από τη ντροπή της κλεψιάς. Έκλεβα φαγητό από την κουζίνα και το έκρυβα κάτω από το κρεβάτι. Έκρυβα τα χαρτάκια από τις σοκολάτες στον εξαερισμό της θέρμανσης για να καλύπτω τα ίχνη μου και ευτυχώς δεν έβαλα φωτιά στο σπίτι.

Το σώμα μου και η σχέση μου με το φαγητό είχαν καταλάβει πολύ σωματικό και ψυχικό χώρο για μεγάλο διάστημα της ζωής μου. Μια ζωή αποκομμένη από το σώμα μοιάζει σαν να κολυμπάς επιτόπου, μένεις στην επιφάνεια, αλλά δεν κινείσαι πολύ. Το κεφάλι σου είναι ψηλά, κοιτάζεις ολόγυρα, συμμετέχεις, αλλά από τον λαιμό και κάτω τα πράγματα είναι απόκοσμα, κινούνται πιο αργά, αποστασιοποιημένα.

Αναγνωρίζω και είμαι ευγνώμων που, παρά τη δύσκολη σχέση που είχα με το σώμα μου, είναι κάτι που μου έχει φέρει μεγάλη χαρά, σε μένα και σε άλλους στη ζωή μου. Στο γυναικείο σώμα μεγάλωσα δραστήρια – έτρεχα, έκανα ποδήλατο με μια ελευθερία την οποία δεν μου έφερε καμία άλλη δραστηριότητα, κολυμπούσα έξω στη βροχή. Με εκείνο το σώμα δούλεψα τις πρώτες μου δουλειές, έκανα εθελοντική εργασία στο νοσοκομείο και διέπρεψα σε ομαδικά σπορ. Πέρασα τα σχολικά μου χρόνια και αποφοίτησα. Με αυτό το σώμα πέρασα κατάθλιψη και άγχος, τόσο έντονα που μερικές φορές ένιωθα ότι δεν άξιζε να ζω. Μ εαυτό το σώμα έβγαλα το πανεπιστήμιο, στήριξα τον κολλητό μου που πέθανε από AIDS. Ξεκίνησα την καριέρα μου συχνά φορώντας ρούχα που με έτρωγαν ζωντανή, πιστεύοντας ότι η επιτυχία της ζωής μου εξαρτιόταν από αυτά.

Όταν πάχυνα, το σώμα μου απόκτησε πιο πολιτική διάσταση, τράνταξε τον συντηρητισμό της οικογένειάς μου και με έκανε πιο δυνατή. Έκανα coming out ως λεσβία. Βρήκα βαθιά αγάπη με διάρκεια και δεσμεύτηκα διά βίου με μια γυναίκα που κάνει την καρδιά μου να τραγουδάει εδώ και 25 χρόνια. Τα χέρια μου άγγιξαν τα παιδιά μας όταν ήρθαν στον κόσμο. Βάσει σχεδίου, οι πρώτες λέξεις που άκουσαν τα παιδιά μας στη Γη ήταν δικές μου, που τα καλωσόριζαν. Το γυναικείο σώμα μου θα παρηγορούσε τη γυναίκα μου και τα παιδιά μας για χρόνια, ακόμη και αν συχνά δεν παρηγορούσε και δεν μπορούσε να παρηγορήσει εμένα.

Η πρώτη ένεση τεστοστερόνης μού έφερε ευφορία κόντρα στη χρόνια δυσφορία μου. Δεν περίμενα να συμβεί τόσο γρήγορα. Αλλά δεν ήξερα και τι να περιμένω. Με κάθε ένεση η χαρά μου μεγάλωνε, οι απορίες και οι φόβοι μειώνονταν και ο θόρυβος στο κεφάλι μου για το πόσο λάθος ήταν το σώμα μου άρχισε να καταλαγιάζει.

Σε αντίθεση με πολλά cis αγόρια στην εφηβεία, εμένα με γοήτευε η φωνή μου που έσπαγε. Μάλιστα με έκανε να γελάω. Η πρότερη καλή φωνή μου στο τραγούδι έγινε φρικτή και ακόμα περιμένω να δω αν θα επανέλθει. Οι τρίχες στα πόδια μου φύτρωναν πυκνές σε κάποια σημεία και καθόλου σε άλλα. Περίμενα με αγωνία τις πρώτες τρίχες στο πιγούνι μου και μέσα σε ένα χρόνο ανακουφίστηκα που μπορούσα να αφήσω κανονικό μούσι. Είμαι τυχερός. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Αλλά οι τρίχες στο στήθος μου ήταν από τις καλύτερες αλλαγές. Αυτές οι πρώτες «τριχωτές» αλλαγές μου επέτρεψαν να κοιτάξω σημεία του σώματός μου με θαυμασμό και χαρά ίσως για πρώτη φορά. Για πρώτη φορά μπορούσα να δω τον πραγματικό εαυτό μου.

VICE Video: Μέχρι την Κορυφή

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Όταν διάβαζα για trans άτομα που έβλεπαν τον εαυτό τους για πρώτη φορά, πάντα σάστιζα. Αν και είχα την τάση να μην κοιτάζω τον εαυτό μου εκτός κι αν ήταν απαραίτητο, ήξερα πώς ήμουν. Ήταν δύσκολο να βλέπω το μέγεθος και τη γυναικεία μου όψη, αλλά ήξερα πώς ήταν το σώμα μου. Ξαφνιάστηκα όταν το μούσι μου άρχισα να μεγαλώνει και είδα ένα γνώριμο, ζεστό, αρσενικό πρόσωπο στον καθρέφτη μια μέρα. Όχι ακριβώς ο εαυτός μου, αλλά όσο περισσότερο έχω υπάρξει. Για πρώτη φορά ήθελα να κοιτάξω και ήταν πολύ συγκινητική εμπειρία. Είδα τον τρυφερό trans άντρα, όχι τη γυναίκα. Είδα το μούσι, όχι το πάχος. Είδα χαρά, ελευθερία και ένιωσα ότι μπορούσα να πετάξω.

Πάντα με φανταζόμουν στο στιλ του Grizzly Adams, με σκούρο και πυκνό μούσι, φαρδείς ώμους και σφιχτή αλλά απαλή κοιλιά. Το μέγεθός του γυναικείου σώματός μου ήταν επώδυνο, ντροπιαστικό και άσχημο. Αλλά μια αρσενική εκδοχή μου με φαρδύ στήθος ήταν μια εικόνα που με έκανε να νιώθω ζεστασιά, να νιώθω καλά. Φανταζόμουν ένα κόκκινο φανελένιο πουκάμισο Levi’s, καρό μποξεράκια και μάλλινες κάλτσες. Κάπως ειρωνικό, γιατί είχα μεγαλώσει με πειθαρχημένους άντρες, με κόντρα ξύρισμα και στρατιωτικά κουρέματα, με κοστούμια και γραβάτες. Δεν ένιωθα καμία σύνδεση μ αυτούς. Δεν ήταν προσιτοί και σπάνια έδειχναν συναίσθημα. Με τρόμαζαν. Αυτό καθιστούσε την αντρική παρουσία μέσα μου τρομακτική. Πώς μπορούσα να γίνω άντρας; Δεν ήθελα να γίνω αυτό που θεωρούσα ότι ήταν άντρας. Αυτό ενέτεινε τον φόβο, την ντροπή μου και το μίσος για τον εαυτό μου. Αλλά η αλήθεια πως ήμουν περισσότερο άντρας παρά γυναίκα, με κατέτρωγε και έπρεπε να βρω τη γαλήνη.

Με τον καιρό άρχισα να βλέπω και να εμπιστεύομαι ότι μέσα μου υπήρχε μια αντρική παρουσία που δεν έμοιαζε με τους άντρες που έβλεπα όταν ήμουν μικρή. Ο άντρας μέσα μου αμφισβητούσε τους υπάρχοντες ορισμούς της αρρενωπότητας. Μέσα μου υπήρχε ένα ήπιο, ευαίσθητο άτομο, που σπάνια βλέπω στον κόσμο με τα ανδρικά χαρακτηριστικά γύρω μου. Και η συνειδητοποίηση ότι ήμουν ένας καλός, ευγενικός και εμφανώς θηλυκός άντρας έκανε τη διαδικασία λιγότερο τρομακτική.

Καθώς το σώμα μου άλλαζε, άρχισα να αναζητώ ανθρώπους σαν εμένα στα social media. Η ανάγκη για επιβεβαίωση και να βρούμε τους «δικούς μας» είναι οικουμενική. Αν και πάντα έβλεπα ότι η ζωή ως μεγαλόσωμος άντρας ήταν διαφορετική από τη ζωή ως μεγαλόσωμη γυναίκα, εντυπωσιάστηκα σε ένα νέο επίπεδο από το πόσο διαφορετικοί ήταν αυτοί οι κόσμοι.

Οι μεγαλόσωμες γυναίκες συζητάνε και παλεύουν για την αποδοχή του μεγέθους τους, για τη θέση τους στο τραπέζι, λαμβάνουν μηνύματα ότι είναι άσχημες, ανισόρροπες, ότι δεν έχουν έλεγχο και δεν αξίζει να τις αγαπήσουν και να τις γαμήσουν. Πρέπει να πείσουν τον εαυτό τους ότι παρά τα μηνύματα που λαμβάνουν σε κάθε έκφανση της ζωής, αξίζουν και το μέγεθός τους δεν λέει τίποτα γι’ αυτές.

Πολλοί άντρες, από την άλλη, αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως σέξι και γοητευτικό, ενώ έχουν βάρος το οποίο αντίστοιχα δυσκολεύει τις γυναίκες, τόσο συναισθηματικά όσο και κοινωνικά. Τόσο οικουμενική είναι η ιδέα ότι τα αγόρια και οι άντρες έχουν εγγενή αξία και σεξουαλική υπεροχή και είναι επιθυμητοί από τους γυναίκες που μεγαλώνουν με αυτή την πεποίθηση χωρίς να δίνουν σημασία στο μέγεθος. Και οι ίδιες οι γυναίκες δίνουν αυτό το περιθώριο στους μεγαλόσωμους άντρες. Μάλιστα, άρχισα να προσέχω ότι άντρες και γυναίκες αναφέρονται σε έναν αντικειμενικά «χοντρό» άντρα ως κτήνος, αρκούδo, μπρατσαρά, μεγάλο, σέξι μπαμπάκα. Το μέγεθος μπορεί να ειδωθεί ως μπόνους, όχι πηγή ντροπής, απόρριψης και μίσους για τον εαυτό τους, όπως συμβαίνει συχνά με τις γυναίκες.

Κινούμαι σε έναν καινούργιο κόσμο. Και η εξερεύνησή του ακόμα με μπερδεύει και με κάνει να αμφισβητώ τον εαυτό μου μερικές φορές. Μπορώ να βιώσω χαρά για τον εαυτό μου τώρα, επειδή εξωτερικά γίνομαι το άτομο που ήμουν πάντα μέσα μου; Είναι επειδή το σώμα μου ευθυγραμμίζεται επιτέλους με το μυαλό και την καρδιά μου; Ή μήπως μπορώ να βιώσω χαρά για τον εαυτό μου, επειδή, παρά τα χρόνια που φώναζα το αντίθετο, έχω εσωτερικοποιήσει τα μηνύματα της κοινωνίας ότι οι μεγαλόσωμοι άντρες είναι διαφορετικοί –καλύτεροι– από τις μεγαλόσωμες γυναίκες; Μπορώ να ανεχτώ το πάχος μου πιο εύκολα ως άντρας, επειδή οι μεγαλόσωμοι άντρες είναι δυνατά σέξι κτήνη; Θα βρω περισσότερη γαλήνη ως προς το μέγεθος μου ως άντρας απ’ ό, τι θα μπορούσα ως γυναίκα;

Μη με παρεξηγείτε. Είμαι γονιός ενός cis άντρα και ξέρω ότι έχει δικές του κοινωνικές και συναισθηματικές δυσκολίες, όπως πολλοί άντρες φίλοι του. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Καθόλου. Έχω ζήσει τη ζωή ως δύο φύλα, και τα δύο ως χοντρό άτομο. Για μένα είναι πιο εύκολο να είσαι χοντρός άντρας παρά χοντρή γυναίκα.

To "BIG: Stories about Life in Plus-Sized Bodies" (Caitlin Press) είναι μια συλλογή προσωπικών εμπειριών γυναικών plus-size, non-binary και trans ατόμων σε μια κοινωνία που έχει εμμονή με το λεπτό σώμα. Αυτές οι ιστορίες προσφέρουν μια πιο στενή ματιά στο τι σημαίνει να ζεις σε έναν κόσμο σχεδιασμένο για σώματα συγκεκριμένου μεγέθους – μερικές φορές κυριολεκτικά. Το BIG καλεί τους αναγνώστες να αμφισβητήσουν και να επαναπροσδιορίσουν τη συλλογική μας εμμονή με το μέγεθος του σώματος.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE Canada.

Περισσότερα από το VICE

Atomic Love: «Όσοι Έχουν Περάσει Από Τοξικές Σχέσεις θα Ταυτιστούν με τους Στίχους μας»

Nemo Nemo: Ένα Ημιυποβρύχιο Εξερευνά τον Βυθό της Χαλκιδικής

Κάποιοι Fan του Harry Potter Δεν Θέλουν πια τα Τατουάζ τους