Όταν ήταν μικρή στο Λονγκ Άιλαντ, τη δεκαετία του ’50 και του ’60, η Meryl Meisler ζούσε την τυπική ρουτίνα των προαστίων: προσκοπίνες, μπαλέτο, κλακέτες και ο χορός του σχολείου. Αλλά ενώ αγαπούσε την οικογένεια και τους φίλους της, δεν ταίριαζε ακριβώς μαζί τους. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι δεν ήθελε να γίνει νοικοκυρά, δασκάλα, νοσοκόμα ή γραμματέας – σχεδόν οι μόνες διαθέσιμες επιλογές για μια νεαρή γυναίκα εκείνη την εποχή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν ενηλικιώθηκε, ξεκίνησε να ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά της ως λεσβία, αλλά και την καλλιτεχνική της ταυτότητα. «Η φωτογραφία είναι στα γονίδιά μου», έλεγε η Meisler. Ο παππούς της από τη μεριά του πατέρα της Murray Meisler, ο θείος της Al και ο πατέρας της Jack εξασκούσαν αυτήν την τέχνη σε όλη τους τη ζωή.Η Meisler πήρε την πρώτη της φωτογραφική μηχανή στη Β΄ Δημοτικού, αλλά μόνο όταν γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Γουισκόνσιν στο Μάντισον, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, είδε σοβαρά τη φωτογραφία, όταν έκανε το μεταπτυχιακό τις στις Τέχνες. Στις διακοπές, επέστρεφε στο σπίτι της παιδικής της ηλικίας, όπου έστηνε μια σειρά αυτοπροσωπογραφίες που εξέταζαν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Σε εκείνη τη φάση, η Meisler δεν είχε ακουστά τη Cindy Sherman, αλλά είχε ανάλογο ένστικτο. Σκέφτηκε να εξετάσει την κατασκευή του γυναικείου φύλου, από τα τελετουργικά του μέχρι τις πόζες και τις περσόνες του.
Μια επιλογή αυτών των φωτογραφιών υπάρχει στο Purgatory & Paradise: SASSY 70 s Suberbia & The City (εκδ. Bizarre), ενώ άλλες είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, καθώς η Meisler ετοιμάζει το επόμενο βιβλίο της. Μας μίλησε για αυτήν την επιδραστική περίοδο της ζωής της και μοιράστηκε μια αυτοπροσοπωγραφία της ως νεαρή γυναίκα έτοιμη να απογειωθεί.Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Αυτοπροσωπογραφία, The Girl Scout Oath, Βόρεια Μασαπίκουα,Νέα Υόρκη, Ιανουάριος 1975 ©Meryl Meisler
VICE: Μπορείς να μας περιγράψεις πώς ήταν να μεγαλώνεις στο Λονγκ Άιλαντ τη δεκαετία του ’ 50 και του ’ 60;
Meryl Meisler: Είμαι από τη Μασαπίκουα. Την έλεγαν Μάτζο Πίτσα, επειδή υπήρχαν πολλές εβραϊκές οικογένειες και οικογένειες Ιταλών. Υπήρχαν Ιρλανδοί, Γερμανοί, Έλληνες και ίσως μια οικογένεια Κινέζων και μια Κουβανών. Ήταν και παραμένει μα πόλη γεμάτη διαχωρισμούς.
Meryl Meisler: Είμαι από τη Μασαπίκουα. Την έλεγαν Μάτζο Πίτσα, επειδή υπήρχαν πολλές εβραϊκές οικογένειες και οικογένειες Ιταλών. Υπήρχαν Ιρλανδοί, Γερμανοί, Έλληνες και ίσως μια οικογένεια Κινέζων και μια Κουβανών. Ήταν και παραμένει μα πόλη γεμάτη διαχωρισμούς.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν ήμουν μικρή, όλοι ήταν πρώτη και δεύτερη γενιά Αμερικάνοι. Οι περισσότεροι γονείς ήταν από το Μπρονξ, το Μπρούκλιν και το Κουίνς και αγόρασαν τα σπίτια τους με το νομοσχέδιο G.I. Bill για λιγότερο από 15.000 δολάρια. Όλα ξεκινούσαν τότε και τα χωράφια σύντομα μετατράπηκαν σε οικιστικά συγκροτήματα.
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Οι γονείς μου, οι Sunny και Jack Meisler, απολάμβαναν τη ζωή στα προάστια και φρόντιζαν ώστε τα αδέρφια μου και εγώ να έχουμε όσα δεν είχαν εκείνοι, επειδή ήταν πολύ φτωχοί μικροί. Έκανα μαθήματα πιάνου, μπαλέτο, κλακέτες, κορδέλα ρυθμικής – τα πάντα, εκτός από εικαστικές τέχνες! Ήμουν ενεργή στις προσκοπίνες, έφτασα μέχζρι αρκετά μεγάλο βαθμό.Ήταν πολύ επαρχιακά εκεί που ζούσα. Ήμουν τυχερή που οι γονείς μου μας πήγαιναν στην πόλη. Ο πατέρας μου είχε τυπογραφείο και η μητέρα μου λάτρευε το θέατρο. Πηγαίναμε σε παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ. Νομίζω ότι αυτό φαίνεται στη δουλειά μου – είναι πολύ θεατρική.
Οι γονείς μου, οι Sunny και Jack Meisler, απολάμβαναν τη ζωή στα προάστια και φρόντιζαν ώστε τα αδέρφια μου και εγώ να έχουμε όσα δεν είχαν εκείνοι, επειδή ήταν πολύ φτωχοί μικροί. Έκανα μαθήματα πιάνου, μπαλέτο, κλακέτες, κορδέλα ρυθμικής – τα πάντα, εκτός από εικαστικές τέχνες! Ήμουν ενεργή στις προσκοπίνες, έφτασα μέχζρι αρκετά μεγάλο βαθμό.Ήταν πολύ επαρχιακά εκεί που ζούσα. Ήμουν τυχερή που οι γονείς μου μας πήγαιναν στην πόλη. Ο πατέρας μου είχε τυπογραφείο και η μητέρα μου λάτρευε το θέατρο. Πηγαίναμε σε παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ. Νομίζω ότι αυτό φαίνεται στη δουλειά μου – είναι πολύ θεατρική.
Αυτοπροσωπογραφία, The Ballerina, Βόρεια Μασαπίκουα, Νέα Υόρκη, Ιούνιος, 1975 ©Meryl Meisler
Πότε άρχισες να συνειδητοποιείς ότι δεν ταίριαζες σε όλο αυτό και ότι δεν επρόκειτο να ξεκινήσεις την ενήλικη ζωή σου στα προάστια;
Αν θέλεις να μιλήσουμε για το ότι ήμουν γκέι, ναι, είχα τέτοια συναισθήματα. Αλλά έβγαινα και ραντεβού, πήγαινα σε χορούς, γενέθλια και είχα αγόρια και τα απολάμβανα όλα. Ήξερα ότι ήμουν διαφορετική, αλλά δεν ήξερα ως προς τι.Τα αδέρφια μου και εγώ ήμασταν η πρώτη γενιά στην οικογένειά μου που είχε την πολυτέλεια να πάει στο πανεπιστήμιο. Εγώ μπήκα στο Πολιτειακό του Μπάφαλο. Δεν είχα σκεφτεί τι ήθελα να κάνω. Την πρώτη μέρα, μας έκαναν μια σειρά τεστ και βγήκε ότι εγώ μπορούσα να ασχοληθώ με την εκπαίδευση ή τις τέχνες. Πήρα μη καλλιτεχνική κατεύθυνση και μου άρεσαν οι εργασίες. Ο καθηγητής ρώτησε αν είχα σκεφτεί να πάρω κατεύθυνση τέχνης και κυριολεκτικά ένιωσα την καρδιά μου να αναπηδά.
Αν θέλεις να μιλήσουμε για το ότι ήμουν γκέι, ναι, είχα τέτοια συναισθήματα. Αλλά έβγαινα και ραντεβού, πήγαινα σε χορούς, γενέθλια και είχα αγόρια και τα απολάμβανα όλα. Ήξερα ότι ήμουν διαφορετική, αλλά δεν ήξερα ως προς τι.Τα αδέρφια μου και εγώ ήμασταν η πρώτη γενιά στην οικογένειά μου που είχε την πολυτέλεια να πάει στο πανεπιστήμιο. Εγώ μπήκα στο Πολιτειακό του Μπάφαλο. Δεν είχα σκεφτεί τι ήθελα να κάνω. Την πρώτη μέρα, μας έκαναν μια σειρά τεστ και βγήκε ότι εγώ μπορούσα να ασχοληθώ με την εκπαίδευση ή τις τέχνες. Πήρα μη καλλιτεχνική κατεύθυνση και μου άρεσαν οι εργασίες. Ο καθηγητής ρώτησε αν είχα σκεφτεί να πάρω κατεύθυνση τέχνης και κυριολεκτικά ένιωσα την καρδιά μου να αναπηδά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πήρα τους γονείς μου και τους είπα ότι ήθελα να σπουδάσω καλές τέχνες. Συμφώνησαν, αλλά με τον όρο να πάρω και πτυχίο εκπαιδευτικού, για να βγάζω τα προς το ζην. Μου άρεσε πολύ και αποφοίτησα πρώτη στην τάξη μου ως εκπαιδευτικός.Αποδείχθηκε ότι η Cindy Sherman φοιτούσε επίσης στο Πολιτειακό του Μπάφαλο. Εκείνη είχε πάρει κατεύθυνση τεχνών και αποφοίτησε ένα ή δύο χρόνια μετά από μένα. Ήταν επίσης από το Λονγκ Άιλαντ, παράξενο και αυτό. Αλλά ποτέ δεν έκανα μάθημα φωτογραφίας εκεί.
Αυτοπροσωπογραφία, Smoking Dishwasher, Βόρεια Μασαπίκουα, Νέα Υόρκη, 1973 ©Meryl Meisler
Πώς ασχολήθηκες με τη φωτογραφία;
Η φωτογραφία ήταν πάντα κομμάτι της ζωής μου. Κάθε φορά που έβλεπα τον παππού μου από τη μεριά του πατέρα μου, είχε μια φωτογραφική πάνω του και ένα φωτόμετρο και τα χρησιμοποιούσε. Ο μπαμπάς μου είχε αετίσιο μάτι και φωτογράφιζε με μια Rolleicord. Το στιλ μου έχει επηρεαστεί από εκείνον. Φωτογράφιζε φίλους, συγγενείς και ειδικές περιστάσεις και το έκανε πολύ καλά.Όταν μπήκα στο τελευταίο έτος στο πανεπιστήμιο, το αγόρι μου στο Μπάφαλο με χώρισε. Είπε ότι δεν ήμουν πραγματική καλλιτέχνιδα. Και τι έκανα; Πήγα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και είδα την έκθεση της Diane Arbus. Ήταν μια συνειδητοποίηση ότι «είμαι καλλιτέχνης, τι να κάνουμε;».Όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου, αποφάσισα να κάνω ένα μάθημα φωτογραφίας, επειδή ήθελα να μάθω πώς να χρησιμοποιώ μια κανονική μηχανή. Αγόρασα μια Minolta SRT-101. Διάβαζα τις οδηγίες στο αεροπλάνο για το πανεπιστήμιο και την μπλόκαρα και νόμισα ότι τη χάλασα – από τότε αυτό είναι στάνταρ μοτίβο.
Η φωτογραφία ήταν πάντα κομμάτι της ζωής μου. Κάθε φορά που έβλεπα τον παππού μου από τη μεριά του πατέρα μου, είχε μια φωτογραφική πάνω του και ένα φωτόμετρο και τα χρησιμοποιούσε. Ο μπαμπάς μου είχε αετίσιο μάτι και φωτογράφιζε με μια Rolleicord. Το στιλ μου έχει επηρεαστεί από εκείνον. Φωτογράφιζε φίλους, συγγενείς και ειδικές περιστάσεις και το έκανε πολύ καλά.Όταν μπήκα στο τελευταίο έτος στο πανεπιστήμιο, το αγόρι μου στο Μπάφαλο με χώρισε. Είπε ότι δεν ήμουν πραγματική καλλιτέχνιδα. Και τι έκανα; Πήγα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και είδα την έκθεση της Diane Arbus. Ήταν μια συνειδητοποίηση ότι «είμαι καλλιτέχνης, τι να κάνουμε;».Όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου, αποφάσισα να κάνω ένα μάθημα φωτογραφίας, επειδή ήθελα να μάθω πώς να χρησιμοποιώ μια κανονική μηχανή. Αγόρασα μια Minolta SRT-101. Διάβαζα τις οδηγίες στο αεροπλάνο για το πανεπιστήμιο και την μπλόκαρα και νόμισα ότι τη χάλασα – από τότε αυτό είναι στάνταρ μοτίβο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μόλις γύρισα σπίτι, ξεκίνησα να φωτογραφίζω εμένα και φίλους. Τώρα κοιτάζω τα πρώτα φιλμάκια 35mm που τράβηξα, για το επόμενο βιβλίο. Ανακάλυψα μια από τις φωτογραφίες, όπου καπνίζω ένα τσιγάρο μπροστά από το πλυντήριο πιάτων. Δεν ξέρω αν ήταν το πρώτο ή το δεύτερο φιλμ, αλλά έβγαλα αμέσως μια αυτοπροσωπογραφία.Η φωτογραφία με σόκαρε. Δεν την τύπωσα ποτέ. Φορούσα τη ρόμπα της μαμάς μου μόνο και είχα πάρει τα τσιγάρα της, αν και δεν κάπνιζα. Ρωτούσα τον εαυτό μου, «Είμαι μια μελλοντική νοικοκυρά;» Ήταν μια προσωπική στιγμή.
Αυτοπροσωπογραφία, Shaving, Βόρεια Μασαπίκουα, Νέα Υόρκη, 1973 ©Meryl Meisler
Πώς αυτές οι αυτοπροσωπογραφίες σου επέτρεψαν να εξερευνήσεις αυτήν την καθοριστική περίοδο μεταμόρφωσης στη ζωή σου;
Ήθελα να φωτογραφίσω αυτήν τη ζωή που ήξερα, που έβλεπα και ζούσα πολλά χρόνια. Γύριζα από το πανεπιστήμιο και έψαχνα τις ντουλάπες και τις σοφίτες όπου φυλάγαμε τα πάντα από ειδικές περιστάσεις. Οι φωτογραφίες αφορούν τη ζωή ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση, όταν ρώτησα τον εαυτό μου, «Ποια είμαι; Ποια θέλω να γίνω;».Με επηρέασε πολύ το ότι πήγαινα στο θέατρο. Φώτιζα τα δωμάτια στο σπίτι μου σαν σκηνή, πολύ άμεσα και πρόχειρα, χρησιμοποιώντας τις κουρτίνες ως αυλαία και τα αντικείμενα ως φόντο. Το σπίτι ήταν σαν άλλο ένα μέλος της οικογένειας, επειδή ήταν το μέρος όπου ζούσε απ’ όταν ήμουν δύο χρονών.Ήμουν 21 στα 22, όταν ξεκίνησα να βγάζω αυτές τις φωτογραφίες και έλεγα οπωσδήποτε, «Έλα τώρα! Κάνε outing! (γέλια). Τελικά συνέβη, αλλά πολλές από τις φωτογραφίες είναι από το ενδιάμεσο. Αναρωτιόμουν για το μέλλον μου στα προάστια. Δεν καταλάβαινα πώς μπορούσα να ταιριάξω.
Ήθελα να φωτογραφίσω αυτήν τη ζωή που ήξερα, που έβλεπα και ζούσα πολλά χρόνια. Γύριζα από το πανεπιστήμιο και έψαχνα τις ντουλάπες και τις σοφίτες όπου φυλάγαμε τα πάντα από ειδικές περιστάσεις. Οι φωτογραφίες αφορούν τη ζωή ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση, όταν ρώτησα τον εαυτό μου, «Ποια είμαι; Ποια θέλω να γίνω;».Με επηρέασε πολύ το ότι πήγαινα στο θέατρο. Φώτιζα τα δωμάτια στο σπίτι μου σαν σκηνή, πολύ άμεσα και πρόχειρα, χρησιμοποιώντας τις κουρτίνες ως αυλαία και τα αντικείμενα ως φόντο. Το σπίτι ήταν σαν άλλο ένα μέλος της οικογένειας, επειδή ήταν το μέρος όπου ζούσε απ’ όταν ήμουν δύο χρονών.Ήμουν 21 στα 22, όταν ξεκίνησα να βγάζω αυτές τις φωτογραφίες και έλεγα οπωσδήποτε, «Έλα τώρα! Κάνε outing! (γέλια). Τελικά συνέβη, αλλά πολλές από τις φωτογραφίες είναι από το ενδιάμεσο. Αναρωτιόμουν για το μέλλον μου στα προάστια. Δεν καταλάβαινα πώς μπορούσα να ταιριάξω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εκ των υστέρων, βλέπεις κάτι στις φωτογραφίες, που δεν συνειδητοποιούσες, όταν τις έβγαζες;
Βλέπω ότι ήταν εξαιρετικά γενναίο – και μάλιστα, είχα την τόλμη να τις τυπώσω. Με εξέπληξε που είδα πόσο αποφασισμένη ήμουν.
Βλέπω ότι ήταν εξαιρετικά γενναίο – και μάλιστα, είχα την τόλμη να τις τυπώσω. Με εξέπληξε που είδα πόσο αποφασισμένη ήμουν.
Untitled Film Still, Βόρεια Μασαπίκουα, Νέα Υόρκη, Μέρα των Ευχαριστιών, 1976 ©Meryl Meisler
Μιλώντας για τόλμη , μπορείς να μας πεις για τη φωτογραφία της Lynda Benglis και πώς σε ενέπνευσε να κάνεις μια από τις πιο ριζοσπαστικές σου αυτοπροσωπογραφίες;
Μια αφίσα για μια έκθεση της Lynda Benglis κρεμόταν στον διάδρομο του Τμήματος Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο του Γουισκόνσιν, όπου εκείνη στεκόταν γυμνή φορώντας έναν τεράστιο δονητή.Δεν ήξερα από πού μου ήρθε η έμπνευση γι’ αυτήν τη φωτογραφία, μέχρι που κάναμε αυτή την κουβέντα. Για μένα, η φωτογραφική μου μηχανή ήταν η δύναμη μου. Τράβηξα την πόζα πάνω από μια φορά. Μια φορά με βοήθησε ένας τύπος που έβγαινα και άλλη μια φορά μπορεί να ήταν η μέλλουσα γυναίκα μου (γέλια). Σίγουρα δεν το έκανε ο αδερφός μου.Όταν ο Steven Kasher σκεφτόταν να μου κάνει μια έκθεση το 2016, κοίταζε τις εκτυπώσεις μου – και διάλεξε αυτή! Σκέφτηκα ότι πρέπει να της δώσω έναν τίτλο και την ονόμασα «Untitled Film Still», ως αναφορά στη Cindy Sherman.Είναι τολμηρή φωτογραφία - και μόνο που την έδειχνα ήταν σε φάση «Πω-πω!». Είμαι πολύ δύσκολη ως προς το τι είναι φωτογραφία. Δεν μπορεί να είναι απλώς κάτι σοκαριστικό ή μια σκέτη σύνθεση ή μόνο φωτισμός ή ιστορία – πρέπει να είναι λίγο απ’ όλα. Κοίταξα αυτήν τη φωτογραφία και είπα, «Τα έχει όλα αυτά».
Μια αφίσα για μια έκθεση της Lynda Benglis κρεμόταν στον διάδρομο του Τμήματος Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο του Γουισκόνσιν, όπου εκείνη στεκόταν γυμνή φορώντας έναν τεράστιο δονητή.Δεν ήξερα από πού μου ήρθε η έμπνευση γι’ αυτήν τη φωτογραφία, μέχρι που κάναμε αυτή την κουβέντα. Για μένα, η φωτογραφική μου μηχανή ήταν η δύναμη μου. Τράβηξα την πόζα πάνω από μια φορά. Μια φορά με βοήθησε ένας τύπος που έβγαινα και άλλη μια φορά μπορεί να ήταν η μέλλουσα γυναίκα μου (γέλια). Σίγουρα δεν το έκανε ο αδερφός μου.Όταν ο Steven Kasher σκεφτόταν να μου κάνει μια έκθεση το 2016, κοίταζε τις εκτυπώσεις μου – και διάλεξε αυτή! Σκέφτηκα ότι πρέπει να της δώσω έναν τίτλο και την ονόμασα «Untitled Film Still», ως αναφορά στη Cindy Sherman.Είναι τολμηρή φωτογραφία - και μόνο που την έδειχνα ήταν σε φάση «Πω-πω!». Είμαι πολύ δύσκολη ως προς το τι είναι φωτογραφία. Δεν μπορεί να είναι απλώς κάτι σοκαριστικό ή μια σκέτη σύνθεση ή μόνο φωτισμός ή ιστορία – πρέπει να είναι λίγο απ’ όλα. Κοίταξα αυτήν τη φωτογραφία και είπα, «Τα έχει όλα αυτά».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Επίσης, υπήρξε μια στιγμή που σκέφτηκα: «Αν όχι τώρα, πότε; Ξέρεις τι, είναι τέλεια φωτογραφία».
Αυτοπροσωπογραφία, Girl Scout Applying Lipstick, Βόρεια Μασαπίκουα, Νέα Υόρκη, Ιανουάριος 1975 ©Meryl Meisler
Αυτοπροσωπογραφία, A Falling Star, Βόρεια Μασαπίκουα, Νέα Υόρκη, Ιανουάριος 1975 ©Meryl Meisler
Αυτοπροσωπογραφία, Dancing with my Brother Mitch, Βόρεια Μασαπίκουα, Νέα Υόρκη, Ιανουάριος 1975 ©Meryl Meisler
Αυτοπροσωπογραφία, Playmate Hostess, Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη, Δεκέμβριος 1978 ©Meryl Meisler
Αυτοπροσωπογραφία, Tap Dancing with Mom, Βόρεια Μασαπίκουα, Νέα Υόρκη, Ιανουάριος 1975 ©Meryl Meisler
Αυτοπροσωπογραφία, Whopping it up with Leslie After Chauffeuring Mitch to the Prom, Χάντιγκτον, Nέα Υόρκη, Ιούνιος 1976 ©Meryl Meisler
Αυτοπροσωπογραφία, Dining Room Table, Βόρεια Μασαπίκουα, Νέα Υόρκη, Ιανουάριος 1975 ©Meryl Meisler
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE USΠερισσότερα από το VICE:Η Κατερίνα Μάτσα θα Παλεύει Πάντα για τα Παιδιά που Παίρνουν τα Φθηνά Ναρκωτικά της ΚρίσηςΤο «Have a Nice Day» Είναι το Κινέζικο Γκανγκστερικό Animation που Κάνει τον Ταραντίνο να ΖηλέψειΤο «Πιο Επικίνδυνο Παγωτό στον Κόσμο» Υποτίθεται ότι σε Διεγείρει Σεξουαλικά