Μια Ανοιχτή Επιστολή στους Γονείς μου που Δεν Χειρίστηκαν Καλά τον Εθισμό μου

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Tonic.

Ένα κομμάτι μου –ένα μεγάλο κομμάτι μου– τρέμει να γράψει αυτό το γράμμα. Δεν είμαι σίγουρη αν θα διαβάσετε ποτέ αυτές τις λέξεις, αλλά ακόμη και αν τις διαβάσετε, ίσως να θεωρήσετε ότι απλώς γκρινιάζω και καταλογίζω ευθύνες. Τίποτα παραπάνω από φθηνές δικαιολογίες. Ξέρω ότι σας έχω δώσει αρκετούς λόγους να περιμένετε κάτι τέτοιο από εμένα.

Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που θα σας ζητήσω, είναι να δείξετε λίγη καλή πίστη. Δεν προσπαθώ να σας πω περισσότερες δικαιολογίες και ψέματα. Δεν προσπαθώ να σας χειραγωγήσω, ακόμη και αν πονάει λιγότερο, αν το εκλάβετε όλο αυτό ως χειραγώγηση. Προσπαθώ να σας πω κάτι πραγματικά σημαντικό. Σας παρακαλώ, ακούστε το.

Θέλω να ξέρετε ότι εκείνα τα πρωινά που ξυπνούσα νιώθοντας ότι το στομάχι μου καίγεται από δηλητήριο –μιας και, όταν εθιστείς, το στερητικό σύνδρομο είναι σαν δηλητήριο– δεν είχα ξεχάσει εκείνο το πολλά υποσχόμενο παιδί. Πάντα εδώ ήταν, ακόμη και αν ήταν καταχωνιασμένο στο σώμα ενός τρεμάμενου, άρρωστου ανθρώπου. Δεν είχα ξεχάσει τα όνειρά μου. Εξακολουθούσα να θέλω να κάνω μεγάλα πράγματα – να σας κάνω περήφανους. Απλώς, ήθελα πρώτα να σταματήσω να νιώθω άρρωστη.

Ξέρετε για τι μιλούσα περισσότερο με τους φίλους μου, όταν παίρναμε ναρκωτικά μαζί; Λέγαμε τι θα κάναμε, όταν θα κόβαμε. Ανυπομονούσαμε. Νιώθαμε ότι σε πολύ λίγο καιρό –σχεδόν την επόμενη μέρα– θα γράφαμε εκείνο το μπεστ σέλερ ή θα κερδίζαμε εκείνο το βραβείο, για τα κοστούμια που θα ράβαμε για σταρ του Χόλιγουντ ή θα ανοίγαμε ένα κέντρο για ομάδες νέων υψηλού κινδύνου. Πιστεύαμε σε αυτά τα όνειρα, όπως όταν ήμασταν παιδιά, τότε που πιστεύατε και εσείς σε εμάς. Δεν είχαμε ιδέα πώς θα ήταν η απεξάρτηση. Όταν ήμασταν υπό την επήρεια, η απεξάρτηση φαινόταν κάτι εύκολο.

Όταν ήμουν στα χειρότερά μου –στόμα ορθάνοιχτο, κεφάλι να γέρνει, βλέφαρα να ανοιγοκλείνουν πάνω από κόρες που πήγαιναν πέρα-δώθε σαν μπάλες από φλιπεράκι– εύχομαι να με είχατε αγκαλιάσει. Εσείς, όμως, απομακρυνθήκατε. Δεν σας κατηγορώ. Ήταν ένα αποκρουστικό θέαμα, το ξέρω. Ίσως να είχε βοηθήσει, αν είχα καταφέρει να βρω έναν τρόπο να σας πω ότι κρυβόμουν. Ότι όταν ήμουν σε εκείνο το σκοτεινό, γαλήνιο μέρος πίσω από το άσχημο πρόσωπο, ένιωθα ήρεμη, ασφαλής και άφθαρτη.

Στην ανάλυσή της πάνω στη σχετική επιτυχία που είχε η Πορτογαλία στον περιορισμό των θανάτων που σχετίζονται με οπιοειδή, η Susana Ferriera γράφει ότι η πρόοδος της χώρας μπορεί να αποδοθεί σε μερικούς βασικούς παράγοντες, ένας εκ των οποίων είναι η κοινωνική αναγνώριση «ότι πίσω από τη μη υγιή σχέση ενός ατόμου με τα ναρκωτικά, συχνά κρύβεται μια προβληματική σχέση με τα αγαπημένα του πρόσωπα, με τον κόσμο γύρω του και με τον ίδιο του τον εαυτό».

Σχεδόν σε όλα τα βιβλία και τα φυλλάδια που μας μοιράζουν στις συναντήσεις των «12 βημάτων», στα κέντρα αποτοξίνωσης, ακόμη και στα ιατρεία ψυχοθεραπευτών, διαβάζουμε για την αποκατάσταση των διαλυμένων σχέσεων με φίλους και οικογένεια. Πολύ συχνά, όμως, το βάρος αυτό πέφτει αποκλειστικά στο άτομο που βρίσκεται σε απεξάρτηση. Αυτή η διαστρεβλωμένη εικόνα που κυριαρχεί γύρω από τις σχέσεις μετά τον εθισμό, είναι τυλιγμένη με τον μανδύα της «αποδοχής», της «αυτογνωσίας» και της «υπαιτιότητας».

Πρέπει και εσείς να αποκτήσετε αυτογνωσία. Να αποδεχτείτε ότι ευθύνεστε, εν μέρει, για την τροπή που πήρε η ζωή μου. Στο Al-Anon, την εκδοχή των Ανώνυμων Αλκοολικών για τις «οικογένειες των εθισμένων», σου λένε να πιστέψεις ότι, «δεν προκάλεσα τον εθισμό, δεν μπορώ να ελέγξω τον εθισμό και δεν μπορώ να θεραπεύσω τον εθισμό».

Είναι αλήθεια ότι δεν μπορείτε να ελέγξετε τον εθισμό μου. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε η διαταραχή χρήσης ουσιών, ήταν βέβαιο ότι δεν έφτανε μόνο η οικογένεια, για να την ελέγξω. Όμως, είναι ανεύθυνο να αισθάνεστε ότι δεν συμβάλλατε και εσείς στην κατάσταση. Όταν επιχείρησα να σας μιλήσω για την κατάθλιψή μου στα 14 και εσείς απλώς μου πήρατε ένα βιβλίο και με αγνοήσατε, συμβάλατε στον εθισμό μου.

[VICE Video] Μπήκαμε με την Κάμερα του VICE στην Πιάτσα Όπου Διακινείται η πιο Επικίνδυνη Ηρωίνη στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Όταν φρικάρατε, βλέποντας τους μώλωπες που μου είχε κάνει το αγόρι μου στα 17 μου και μας απειλήσατε και τους δυο, αντί να μου πείτε ότι με αγαπάτε και ότι μου άξιζε κάτι καλύτερο, συμβάλατε στον εθισμό μου. Όταν σας είπα ότι σχεδόν με βίασαν και εσείς μου είπατε ότι έπαιζα θέατρο, συμβάλατε στον εθισμό μου.

Όταν κύλησα ξανά και με ντροπιάσατε για αυτό, συμβάλατε στον εθισμό μου. Όταν μου είπατε ότι δεν μπορούσα να μείνω σε εσάς εκείνο το βράδυ που ένιωθα ότι δεν ήμουν ασφαλής στο σπίτι μου, συμβάλατε στον εθισμό μου.

Φαίνεται ότι επιρρίπτω ευθύνες. Ξέρω ότι δεν αρέσει στον κόσμο αυτό. Είναι δύσκολο να το ακούς. Σε συνέντευξη στο Time, ο ειδικός πάνω σε θέματα εθισμού, Gabor Mate, μιλάει για το πώς οι γονείς μπορούν να συμβάλλουν στον εθισμό του παιδιού για λόγους που δεν ελέγχουν: «Ο γονιός δεν χρειάζεται να είναι τέλειος. Στην κοινωνία μας, το θέμα δεν είναι μόνο αν οι γονείς κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν ή αν αγαπούν τα παιδιά τους ή όχι. Το θέμα είναι ότι οι γονείς συχνά απομονώνονται, στρεσάρονται ή έχουν τόσα οικονομικά προβλήματα που δεν μπορούν να σταθούν στο πλευρό του παιδιού. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι το συναισθηματικό κενό στην πρώιμη ηλικία είναι η βάση κάθε εθισμού».

Κάποτε, ήμουν απίστευτα θυμωμένη μαζί σας για όλους τους τρόπους με τους οποίους με καταστρέψατε. Για πολύ καιρό σας μισούσα. Μερικές φορές, στις χειρότερες μέρες μας, ακόμη σας μισώ. Όμως, πλέον αντιλαμβάνομαι ότι και εσείς άνθρωποι είστε. Δεν πιστεύω πια ότι θα έπρεπε να είστε υπερήρωες ή τέλειοι. Δεν πρόκειται για κάποιο λάθος ή για το φταίξιμο κάποιου. Κατανοώ πλέον ότι κάνατε ό,τι καλύτερο μπορούσατε, τότε. Θέλω απλώς να καταλάβετε και εσείς ότι το ίδιο ισχύει και για εμένα.

Αν θέλω να απαλλαγώ από τον εθισμό μου, πρέπει να αφήσω πίσω μου την πικρία και να αναλάβω μόνη μου τη θεραπεία μου. Όμως, θέλω και εσείς να σταματήσετε να σκέφτεστε ότι με «κάνετε ικανή» αγαπώντας με. Επειδή έχω ανάγκη να με αγαπάτε. Έχω ανάγκη να μου δίνετε απεριόριστες ευκαιρίες, άνευ όρων.

Όμως, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δείτε κατάματα τον χειρότερο εαυτό μου και παρόλα αυτά να μείνετε πλάι μου. Σημαίνει ότι θα πρέπει να με ακούτε, όταν λέω: «Δεν αντέχω άλλο, βοηθήστε με». Δεν σημαίνει να μου δίνετε λεφτά ή να ενδίδετε σε άλλες απαιτήσεις που προφανώς προέρχονται από τον εθισμό μου, όμως σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσετε να πιστεύετε ότι αυτό που χρειάζομαι είναι «σκληρή αγάπη»: συνήθως αυτού του είδους η αγάπη οδηγεί σε περισσότερα τραύματα, πράγμα που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την απαλλαγή από τον εθισμό.

Αναρωτιέμαι αν θα βρω ποτέ το θάρρος να σας ζητήσω άμεσα αυτό που χρειάζομαι από εσάς. Προς το παρόν, αυτή είναι η πιο θαρραλέα κίνηση που μπορώ να κάνω. Προς το παρόν, θα σταματήσω εδώ και θα δω τι θα γίνει.

Περισσότερα από το VICE

Ένα Μάθημα Ομορφιάς από τη Morgan Mikenas, που Αρνείται να Ξυρίζει τις Τρίχες στο Σώμα της

Ανοίξτε μια «Πέλφε» για τις Κορυφαίες Slang Ατάκες της Χρονιάς που Φεύγει

Μια Τρανς Περιγράφει την Πρώτη Φορά που Έκανε Σεξ Μετά τη Μετάβαση Φύλου