FYI.

This story is over 5 years old.

Πυρκαγιές 2018

«O Θεός Βρίσκεται στους Εθελοντές της Πυρκαγιάς» - Ιερείς που Δεν Μοιάζουν με τους Άλλους

Οι πατέρες Γιάννης Οικονομίδης, Ιάσων Κεσέν και Χρήστος Ζαρκαδούλας μιλούν στο VICE για μια διαφορετική Εκκλησία.

«Ο Θεός σωπαίνει. Τώρα, αν μπορούσε και ο άνθρωπος να βγάλει τον σκασμό…»: Η ευφυής αποστροφή του Woody Allen θα μπορούσε να αποτελέσει ιδανική προτροπή για ορισμένους στην τραγωδία που ζει η χώρα τις τελευταίες ημέρες. Επειδή αν το μοναδικό που έχεις να ξεστομίσεις τις ώρες του μεγάλου θρήνου και της αγωνίας είναι σκοταδιστικά μυθεύματα, αν το μοναδικό που έχεις να μοιράσεις είναι κατάρες, αν το μοναδικό που έχεις να συνεισφέρεις είναι να στοιχειώσεις τις συνειδήσεις των ανθρώπων με ενοχές μεσαιωνικού υφάσματος και όλα αυτά στο όνομα του Θεού, τότε ναι, καλύτερα να το βουλώσεις.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Βέβαια, ο Αμβρόσιος δεν έχει συνηθίσει να το βουλώνει. Ελέω δικαστικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, σκορπάει αφειδώς δηλητήριο πασπαλισμένο με βιβλική χρυσόσκονη, είτε αυτοπροσδιοριζόμενος ως «καλύτερα φασίστας, παρά κατσαπλιάς» είτε εγκαλώντας το ποίμνιό του «να φτύσει» τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας - και όταν οι άνθρωποι μάζευαν ακόμη τους νεκρούς τους στο Μάτι, ανέβηκε ένα σκαλί παραπάνω στο μισανθρωπισμό του, υποστηρίζοντας ότι η «αθεΐα του Τσίπρα επέσυρε τη θεϊκή κατάρα». Από κοντά και ο μητροπολίτης Ιερεμίας που απέδωσε την καταστροφή στην αμαρτία και ισχυρίστηκε ότι ο «μαρτυρικός θάνατος (των θυμάτων) υπήρξε εξιλεωτικός». Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ναι μεν χαρακτήρισε «λυπηρές» και «προσωπικές» τις απόψεις του Αμβρόσιου, αλλά δεν ενεργοποίησε καμία πειθαρχική διαδικασία εναντίον του Αμβρόσιου και των ομοίων του. Εξακολουθεί να έχει το αξίωμά του και όλα τα προνόμια που αυτό συνεπάγεται με την ακούσια σφραγίδα των φορολογούμενων αυτής της χώρας. Ζήσαμε πολλά δράματα τα τελευταία χρόνια σ’ αυτήν τη γωνιά του πλανήτη - οικονομική κρίση, φτώχεια, εξαθλίωση, άνοδο της ακροδεξιάς, προσφυγική κρίση, περιβαλλοντικές καταστροφές. Σ’ αυτές τις ιστορικές καμπές, μετρηθήκαμε όλες και όλοι. Στη ζυγαριά, λοιπόν, του πόνου και της ενσυναίσθησης, η Εκκλησία μάλλον βρέθηκε λίγη. Δεν κατόρθωσε να αρθρώσει έναν λόγο παρηγορητικό και κυρίως χειραφέτησης. Δεν αγκάλιασε -όχι με τη μορφή της αποστασιοποιημένης φιλανθρωπίας, αλλά με τη μορφή της συμπόρευσης- τον άνθρωπο που είναι φτωχός, μόνος, αδύναμος κι ευάλωτος. Δεν διαμόρφωσε με τη στάση της υποδείγματα μιας άλλης ζωής, που θα διαποτίζεται από τις αρχές της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και του σεβασμού της φύσης.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

VICE Video: Η Ζωή Ενός Άνδρα που Αφορίστηκε Επειδή Προσπάθησε να Ξεφύγει από την Πολυγαμική του Οικογένεια

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.


Στο θλιβερό και άνυδρο τοπίο της εκκλησιαστική ραθυμίας, ευτυχώς υπάρχουν φωνές που μοιάζουν λίγο με τις δικές μας. Κληρικοί που δεν ασπάζονται τον Θεό-τιμωρό του Αμβρόσιου, αλλά τον Θεό της αγάπης και της αλληλεγγύης. Για κάποιες και κάποιους από μας που πιστεύουμε βαθιά στην ιδέα της εκκοσμίκευσης και ψάχνουμε εκεί μέσα την ιερότητα, η ύπαρξη τους είναι ανακουφιστική: Δημιουργεί την πεποίθηση ότι οι διαδρομές μας παρότι διαφορετικές, κάπου τέμνονται. Το VICE συνομίλησε με τρεις τέτοιους κληρικούς -«φωτισμένους» ή «αιρετικούς», όπως προτιμάτε- και κατέγραψε τις απόψεις τους για τα βασανιστικά ερωτήματα που απλώνονται πάνω από το πιο μαύρο καλοκαίρι της ζωής μας.

«Ο Αρχιεπίσκοπος διαφώνησε για επικοινωνιακούς λόγους»

Πατήρ Γιάννης Οικονομίδης (Οινόφυτα Βοιωτίας)

«Αυτή η "προσωπική άποψη" του Μητροπολίτη Καλαβρύτων δεν είναι καθόλου προσωπική. Την ενστερνίζεται ένα σημαντικά μεγάλο ποσοστό των μελών της Εκκλησίας, υπάρχει σε πολλά λατρευτικά και θεολογικά κείμενα και δεν αναφέρομαι μόνο στην Παλαιά Διαθήκη. Η Εκκλησία δεν είναι αυτό που παρουσιάζεται στα βαθυστόχαστα θεολογικά βιβλία. Είναι κυρίως κάτι άλλο - και αυτό περιλαμβάνει αρκετή (ψυχο)παθολογία, μισογυνισμό, δαιμονοποίηση του έρωτα και της σεξουαλικότητας, δαιμονοποίηση και υποτίμηση της λογικής και της επιστήμης, ρατσισμό-εθνικισμό, μοιρολατρία, προσωπολατρία και άλλα. Η πρωτόγνωρη θρησκευτικότητα, η άγνοια, ο φόβος, πέρασαν αυτούσια στον χριστιανισμό μόλις έγινε νόμιμος. Αυτό βόλεψε το κατεστημένο και διαιωνίζεται μέχρι σήμερα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

»Προκάλεσε ο Καλαβρύτων πράγματι, διότι προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τον φόβο, τον αφόρητο πόνο, τη θλίψη, την αγωνία και την οργή των θυμάτων της πυρκαγιάς και ολόκληρης της κοινωνίας, για να χτυπήσει την κυβέρνηση. Το έκανε με έναν τρόπο γνωστό στην Εκκλησία εδώ και αιώνες, άγαρμπο, όμως, για τα σημερινά δεδομένα και ενδεικτικό της ποιότητας του συγκεκριμένου ιεράρχη.

Ο Καλαβρύτων εξακολουθεί να ποιμένει μια ολόκληρη μητρόπολη, ενώ διαφωνεί ανοιχτά με τον ίδιο τον Χριστό και η εκκλησιαστική διοίκηση αποφεύγει να εφαρμόσει σχετικούς εκκλησιαστικούς κανόνες.

»Τόσο ο συγκεκριμένος, όσο και άλλοι κληρικοί, έχουν δώσει πολλές αφορμές μέσα από τα κηρύγματα μίσους που κάνουν. Ο Αρχιεπίσκοπος επέλεγε την ανοχή ή την έμμεση στήριξή τους. Αυτήν τη φορά διαφοροποιήθηκε δημόσια, για επικοινωνιακούς λόγους όμως. Μέχρι τώρα, τα έχει βάλει και αυτός με την κυβέρνηση: εκπαραθύρωσε ολόκληρο υπουργό για τα θρησκευτικά, δεν θέλει να ακούσει για χωρισμό Εκκλησίας-κράτους, διαφωνεί με το σύμφωνο συμβίωσης και την αλλαγή φύλλου κλπ. Το προοδευτικό προσωπείο που φορούσε πριν από την εκλογή του, έχει στραπατσαριστεί αρκετά. Καλή ευκαιρία, λοιπόν, για κάποιες επιδιορθώσεις "ανέξοδες", όπως ανέφερε κάποιο ρεπορτάζ. Ο κόσμος πονάει και όταν ο κόσμος πονάει, είναι μια καλή ευκαιρία να φορέσεις το προσωπείο του καλού πατέρα. Ο Θεός είναι αγαθός, αγαπά, δεν τιμωρεί κτλ. Μέχρι εκεί, όμως. Ο Καλαβρύτων εξακολουθεί να ποιμένει μια ολόκληρη μητρόπολη, ενώ διαφωνεί ανοιχτά με τον ίδιο τον Χριστό και η εκκλησιαστική διοίκηση αποφεύγει να εφαρμόσει σχετικούς εκκλησιαστικούς κανόνες, για να προστατέψει το σώμα της. Ο συνδυασμός του πατρικού προσωπείου με την αναμενόμενη δόση φιλανθρωπικής δράσης και τώρα, όπως και στο παρελθόν, αναμένεται να αποδειχθεί εξαιρετικά αποτελεσματικός στο image making που έχει ανάγκη η εκκλησιαστική διοίκηση. Ο Καλαβρύτων ποντάρει στον φόβο για την οργή του Θεού και ο Αθηνών ποντάρει στην ανάγκη που έχουμε να νιώθουμε ότι μας αγαπούν.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Ο λόγος της Εκκλησίας σήμερα είναι παρωχημένος. Επιμένει να μας μιλά για έναν διάβολο που έχει κερατάκια και κόκκινη ουρά.

»Η αγάπη, όμως -όταν υπάρχει- οδηγεί σε πράξεις. Πώς αγαπά η Εκκλησία σήμερα; Αξιοποιεί ένα μικρό ποσοστό μόνο των δυνατοτήτων της για την αλληλεγγύη, δίνει μια πενιχρή βοήθεια στους αναξιοπαθούντες. Δεν είναι αγάπη αυτό, ούτε ανθρώπινη, ούτε θεϊκή. Δυστυχώς, ένα βασικό της καθήκον που απορρέει από την αγάπη, είναι να εργάζεται για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την αλλαγή του κόσμου προς το καλύτερο. Αυτό το έχει προφανώς εγκαταλείψει. Το ζήτημα δεν είναι απλώς να δώσεις ρούχα στον φτωχό, αλλά να παλεύεις να μην υπάρχει φτώχεια. Η Εκκλησία σιωπά για τους εξευτελιστικούς μισθούς πείνας, για τη μετατροπή της εργασίας σε σύγχρονη δουλεία, για την άδικη ανισοκατανομή του παραγόμενου πλούτου σε λίγους. Το περιβαλλοντικό, επίσης, είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που η Εκκλησία δεν το βλέπει. Τώρα ξεκινάνε να σακατέψουν την Ήπειρο για το πετρέλαιο, σακάτεψαν τη Χαλκιδική για το χρυσό. Όλοι μας χτίζουμε αυθαίρετα μέσα στα δάση. Για τίποτα απ’ αυτά δεν πήρε θέση η Εκκλησία. Τα Οινόφυτα είναι πολύ χαρακτηριστική περίπτωση: Είναι το χωριό του Ιερώνυμου και ο ίδιος δεν ασχολήθηκε ποτέ με την ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή που συντελείται τόσα χρόνια με την άναρχη βιομηχανική ανάπτυξη και τη ρύπανση. Στα Οινόφυτα, με την ανοχή της Εκκλησίας, εννέα στους δέκα πεθαίνουν από καρκίνο.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

»Ο λόγος της Εκκλησίας σήμερα είναι παρωχημένος. Επιμένει να μας μιλά για έναν διάβολο που έχει κερατάκια και κόκκινη ουρά και μόνο του μέλημα είναι να μας παρασύρει σε σαρκικές αμαρτίες και ηδονές, ενώ ο πραγματικός διάβολος βρίσκεται στις πολεοδομίες, στα ορυχεία, στα φουγάρα, στις παράνομες χωματερές, στα επικίνδυνα απόβλητα και φυσικά στις επιλογές της εξουσίας. Δεν καλλιεργεί οικολογική, αντιρατσιστική, αντισεξιστική, φιλάνθρωπη συνείδηση. Δεν καλλιεργεί καν ευαγγελική συνείδηση. Αυτό θα προϋπέθετε να συγκρουστεί με την εξουσία, όπως ο Χριστός συγκρούστηκε με την εξουσία της εποχής του. Αυτοί εδώ δεν συγκρούονται με τίποτα, παρά μόνον όταν πρόκειται να διεκδικήσουν κάποιο ακίνητο ή όταν θίγονται τα προνόμιά τους».

«Εγώ εκεί βρίσκω τον Θεό, στους εθελοντές»

Πατήρ Ιάσων Κεσέν (Μητρόπολη Νέας Ιωνίας – Νέας Φιλαδέλφειας)

«Κάθε πόνος, οποιουδήποτε ανθρώπου, όχι μόνο των καιομένων της Αττικής, αλλά και των σύγχρονων σκλάβων της Λιβύης και των παιδιών που χωρίζονται από τους γονείς τους στα σύνορα της Αμερικής, γίνεται και δικός μας πόνος. Η πνευματική μαγκιά είναι να ξεπεράσουμε αυτό το όριο που ορίζει η εγγύτητα μιας γεωγραφικής περιοχής, να προσλάβουμε και τον πόνο των άλλων που δεν γνωρίζουμε, που είναι στην άλλη άκρη της Γης, σαν δικό μας πόνο. Αναπόφευκτα, αυτό που συμβαίνει πιο κοντά μας θα μας αγγίξει περισσότερο - και εγώ που σας μιλάω είχα ανθρώπους γνωστούς στην περιοχή που καταστράφηκε και οι οποίοι δεν βρίσκονται στη ζωή. Η γειτνίαση με τον πόνο και τη δυστυχία σε κάνει συμμέτοχο. Ένας παπάς καλείται μέσα από τη μαυρίλα να βρει ένα πνευματικό βάθος και να το κοινωνήσει στο ποίμνιό του. Σε όλα τα μυστήρια αυτές τις ημέρες, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ρωτάει "Μα πού είναι ο Θεός;". Αυτό το ερώτημα επανέρχεται σε όλες τις μεγάλες καταστροφές.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Οι φωνές μίσους που ακούστηκαν από ιεράρχες δεν είναι άγνωστες στην εκκλησιαστική ιστορία. Στο Βυζάντιο, για παράδειγμα, όταν συντελούνταν μια καταστροφή, έλεγαν ότι μας τιμωρεί ο Θεός για την αμαρτία.

»Εγώ αυτό που βλέπω είναι η μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα της μητρόπολής μας για συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης. Στις δυσκολίες δείχνουμε ότι μπορούμε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον. Εγώ εκεί βρίσκω τον Θεό, στους εθελοντές που αφήνουν την ησυχία τους για να πάνε να βοηθήσουν, στους ξένους, για να επαληθεύσουμε και αυτό που έλεγε ο Χριστός, ότι "ήμουν ξένος και δεν μ’ αγκαλιάσατε". Παρατηρώ ότι δεν αγαπάμε το αλλότριο, το ξένο. Το φοβόμαστε και το δαιμονοποιούμε. Οι πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας το αισθάνονται αυτό. Αυτοί, λοιπόν, οι παραπεταμένοι της κοινωνίας, πήγαν ως εθελοντές στους πυρόπληκτους. Φανέρωσαν τον Χριστό που οι ευσεβοφανείς επικαλούνται.

»Οι φωνές μίσους που ακούστηκαν από ιεράρχες δεν είναι άγνωστες στην εκκλησιαστική ιστορία. Στο Βυζάντιο, για παράδειγμα, όταν συντελούνταν μια καταστροφή, έλεγαν ότι μας τιμωρεί ο Θεός για την αμαρτία. Το ερώτημά μου είναι γιατί πρέπει να καλλιεργούμε τον φόβο στους ανθρώπους; Γιατί πρέπει να επικαλούμαστε τον Θεό της τιμωρίας και της κατάρας και όχι τον Θεό της αγάπης; Είναι φαιδρό. Εμένα με κάνει να κλαίω και να γελάω ταυτόχρονα ότι κάποιος μέσα από την Εκκλησία –ανεξαρτήτου θέσης και αξιώματος– επικαλείται θέσεις τις Παλαιάς Διαθήκης που θεσμοθετούν την ηθική ενός νομαδικού λαού του 3.000 π.Χ. Οι ίδιοι οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν ταυτίζονται μ’ αυτήν την ηθική. Ο Θεός μας είναι Θεός ελευθερίας, αγάπης, ελέους και φιλανθρωπίας.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Προηγουμένως, περπατούσα με το ράσο στην Ανδρέα Παπανδρέου, στο Χαλάνδρι - με είδε ένας νεαρός και μόνο που δεν μ’ έφτυσε.

»Μισαλλοδοξία εκφράστηκε και στο παρελθόν για άλλα ζητήματα, όπως η αποδοχή της ετερότητας, εθνοτικής, φυλετικής, σεξουαλικής, θρησκευτικής. Πράγματα που δεν ξέρουμε, τα διαγράφουμε χωρίς καμία διάθεση γνωριμίας. Η γνωριμία θέλει ταπείνωση. Δεν έχουμε μάθει να ταπεινωνόμαστε και να ακούμε οι παπάδες. Πάντως, σίγουρα όλα αυτά δεν εκφράζουν σύμπασα την Εκκλησία. Εμένα, ας πούμε, και τον επίσκοπό μου δεν μας εκφράζουν. Ο κόσμος, βέβαια, δεν το γνωρίζει αυτό. Βλέπει ένα ρούχο και κατηγοριοποιεί. Προηγουμένως, περπατούσα με το ράσο στην Ανδρέα Παπανδρέου, στο Χαλάνδρι - με είδε ένας νεαρός και μόνο που δεν μ’ έφτυσε.

»Υπάρχει γραμμή στην Εκκλησία. Η γραμμή μας είναι το Ευαγγέλιο. Ένας Θεός που τιμωρεί για τα αμαρτήματα δεν είναι ο Θεός του Ευαγγελίου. Υπάρχει και όριο στις προσωπικές απόψεις. Το όριο είναι η προσβολή του άλλου, η προσβολή της ελευθερίας, η προσβολή της αλήθειας. Όριο, εν τέλει, είναι ο λόγος του Θεού, ό,τι στρεβλώνει τον λόγο του Θεού δεν έχει θέση στην Εκκλησία, παρότι μπορεί να μοιάζει εκκλησιαστικό.

»Στη δική μας μητρόπολη, που είναι μια λαϊκή μητρόπολη, μ’ ένα στόμα και μια καρδιά οι άνθρωποι παραβρέθηκαν με το ελάχιστο που διέθετε ο καθένας και γέμισαν φορτηγά. Η Εκκλησία είναι ο λαός του Θεού και η προσφορά αυτού του λαού ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Η αγάπη και η αλληλεγγύη είναι τα λύτρα έναντι του θανάτου. Αυτό είναι το μάθημα που θα κληροδοτηθεί στις επόμενες γενιές απ’ αυτήν την τραγωδία».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

«Δεν ταυτίζονται με το Ευαγγέλιο αντιλήψεις εκδικητικές, ρατσιστικές, ξενοφοβικές, φυλετικές, εθνικιστικές, σεξιστικές»

Πατήρ Χρήστος Ζαρκαδούλας (Καραβόμυλος Φθιώτιδας)

«Ο ίδιος ο Χριστός λέει "ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον, αλλ' ίνα σώσω τον κόσμον" (Ιωάν. ιβ' 47). Οι φωνές μίσους δεν συνάδουν με το Ευαγγέλιο. Το μίσος είναι η καταδίκη του συνανθρώπου, ενώ ο λόγος του Ναζωραίου είναι λόγος αγάπης και χαράς και οφείλουμε να εναρμονιστούμε μαζί του. Το πρόβλημα, όμως, κατά την άποψή μου, δεν είναι μόνο αυτές καθ’ αυτές οι απόψεις, αλλά και η υπέρμετρη προβολή τους. Γι’ αυτό φέρουν τεράστια ευθύνη τα ΜΜΕ που τις προβάλουν. Το κάνουν, επειδή τους συμφέρει. Αυτό που δεν τους συμφέρει, είναι η προβολή της ανόθευτης διδασκαλίας του Χριστού, επειδή αντιτίθεται στο σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο που υπηρετούν.

»Η Εκκλησία, βέβαια, είναι κοινωνία προσώπων, άλλως δεν είναι Εκκλησία και σε μια κοινωνία πρέπει όλοι να μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα. Για μένα είχε ζητήσει εγγράφως εκπρόσωπος πολιτικού κόμματος, που αυτοπροσδιορίζεται ως δεξιό, από τον επιχώριο μητροπολίτη να μου απαγορεύσει τον λόγο στα ΜΜΕ. Δεν νομίζω πως πρέπει να τον αντιγράψουμε. Ωστόσο, κάθε κοινωνία έχει κανόνες λειτουργίας, το Σύνταγμά της. Το Σύνταγμα της Εκκλησίας, κατά κάποιον τρόπο, είναι το Ευαγγέλιο της αγάπης. Έτσι ο λόγος όλων μας πρέπει να είναι λόγος αγάπης. Δεν ταυτίζονται με το Ευαγγέλιο αντιλήψεις εκδικητικές, ρατσιστικές, ξενοφοβικές, φυλετικές, εθνικιστικές, σεξιστικές, που αντιτίθενται στην ισοτιμία των ανθρώπων, ούτε απόψεις που αντιλαμβάνονται το φυσικό περιβάλλον υπό το πρίσμα της εξουσίας του ανθρώπου. Όλα αυτά είναι διαιρετικά και απομακρύνουν από το θέλημα του Χριστού που θυσιάστηκε για να γίνουμε όλοι ένα. Έχουμε υποχρέωση, λοιπόν, να ελέγχουμε τον λόγο όλων μας με τη λυδία λίθο του Ευαγγελίου και όπου αυτός ο λόγος αποδεικνύεται σκάρτος να καταγγέλλεται ως τέτοιος και να ενημερώνονται οι πιστοί γι’ αυτό. Προκύπτει, όμως, ένα δομικό ζήτημα δημοκρατίας στην Εκκλησία: Δημοκρατία υπήρχε κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της Εκκλησίας, σήμερα δεν υφίσταται. Εκτός των μητροπολιτών, ουδείς έχει αποφασιστικό λόγο. Μέσα σε μια κατάσταση πλήρους απουσίας δημοκρατίας και ανεξέλεγκτης εξουσίας κάποιων, είναι αναμενόμενο λίγοι εκ των πρεσβυτέρων και διακόνων να υψώνουν ανάστημα διαμαρτυρίας, αλλά η πρόσβασή τους στην πληροφόρηση είναι περιορισμένη.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Οι άνθρωποι της Εκκλησίας απαιτείται να συστρατευτούμε στον αγώνα συνειδητοποίησης ότι είμαστε μέρος του περιβάλλοντος, διάκονοί του και όχι κυρίαρχοί του.

»Σε συνθήκες όπως αυτή της πυρκαγιάς ή παλιότερα της προσφυγικής κρίσης και της φτώχιας, χρειάζεται η αλληλεγγύη ως παροχή πρώτων βοηθειών προς τους πάσχοντες. Ο άνθρωπος έχει, όμως, δικαίωμα στη ζωή, όχι στην ελεημοσύνη, οπότε η Εκκλησία πρέπει να του δείχνει την πορεία προς τη ζωή. Πρέπει να καταδεικνύει την αιτία της φτώχειας, της ανέχειας, της οικολογικής καταστροφής. Δεν θέλουμε η Εκκλησία να λειτουργεί σαν εργαλείο του συστήματος, σαν ΜΚΟ, σαν φιλανθρωπική οργάνωση. Το κάλεσμά της πρέπει να είναι ανατρεπτικό, κάλεσμα σε επανάσταση για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας. Στην κοινωνία των πρώτων χριστιανών, ουδείς υπήρχε ενδεής, επειδή είχαν τα πάντα κοινά και εκ των κοινών έπαιρνε ο καθένας ό,τι είχε ανάγκη. Αυτή είναι η κοινωνικοοικονομική πρόταση της Εκκλησίας, η οποία εγκληματικά αποκρύπτεται. Αυτή έχουν καθήκον να διακονούν και να προβάλουν, αλλά και να αγωνίζονται για την επικράτησή της οι χριστιανοί.

Όσοι θέλουν πραγματικά να είναι χριστιανοί και όχι να φέρουν ψευδεπίγραφα τον τίτλο, δεν δικαιούνται να στηρίζουν κοινωνικοοικονομικά συστήματα που βασίζονται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στη λεηλασία της φύσης, συστήματα που έχουν στη ρίζα τους τον ανταγωνισμό, τον πόλεμο και την κοινωνική ανισότητα. Ένα τέτοιο απάνθρωπο σύστημα σκοταδισμού, κανιβαλισμού και βαρβαρότητας είναι ο καπιταλισμός. Η καταστροφή του περιβάλλοντος και οι τραγωδίες, όπως αυτή της πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική και των πλημμύρων παλιότερα στη Μάνδρα, είναι έκφανση της ίδιας βαρβαρότητας. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας απαιτείται να συστρατευτούμε στον αγώνα συνειδητοποίησης ότι είμαστε μέρος του περιβάλλοντος, διάκονοί του και όχι κυρίαρχοί του».

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.

Περισσότερα από το VICE

Πούλησα τις Γυμνές μου Φωτογραφίες, Πριν Προλάβει να το Κάνει ο Πρώην μου

Η Οικογένεια που Δεν Νιώθει Πόνο

Όταν ο Νίκος Μιχαλολιάκος Έμπαινε στη Φυλακή ως Βομβιστής Τρομοκράτης

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.