Η Γωγώ του «Γο-Γο» Μπαρ Είναι η Εξομολογήτρα Όλων των Διασήμων

Η Γωγώ (και η φωνή της) είναι η πιο χαρακτηριστική τύπισσα της περιοχής. Αθυρόστομη, ενίοτε ήσυχη και πάντα αεικίνητη και μαγκιόρικα θρασύς, η Γωγώ άνοιξε το «Γο-Γο» πριν 11 χρόνια, επειδή είχε μείνει χωρίς δουλειά αλλά και γιατί ήθελε ένα μέρος να υποδέχεται τους -διάσημους- φίλους της. «Σκέφτηκα “ποιος θα με πάρει τώρα εμένα στα 45;” και άρχισα να ψάχνομαι για μαγαζί». Οι έρευνές της έγιναν στον ευρύτερο χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, για να μη χάσει και τον κόσμο της. «Με το που είδα το πλατάνι, είπα “εδώ είμαι” και το πήρα».

Ωστόσο, η ιστορία της Γωγούς (πιστεύω ότι με αυτήν την κλίση, διαβάζοντας το κείμενο, ήδη με βρίζει) ξεκινάει πολύ πριν εκείνη στήσει ένα από τα πιο καλλιτεχνικά στέκια της Αθήνας. «Μεγάλωσα στην Ανάβυσσο, ένα χωριό δηλαδή - ειδικά στη δική μου εποχή. Στην παραλία προς το Σούνιο ήμασταν ένα χωριό με πρόσφυγες. Ήταν ένα δύσκολο περιβάλλον. Κουτσομπολιό, καμιά μόρφωση, καμιά κοινωνική δεξιότητα. Στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση έπιανε μόνο τα κρατικά κανάλια».

Στα 20 της έφυγε για την Αθήνα. «Έμεινα στο Κολωνάκι. Πολύ σημαντικό αυτό θέλω να ξέρεις, γιατί έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω σινεμά. Πήγαινα στο Έμπασις, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος». Στο χωριό δεν είχαν κινηματογράφο, «διαβάζαμε τις ταινίες στα βιβλιαράκια του “Αιγώκερου”. Έχω διαβάσει το Μπονουέλ, τον Βισκόντι, το Φελίνι». Σε εκείνο το σημείο χώρεσε να κεράσει και ένα σφηνάκι γέλιου, με το «Στα 13 διάβασα Ντοστογιέφσκι, δεν κατάλαβα τίποτα».

VICE Video: Η Ιθαγενής Ακτιβίστρια των Μάγια στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Μετά από τρεις αποτυχημένους μήνες σε ένα συμβολαιογραφείο στην Ομόνοια, ξεκίνησε σε μια εταιρεία οργάνωσης εκθέσεων. Μετά έπαθε burn out, όπως χαρακτηριστικά θα πει, και τα παράτησε στα 29 της. Το 1993 άνοιξε ένα μαγαζί στο Κολωνάκι με βίντατζ ρούχα. Τρία χρόνια μετά, το έκλεισε. Και έπειτα κάτι σεμινάρια σομελιέ θα την οδηγήσουν στο «Φελλό», ένα πρωτοποριακό για την εποχή του μπαρ το οποίο λειτουργούσε ως wine bar. «Μην φανταστείς ότι κουνούσαμε τα ποτήρια και τέτοια, ήταν πολύ χαλαρό». Εκεί έμεινε δέκα χρόνια. Σε αυτά τα χρόνια γνώρισε τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο και πολλούς ηθοποιούς του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. «Εκεί γνώρισα και το Μάλαμα που ερχόταν να πιει τον καφέ του. Μετά ερχόντουσαν και άλλοι μουσικοί και γίναμε μια παρέα. Όλοι νόμιζαν ότι εγώ έχω το μαγαζί. Και ο ιδιοκτήτης νόμιζε ότι εγώ έχω το μαγαζί».

Και κάπως έτσι ο κύκλος έκλεισε. Και η Γωγώ απέκτησε το «Γο-Γο».

«Τώρα πια δεν είμαι το hot spot της Αθήνας, αλλά ξέρουν ότι εδώ είμαστε εγώ, ο Σταυρός, το Θέατρο και ο Μπάτμαν. Ευτυχώς γλιτώσαμε από τον τρόμο του Κουκακίου», θα πει εξηγώντας μου ότι ελάχιστοι ξένοι έρχονται στο μαγαζί. Όσο για αυτούς που έρχονται, θα ήθελα πολύ να είμαι από μια μεριά και να βλέπω τις φάτσες τους όταν η Γωγώ εξηγεί ότι «food έχουμε, but we are not touristic».

Η Γωγώ είναι η μαγείρισσα στο μαγαζί - και όλα τα άλλα πόστα. «Έχω δουλέψει σερβιτόρα αιώνες. Κουζίνα, μπάρα - όλα. Σε ένα μαγαζί τίποτα δεν είναι δύσκολο. Αυτές τις μαλακίες ότι “δουλεύουμε νύχτα και είναι δύσκολο” μην τις ακούς», θα πει για το καπάκι του παραπάνω συνειρμού.

Το μαγαζί ήθελε να το βγάλει Illusion, για να περιγράφει την αλλαγή που βλέπουμε στη συμπεριφορά ενός ανθρώπου το πρωί και το βράδυ. «Τη νύχτα αμβλύνονται οι γωνίες μας και οι άνθρωποι γίνονται πιο γλυκείς, αλλά οι ίδιοι είναι με το πρωί, μη νομίζεις». Δεν το έκανε ωστόσο, «αφού όλοι, πάλι “πάμε στη Γωγώ" θα έλεγαν. Τσάμπα το όνομα».

Ο κόσμος που έρχεται στο μαγαζί, σύμφωνα με την οικοδέσποινα, δεν έχει αλλάξει καθόλου τα τελευταία 11 χρόνια. «Ίσως τώρα να έρχονται και λίγο πιο νέοι, λόγω του Μάλαμα και των καλλιτεχνών». Στη Γωγώ αρέσει αυτό το «κρυψίνικο» του μαγαζιού. «Θέλω το μαγαζί να είναι και λίγο κρυφό. Θέλω να μπορούν να ανακατεύονται οι παρέες και να υπάρχει ένα κοινό. Δεν με νοιάζει ο μοδάτος κόσμος. Το μαγαζί είναι στέκι».

«Ο κόσμος θέλει απεγνωσμένα παρέα», θα μου πει και ύστερα θα μου εξηγήσει ότι πολλοί έρχονται μόνοι τους στο μαγαζί. Και κυρίως, πολλές. «Έρχονται πολλά κορίτσια μόνα τους, γιατί νιώθουν ασφάλεια να φλερτάρουν και αν δεν τους αρέσει ο άλλος, μπορούν να πουν “δεν θέλω”».

Η συζήτηση πήγε στο κινητό και στο εάν και κατά πόσο η χρήση του είναι αισθητή στο μαγαζί. «Μόνοι αυτοί που έρχονται μόνοι τους ασχολούνται με το κινητό τους και αυτό από αμηχανία. Α, εντάξει το βγάζουν και κάποιοι που θέλουν να τραβήξουν βίντεο τις γάτες εδώ».

«Το μαγαζί είναι για να μιλάνε μεταξύ τους, όχι στα κινητά». Και αν δεν μιλάνε μεταξύ τους, θα μιλήσουν σε εκείνη. «Θα μου πουν για τα επαγγελματικά τους προβλήματα, για τα συναισθηματικά, για όλα. Θα έρθουν να με απολαύσουν γιατί θεωρούν ότι είμαι ατραξιόν. Το μαγαζί είμαι εγώ».

Αν είχε πολλά λεφτά, «θα κρατούσα το μαγαζί και θα ερχόντουσαν όλοι εδώ να πίνουμε τζάμπα. Θα έδιωχνα και αυτούς που έρχονται και λένε “όλες οι γυναίκες είναι ίδιες” ή “όλοι οι άντρες είναι γουρούνια” και τα λοιπά. Αυτά τα κλισέ δεν τα μπορώ».

Κάθε χρόνο, στα γενέθλιά της, κάνει ένα γλέντι που έρχονται οι διάσημοι φίλοι της μουσικοί και τραγουδάνε. Αράδιασε μερικά ονόματα όπως αυτό της Ματούλας Ζαμάνη, της Τάνιας Τσανακλίδου. «Κάνουμε πολλά γλέντια το βράδυ. Κλείνουμε τα φώτα και τα σπάμε». Κάθε γλέντι είναι και μια ιστορία. Δική της και δική τους.

Η κουβέντα μας κλείνει με τον ελεύθερο χρόνο της. Αλήθεια, έχει καθόλου; «Μπορώ να σου πω τι κάνω ότι ξεκλέβω λίγο χρόνο», λέει γελώντας. «Βλέπω πολύ Netflix, (σ.σ.: θα δώσει ένα Black List και ένα Black Mirror ως αγαπημένα). Βλέπω και πολύ θέατρο».

Περισσότερα από το VICE

Η Ιστορία της Α. που Αρνήθηκε να Σερβίρει Καφέ σε Αστυνομικό στα Εξάρχεια

Το Άλμπουμ της Ζωής της Δήμητρας Παπανδρέου

Οι Τελευταίοι «Καρβουνιάρηδες» Κρατούν Ζωντανή μια Τέχνη που Τείνει να Χαθεί