Φωτό: Lia Kantrowitz /ευγενική παραχώρηση του συντάκτη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.Το άρθρο αυτό είναι μέρος του project Voices of School Shooting Survivors, μια σειρά του VICE που στόχο έχει να δώσει φωνή στα θύματα πυροβολισμών σε σχολεία των ΗΠΑ. Στις 20 Απριλίου 1999, δυο ένοπλοι σκότωσαν 13 και τραυμάτισαν 24 άτομα στο Λύκειο Κολουμπάιν, στο Κολοράντο. Ο Zachary David Cartaya επέζησε και τώρα έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να βοηθάει ανθρώπους μέσω κοινωνικού έργου.
Όταν αποφοίτησα από το Λύκειο Κολουμπάιν το 1999, μέσα στο χάος του απόηχου των πυροβολισμών, ο διευθυντής του σχολείου, Frank DeAngelis, μίλησε στους μαθητές. «Η ανάρρωση δεν είναι αγώνας δρόμου, είναι μαραθώνιος», μας είπε. Είχαν περάσει μόλις μερικοί μήνες. Από τότε πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια και έχω πλέον ακούσει τον Frank να το λέει αμέτρητες φορές.Το είπε στην πρώτη επέτειο των γεγονότων στο Κολουμπάιν. Το είπε όταν η λαμπαδηδρομία για την Ολυμπιακή Φλόγα πέρασε από το Κολοράντο. Το είπε σε αμέτρητες συνεντεύξεις στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Το είπε στην επέτειο των δέκα χρόνων από το Κολουμπάιν και το είπε στο σχολικό reunion των δέκα ετών. Το είπε προσωπικά σε εμένα, καθώς τρώγαμε πριν από μερικούς μήνες.Παρόλο που έχω ακούσει αυτή τη χιλιοχρησιμοποιημένη φράση σε βαθμό αηδίας μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια, για κάποιον λόγο δεν κατάφερα να τη ζήσω. Αρχικά, ποτέ δεν μου άρεσε η λέξη. «Ανάρρωση». Είναι τόσο εύκολο να συσχετίσεις την ανάρρωση με κάποιον εθισμό ή χειρουργείο ή σοβαρές αρρώστιες, όπως ο καρκίνος. Πάντα ντρεπόμουν πολύ να πω ότι αναρρώνω, ότι γιατρεύω «αόρατες πληγές» (ένας όρος που χρησιμοποιείται από βετεράνους, για να περιγράψουν τη διαταραχή μετατραυματικού στρες), που τώρα μετρoύν σχεδόν δύο δεκαετίες. Πάντα νιώθω ότι ο όρος ήταν για ανθρώπους των οποίων τα βάσανα ήταν πιο ουσιαστικά από τα δικά μου. Αυτή η απλή πεποίθηση, ήταν εμπόδιο.Αποφοίτησα από το Κολουμπάιν και είχα έναν στενό κύκλο φίλων και συγγενών για να με στηρίξουν μετά την τραγωδία. Πήγα στο κολέγιο και πήρα πτυχίο και μεταπτυχιακό. Πήρα μια μεγάλη θέση σε μια σημαντική εταιρεία του οικονομικού τομέα. Άφησα εκείνη την καριέρα μου και έπεσα με τα μούτρα σε μια καριέρα στον δημόσιο τομέα, για να βοηθάω ανθρώπους. Έγινα συνιδρυτής μιας ΜΚΟ, της Rebels Project, για να φροντίσω ώστε άλλοι επιζήσαντες, που δεν ήταν τόσο τυχεροί από πλευράς πρόσβασης σε θεραπείες ψυχικής υγείας, να μπορούν να βρουν αυτή την πρόσβαση. Επιφανειακά, τα πράγματα φαίνονται μια χαρά για μένα. Αλλά βαθιά μέσα μου υπήρχαν ρωγμές με τις οποίες δεν ασχολιόμουν. Παρά τη θετική τροχιά στην οποία φαινόταν να βρίσκεται η ζωή μου, ξεκίνησα να υποφέρω ανεξήγητα από συντριπτικό άγχος και κατάθλιψη. Είχα την τύχη να έχω εξαιρετική ασφαλιστική κάλυψη και πρόσβαση σε μια ευρεία γκάμα θεραπειών ψυχικής υγείας. Έγινα καλύτερα. Ώσπου χειροτέρεψα.
VICE Video: Σε Αυτό το Μέρος της Ελλάδας Λέγεται Ότι Σχεδόν Κάθε Οικογένεια Έχει και Ένα Όπλο
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Όταν η μαμά μου με ανάγκασε να κοιτάξω πραγματικά τι έκανα, πήρα άδεια από τη δουλειά και μπήκα σε ένα εντατικό πρόγραμμα ως εξωτερικός ασθενής, για να κάνω τον μαραθώνιό μου με πάσα ειλικρίνεια. Έξι ώρες τη μέρα έκανα δουλειά με ψυχοθεραπευτές, ψυχιάτρους και συμβούλους. Έπειτα, πήγαινα στο γραφείο του άλλου μου ψυχοθεραπευτή και δύο ώρες τη μέρα δουλεύαμε τις ρίζες του νευρικού κλονισμού μου (περιλαμβανόταν και η χρήση του EMDR, που συστήνω ανεπιφύλακτα). Τις άλλες ώρες, τις καθημερινές και τα σαββατοκύριακα, με επέβλεπε μια ομάδα γιατρών (ναι, είχα κυριολεκτικά ομάδα γιατρών και ναι, νιώθω γελοίος ως προς αυτό). Έπρεπε να γυρίσω στα βασικά. Έπρεπε να μάθω να περπατώ ξανά, αλλά αυτά που έμαθα εκείνη την εποχή για τον εαυτό μου και την ανάρρωση, ήταν πολύτιμα.Ακόμη νιώθω άβολα να πω «αναρρώνω». Αλλά τουλάχιστον μπορώ να παραδεχτώ ότι τρέχω αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι του μαραθώνιου χωρίς ενδείξεις σταματημού. Προς το παρόν, αυτό είναι αρκετό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν αποφοίτησα από το Λύκειο Κολουμπάιν το 1999, μέσα στο χάος του απόηχου των πυροβολισμών, ο διευθυντής του σχολείου, Frank DeAngelis, μίλησε στους μαθητές. «Η ανάρρωση δεν είναι αγώνας δρόμου, είναι μαραθώνιος», μας είπε. Είχαν περάσει μόλις μερικοί μήνες. Από τότε πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια και έχω πλέον ακούσει τον Frank να το λέει αμέτρητες φορές.Το είπε στην πρώτη επέτειο των γεγονότων στο Κολουμπάιν. Το είπε όταν η λαμπαδηδρομία για την Ολυμπιακή Φλόγα πέρασε από το Κολοράντο. Το είπε σε αμέτρητες συνεντεύξεις στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Το είπε στην επέτειο των δέκα χρόνων από το Κολουμπάιν και το είπε στο σχολικό reunion των δέκα ετών. Το είπε προσωπικά σε εμένα, καθώς τρώγαμε πριν από μερικούς μήνες.Παρόλο που έχω ακούσει αυτή τη χιλιοχρησιμοποιημένη φράση σε βαθμό αηδίας μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια, για κάποιον λόγο δεν κατάφερα να τη ζήσω. Αρχικά, ποτέ δεν μου άρεσε η λέξη. «Ανάρρωση». Είναι τόσο εύκολο να συσχετίσεις την ανάρρωση με κάποιον εθισμό ή χειρουργείο ή σοβαρές αρρώστιες, όπως ο καρκίνος. Πάντα ντρεπόμουν πολύ να πω ότι αναρρώνω, ότι γιατρεύω «αόρατες πληγές» (ένας όρος που χρησιμοποιείται από βετεράνους, για να περιγράψουν τη διαταραχή μετατραυματικού στρες), που τώρα μετρoύν σχεδόν δύο δεκαετίες. Πάντα νιώθω ότι ο όρος ήταν για ανθρώπους των οποίων τα βάσανα ήταν πιο ουσιαστικά από τα δικά μου. Αυτή η απλή πεποίθηση, ήταν εμπόδιο.
Ξεκίνησα να παίρνω ναρκωτικά και να πίνω πολύ. Αυτό απομάκρυνε τους φίλους μου και μ’ έριξε πιο βαθιά μέσα στην τρύπα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μερικά επιδραστικά και ισοπεδωτικά γεγονότα στην προσωπική ζωή μου με έκαναν να καταλάβω ότι δεν ήμουν σε θέση να αντιμετωπίσω το τραύμα μου, όπως νόμιζα. Ξεκίνησα να παίρνω ναρκωτικά και να πίνω πολύ. Αυτό απομάκρυνε τους φίλους μου και μ’ έριξε πιο βαθιά μέσα στην τρύπα. Δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω και είχα αποφασίσει να αυτοκτονήσω. Μάλιστα, είχα διαλέξει και το σημείο όπου θα το έκανα. Θα άφηνα το αγαπημένο μου σκυλί σε ένα καταφύγιο ζώων, θα πήγαινα σε ένα ωραίο μέρος στα βουνά που πήγαινα συχνά με τους φίλους μου και με την εξάτμιση του αυτοκινήτου θα πάθαινα ασφυξία. Η μητέρα μου ήταν εκείνη που με τσάκωσε (μόλις), την ώρα που πήγαινα να το κάνω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είχα σταματήσει να τρέχω τον μαραθώνιό μου. Αρνήθηκα να αναγνωρίσω τα ξεκάθαρα σημάδια που εμφανίστηκαν. Ξεχνώντας τα λόγια που είχε πει τόσες φορές ο Frank, νόμιζα ότι είχα ήδη καλύψει όλη την απόσταση. Πίστεψα ότι είχα ήδη νικήσει τους δαίμονες του Κολουμπάιν μέσω της μόρφωσης και της ψυχοθεραπείας. Άλλωστε, είχα πολλά να κάνω – δεν είχα χρόνο για νευρικούς κλονισμούς ή για να φροντίσω τον εαυτό μου. Τώρα συνειδητοποιώ πως αυτή είναι μια γελοία λογική.Έπρεπε να γυρίσω στα βασικά. Έπρεπε να μάθω να περπατώ ξανά…
VICE Video: Σε Αυτό το Μέρος της Ελλάδας Λέγεται Ότι Σχεδόν Κάθε Οικογένεια Έχει και Ένα Όπλο
Όταν η μαμά μου με ανάγκασε να κοιτάξω πραγματικά τι έκανα, πήρα άδεια από τη δουλειά και μπήκα σε ένα εντατικό πρόγραμμα ως εξωτερικός ασθενής, για να κάνω τον μαραθώνιό μου με πάσα ειλικρίνεια. Έξι ώρες τη μέρα έκανα δουλειά με ψυχοθεραπευτές, ψυχιάτρους και συμβούλους. Έπειτα, πήγαινα στο γραφείο του άλλου μου ψυχοθεραπευτή και δύο ώρες τη μέρα δουλεύαμε τις ρίζες του νευρικού κλονισμού μου (περιλαμβανόταν και η χρήση του EMDR, που συστήνω ανεπιφύλακτα). Τις άλλες ώρες, τις καθημερινές και τα σαββατοκύριακα, με επέβλεπε μια ομάδα γιατρών (ναι, είχα κυριολεκτικά ομάδα γιατρών και ναι, νιώθω γελοίος ως προς αυτό). Έπρεπε να γυρίσω στα βασικά. Έπρεπε να μάθω να περπατώ ξανά, αλλά αυτά που έμαθα εκείνη την εποχή για τον εαυτό μου και την ανάρρωση, ήταν πολύτιμα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η ζωή όλων μας έχει τα πάνω και τα κάτω της. Τα πισωγυρίσματα είναι αναπόφευκτα, αλλά για τους επιζήσαντες, μπορεί να είναι καταστροφικά. Το μυαλό ενός επιζήσαντα είναι ένα ενδιαφέρον και εύθραυστο πράγμα. Δουλεύοντας με άλλους επιζήσαντες μέσω της ΜΚΟ, άκουσα ιστορίες για το πώς ένα χυμένο ποτό ή ένα μικρό παραπάτημα επειδή σκόνταψαν σε κάτι, προκάλεσε υστερικές κρίσεις με δάκρυα και οργή. Για τους επιζήσαντες, το πιο μικρό περιστατικό μπορεί να μοιάζει με καταστρεπτικό γεγονός. Όταν έχεις βγει από μια τραγωδία που αλλάζει τη ζωή σου, υποθέτεις ότι θα είσαι πιο δυνατός και ότι θα μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά των συναισθημάτων που πρέπει να έχεις για ένα ποτό που χύθηκε και για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και να τα ρυθμίσεις ανάλογα. Αλλά διαπίστωσα και προσωπικά και μέσω της δουλειάς μου, ότι δεν είναι έτσι.Καλά και κακά πράγματα συμβαίνουν σε όλους, αλλά με βάση την πρότερη εμπειρία μου ξέρω ότι εύκολα μπορούν να με παρασύρουν και να κυριεύσουν τη ζωή μου.
Δεν είναι δύσκολο οι επιζήσαντες να πάρουν την κάτω βόλτα. Το ξέρω από πρώτο χέρι. Είναι ωραίο (και σπουδαίο και σε γεμίζει δύναμη) να έχεις πίστη στην ικανότητά σου να αντιμετωπίζεις τα πράγματα, αλλά τώρα φροντίζω να πω σε κάποιον πώς νιώθω, όσο άκακο και αν είναι το έναυσμα. Στη δική μου ζωή, έχω πολλή δουλειά και η ΜΚΟ μεγαλώνει διαρκώς. Καλά και κακά πράγματα συμβαίνουν σε όλους, αλλά με βάση την πρότερη εμπειρία μου ξέρω ότι εύκολα μπορούν να με παρασύρουν και να κυριεύσουν τη ζωή μου. Έτσι, κάνω αυτό που είναι απαραίτητο, για να αποφύγω ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω. Προγραμματίζω τακτικά ραντεβού με τον ψυχοθεραπευτή μου. Αν και είναι αναμφίβολα άβολο να πεις σε κάποιον «Δυσκολεύομαι», είναι πολύ σημαντικό βήμα. Φροντίζω το τι γίνεται βαθιά μέσα μου, επειδή έχω ακόμη πολύ δρόμο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Περισσότερα από το VICEΠώς Είναι να Φτάνεις στα 17 σου στην Ελλάδα με Πατερίτσες, Χτυπημένος από ΒόμβαΦωτογραφίζοντας την Queer Σκηνή της Βαρκελώνης τη ΝύχταΟι «Mπανάνες» Επέστρεψαν Είτε μας Αρέσει Είτε ΌχιΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.