Άποψη

Ένας Οπαδός του ΠΑΟΚ Γράφει Μια Ανοιχτή Επιστολή στη Μεγάλη του Αγάπη

Ένα πρωτάθλημα που περίμεναν γενιές και γενιές.
VICE Staff
Κείμενο VICE Staff
paok1
Φωτογραφία: Αλέξανδρος Αβραμίδης για το VICE Greece.

Πότε να ξεκίνησε άραγε αυτή η σχέση;

Η αρχή ίσως ήταν ένα παιχνίδι που βλέπαμε σπίτι οικογενειακώς κάπου στα 1990-91. Βασικά οι γονείς και η αδερφή μου το έβλεπαν∙ θυμάμαι που με φώναζαν στην τηλεόραση να δω τον ΠΑΟΚ αλλά εγώ προτιμούσα τα αυτοκινητάκια μου.

Αυτοί που Πήραν Πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ

Άκυρο, πάμε πάλι. Πρώτη φορά στην Τούμπα με τον πατέρα, ΠΑΟΚ-Παναχαϊκή. Κερδίσαμε με το ζόρι, το γήπεδο ψιλοάδειο, ήταν και εκείνη η κολώνα μες στη μέση, δεν μου άρεσε, όλο πάμε να φύγουμε και πάμε να φύγουμε ήμουνα, ξενέρα. Βέβαια μια χαρά κόσμο είχε η Τούμπα, και ωραίο παλμό η κερκίδα, ούτε κερδίσαμε με το ζόρι, τέσσερα γκολ είχαμε βάλει. Όμως εγώ είχα στραβώσει. Ξεστράβωσα όταν ο πατέρας άρχισε να μιλάει για την μεγάλη ομάδα του ΠΑΟΚ και τα κατορθώματα του Κούδα, του Σαράφη, του Ιωσηφίδη, όταν μου έδειξε απέναντι τη θύρα 4.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Εδώ είμαστε: η πρώτη φορά στην 4. Εκεί, 15-16 χρονών, στην 4Α με την παρέα, ΠΑΟΚ-Προοδευτική 0-0. Το δέος σε έπιανε πριν καν πλησιάσεις: τα ΜΑΤ φάλαγγα αριστερά-δεξιά, εκείνα τα στενά, μεταλλικά τουρνικέ που τα μισά δεν έστριβαν και να σε ψάχνουν τα όργανα μην έχεις τίποτε κρυμμένο στο κασκόλ, να σου λέει ο κολλητός ότι έχασε το εισιτήριο, να ψάχνει τις τσέπες και να μην το βρίσκει, και να του δίνουμε χέρι-χέρι ό,τι είχαμε πάνω μας να τρέξει να πάρει άλλο γιατί δεν του ‘φταναν, να σου λέει ο άλλος ο κολλητός πως τον έπιασε κατούρημα. Και να περιμένουμε για να μπούμε όλοι μαζί, και να χτυπάνε κόκκινο τα νεύρα από την ανυπομονησία, να ακούς τις φωνές από μέσα, να βλέπεις από μακριά το τιμημένο να σκεπάζει την είσοδο και να λες ναι, επιτέλους, φτάσαμε.

Μπα, ούτε. Μην ήταν η πρώτη εκδρομή; Εκείνο το ΑΕΚ-ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ με την γκολάρα του Μίετσελ; Το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό με την Χέρενφεν; Μήπως η πρώτη κούπα, η τεσσάρα με τον Ολυμπιακό στην Φιλαδέλφεια∙ ούρλιαζα γιατί δεν μ’άφηναν οι δικοί μου να κατέβω Λευκό Πύργο επειδή την άλλη μέρα έδινα το κωλο-lower και πήγα να βάλω τα κλάμ…

Ναι, αυτό είναι. Εκείνα τα δάκρυα που τρέχουν αυθόρμητα, ασυγκράτητα από τα μάτια σου. Η απόλυτη εκδήλωση των ανθρώπινων συναισθημάτων, της απόλυτης χαράς και του αβάσταχτου πόνου, της βαθιάς συγκίνησης και της απερίγραπτης θλίψης. Από ‘κει θα το πιάσουμε.

Δάκρυσα για σένα όταν χάσαμε το Κυπελλούχων στην Βιτόρια (ok, θα τα πούμε άλλη φορά για το μπάσκετ), έκλαψα τότε με τον Παπαπέτρου, τον Κασναφέρη, τον Σπάθα, τον Κομίνη, όποτε έφευγαν οι αγαπημένοι μου παίχτες για τον εχθρό, για κάτι διασυρμούς από μισητούς αντιπάλους, τότε που μερικά αλάνια καλούσαν τον κόσμο να τρέξει για να σώσουμε την ομάδα γιατί πίστεψα ότι όντως πλησίαζε το τέλος. Όταν έμαθα από την τηλεόραση τις δυο χειρότερες στιγμές της ιστορίας μας: για τ’ αδέρφια μας στα Τέμπη και τον Κατσούρη.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

VICE Video: Βελάκια: Το Χόμπι που Έγινε Άθλημα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.


Αλλά έκλαψα και με το γκολ του Βρύζα στο Λονδίνο, το τρίποντο του Πέτζα στο ΣΕΦ (ναι ρε παιδί μου, ντάξει, το ‘παμε), το γκολ του Γεωργιάδη στον τελικό της Τούμπας, το γκολ του Ίβιτς στο Άμστερνταμ, του Μουσλίμοβιτς στην Πόλη, του Κλάους πάλι στο Λονδίνο, του Μακ στο Ντόρτμουντ.

Ελληνικό Ποδόσφαιρο: Πατήστε το Κουμπί

Το ξέρουμε και οι δύο πως στο τέλος, όταν κάνουμε την σούμα, οι δυσάρεστες αναμνήσεις θα ξεπερνούν κατά πολύ τις ευχάριστες. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Από την προσφυγιά στο νέο ρίζωμα, από το πρώτο γήπεδο στο Συντριβάνι μέχρι τη νέα Τούμπα που ετοιμάζεται, από τον αγώνα για επιβίωση στην απόλυτη κυριαρχία∙ όλη σου η ιστορία είναι μια διαρκής αναμέτρηση με δυσκολίες, αδικίες, προδοσίες. Από εκεί προκύπτει η δόξα σου, από το πείσμα, την επιμονή και την άρνησή σου να λυγίσεις. Από ‘κει σφυρηλατήθηκε και ο χαρακτήρας των οπαδών σου, που σε αγάπησαν για τα ταξίδια πλάι σου και τα τσιμέντα του ναού, κι όχι για τα πρωταθλήματα. Γι’ αυτό και οι σπάνιες χαρές όποτε κατακτούσες κάποιον τίτλο (και δεν στον έκλεψαν εκείνοι που έμαθαν να μετράνε μόνο κούπες και κατσαρολικά), έχουν τόση αξία και γιορτάζουμε σαν να μην υπάρχει αύριο.

Όπως τώρα.

Και τελικά δεν έχει καμία σημασία το πότε ξεκίνησε μια σχέση όπως η δικιά μας. Σημασία έχει ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, ακόμη κι όταν θα έχω φύγει, ενώ εσύ θα συνεχίζεις ακάθεκτος.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Γιατί στο ενδιάμεσο θα έχω φωνάξει τα παιδιά μου στην τηλεόραση για να δουν τον ΠΑΟΚ, θα τα έχω φέρει στο γήπεδο να σε γνωρίσουν κι από κοντά. Θα τους έχω δείξει με καμάρι την θύρα 4 απέναντι και θα τους έχω εξιστορίσει τα κατορθώματα του Τουρσουνίδη, του Γκαρσία, του Βιερίνια.


Ο Βασίλης Μόσχος είναι συγγραφέας και ζει στη Θεσσαλονίκη. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο: «Θραύσματα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.


Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.

Περισσότερα από το VICE

«Δεν Είναι η Αθήνα Όπως το Παρίσι για Έναν Γκέι Άνδρα»

Ελληνικό Ποδόσφαιρο: Πατήστε το Κουμπί

Η Άννα Μεταφράζει Ελληνικά Rap Τραγούδια στη Νοηματική

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.