Ο Φασίστας της Διπλανής Πόρτας

Η εικόνα του ανθρώπου που είναι πεσμένος στο κράσπεδο, περιτριγυρισμένος από μια αγέλη φασιστοειδών, ανάμεσα σε δεκάδες άλλους που επευφημούν, ανέχονται ή χασκογελάνε βγάζοντας φωτογραφίες την επίθεση, σου ανακατεύει τα σωθικά. Μικρή σημασία έχει αν ο πεσμένος άνθρωπος είναι ο δημοκρατικά εκλεγμένος δήμαρχος της δεύτερης μεγαλύτερης ελληνικής πόλης, αν είναι 76 ετών ή αν μόλις πριν από δύο μήνες υποβλήθηκε σε επέμβαση στην καρδιά - όλα αυτά απλώς ανεβάζουν τους δράστες ένα σκαλί παραπάνω στην κλίμακα της αποκτήνωσης. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν η κατάσταση για μια μάγισσα την εποχή της Ιεράς Εξέτασης, ένας Αφροαμερικανός την περίοδο της παντοκρατορίας της Κου Κλουξ Κλαν στην Αλαμπάμα ή ένας εβραίος τον Ιούλιο του 1942 στη Θεσσαλονίκη την ώρα που τον γιουχάρουν, ενώ οι Ναζί ετοίμαζαν τα τρένα για το Άουσβιτς.

Από εκεί είναι βγαλμένο το σαββατιάτικο απόγευμα, από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ανθρώπινης Ιστορίας, ποτισμένο με την κουλτούρα της θεαματικότητας της βίας, της αδρεναλίνης του λιντσαρίσματος και της χουλιγκανοποίησης της δημόσιας σφαίρας. Ήρθε με πολύ κρότο και αφήνοντας μια εμετική επίγευση, για να επιβεβαιώσει ότι αυτό το υπόγειο ρεύμα εκφασισμού ξεβράζεται πλέον μπροστά μας. Αποκτά όνομα, ταυτότητα, υπόσταση και κυρίως πολύ θράσος. Βλέπεις, οι τύποι που χτύπησαν τον Γιάννη Μπουτάρη δεν είναι άγνωστοι. Δεν συστήθηκαν τώρα για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό.

Είναι αυτοί που κάψανε την κατάληψη Libertaria και βεβήλωσαν το Μνημείο του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη, στις 21 Γενάρη. Αυτοί που στις 4 Φλεβάρη προσπάθησαν να κάψουν το αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο «Εμπρός». Αυτοί που στις 25 Φλεβάρη μπήκαν με πυρσούς και λοστούς στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο «Φαβέλα», τραυματίζοντας πέντε άτομα. Αυτοί που ούρλιαζαν «Κάψτε τους ζωντανούς!» πετώντας ναυτικές φωτοβολίδες σε οικογένειες προσφύγων στην Πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη, στις 22 Απρίλη.

Αυτοί που βάζουν λουκέτο στα σχολεία, για να μην κάτσουν τα προσφυγόπουλα στα διπλανά θρανία με τα παιδιά τους, που εκφοβίζουν έξω από θέατρα κραδαίνοντας λάβαρα και σταυρούς για να καθαγιάσουν τον φανατισμό τους, που κακοποιούν λεκτικά ή σωματικά τα ΛΟΑΤΚ άτομα, που φοράνε γάντια, αν βρεθούν στο ίδιο δωμάτιο με κάποιον οροθετικό (επειδή η βλακεία και το μίσος σπανίως είναι ασύμπτωτα), που θεωρούν ότι οι θέσεις πάρκινγκ και οι ράμπες αναπήρων είναι εύκολες λύσεις για την πάρτη τους, που μοιρολατρούν πάνω από την αφήγηση της «προδοσίας» και μοιράζουν αφειδώς «ψόφους» στα social media απέναντι σε «εθνομηδενιστές», «τουρκόσπορους» ή «γερμανοτσολιάδες». Είναι αυτοί που προσπαθούν να σχετικοποιήσουν το έγκλημα ενοχοποιώντας το θύμα, τη γυναίκα που έχει υποστεί βιασμό «επειδή τα ’θελε ο κώλος της», τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο επειδή «τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια;», τον ομοφυλόφιλο που έχει ξυλοκοπηθεί «επειδή ο καθένας ας κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του, αλλά να μην προκαλεί». Είναι αυτοί που κηρύττουν ιερό πόλεμο για το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην αναδοχή και τραμπουκίζουν με τα ανήλικα παιδιά τους παραμάσχαλα.

VICE Video: Ο Γιάννης Μπουτάρης Λέει Ότι Είναι Ακόμα «Ονειροπαρμένος»

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Αυτοί επιτέθηκαν στον Γιάννη Μπουτάρη. Ένα λεφούσι ασχήμιας που συναρθρώνεται γύρω από το πρότυπο του λευκού, αρτιμελούς, στρέιτ, αρρενωπού Ελληναρά. Ένας ανθρωπότυπος που τα βάζει πάντα με τον από κάτω του, με όποιον είναι ευάλωτος, αδύναμος ή μόνος. Εκεί ξεφορτώνει τελετουργικά τον τσαμπουκά του. Πότε στον από πάνω του, ποτέ στο αφεντικό ή την εξουσία. Μπορεί να είναι στέλεχος της Χρυσής Αυγής ή κάποιας νεότευκτης ακροδεξιάς συμμορίας, μπορεί έχει πάει στις μαζώξεις της Ελλήνων Συνέλευσις και να πόνεσε τα μυαλά κάποιου ταλαιπωρημένου εφοριακού με τα χρυσόβουλα του Σώρρα, μπορεί να ψηφίζει Νέα Δημοκρατία και να βάζει στο YouTube τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του Άδωνι που δεν πρόλαβε να δει live. Μπορεί ένας συνδυασμός των παραπάνω ή και τίποτα από αυτά. Είναι ο φασιστάκος της διπλανής πόρτας που φόρεσε τη στολή του και βγήκε παγανιά.

Η Hannah Arrendt τα είχε περιγράψει με μεγάλη οξυδέρκεια και διορατικότητα. Με αφορμή τη δίκη του Ναζί Adolf Eichmann και την ανάγκη ερμηνείας του φασιστικού φαινομένου, σχηματοποίησε τη θεωρία για την «κοινοτοπία του κακού». Υποστήριξε ότι ο φασισμός δεν έχει κάποια ουσιοκρατική διάσταση, δεν εκπορεύεται από διαβολικές ψυχές και δομικά υποχθόνιες προσωπικότητες, αλλά από τους καθημερινούς ανθρώπους που αποσυνδέονται από κάθε πρόσληψη ηθικής και φτάνουν στο αδιανόητο: Γίνονται κυνικοί, απαξιώνουν την ανθρώπινη ζωή, κάνουν πρωτοφανείς και απερίγραπτες πράξεις μ’ έναν συστηματικό τρόπο. Έδειξε πως η φρίκη, σε συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί να λοξοδρομήσει από τα συμφραζόμενα της εξαίρεσης και της νοσηρότητας και να κανονικοποιηθεί.

Στο ρημαγμένο και εν μέσω κρίσης φάσμα της ελληνικής πραγματικότητας, αυτές οι συνθήκες υπάρχουν. Στην κυβέρνηση που -χωρίς να της το απαγορεύει η Τρόικα- δεν προχωράει σε στοιχειώδεις θεσμικές τομές αστικής φιλελευθεροποίησης, όπως ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους. Στα κυβερνητικά στελέχη που φωτογραφήθηκαν περήφανα σε μια στιγμή «εθνικής ομοψυχίας» με υπόδικους χρυσαυγίτες στο Καστελόριζο. Στον κυβερνητικό εταίρο και Υπουργό Εθνικής Άμυνας που, εκτός των άλλων, έκανε συνομιλητή του τον υποστηρικτή της επίθεσης εις βάρος του Γιάννη Μπουτάρη, Φαήλο Κρανιδιώτη. Στο εμπόριο πατριωτισμού που πουλάει η αξιωματική αντιπολίτευση τορπιλίζοντας την προσπάθεια να βρεθεί λύση για το «Μακεδονικό» και συμπορεύεται στα συλλαλητήρια με περικεφαλαίες και σβάστικες. Στην επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να διαγράψει, για παράδειγμα, τον Ευάγγελο Αντώναρο και όχι τον ανεκδιήγητο Θανάση Δαβάκη για τις ρατσιστικές δηλώσεις του για τους Ρομά ή κάποιο από τα δεκάδες μικρομεσαία στελέχη του κόμματος, που την επομένη της επίθεσης εναντίον του Γιάννη Μπουτάρη έκαναν πάρτι μισανθρωπισμού στα social media. Στα κηρύγματα μίσους που ακούγονται τις Κυριακές από τον άμβωνα ορισμένων εκκλησιών και που εν συνεχεία αθωώνονται από τους θρησκόληπτους και συντηρητικούς θύλακες του δικαστικού σώματος. Στην πλειονότητα των ελληνικών μίντια που επιμένει ήδη από την εποχή που η Χρυσή Αυγή έχτιζε το πειραματικό της εργαστήρι στον Άγιο Παντελεήμονα, μέχρι και τα πρόσφατα πογκρόμ στη Λέσβο, να αναβαπτίζει «αγανακτισμένους πολίτες» τους φασίστες και να κρατάει πάντα μια ζεστή καρέκλα στα πάνελ για τηλεπερσόνες που αρθρώνουν ξεκάθαρα ρατσιστικούς και μισαλλόδοξους λόγους. Σ’ εκείνην την εκδοχή της Αριστεράς που πάνω στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο συσκότισε όλες τις άλλες μεταβλητές, λες και η αντίθεση στις σχέσεις εκμετάλλευσης δεν είναι πολύ πιο βαθιά και ριζική και δεν κουβαλάει ως αναπόσπαστο κομμάτι στις αποσκευές της την εναντίωση στο φασισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την ομοφοβία, την ισλαμοφοβία και σε κάθε ιδεολογία που καταπιέζει, αντί να χειραφετεί.

Σ’ αυτήν την υπόθεση, λοιπόν, που αφορά στην ίδια την έννοια της δημοκρατίας, δεν υπάρχει «ναι μεν, αλλά». Υπάρχει μόνο η αμέριστη, ολόπλευρη, χωρίς αστερίσκους και επισημάνσεις αλληλεγγύη προς τον Γιάννη Μπουτάρη. Το «αλλά», στην προκειμένη περίπτωση, υποδηλώνει ένα άγχος διαχωρισμού από το θύμα και όχι από τους δράστες. Κάθε «αλλά» είναι μια ακόμη πέτρα που σηκώνεται εναντίον του άλλου - και ο άλλος είμαστε εμείς, όσες και όσοι δεν κοιμηθήκαμε ήσυχα το βράδυ του Σαββάτου.

Περισσότερα από το VICE

«Όλα θα Τελειώσουν με Διαζύγιο» - Τα Κουτσομπολιά που Ακούστηκαν στον Βασιλικό Γάμο

Τα Τοξικά 24ωρα στη Θεσσαλονίκη Πριν από την Επίθεση στον Μπουτάρη: Pride, Τούρκοι και Μίσος

Προσπάθησα να Μην Κάνω Καθόλου Σκουπίδια για μία Εβδομάδα στην Αθήνα