Όλες οι Γκάφες που Έχω Κάνει Προσπαθώντας να Γίνω Ηθοποιός στην Αγγλία

Tο άρθρο είναι μέρος της σειράς «Νέοι Γείτονες», όπου νέοι πρόσφυγες απ' όλη την Ευρώπη γράφουν την ιστορία τους στο VICE. Διαβάστε για τη σειρά εδώ.

Ο Mohammed είναι 19 ετών και ζει στο Λονδίνο.

Όταν ζούσα στη Σομαλία, κάποιες φορές μετά το σχολείο, πήγαινα στο σπίτι ενός φίλου και βλέπαμε αμερικάνικες ταινίες. Δεν υπήρχε κινηματογράφος εκεί που έμενα και ο φίλος μου ήταν το μοναδικό παιδί του οποίου οι γονείς είχαν τηλεόραση. Μιας και δεν μιλούσα αγγλικά τότε, δεν καταλάβαινα την υπόθεση και δεν θυμάμαι τους τίτλους των ταινιών. Όλη μου η προσοχή ήταν στραμμένη στις κινήσεις των ηθοποιών και τις αντιδράσεις τους. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι οι περισσότερες ταινίες ήταν τρόμου, γεμάτες με ψεύτικα πτώματα και φόνους. Ποτέ δεν φοβόμουν, όμως, αφού η πραγματικότητά μου ήταν τρομακτική από μόνη της.

Η πόλη μου δεν είχε ούτε θέατρο. Νομίζω ότι υπάρχει ένα στην πρωτεύουσα της Σομαλίας, το Μογκαντίσου, όμως δεν έχω πάει. Οπότε, αυτή ήταν η μόνη επαφή που είχα με την υποκριτική, μέχρι να πάω στη Μεγάλη Βρετανία. Βρισκόμουν στη χώρα για δύο εβδομάδες, όταν η κοινωνική λειτουργός μου, η Kate, με ανάγκασε να συμμετάσχω σε μια θεατρική ομάδα, η οποία είχε δημιουργηθεί στον ξενώνα που έμενα, μαζί με κάποιους ακόμη νεαρούς πρόσφυγες. Η Kate δεν μου άφησε επιλογή. Είπε ότι η συμμετοχή μου ήταν υποχρεωτική. Αργότερα, ανακάλυψα ότι αυτό δεν ίσχυε – η Kate ήθελε απλώς να γίνω φίλος με τα άλλα αγόρια στον ξενώνα μου.

Οι πρώτες μου απόπειρες στην υποκριτική ήταν αρκετά δύσκολες – δεν μιλούσα σχεδόν καθόλου τη γλώσσα και ήταν δύσκολο να ακολουθήσω τις οδηγίες. Επίσης, ένιωθα πολύ αμήχανα και ήμουν ντροπαλός. Όμως αυτό άλλαξε με τον καιρό και ξεκίνησα να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση.

Μετά από τρεις μήνες μαθημάτων υποκριτικής, οργανώσαμε ένα θεατρικό, με τίτλο Αγαπητό Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο αφορούσε τις εμπειρίες που είχαμε ως ασυνόδευτοι ανήλικοι στη Μεγάλη Βρετανία. Η πρώτη μας παράσταση έγινε στο Southbank Centre, στο Λονδίνο. Θυμάμαι να κάθομαι στα παρασκήνια και να ακούω το κοινό που έπαιρνε τη θέση του. Είχα πολύ άγχος, όμως, όταν έφτασε η μεγάλη στιγμή, ήταν σαν να μπήκα σε λειτουργία αυτόματου πιλότου. Φυσικά μπέρδεψα τα λόγια μου μερικές φορές – ακόμη το παθαίνω, όμως γίνομαι καλύτερος σε κάθε παράσταση, νομίζω.

Στο τέλος του καλοκαιριού, κληθήκαμε να συμμετάσχουμε στο φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου. Για να φτάσουμε στο Εδιμβούργο από το Λονδίνο, έπρεπε να κάνουμε ένα ταξίδι 11 ωρών με το λεωφορείο. Καθώς μου είχαν πει ότι το φεστιβάλ ήταν πολύ σημαντικό, πήγα στη στάση του λεωφορείου φορώντας κοστούμι και παπιγιόν – και με κορόιδευαν όλοι, σε όλο το ταξίδι. Μα πού να το ξέρω; Ήθελα να είμαι κομψός για τον λαό της Σκωτίας.

Πέρα από την πλάκα, το Fringe ήταν μια καταπληκτική εμπειρία. Τόσο για εμάς όσο και για το κοινό, νομίζω, μιας και όλοι έδειχναν να ενδιαφέρονται πολύ για τις ιστορίες μας. Όμως, μία από τις αγαπημένες μου στιγμές, ήταν όταν παρευρεθήκαμε σε ένα παραδοσιακό σκωτσέζικο χορευτικό πανηγύρι – το ceilidh. Ένας από τους φίλους και συμπρωταγωνιστές μου είναι από το Αφγανιστάν και στη μέση του σκωτσέζικου χορού, έβαλε μουσική από τη χώρα του και ξεκίνησε να χορεύει έναν παραδοσιακό χορό του Αφγανιστάν. Όλοι ξεκίνησαν να χορεύουν μαζί του και ήταν καταπληκτικά.

Από τότε που ήρθα στην Αγγλία, έχω κάνει κάποιες ακόμη γκάφες – μερικές εκ των οποίων αναπαριστώ στο Αγαπητό Υπουργείο Εσωτερικών. Υπάρχει ένα σημείο στο έργο με μια εμπειρία μας σε ένα πολυκατάστημα: Είχαμε πάει στο Primark και εγώ ήμουν αγχωμένος, επειδή έπρεπε να αγοράσω ένα σωρό πράγματα, όπως παντελόνια, γιλέκα – αγορίστικα πράγματα. Μέσα στον πανικό μου, διάλεξα ένα τεράστιο τζιν. Η Kate μου είπε να το δοκιμάσω πρώτα, οπότε κατέβασα το παντελόνι μου στη μέση του καταστήματος! Δεν είχα πάει ποτέ ξανά σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα, όπως το Primark ή το JD Sports, επομένως πού να ξέρω τους κανόνες; Ένιωσα αμήχανα, επειδή δεν ήξερα ούτε την Kate καλά-καλά, όμως είπα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να την εμπιστευτώ – δεν είχα επιλογή. Όταν συνέβη το περιστατικό, ένιωσα τρομερά ευάλωτος, όμως όταν είμαι στη σκηνή το κοινό γελάει με τα αστεία μου και νιώθω δυνατός.

Μου κάνει καλό να θυμάμαι τι έχω κάνει και πόσο δρόμο έχω διανύσει. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο και ίσως κάποιοι να μην καταλαβαίνουν ακριβώς τι συμβαίνει με τους πρόσφυγες. Νομίζω ότι έχω χρέος να τους το πω. Χαίρομαι που, ως πρόσφυγας, μπορώ να δείξω στο κοινό ότι και εμείς είμαστε άνθρωποι. Αξίζουμε δικαιώματα. Έχουμε ανάγκη από συντρόφους και φίλους, όπως όλοι. Έχουμε δικαίωμα στην εκπαίδευση, την εργασία και σε ένα λαμπρό μέλλον, όπως όλοι. Κανείς δεν είναι παράνομος.

Δεν ξέρω τι θα μου συμβεί στο μέλλον. Όταν ζούσα στη Σομαλία, ήθελα να γίνω αθλητικογράφος. Τώρα, θέλω να γίνω και ηθοποιός.

Περισσότερα από το VICE

Έλληνες Αναρχικοί Εναντίον Τζιχαντιστών στο Δυτικό Κουρδιστάν

Πρόσωπα Όμορφων Ανθρώπων την Ώρα που Έρχονται σε Οργασμό

Αυτή η Metal Μπάντα Έγινε Τόσο Λιώμα που Τίναξε μια Συναυλία στον Αέρα