Η Mia Z. είναι μια 18χρονη από την πόλη Χομς της Συρίας. Αυτήν τη στιγμή ζει στη Βαρκελώνη της Ισπανίας, μαζί με τη μητέρα και τις δυο αδελφές της.Όταν ήμουν 11 ετών, ξεκίνησε ο πόλεμος στη Συρία. Τότε άρχισαν όλα – οι σκοτωμοί, τα βασανιστήρια και το καθημερινό μαρτύριο, ειδικά στην πόλη από όπου κατάγομαι, τη Χομς. Όταν ήμουν 13 χρoνών, κάτι άλλαξε για εμένα. Ήταν μια Δευτέρα του 2011 – δεν θυμάμαι τι μήνας ήταν, όμως θυμάμαι τη μέρα, επειδή ετοιμαζόμουν να πάω στο σχολείο. Ήμουν στον δρόμο με μια φίλη μου, όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί, πολύ κοντά στο σχολείο μας. Η φίλη μου και εγώ τρέξαμε για να σωθούμε και πήγα πίσω στο σπίτι μου. Βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ και ήμουν μόνη στο σπίτι – η μαμά μου ήταν στη δουλειά και οι αδερφές μου στο πανεπιστήμιο. Είχα πανικοβληθεί και ήθελα να ξεχάσω όλα όσα είχα δει. Πάνω στην ταραχή μου, αποφάσισα να διαβάσω ένα βιβλίο. Έψαξα για λίγο στο Ίντερνετ, μέχρι που βρήκα ένα, με τον τίτλο Αλύγιστος (της Laura Hillenbrand, εκδ. Bell). Δεν μου πολυάρεσαν τα βιβλία τότε, όμως με το που άρχισα να το διαβάζω ένιωσα πιο ήρεμη και οι φωνές, τα ουρλιαχτά και οι σειρήνες πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Με έκανε να συγκεντρωθώ απόλυτα σε αυτό και το λάτρεψα. Το διάβασμα έγινε η διαφυγή μου από τη φρίκη που κυριαρχούσε γύρω μου.
Όταν τελικά ο Zamperini στη στεριά έφτασε μετά από 47 ημέρες, συνελήφθη και οδηγήθηκε σε μια ιαπωνική φυλακή. Εκεί, τον ξυλοκοπούσαν και τον βασάνιζαν αλύπητα επί δύο χρόνια. Διαβάζοντας αυτό, σκέφτηκα τους ξυλοδαρμούς και τους βασανισμούς των αιχμαλώτων στη Συρία. Είχα πολλούς φίλους και συγγενείς που βρίσκονταν στη φυλακή – κάποιοι από αυτούς κατάφεραν να δραπετεύσουν και άλλοι πέθαναν εκεί. Ευτυχώς, η ιστορία του Louis είχε χαρούμενο τέλος – η δική του πλευρά κέρδισε τον πόλεμο και παντρεύτηκε την κοπέλα του. Σε κάθε βιβλίο που διαβάζω, ανυπομονώ να φτάσω σε ένα ευτυχισμένο τέλος.Ο Έρωτας στα Χρόνια της ΧολέραςΤην ξεριζώνει από το σπίτι της, όπως ένα δέντρο που το κόβουν και στέλνουν το ξύλο του αλλού. Έτσι ένιωσα, όταν με ανάγκασαν να φύγω από τη Συρία.
Από το παράθυρο του σπιτιού μου, είδα την Aστυνομία να συλλαμβάνει κόσμο και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Όταν τους έβαζαν στα περιπολικά, ήξερα το πεπρωμένο τους. Μεγαλώσαμε με τον φόβο – φοβόμασταν να εκφραστούμε, φοβόμασταν τα πάντα. Δεν μπορούσαμε να ψηφίσουμε κατά του Προέδρου, δεν μπορούσαμε να πούμε κάτι κακό γι' αυτόν.Girl at WarΤο Girl at War (εκδ. Little, Brown Book Group) της Sara Nović ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα το οποίο αφορούσε άμεσα τον πόλεμο. Ήταν για ένα κορίτσι από την Κροατία, την Ana Juric, η οποία ήταν 10 ετών, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία. Μπορούσα να ταυτιστώ με τα φρικτά γεγονότα που έζησε και όλα όσα έκανε, για να μείνει ζωντανή και να μην τρελαθεί. Ειδικά, όταν γράφει, «Στην Κροατία, η ζωή στον πόλεμο σήμαινε απώλεια του ελέγχου, σήμαινε ότι πόλεμος κυριαρχούσε σε κάθε σου σκέψη και κίνηση, ακόμη και στον ύπνο σου». Ο κόσμος στη Συρία έχασε επίσης τον έλεγχο. Η Ana ήταν δέκα ετών, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος – ήμουν και εγώ δέκα, όταν ξεκίνησε ο δικός μας. Κατέφυγε στις ΗΠΑ, όπου έπρεπε να ξεκινήσει μια φυσιολογική ζωή και να συμπεριφέρεται φυσιολογικά μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους, παρά τα όσα είχε δει. Ήμουν αναγκασμένη να κάνω το ίδιο και εγώ και ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που χρειάστηκε ποτέ να κάνω. Μερικές φορές νιώθω σαν ηθοποιός, όταν λέω στους άλλους ότι είμαι καλά – σε στιλ, «Μια χαρά είμαι. Δεν σκέφτομαι τίποτα ιδιαίτερο, απλώς τα μαθήματά μου». Συμπεριφέρομαι φυσιολογικά, όταν ακούω ένα αεροπλάνο να πετάει την ώρα που είμαι στο σχολείο και προσποιούμαι ότι δεν τρέμω ολόκληρη κάτω από το θρανίο μου.Συμπεριφέρομαι φυσιολογικά, όταν ακούω ένα αεροπλάνο να πετάει την ώρα που είμαι στο σχολείο και προσποιούμαι ότι δεν τρέμω ολόκληρη κάτω από το θρανίο μου.
Φοβάμαι πολύ τα αεροπλάνα. Θυμάμαι να ακούω τα αεροπλάνα να πετάνε πάνω από τη Χομς, να βομβαρδίζουν σπίτια και να πυροβολούν ανθρώπους. Νιώθω φόβο κάθε μέρα που βλέπω την Αστυνομία στους δρόμους της Βαρκελώνης, επειδή θυμάμαι να βλέπω την Αστυνομία να χτυπάει τους γείτονές μου. Θυμάμαι τις φωνές και τους ήχους στο σχολείο, στο σπίτι, στον δρόμο, παντού. Το να γνωρίζω ότι είμαι σαν την Ana, δεν διώχνει όλες αυτές τις αναμνήσεις, όμως με βοηθάει να ξέρω ότι δεν είμαι μόνη.Διαβάστε εδώ και άλλες ιστορίες προσφύγων από τη σειρά «Νέοι Γείτονες»
Πρόσθεσε κι εσύ το όνομά σου στη λίστα με τις υπογραφές της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR), καλώντας τις κυβερνήσεις να εξασφαλίσουν ένα ασφαλές μέλλον για όλους τους πρόσφυγες.
Περισσότερα από το VICEΦωτογραφίες από την Άσχημη Πραγματικότητα του ΩραιοκάστρουΦόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να ΠεθάνουνΤι Είναι οι «Βασιβουζούκοι»; Όλα όσα μου Μαθαίνει το Ελληνικό ΠοδόσφαιροEπίσης, επισκέψου το site της PRAKSIS, μιας ανεξάρτητης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και έχει σαν κύριο στόχο τη δημιουργία, εφαρμογή και υλοποίηση προγραμμάτων ανθρωπιστικής και ιατρικής δράσης.