Τα Βιβλία που με Βοήθησαν να Δραπετεύσω από τη Φρίκη του Πολέμου
Εικονογράφηση: Ana Jaks

FYI.

This story is over 5 years old.

Νέοι Γείτονες

Τα Βιβλία που με Βοήθησαν να Δραπετεύσω από τη Φρίκη του Πολέμου

Με το που άρχισα να διαβάζω, τα ουρλιαχτά και οι σειρήνες πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
MZ
Κείμενο Mia Z.

Tο άρθρο είναι μέρος της σειράς «Νέοι Γείτονες», όπου νέοι πρόσφυγες απ' όλη την Ευρώπη γράφουν την ιστορία τους στο VICE. Διαβάστε για τη σειρά εδώ.


Η Mia Z. είναι μια 18χρονη από την πόλη Χομς της Συρίας. Αυτήν τη στιγμή ζει στη Βαρκελώνη της Ισπανίας, μαζί με τη μητέρα και τις δυο αδελφές της.

Όταν ήμουν 11 ετών, ξεκίνησε ο πόλεμος στη Συρία. Τότε άρχισαν όλα – οι σκοτωμοί, τα βασανιστήρια και το καθημερινό μαρτύριο, ειδικά στην πόλη από όπου κατάγομαι, τη Χομς. Όταν ήμουν 13 χρoνών, κάτι άλλαξε για εμένα. Ήταν μια Δευτέρα του 2011 – δεν θυμάμαι τι μήνας ήταν, όμως θυμάμαι τη μέρα, επειδή ετοιμαζόμουν να πάω στο σχολείο. Ήμουν στον δρόμο με μια φίλη μου, όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί, πολύ κοντά στο σχολείο μας. Η φίλη μου και εγώ τρέξαμε για να σωθούμε και πήγα πίσω στο σπίτι μου. Βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ και ήμουν μόνη στο σπίτι – η μαμά μου ήταν στη δουλειά και οι αδερφές μου στο πανεπιστήμιο. Είχα πανικοβληθεί και ήθελα να ξεχάσω όλα όσα είχα δει. Πάνω στην ταραχή μου, αποφάσισα να διαβάσω ένα βιβλίο. Έψαξα για λίγο στο Ίντερνετ, μέχρι που βρήκα ένα, με τον τίτλο Αλύγιστος (της Laura Hillenbrand, εκδ. Bell). Δεν μου πολυάρεσαν τα βιβλία τότε, όμως με το που άρχισα να το διαβάζω ένιωσα πιο ήρεμη και οι φωνές, τα ουρλιαχτά και οι σειρήνες πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Με έκανε να συγκεντρωθώ απόλυτα σε αυτό και το λάτρεψα. Το διάβασμα έγινε η διαφυγή μου από τη φρίκη που κυριαρχούσε γύρω μου.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Αλύγιστος

Στο Αλύγιστος καταγράφεται η πραγματική ιστορία του υπολοχαγού Louis Zamperini κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, του οποίου το αεροπλάνο έπεσε στον Ειρηνικό Ωκεανό. Έπλεε πάνω σε μια σχεδία για εβδομάδες και αναγκάστηκε να πιάνει πουλιά και να ψαρεύει, για να μείνει ζωντανός. Διαβάζοντάς το, ξύπνησαν μέσα μου μνήμες από ανθρώπους που γνώριζα και οι οποίοι δυσκολεύονταν να βρουν φαγητό. Κυρίως, σκεφτόμουν τον ξάδερφό μου, ο οποίος έτρωγε φύλλα τσαγιού και έντομα, όταν δεν υπήρχε φαγητό στην περιοχή του. Σκέφτηκα τη μαμά και τις αδερφές μου – τι θα γινόταν, αν δεν είχαν τίποτα να φάνε μια μέρα; Τι θα κάναμε, για να επιβιώσουμε;

Την ξεριζώνει από το σπίτι της, όπως ένα δέντρο που το κόβουν και στέλνουν το ξύλο του αλλού. Έτσι ένιωσα, όταν με ανάγκασαν να φύγω από τη Συρία.

Όταν τελικά ο Zamperini στη στεριά έφτασε μετά από 47 ημέρες, συνελήφθη και οδηγήθηκε σε μια ιαπωνική φυλακή. Εκεί, τον ξυλοκοπούσαν και τον βασάνιζαν αλύπητα επί δύο χρόνια. Διαβάζοντας αυτό, σκέφτηκα τους ξυλοδαρμούς και τους βασανισμούς των αιχμαλώτων στη Συρία. Είχα πολλούς φίλους και συγγενείς που βρίσκονταν στη φυλακή – κάποιοι από αυτούς κατάφεραν να δραπετεύσουν και άλλοι πέθαναν εκεί. Ευτυχώς, η ιστορία του Louis είχε χαρούμενο τέλος – η δική του πλευρά κέρδισε τον πόλεμο και παντρεύτηκε την κοπέλα του. Σε κάθε βιβλίο που διαβάζω, ανυπομονώ να φτάσω σε ένα ευτυχισμένο τέλος.

Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Όσο καιρό ζούσα μέσα στον πόλεμο, δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω. Διάβασα το Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας (εκδ. Λιβάνης) του Gabriel Garcia Márquez. Είναι η ιστορία της Fermina και του Florentino, οι οποίοι ερωτεύονται, όταν είναι νέοι, όμως παντρεύονται στα γεράματα. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που είχα φτάσει στο σημείο όπου ο πατέρας της Fermina της απαγορεύει να δει ξανά τον έρωτά της και μετακομίζει σε άλλη πόλη μαζί της. Την ξεριζώνει από το σπίτι της, όπως ένα δέντρο που το κόβουν και στέλνουν το ξύλο του αλλού. Έτσι ένιωσα, όταν με ανάγκασαν να φύγω από τη Συρία. Επίσης, μου θύμισε την εποχή που σταμάτησα να μιλάω στην κολλητή μου. Εκείνη και η οικογένειά της υποστήριζαν τον πρόεδρο Assad, ενώ οι δικοί μου ήταν εναντίον του. Αυτό μας δημιούργησε πολλά προβλήματα και στο τέλος σταματήσαμε να μιλάμε η μία στην άλλη. Για να είμαι ειλικρινής, δεν τελείωσα ποτέ αυτό το βιβλίο. Δεν άντεχα στην ιδέα ότι δύο άνθρωποι που αγαπιούνται εγκαταλείπουν ο ένας τον άλλο για ανούσιους λόγους.

Colonia Dignidad

Όταν έφτασα στη Βαρκελώνη, δεν σταμάτησα να διαβάζω. Πήρα το Colonia Dignidad (σ.σ. η ιστορία μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο στην ταινία του 2015 Η Αποικία), το οποίο μιλάει για ένα ζευγάρι, τη Lena και τον Daniel. Σε ένα σημείο, η Αστυνομία ξεκινάει να χτυπάει και να πυροβολεί τον κόσμο σε μια διαδήλωση - μου θύμισε τις αρχές της επανάστασης στη Συρία, όταν η Αστυνομία (ο στρατός του Προέδρου), σκότωνε και συλλάμβανε τον κόσμο στις διαδηλώσεις, μόνο και μόνο επειδή εξέφραζαν αυτό που αισθάνονταν, δηλαδή το μίσος τους για τον Πρόεδρο. Στο βιβλίο συλλαμβάνουν τον Daniel μπροστά σε όλους – τη στιγμή που κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι γι' αυτό. Δεν είχαν τη δύναμη, όπως δεν έχουμε και εμείς τη δύναμη.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Συμπεριφέρομαι φυσιολογικά, όταν ακούω ένα αεροπλάνο να πετάει την ώρα που είμαι στο σχολείο και προσποιούμαι ότι δεν τρέμω ολόκληρη κάτω από το θρανίο μου.

Από το παράθυρο του σπιτιού μου, είδα την Aστυνομία να συλλαμβάνει κόσμο και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Όταν τους έβαζαν στα περιπολικά, ήξερα το πεπρωμένο τους. Μεγαλώσαμε με τον φόβο – φοβόμασταν να εκφραστούμε, φοβόμασταν τα πάντα. Δεν μπορούσαμε να ψηφίσουμε κατά του Προέδρου, δεν μπορούσαμε να πούμε κάτι κακό γι' αυτόν.

Girl at War

Το Girl at War (εκδ. Little, Brown Book Group) της Sara Nović ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα το οποίο αφορούσε άμεσα τον πόλεμο. Ήταν για ένα κορίτσι από την Κροατία, την Ana Juric, η οποία ήταν 10 ετών, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία. Μπορούσα να ταυτιστώ με τα φρικτά γεγονότα που έζησε και όλα όσα έκανε, για να μείνει ζωντανή και να μην τρελαθεί. Ειδικά, όταν γράφει, «Στην Κροατία, η ζωή στον πόλεμο σήμαινε απώλεια του ελέγχου, σήμαινε ότι πόλεμος κυριαρχούσε σε κάθε σου σκέψη και κίνηση, ακόμη και στον ύπνο σου». Ο κόσμος στη Συρία έχασε επίσης τον έλεγχο. Η Ana ήταν δέκα ετών, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος – ήμουν και εγώ δέκα, όταν ξεκίνησε ο δικός μας. Κατέφυγε στις ΗΠΑ, όπου έπρεπε να ξεκινήσει μια φυσιολογική ζωή και να συμπεριφέρεται φυσιολογικά μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους, παρά τα όσα είχε δει. Ήμουν αναγκασμένη να κάνω το ίδιο και εγώ και ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που χρειάστηκε ποτέ να κάνω. Μερικές φορές νιώθω σαν ηθοποιός, όταν λέω στους άλλους ότι είμαι καλά – σε στιλ, «Μια χαρά είμαι. Δεν σκέφτομαι τίποτα ιδιαίτερο, απλώς τα μαθήματά μου». Συμπεριφέρομαι φυσιολογικά, όταν ακούω ένα αεροπλάνο να πετάει την ώρα που είμαι στο σχολείο και προσποιούμαι ότι δεν τρέμω ολόκληρη κάτω από το θρανίο μου.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Διαβάστε εδώ και άλλες ιστορίες προσφύγων από τη σειρά «Νέοι Γείτονες»

Φοβάμαι πολύ τα αεροπλάνα. Θυμάμαι να ακούω τα αεροπλάνα να πετάνε πάνω από τη Χομς, να βομβαρδίζουν σπίτια και να πυροβολούν ανθρώπους. Νιώθω φόβο κάθε μέρα που βλέπω την Αστυνομία στους δρόμους της Βαρκελώνης, επειδή θυμάμαι να βλέπω την Αστυνομία να χτυπάει τους γείτονές μου. Θυμάμαι τις φωνές και τους ήχους στο σχολείο, στο σπίτι, στον δρόμο, παντού. Το να γνωρίζω ότι είμαι σαν την Ana, δεν διώχνει όλες αυτές τις αναμνήσεις, όμως με βοηθάει να ξέρω ότι δεν είμαι μόνη.

Πρόσθεσε κι εσύ το όνομά σου στη λίστα με τις υπογραφές της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR), καλώντας τις κυβερνήσεις να εξασφαλίσουν ένα ασφαλές μέλλον για όλους τους πρόσφυγες.

Eπίσης, επισκέψου το site της PRAKSIS, μιας ανεξάρτητης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και έχει σαν κύριο στόχο τη δημιουργία, εφαρμογή και υλοποίηση προγραμμάτων ανθρωπιστικής και ιατρικής δράσης.

Περισσότερα από το VICE

Φωτογραφίες από την Άσχημη Πραγματικότητα του Ωραιοκάστρου

Φόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν

Τι Είναι οι «Βασιβουζούκοι»; Όλα όσα μου Μαθαίνει το Ελληνικό Ποδόσφαιρο

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.