Η Αθάνατη Φύση του «Blue (Da Ba Dee)» των Eiffel 65

To άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Thump.

Ο πλανήτης είχε απέναντί του την κάννη ενός όπλου. Ενός όπλου λέιζερ. Το βάρος του επερχόμενου millennium είχε κάτσει στον σβέρκο μας. Εντούτοις, όσο πιο κοντά ερχόταν το «μέλλον», τόσο πιο απογοητευτικό φάνταζε. Το Napster μεταμόρφωσε τη μουσική σε προϊόν μιας χρήσης, το Star Wars: The Phantom Menace (Ο Πόλεμος των Άστρων: Η Αόρατη Απειλή) έκανε τα πέρατα του σύμπαντος να μοιάζουν βαρετά και το Millennium Dome, ο Θόλος της Χιλιετίας στο Λονδίνο, έγινε το απόλυτο σύμβολο των κενών υποσχέσεων του Tony Blair. Το πιο συναρπαστικό πράγμα που υπήρχε σχετικά με τη νέα χιλιετία ήταν το ότι υπήρχε η πιθανότητα να κρασάρουν όλοι οι υπολογιστές του πλανήτη, εξαιτίας του millennium bug, κάτι όμως που τελικά δεν συνέβη. Χρειαζόμασταν έναν ύμνο για εκείνη την εποχή, αλλά θα έπρεπε να απαντά σε περίεργες απαιτήσεις. Κάτι που να αντικατόπτριζε τη συνεχιζόμενη πορεία της τεχνολογικής προόδου σε έναν ολοένα και πιο cyber κόσμο, αλλά ταυτόχρονα και κάτι που θα επικοινωνούσε μια αίσθηση αντιπάθειας, μια ασαφή, αλλά μόνιμα παρούσα στενοχώρια. Με άλλα λόγια, χρειαζόμασταν κάτι που να επικοινωνεί όλα τα στοιχεία του μέλλοντος, σε συνδυασμό με τη μεμψιμοιρία του τώρα. Χρειαζόμασταν τους Eiffel 65.

Σκεφτείτε το κομμάτι, τώρα, μετά από τόσα χρόνια και μπορείτε εύκολα να καταλάβετε γιατί έγινε επιτυχία στην εποχή μας. Τα τύμπανα, το πιάνο, το συνθετικό μπάσο, μπορεί να ακούγονταν όλα σαν κάποιο σάπιο euro-dance, αλλά στην ουσία υπήρχε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Μιλούσε σε ένα κοινό αίσθημα. Ήμασταν όλοι «blue», ήμασταν όλοι λυπημένοι, όλοι λίγο «da ba dee, dab a die».

Ας ξεκινήσουμε ξεφορτώνοντας τους στίχους του «Blue», από την πρώτη στροφή.

Είναι σημαντικό με το καλημέρα, να καταλάβουμε τα πολλαπλά νοήματα της λέξης «blue». Θα ήταν λάθος να πιστεύουμε πως ο frontman των Eiffel 65 Jeffrey Jey αναφέρεται μόνο στο μπλε χρώμα εδώ. Επειδή, ναι, το βίντεο έχει διάφορα μπλε ανθρωπάκια (θα φτάσουμε κι εκεί), είναι προφανώς εύκολο να δει κανείς παραπάνω νοήματα στα λόγια του Jey. Αν εκλάβουμε τη λέξη «blue» ως «λυπημένος», τότε η αρχική στροφή ουσιαστικά αναφέρεται σε μια έντονη κατάθλιψη που ενισχύεται από την ασφυξία της σύγχρονης ύπαρξης. Σημειώστε ότι τα πάντα γύρω του τα βλέπει ως «μπλε/λυπημένα», λέγοντας ουσιαστικά ότι όλος ο κόσμος είναι μολυσμένος και όχι απαραίτητα η ψυχή του. Ο κόσμος γύρω του, παγωμένος και λυπημένος, παγώνει και τον ίδιο εξωτερικά και εσωτερικά.

Παρατηρείστε πως ο μπλε ανθρωπάκος προβάλει το «μπλε» της ύπαρξής του πάνω σε κάθε έκφραση και στοιχείο της ζωή του. Το σπίτι του, το καταφύγιό του, είναι πλέον μπλε, όπως άλλωστε είναι και το μοναδικό παράθυρο σε αυτό. Η έννοια του μπλε παραθύρου είναι ιδιαίτερα σημαντική, μιας και ουσιαστικά εννοεί πως αν το παράθυρό του είναι μπλε, τότε το ίδιο ισχύει και για το πώς ο ίδιος φιλτράρει και βλέπει τον έξω κόσμο. Σημειώστε, επίσης, πως ο μπλε ανθρωπάκος έχει μια κοπέλα, η οποία όμως –πιθανόν και λόγω της δικής του συναισθηματικής κατάστασης– είναι και αυτή μπλε/λυπημένη.

Πέρα από τους στίχους, σημασία έχει να παρατηρήσουμε και το ίδιο το βίντεο κλιπ του τραγουδιού.

Ξεκινά με τα πρόσωπα των μελών των Eiffel 65 να προβάλλονται σε τηλεοράσεις, με πρώτο και καλύτερο τον Jeffrey Jey που μας μιλά για το μικρό μπλε ανθρωπάκι. Το τι σημαίνουν οι τηλεοράσεις, βέβαια, μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως, αλλά δεν φαντάζει υπερβολικό να πει κάποιος ότι συμβολίζουν το πόσο παγιδευμένοι νιώθουν οι Eiffel 65 από τα φώτα της δημοσιότητας.

Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως, παρά την ξεκάθαρη κοινωνικοπολιτική διάθεση των στίχων, το βίντεο επιλέγει να παρουσιάζει τη διάθεση του μικρού ανθρωπάκου με τη μορφή μικρών, μπλε εξωγήινων. Ο ρόλος τους παραμένει ασαφής σε όλη τη διάρκεια του βίντεο. Σε κάποια σημεία του παίζουν με τα μέλη των Eiffel 65, ενώ σε άλλες στιγμές θαυμάζουν την μπάντα να τραγουδά το «Blue (Da Ba Dee)». Τo βίντεο είναι γεμάτο από τέτοιες αλλοπρόσαλλες εικόνες που κάπου αποσυντονίζουν εν τέλει. Για παράδειγμα:

Σε αυτό το πλάνο, ο Jeffrey Jey είναι παγιδευμένος σε μια μεγάλη φούσκα.

Σε αυτό το πλάνο, ένα άλλο μέλος της μπάντας ρίχνει (μπλε) κεραυνούς σε έναν από τους μπλε εξωγήινους.

Όμως εδώ, παρά τις άφθονες πράξεις βίας που λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στην μπάντα και τους εξωγήινους, καθώς οι Eiffel 65 κοιτούν τον πλανήτη από ψηλά ενώ φεύγουν, βλέπουν τους εξωγήινους να τους παρακαλούν να επιστρέψουν, με τη βοήθεια μιας τεράστιας πινακίδας.

Πρέπει να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο πως οι μπλε εξωγήινοι του βίντεο κλιπ, έχουν το δικό τους site. Σύμφωνα με αυτά που διαβάζουμε εκεί, η ιστορία του βίντεο κλιπ έχει ως εξής: ένας μπλε εξωγήινος, ο Zorotl, ο οποίος στον πλανήτη του είναι επιστήμονας, απαγάγει τον Jeffrey Jey θέλοντας να δαμάσει τη δύναμη της μουσικής του. Βέβαια, ο Zorotl δεν υπολογίζει τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, που έρχονται, για να σώσουν τον αρχηγό τους. Το ερώτημα, βέβαια, είναι το ποιος διάολος έκατσε και έγραψε ένα ολάκερο fan fiction εμπνευσμένος από το βίντεο κλιπ του «Blue (Da Ba Dee)»; Ποιος «αρρώστησε» τόσο από αυτά τα τρία λεπτά και 39 δευτερόλεπτα που ένιωσε την ανάγκη να γράψει ολόκληρες παραγράφους, όπως αυτή:

Ίσως να μην μάθουμε ποτέ γιατί κάποιος εμπνεύστηκε να γράψει όλο αυτό, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο. Όποιος και αν είναι, κατάλαβε απόλυτα πως αυτό το τραγούδι είχε πολλαπλά επίπεδα και μια συμπαντική σημασία.

Όποιος και αν ήταν, η προσπάθειά του αποδεικνύει την έντονη συναισθηματική δύναμη αυτού του κομματιού. Ένα κομμάτι που σε ένα mixtape το βρίσκεις κάπου ανάμεσα στο «Hey Baby» του DJ Otzi και το «Cotton Eye Joe», αλλά καταφέρνει να ξυπνήσει μια αίσθηση αποσυντονισμού και απορίας που κρατάει εδώ και χρόνια. Ένα κομμάτια με τη δύναμη να ξεκουνήσει το «Mambo Νo 5» από την κορυφή του Top-10. Ένα κομμάτι που φέρει το παράσημο του ιταλικού τραγουδιού με την υψηλότερη θέση στα charts των ΗΠΑ.

Μην αφήσετε κανέναν να σας πει πως αυτό το δείγμα euro-dance είναι για τα σκουπίδια, γραφικό ή κακοφτιαγμένο. Αυτό το τραγούδι είναι ένας ύμνος στην αιώνια μοναξιά, αυτό το τραγούδι είμαστε όλοι εμείς, είμαστε τα ανθρωπάκια στα μπλε σπιτάκια, που κοιτάζουμε από τα μπλε παραθυράκια. Da ba dee. Da ba die.

Περισσότερα από το VICE

Σε Ποιούς Ανήκουν τα Μετέωρα; Αναρριχητές vs Μοναστήρια Part 2

Μια Βόλτα από τα Κεντρικά του Metal Hammer: Το πιο Σκληρό Περιοδικό της Χώρας Ανοίγει τα Χαρτιά του

Ένας Άνδρας, ο Αλέκος Παναγούλης - Η Ιστορία του Μεγαλύτερου Έλληνα Αγωνιστή