«Προσέξτε πού Πατάτε, με Ξενυχιάσατε»: Ο Εφιάλτης σε Ένα Λεωφορείο στην Κηφισίας

Κοιτάζω το κινητό και η ώρα κοντεύει 7:30 το απόγευμα. Πρέπει να φύγω. Σε λιγότερο από μία ώρα θα ξεκινήσει η στάση εργασίας στα λεωφορεία. Μαζεύω βιαστικά τα πράγματά μου από το γραφείο και περπατάω μέχρι τη στάση στη λεωφόρο Κηφισίας, για να πάρω το 550, το λεωφορείο που θα με κατεβάσει κοντά στο Σύνταγμα.

Το σκηνικό είναι αυτό που περιμένει πάντα τους επιβάτες την ημέρα μιας γενικής απεργίας. Πάνω από 20 άτομα περιμένουν το λεωφορείο, το οποίο σύμφωνα με την τηλεματική θα έρθει να μας μαζέψει σε πέντε λεπτά. Εντάξει, δεν είναι δα και τόσο τραγικό να περιμένεις ένα πεντάλεπτο, σωστά;

Η πρώτη πίκρα έρχεται, όταν καταλαβαίνεις ότι κάποια θεωρία της σχετικότητας χωρίζει τον χρόνο της τηλεματικής του ΟΑΣΑ από τον πραγματικό χρόνο της φυσικής επιστήμης: Περνάει ένα λεπτό αναμονής στη στάση και η τηλεματική δείχνει ακόμη ότι το λεωφορείο θα έρθει σε πέντε λεπτά. Περνούν δύο, τρία, τέσσερα λεπτά αναμονής. Η τηλεματική εκεί, κολλημένη στο πέντε. Περιμένω τουλάχιστον ένα τέταρτο, όταν επιτέλους αχνοφαίνεται στο βάθος το πολυπόθητο λεωφορείο.

Όλοι ξέρουμε πώς είναι το λεωφορείο, όταν κατεβαίνει την Κηφισίας την ημέρα της απεργίας: είναι απλά τίγκα, γεμάτο, πήχτρα. Το βλέπεις να επιβραδύνει με δυσκολία στην κατηφόρα -ακούς τα φρένα του να σκούζουν- την ώρα που οι επιβάτες είναι παστωμένοι σαν σαρδέλες. Πέφτει τέτοιο στρίμωγμα που, όταν τελικά καταφέρει να φρενάρει, δεν μπορούν ούτε οι πόρτες να ανοίξουν. Βλέπεις την απελπισία που έχει διαγραφεί στα μάτια των επιβατών.

«Να επιχειρήσω να μπω ή να περιμένω το επόμενο;», σκέφτομαι. Άντε, ας πάρω το επόμενο, μήπως και γλιτώσω το στρίμωγμα και το σπρώξιμο. Μάταια, όμως. Οι μισοί από τους επιβάτες δεν χωράνε και μένουν απ' έξω. Όταν, μετά από 20 λεπτά, έρθει το επόμενο δρομολόγιο, η στάση πάλι ξεχειλίζει από λαό και παίζει το ίδιο σκηνικό. Έτσι, αποφασίζω να κάνω δυνατό μπάσιμο και να μπουκάρω μαζί με άλλα 20 άτομα σε ένα λεωφορείο που ήδη μεταφέρει περισσότερους επιβάτες από όσους επιτρέπεται. Ο κόσμος δεν χωράει και ξεκινούν οι κλασικές φράσεις που πάντα ακούγονται σε αυτήν τη δύσκολη ώρα:

«Πηγαίνετε μισό βήμα πιο μέσα να μπούμε και εμείς. Δεν βλέπετε ότι έχετε τόσο χώρο πίσω σας;».

«Έχουν περάσει τρία λεωφορεία πριν από αυτό και θέλουμε να πάμε σπίτια μας, δεν θα περιμένουμε άλλο».

Τα εντελώς δικά τους λένε οι επιβάτες που είναι ήδη μέσα:

«Ρε παιδιά δεν χωράμε όλοι, δεν το βλέπετε;».

«Κύριέ μου, τι με σπρώχνετε; Πού να πάω; Δεν έχει χώρο πιο μέσα. Θα σκάσω».

Με αρκετό σπρώξιμο δεξιά και αριστερά, καταφέρνω να χωθώ στο λεωφορείο. «Καλέ νεαρέ, εσύ με την κόκκινη μπλούζα, με ενοχλεί η σάκα σου», μου λέει μία ηλικιωμένη κυρία σε έντονο ύφος που βρίσκεται ακριβώς πίσω μου. Φέρνω την τσάντα μπροστά μου και τότε ενοχλείται ο μπροστινός μου. Τη βάζω στα πλάγια και τότε ενοχλείται ο πλαϊνός μου. Σκούρα τα πράγματα.

Αφού περάσει κανένα λεπτό, μέχρι ο οδηγός να καταφέρει να κλείσει τις πόρτες, το λεωφορείο ξεκινά. Οι μισοί επιβάτες κρατιούνται από τους άλλους μισούς, μιας και δεν έχουν βρει κάποια χειρολαβή του οχήματος, για να πιάσουν. Συχνά ο οδηγός πλακώνει τα φρένα στα φανάρια, στις διαβάσεις ή όποτε πεταχτεί κάποιος οδηγός στην πορεία του. Τότε όλοι πιάνονται από τσάντες, μαλλιά και ό,τι άλλο βρουν, για να μην πέσουν. Ο οδηγός του λεωφορείου βρίζει τους άλλους οδηγούς, οι επιβάτες βρίζουν τον οδηγό, ο οδηγός απαντάει στους επιβάτες, κάποιοι επιβάτες βρίζουν άλλους επιβάτες. Χαμούλης!

«Προσέξτε λίγο που πατάτε, με ξενυχιάσατε».

«Πατήστε και λίγο Ελλάδα».

«Οδηγέ, σιγά με τα φρένα, δεν μεταφέρεις ζώα».

Η γκρίνια και η φαγωμάρα μέσα στο λεωφορείο δίνει και παίρνει! Κάπου-κάπου, κάποιος θα πετάξει και καμιά αντιπολιτευτική ατάκα, τύπου «κοίτα πού μας κατάντησαν οι ανεπρόκοποι» ή «πάει η Ελλαδίτσα μας». Μάστορες σε τέτοιου είδους πολιτικές τοποθετήσεις είναι κατά κανόνα οι ηλικιωμένοι επιβάτες, που αποτελούν και την πιο δραστήρια κατηγορία επιβατών στο λεωφορείο.

Αυτή η ωραία ατμόσφαιρα κρατά αρκετά, αφού λίγο το ατέρμονο μποτιλιάρισμα της Κηφισίας, λίγο η βροχή, το λεωφορείο δεν πηγαίνει με πάνω από 30 χιλιόμετρα την ώρα. Κάθε φορά που φτάνει σε μία στάση, κάποιοι από τους επιβάτες που βρίσκονται ακριβώς στη μέση του οχήματος θυμούνται ξαφνικά ότι πρέπει να κατέβουν. Έτσι, ξεκινούν να ρωτάνε με μανία τους μπροστινούς τους: «Θα κατεβείτε; Θα κατεβείτε; Θα κατεβείτε;». Άντε πάλι σπρωξίδια με αγκώνες και τσάντες, μέχρι να κατέβουν οι μισοί επιβάτες, για να αποβιβαστούν οι άλλοι μισοί και άντε πάλι πάνω.

VICE Video: Είμαι τα Μάτια σου: Μια Μέρα στη Ζωή ενός Σκύλου-Οδηγού Τυφλών και της Χειρίστριάς του

Μετά από μερικές στάσεις, οι επιβάτες αποφασίζουν να τσακωθούν και για το αν τα παράθυρα θα είναι ανοιχτά ή κλειστά:

- Ανοίξτε κανένα παράθυρο, τόσος κόσμος εδώ μέσα, έχουμε σκάσει.

- Θα παγώσουμε.

- Καλύτερα να παγώσουμε, παρά να πεθάνουμε από τα μικρόβια.

- Καλέ, δεν βλέπετε ότι βρέχει;

Όλο αυτό κάνει τη διαδρομή μέχρι τον Ευαγγελισμό να φαίνεται ατελείωτη. Έτσι, παραιτούμαι και το παίρνω ποδαράτο. Όχι άσχημα. Έφτασα μαζί με το λεωφορείο.

Περισσότερα από το VICE

Άνθρωποι που Έχασαν Δεκάδες Κιλά Λένε πώς τα Κατάφεραν

Ιστορίες από τις Χειρότερες Εμπειρίες που Έχουν Συμβεί Ποτέ στο Σεξ

Όσα Έζησα στο Ματωμένο Πανθεσσαλικό Στάδιο: Απόπειρες Δολοφονίας και Λίγο Ποδόσφαιρο