Το Ποδοσφαιρικό Μεγαλείο του Ronaldinho

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE Sports.

Messi ή Ronaldo. Η συζήτηση έχει τραβάει για περίπου μια δεκαετία. Με βάση τους αριθμούς -τρόπαια, γκολ, Χρυσές Μπάλες- δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές της γενιάς τους, ίσως και όλων των εποχών. Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι απλώς αριθμοί.

Αν και η δημόσια εικόνα τους διαφέρει πολύ, ο Messi και ο Ronaldo έχουν την ίδια θέληση για διάκριση και την ίδια δίψα για να είναι οι καλύτεροι. Στέκονται ως δίδυμα μνημεία στο όνομα του αδυσώπητου επαγγελματισμού και της αιώνιας προσπάθειας για την κατάκτηση της επιτυχίας. Οι δύο τους σκοράρουν και σπάνε ρεκόρ με απίστευτους ρυθμούς, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον σε αδιανόητα επίπεδα παραγωγικότητας και τεχνικής αρτιότητας. Εντούτοις, πίσω από αυτήν τη λαμπερή βιτρίνα, νιώθει κανείς πως λείπει ένα σημαντικό στοιχείο, μια ζεστασιά και μια ανθρωπιά που πνίγεται από τις υπεράνθρωπες προσπάθειές τους.

Ο Ronaldinho ήταν διαφορετικός και εν τέλει καλύτερος, εξαιτίας αυτής του της διαφορετικότητας. Υπήρχε μια αφοπλιστική παιδικότητα και μια ζωντάνια στο παιχνίδι του, που το ήσυχο και μετριοπαθές προφίλ του Messi και το αέναο ποζάρισμα του Ronaldo δεν μπορούν να φτάσουν. Παρά τις απίστευτες επιδόσεις τους, δεν θα ξεσηκώσουν ποτέ το πάθος με τον τρόπο που το έκανε εκείνος. Η κουραστική κουβέντα σχετικά με το ποιος είναι καλύτερος, δεν θα αποφασιστεί με τη λογική. Εξαρτάται τελικά από τα ρομαντικά και άυλα στοιχεία του ποδοσφαίρου, αυτά που μας φέρνουν σε αυτό το άθλημα ξανά και ξανά. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Ronaldinho ξεπερνάει και τους δύο.

Ο Βραζιλιάνος ήταν απόλαυση για έναν θεατή. Ήταν καθαρό box office, ένας showman με την πιο αληθινή έννοια και κατά τη διάρκεια των εφηβικών μου χρόνων ήταν με διαφορά ο πιο συναρπαστικός ποδοσφαιριστής του κόσμου. Ενώ τα περισσότερα αγόρια της ηλικίας μου την έβρισκαν βλέποντας βίντεο ενός άλλου, διαφορετικού είδους, εγώ τρελαινόμουν με τις συλλογές που παρουσίαζαν το ρεπερτόριο των μαγικών του.

Το 2005, ένα βίντεο που έδειχνε τον Ronaldinho να κάνει κόλπα με μια μπάλα και το δοκάρι ενός τέρματος έγινε viral και ήταν το πρώτο βίντεο του YouTube που έφτασε τα 1.000.000 views. Το ότι υπήρχε κόσμος που πίστεψε ότι αυτά που έκανε ήταν αληθινά, λέει πολλά για το πόσο μάγος με την μπάλα ήταν στα μάτια του ποδοσφαιρικού κοινού. Τον ίδιο χρόνο, ήταν στο εξώφυλλο του videogame FIFA Street, με τις ικανότητές του να γίνονται πάλι το μέσο έκφρασης της ψηφιακής μαγείας και της video game υπερβολής.

Ήταν μια μηχανή παραγωγής highlights, το ίδιο το freestyle football. Αλλά πέρα από τη φιγούρα και τα κόλπα, υπήρχε και η ουσία.

Θα έλεγε κανείς πως ο Ronaldinho, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, ήταν αυτός που μεταμόρφωσε την Μπαρτσελόνα στην απόλυτα μοντέρνα ποδοσφαιρική δύναμη που είναι σήμερα. Πριν από την άφιξή του το καλοκαίρι του 2003, ως η μεγάλη μεταγραφή του νεοεκλεγμένου προέδρου Joan Laporta, ο σύλλογος είχε τελειώσει το πρωτάθλημα στην έκτη θέση, επίδοση που ήταν η χειρότερη της περασμένης 15ετίας, ενώ είχε να σηκώσει τρόπαιο από την αλλαγή του millennium.

Η Μπαρτσελόνα στην οποία πήγε ο Ronaldinho εξακολουθούσε ασφαλώς να είναι ένα μεγάλο όνομα, αλλά ήταν και μια ομάδα σε τέλμα, η οποία προσπαθούσε να κάνει ένα αναγκαίο restart. Εκτός Champions League, χωρίς αυτοπεποίθηση και με μεγάλες αναταράξεις σε όλα τα επίπεδα, η Μπάρτσα χρειαζόταν μια κεντρική φιγούρα που θα της έδινε τη σπίθα που τόσο χρειαζόταν και θα ξυπνούσε εκ νέου τις φιλοδοξίες της. Τότε είναι που μπήκε στην ιστορία της ο Ronaldinho. Ένας ασύλληπτα προικισμένος ποδοσφαιριστής, με μια όμως εξωφρενικά χαλαρή στάση απέναντι στην προπόνηση -στα όρια του αντιεπαγγελματισμού- που δεν σου γέμιζε το μάτι, ως ο άνθρωπος γύρω από τον οποίον θα μπορούσε να χτιστεί μια δυναστεία.

Πάρα τις αρχικές εντυπώσεις όμως, η απόφαση αυτή θα ήταν κομβική, τόσο για τον παίκτη όσο και για τον σύλλογο. Αν και είχε πρόσφατα σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο με τη Βραζιλία, ως ένα από τα τρία «R» της ομάδας -με τα άλλα δύο να είναι ο Rivaldo και ο αυθεντικός Ronaldo- θεωρείτο υπερβολικά ατίθασος, ένας παίκτης που δύσκολα απέδιδε όταν έπρεπε.

Στην προηγούμενή του ομάδα, την Παρί Σεν Ζερμέν, συχνά-πυκνά παρασυρόταν σε εξωγηπεδικές ασχολίες. Το πλατύ του χαμόγελο και η μοναδική του προσωπικότητα σίγουρα τον έκαναν αρεστό σε πολλούς, αλλά η ανικανότητά του να εστιάσει στο ποδόσφαιρο είχε φέρει τον τότε προπονητή του Luis Fernandez στα όριά του. Κινδύνευε να γίνει ένας ακόμη Denilson, ο αποτυχημένος ανυπότακτος που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί ποτέ στις υψηλότατες προσδοκίες που τον συνόδεψαν.

Η άφιξη του Ronaldinho όμως στο Καμπ Νου αποτέλεσε μια καινούργια αρχή και το ξεκίνημα της ανόδου του στο επίπεδο του superstar. Τα προηγούμενα χρόνια, η Μπάρτσα είχε κάψει προπονητές και παίκτες με εξωφρενικούς ρυθμούς, αλλά με τον Frank Rijkaard στο τιμόνι και τον Ronaldinho στο γήπεδο, η Μπαρτσελόνα κατέκτησε μέσα στα πέντε χρόνια παρουσίας τους εκεί δύο πρωταθλήματα Ισπανίας, ένα Champions League και δύο ισπανικά Super Cup. Η Μπαρτσελόνα είχε νιώσει ξανά αήττητη, μια αίσθηση που την περιβάλει μέχρι και σήμερα.

Όλα αυτά τα χρόνια, η επιθετική και μεσοεπιθετική γραμμή της ομάδας, από την οποία πέρασαν ο Deco, o Samuel Eto'o, ο Henrik Larsson, o Ludovic Giuly, καθώς και ο εκκολαπτόμενος Lionel Messi μεταξύ άλλων, είχε για μαέστρο της τον Ronaldinho. Έβρισκε κενά που δεν μπορούσε να δει κανείς άλλος και σκόραρε μερικά πραγματικά εντυπωσιακά γκολ.

Έκανε την πιρουέτα και ένα εκπληκτικό τελείωμα με την Τσέλσι, το εναέριο χτύπημα με την Ατλέτικο Μαδρίτης και τα απίστευτα ακροβατικά του με τη Βιγιαρεάλ και την Οσασούνα. Όντας εξπέρ των στημένων, μπορούσε να βρει δίχτυα από κάθε είδους στημένη φάση. Μπορούσε να σκοράρει φαλτσαριστά από απόσταση, να περάσει την μπάλα κάτω από το τείχος ή να τη σκάψει με τον μοναδικό του τρόπο, ανάλογα με την περίσταση.

Ο Ronaldinho έκανε την μπάλα να χορεύει για τη δική του και τη δική μας διασκέδαση, εκθέτοντας αντιπάλους με το εξαιρετικό του κοντρόλ, καθώς και την αίσθηση του χώρου και του χρόνου που είχε. Έπαιζε ένα ποδόσφαιρο ασύλληπτης χαράς, που αν και υπήρχαν στιγμές που ήταν φιγούρα-για-τη-φιγούρα, πάντα είχε μια αδίστακτη νότα, καθώς είχε μια πρωτοφανή δυνατότητα να εκμεταλλεύεται την κάθε στιγμή. Ήταν ο απόλυτος showman και ο τελευταίος του είδους του.

Αυτού του είδους οι παίκτες δεν είναι πλέον ανεκτοί στο υψηλότερο επίπεδο, κάτι που κατάλαβε και ο ίδιος ο Ronaldinho, όταν ο Pep Guardiola προβιβάστηκε στον πάγκο της πρώτης ομάδας της Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 2007. Εκείνοι οι παίκτες που δεν ανταποκρίνονταν στα υψηλότατα στάνταρ φυσικής κατάστασης και στο αδιάκοπο pressing game που πρέσβευε ο Pep, δεν είχαν θέση στην ομάδα, όσο ταλέντο και αν είχαν. Ο Ronaldinho έχασε με τον καιρό τη θέση του στην ενδεκάδα, μια θυσία στον βωμό της συλλογικότητας.

Ο δικός του αυθόρμητος ατομισμός είχε χαθεί πλέον, καθώς τον είχε ξεπεράσει ένας πιο μεθοδικός, ένας κατά παραγγελία τύπος ποδοσφαίρου, όπως τον εφάρμοζαν ο Guardiola και οι ακόλουθοί του. Ο Ronaldinho και ο Guardiola αντιπροσώπευαν δύο αντίπαλες ιδεολογίες και οριοθέτησαν δύο εντελώς διαφορετικές εποχές της Μπαρτσελόνα. Σε αντίθεση με το αλάνθαστο και ασφυκτικό pressing της ομάδας του Guardiola, η ομάδα του Ronaldinho είχε έναν συναρπαστικά αυτοσχεδιαστικά αέρα. Μπορεί και οι δύο ομάδες να ήταν επιτυχημένες, αλλά μόνο μια ήταν πραγματικά διασκεδαστική.

Τη σεζόν 2005/06, ο Ronaldinho και η Μπαρτσελόνα που τόσο στηριζόταν σε αυτόν, ήταν στην καλύτερη φάση τους. Το παιχνίδι ενάντια στην ορκισμένη αντίπαλο παίχτηκε στη μέση ενός σερί 14 νικών στο πρωτάθλημα, κατά το οποίο η Μπάρτσα σκόραρε 38 φορές και δέχτηκε μόλις έξι γκολ. Ισοπέδωσε κάθε αντίπαλο, ανάμεσα στους οποίους ήταν βέβαια και η Ρεάλ Μαδρίτης, μέσα στο Μπερναμπέου.

Οι γηπεδούχοι είχαν μια ομάδας χωρίς αγωνιστική ισορροπία, που περιελάμβανε τον Zinedine Zidane, τον David Beckham, τον Ronaldo, τον Robinho και τον Raul. Ενώ εκείνοι ήταν απασχολημένοι με τη λανθασμένη τους εμπιστοσύνη στις χαρισματικές ομάδες, ο Ronaldinho τους έδειξε την αξία ενός πραγματικού game-changer, όταν αυτός βρεθεί στο κατάλληλο σύστημα.

Ξεκινώντας το παιχνίδι στο αριστερό άκρο της επίθεσης, αλλά με την ελευθερία να κινείται όπου ήθελε, ο Ronaldinho έγινε γρήγορα στόχος σκληρών μαρκαρισμάτων από τον Michel Salgado. Μετά από κάποια νευρικότητα στην αρχή του παιχνιδιού όμως, ο Roni άρχισε να βρίσκει τα πατήματά του, παίζοντας με τους αντιπάλους, δείχνοντάς τους την μπάλα τη μια στιγμή και εξαφανίζοντάς την επόμενη. Οι πάσες του, το πώς άγγιζε την μπάλα και οι κινήσεις του στο πρώτο ημίχρονο ήταν μαγικές, αλλά ήταν απλά η προθέρμανση για τη βασική παράσταση.

Η Μπαρτσελόνα είχε ήδη πάρει το προβάδισμα με ένα γκολ του Samuel Eto'o, προτού ο Roni σφραγίσει τη νίκη με δύο άψογα τέρματα. Παίρνοντας την μπάλα κάτω από τη σέντρα, ξεκίνησε μια κούρσα από αριστερά, ξεφεύγοντας από τον Sergio Ramos και τον Ivan Helguera και τελείωσε μόνος του τη φάση. Ο Iker Casillas ανέμιζε τα χέρια του στον αέρα από την αγανάκτησή του. Το δεύτερο δεν άργησε να έρθει, με τον Ronaldinho να απομονώνει και πάλι τον Ramos, να πατάει γκάζι την κατάλληλη στιγμή αφήνοντας τον Ισπανό πίσω του και να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα της Ρεάλ. Ακόμη και οι οπαδοί της Ρεάλ σηκώθηκαν για να τον χειροκροτήσουν.

Υπήρχε κάτι στον Ronaldinho το οποίο ξεπερνούσε τις συλλογικές αντιπαλότητες. Ήταν ακαταμάχητος για να ένα μικρό χρονικό διάστημα, δεν μπορούσε κανείς να τον αγγίξει. Ακόμη και ο πιο ορκισμένος οπαδός μιας αντίπαλης ομάδας δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει τις προσπάθειές του, τον τρόπο που σε πλήγωνε με τόσο μοναδικό τρόπο, με εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο να μην φεύγει στιγμή από τα χείλη του.

Έναν μήνα αργότερα θα κέρδιζε το βραβείο World Player of the Year (Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς) για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Στο τέλος εκείνης της σεζόν, η Μπαρτσελόνα θα κατακτούσε τόσο τον ισπανικό τίτλο όσο και το Champions League, αλλά θα ήταν πλέον μια εντελώς διαφορετική ομάδα από αυτή που βρήκε ο Ronaldinho, όταν έχει έρθει από το Παρίσι και την Παρί Σεν Ζερμέν.

«Ο Ronaldinho ήταν υπεύθυνος για την αλλαγή που συνέβη στην Μπάρτσα. Ήταν μια κακή περίοδος και η αλλαγή που έγινε με την άφιξή του ήταν απίστευτη. Τον πρώτο χρόνο δεν κέρδισε τίποτα, αλλά ο κόσμος τον αγάπησε. Μετά ξεκίνησαν να έρχονται τα τρόπαια και αυτό έκανε όλον αυτόν τον κόσμο χαρούμενο. Η Μπάρτσα πρέπει πάντα να τον ευγνωμονεί, για όλα αυτά που έκανε» – Lionel Messi

Περισσότερα από το VICE

Ναι, Χρειαζόμαστε τη Μαίρη Συνατσάκη, την Τατιάνα Στεφανίδου και την Κατερίνα Καινούριου να Λένε τα Αυτονόητα

Κανείς δεν Γιορτάζει πια στην Πλατεία Ομονοίας

Πίπες Νταϊάνα: Cult Ελληνικές Διαφημίσεις από το Ένδοξο Τηλεοπτικό μας Παρελθόν