Πώς να Σκοτώσεις έναν Λύκο

Φωτογραφία από τον Martyn Stewart. Όλες οι υπόλοιπες φωτογραφίες είναι από τον συντάκτη.

Ο καλύτερος τρόπος για να πληγώσεις θανάσιμα έναν λύκο χωρίς να τον σκοτώσεις ακαριαία είναι να τον πυροβολήσεις στην κοιλιά, κατά προτίμηση με διατρητικά πυρομαχικά. Σε αντίθεση από τις σφαίρες με μύτη μαλακού μολύβδου που εκρήγνυνται μέσα στο σώμα και σκοτώνουν γρήγορα, τα διατρητικά πυρομαχικά τρυπάνε το στόχο από τη μία και ανατινάσσουν την άλλη πλευρά του.

Αυτό έχει δυο πλεονεκτήματα: Το πρώτο είναι ότι, κυρίως με βολή στη κοιλιά, το ζώο θα υποφέρει. Θα αιμορραγεί αργά-αργά, θα τρέξει ένα μίλι ή κάπου τόσο τρομοκρατημένο και πανικόβλητο και θα καταρρεύσει. Έπειτα θα πεθάνει. Το δεύτερο πλεονέκτημα είναι ότι εάν κυνηγάς παράνομα (εκτός εποχής, τη νύχτα με φακό ή σε γη όπου δεν θα έπρεπε) υπάρχουν ελάχιστα ιατροδικαστικά στοιχεία που μπορούν να βρεθούν για τους κυνηγούς. Δεν θα βρεθεί καμία σφαίρα στο πτώμα. Και το πιο σημαντικό, το ζώο θα έχει ταξιδέψει κάποια απόσταση από εκεί που πυροβολήθηκε, οπότε το να εντοπιστεί η τοποθεσία του πυροβολισμού είναι σχεδόν αδύνατο.

Πήρα αυτές τις χρήσιμες συμβουλές από έναν ηλικιωμένο, καλό κύριο σε ένα σαλούν στο Σάλμον του Αϊντάχο, όπου τον περασμένο Δεκέμβριο πραγματοποιήθηκε το πρώτο ετήσιο Coyoteand Wolf Derby. Είχα έρθει σε αυτή την αγροτική πόλη -με πληθυσμό 3.000 ανθρώπους- για να δηλώσω συμμετοχή ως διαγωνιζόμενος. Στη διάρκεια ενός διημέρου στα τέλη Δεκέμβρη, αρκετές εκατοντάδες κυνηγοί θα διαγωνίζονταν για το ποιος θα σκοτώσει τους περισσότερους λύκους και τα περισσότερα κογιότ. Τα βραβεία ήταν δυο, ύψους 1.000$ το καθένα, ένα για τα πιο πολλά σκοτωμένα κογιότ και το άλλο για το μεγαλύτερο κουφάρι λύκου. Ενθαρρύνονταν να συμμετέχουν παιδιά, με ειδικά βραβεία για νέους, ηλικίας 10-11 ετών και 12-14 ετών, όπως αναφερόταν στο διαφημιστικό φυλλάδιο. Ο διοργανωτής του διαγωνισμού, μια μη κερδοσκοπική αθλητική ένωση που ονομάζεται Idaho for Wildlife, διαλαλούσε ότι η εκδήλωση επρόκειτο να είναι ιστορική: ο πρώτος διαγωνισμός κυνηγιού λύκου στις ΗΠΑ, μετά το 1974.

Το κυνήγι για λόγους διατροφής έχει νόημα και σε ορισμένες περιπτώσεις το κυνήγι βοηθάει στον οικολογικό έλεγχο του αριθμού ειδών όπως τα ελάφια. Βέβαια ο λόγος που έχουμε τόσα πολλά ελάφια στις ΗΠΑ είναι απλός: η σταθερή μείωση των μεγάλων θηρευτών όπως είναι το λιοντάρι και -το μαντέψατε- ο λύκος. Είναι γεγονός ότι χρειαζόμαστε λύκους στα οικοσυστήματα. Οπότε προς τι ένας τέτοιος διαγωνισμός για να τους εξαφανίσουμε από την περιοχή;

Ψάχνοντας στη βιβλιογραφία μίσους κατά των λύκων που υπάρχει στην ιστοσελίδα της Idaho for Wildlife, αναρωτήθηκα εάν οι κάτοικοι του Σάλμον ήθελαν να σκοτώνουν τους λύκους από μίσος. Μισούν αυτά τα πλάσματα και ήθελα να καταλάβω το γιατί.

Εκτός από τη δολοφονία λύκων, μια από τις βασικές αποστολές της ένωσης, σύμφωνα με την ιστοσελίδα τους, είναι «να μάχεται εναντίον όλων των νόμιμων και νομοθετικών προσπαθειών από τις οργανώσεις προστασίας των δικαιωμάτων των ζώων και των κατά της οπλοχρησίας και οπλοκατοχής οργανισμών, που επιχειρούν να μας αφαιρέσουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας σύμφωνα με το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής». Η ιστοσελίδα ανέφερε επίσης πως η κάλυψη της εκδήλωσης από τα μέσα ενημέρωσης δεν ήταν ευπρόσδεκτη. Ο μόνος τρόπος για να κάνω σωστά το ρεπορτάζ για τον διαγωνισμό, σκέφτηκα, ήταν να πάω αθόρυβα ως υποψήφιος διαγωνιζόμενος. Έτσι εμφανίστηκα στο Σάλμον, λίγες μέρες πριν από την εκδήλωση, πλήρωσα 20 δολάρια εγγραφή και επισήμως έγινε κομμάτι της σφαγής.

Οι κυνηγοί έπρεπε να δουλεύουν σε ομάδες των δυο ατόμων. Εβδομάδες πριν τον διαγωνισμό στρατολόγησα τους ακτιβιστές και προστάτες των λύκων BrianErtzκαι την αδερφή του Natalie Ertz, γέννημα θρέμμα του Αϊντάχο, οι οποίοι εργάζονται για τοπικές οργανώσεις προστασίας των ζώων. Ο τέταρτος της παρέας ήταν ο φίλος του Brian, ο Bryan Walker, πρώην πεζοναύτης και δικηγόρος στο Αϊντάχο, ο οποίος είχε σπουδάσει σαμανισμό και ισχυρίζεται ότι έχει την ικανότητα να μιλάει με τα ζώα.

Ο ηλικιωμένος καλός κύριος στο μπαρ, το όνομα του οποίου είναι Cal Black,μας κέρασε ένα γύρο ποτά, όταν του είπαμε ότι είμαστε στην πόλη για το διαγωνισμό. Ο Calείχε μεγαλώσει σε ένα ράντσο κοντά στην πόλη και οι απόψεις του για τους λύκους αντικατοπτρίζουν τις απόψεις των περισσότερων ντόπιων που γνωρίσαμε. Το Σάλμον είναι η χώρα των ζώων -το τοπίο είναι γεμάτο με αγελάδες και πρόβατα- και οι κτηνοτρόφοι κατηγορούν τους λύκους για τον τεράστιο αριθμό θανάτων των ζώων τους. Για αυτό οι λύκοι έπρεπε να αντιμετωπίζονται με υπερβολική προκατάληψη. Ο διαγωνισμός ήταν η φυσική εξέλιξη αυτού του συναισθήματος.

«Πυροβολήστε στην κοιλιά καθέναν από τους αναθεματισμένους τους λύκους», μας είπε ο Cal. Ευχήθηκε ανάλογη μοίρα σε αυτούς «που δένονται στα δέντρα», οι οποίοι κατά τη γνώμη του, κυρίως ζουν στην πόλη της Νέας Υόρκης. «Ξέρετε τι θα ήθελα να δω; Να πάρετε τους λύκους και να τους φυτέψετε στο Σέντραλ Παρκ», γιατί αυτοί μας επιβάλλουν να έχουμε αυτούς τους καταραμένους λύκους! Μαλακίες! Λένε ότι ένας λύκος δεν θα σου επιτεθεί. Λοιπόν, γαμώτο, αυτοί οι τύποι δεν ξέρουν τίποτα. Θέλω να τους φάνε οι λύκοι αυτούς τους καταραμένους οικολόγους. Ίσως κάτι να μάθουν!»

Όλοι υψώσαμε τα ποτήρια μας και ευχηθήκαμε οι ακτιβιστές που δένονται στα δέντρα να πάρουν αυτό που τους αξίζει. Μπήκα αλλά πάλεψα με τον πειρασμό να πω στον Calότι ζω εν μέρει στη Νέα Υόρκη και ότι στο κολλέγιο η Natalieεκπαιδεύτηκε ως γεωπόνος και πράγματι αγκάλιαζε δέντρα για να κερδίζει τα προς το ζην. Ο αδερφός της, ο οποίος είναι 31 ετών και σπουδάζει για να γίνει δικηγόρος στο Μπόιζ του Αϊντάχο, με είχε προειδοποιήσει για τους κινδύνους του να πάω ως μυστικός, όταν έθιξα το θέμα τηλεφωνικά. Ως εκπρόσωπος του μη κερδοσκοπικού Western Watersheds Project, που ασκεί πιέσεις για την προστασία των λύκων, είχε παρακολουθήσει πολλές δημόσιες συναντήσεις για την «διαχείριση λύκων» σε κοινότητες όπως το Σάλμον. «Το Σάλμον είναι η κοιλιά του τέρατος», μου είπε.  «Δεν υπάρχει πιο εχθρικό μέρος. Είναι σαν την Μόρντορ».

Το πρώην αφεντικό του Brian στη Western Watersheds Project, ο διευθύνων σύμβουλος JonMarvelείχε δεχθεί απειλές θανάτου γιατί μιλούσε ανοιχτά υπέρ των λύκων και κατά της ισχυρής κτηνοτροφικής βιομηχανίας. Πολλοί υπέρ των λύκων ακτιβιστές σε όλη τη Δυτική Αμερική, ιδιαιτέρως εκείνοι οι οποίοι έχουν δημοσίως αντιταχθεί στη βιομηχανία της κτηνοτροφίας, έχουν αναφέρει παρόμοιες απειλές και πράξεις επιθετικότητας -ξεφουσκωμένα λάστιχα, βανδαλισμούς σπιτιών, σπασμένα με τούβλα παράθυρα μέσα στη νύχτα. Η θέση της Idaho for Wildlife για την κατάσταση είναι σαφής στην ιστοσελίδα της: «Η περίσσεια αρπακτικών [sic] και οι οικολόγοι πρέπει να φύγουν πρώτα!».

Κατά τη προετοιμασία για τον διαγωνισμό, μεταμφιεζόμαστε κατά το ντόπιο στυλ: παντελόνια και τζάκετ παραλλαγής, μάλλινα καπέλα, κουκούλες, κιάλια και βαριές μπότες. Στον Walker άρεσε να κυνηγάει ελάφια, όταν δεν επικοινωνούσε κρυφά μαζί τους. Δεν φαινόταν εκτός τόπου στο Σάλμον, κρατώντας το M4 τουφέκι του με τον γεμιστήρα των 30 γύρων και μια Beretta 45 στο ισχίο του. Μου δάνεισε το Win Mag 300 με αναδιπλούμενο δίποδο, ενώ ο Brian έφερε ένα 30-06 με τηλεφακό Leupold. Η Natalie, η οποία είναι ψηλή και όμορφη, ήταν οπλισμένη μόνο με μια κάμερα και έπαιζε το ρόλο της υπάκουης και εξοικειωμένης συζύγου που ήταν «εδώ για το πάρτι», όπως το έθεσε.

Στον χώρο εγγραφής για τον διαγωνισμό, το βράδυ πριν την έναρξη της εκδήλωσης, ήμασταν τόσο πειστικοί που οι διοργανωτές δεν έκαναν τον κόπο να μας ζητήσουν τις άδειες κυνηγιού ή τα χαρτιά ότι μπορούσαμε να κυνηγήσουμε λύκους. Αντί αυτού μας πρότειναν μέρη στα γύρω βουνά όπου θα μπορούσαμε να βρούμε και να σκοτώσουμε λύκους παράνομα.

Από αριστερά στα δεξιά: Bryan Walker, Brian Ertz και Natalie Ertz.

«Πάτε για λύκους;» μας ρώτησε ένα καουμπόυ με μεγάλο καπέλο και ένα χαμόγελο στο μέγεθος του Τέξας όταν είδε τα τζάκετ παραλλαγής και το φορτηγό γεμάτο όπλα. Γνέψαμε καταφατικά. «Ωραία!».

Ήμασταν σε ένα κατάστημα στο χωριό Old Sawmill Station του Αϊντάχο και οι τοίχοι του καταστήματος ήταν διακοσμημένοι με φωτογραφίες κυνηγών που κρατούσαν τους νεκρούς θηρευτές ως τρόπαια: όμορφες αρκούδες και πούμα και λύκους. Σε μερικές από τις φωτογραφίες, μικροσκοπικές σύζυγοι κρατούσαν τα άψυχα σώματα των λύκων που ήταν δυο φορές το μέγεθός τους.

Ο ιδιοκτήτης μας είπε ότι το καλύτερο μέρος για να βρει κανείς λύκους ήταν στο χωματόδρομο κατά μήκος του ανατολικού πέταλου του ποταμού Σάλμον. «Όταν περάσετε το Boulder Creek, ψάξτε για ίχνη», είπε.

Οδηγήσαμε μέσα στα βουνά, εντοπίζοντας το ανατολικό πέταλο του ποταμού. Ο Brian πέρασε την ώρα λέγοντας ένα αστείο για έναν καουμπόυ και έναν κτηνοτρόφο που ήταν καβάλα σε ένα φράχτη στο Αϊντάχο: «Βρίσκουν ένα πρόβατο μπλεγμένο στο συρματόπλεγμα και ο καουμπόυ πηδάει από το άλογο του, ξεκουμπώνεται και το κάνει με το ζώο. Τραβιέται και γυρίζει στον κτηνοτρόφο και του λέει: «Θέλεις κι εσύ;». Ο κτηνοτρόφος λέει «Φυσικά, αλλά πρέπει να μπλεχτώ στο συρματόπλεγμα;».

Ο Brian κυνηγούσε ελάφια και αντιλόπες από νεαρή ηλικία. Ωστόσο, στην αρχή της εφηβείας κατάλαβε ότι τα βοοειδή και τα πρόβατα κυριαρχούσαν στον τόπο σε βάρος σχεδόν κάθε άλλου ζώου που εξαρτάται από το χορτάρι για να ζήσει. Στα 20 του πέρασε πέντε χρόνια ως διευθυντής επικοινωνίας του Western Watersheds Project, μιας οργάνωσης της οποίας κύριος εχθρός είναι η κτηνοτροφική βιομηχανία.

Ο δρόμος κατά μήκος του ποταμού μας οδήγησε ψηλά, ανάμεσα στις οδοντωτές κορυφές. Η ομορφιά του τοπίου μας έκανε να σωπάσουμε. Πήραμε τα τουφέκια μας και αρχίσαμε την πεζοπορία προς τους λόφους, αναζητώντας ίχνη λύκων στο χιόνι.

Ο Walke rήταν ο ιχνηλάτης μας. Είχε μεγαλώσει σε οικογένεια κτηνοτρόφων στο αγροτικό Αϊντάχο, σε μια φάρμα με 200 πρόβατα. Κυνηγός την περισσότερη ενήλικη ζωή του, μου είπε ότι είχε πυροβολήσει «σχεδόν τα πάντα», μέχρι μια νύχτα το 2004, σε ηλικία 40 ετών. Καθόταν στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο Σκοκέιν της Ουάσινγκτον, όταν ένα κογιότ ήρθε ακριβώς κάτω από το παράθυρο του και άρχισε να ουρλιάζει χωρίς να σταματάει. «Μες τη μέση της πόλης», είπε. «Αυτή ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι τα ζώα μου μιλάνε». Από τότε, άλλαξε η στάση του προς τα ζώα. Εάν κυνηγούσε, θα ήταν έντιμα, συνειδητά και με σκέψη.

Περήφανοι διαγωνιζόμενοι δείχνουν ένα ζευγάρι κογιότ.

Την πρώτη μέρα, δεν βρήκαμε ίχνη λύκων, ούτε σημάδια, τίποτα. Γυρίσαμε στο φορτηγό με άδεια χέρια. Ήπιαμε μπύρες και καπνίσαμε. Λίγο αργότερα ακούσαμε θόρυβο σε απόσταση. Υπήρξε ένταση. Δυο νεαροί άνδρες μέσα σε ένα αυτοκίνητο μας κοίταξαν. «Συμμετέχετε στο διαγωνισμό;», μας ρώτησαν και γνέψαμε καταφατικά. «Που πήγατε σήμερα;».

Υπήρξεμιαμακρά, δυσάρεστηπαύση. Έβαλε το μπουκάλι της μπύρας στο στόμα μου και κοίταξα τον Brian που κάπνιζε μανιωδώς. Ήμασταν τεμπέληδες κυνηγοί. Ο Walker πήρε τη σκυτάλη και είπε θαυμάσια ψέματα. Κυνηγούσαμε πάνω και κάτω στο ανατολικό πέταλο του ποταμού Σάλμον, εξήγησε, πάνω και κάτω σε εκείνο το φαράγγι, πεινασμένοι για να σκοτώσουμε αλλά δεν βρήκαμε τίποτα. Οι δυο άνδρες γέμισαν με καπνό τα μάγουλα τους και τον εξέπνευσαν. Συζητήσαμε για το πόσο δύσκολο ήταν να εντοπίσουμε λύκους και αναρωτηθήκαμε γιατί δεν εμφανίζονταν.

Όταν έφυγαν οι τύποι ο Walker αναστέναξε. «Αυτό είναι το είδος των ανθρώπων που γνωρίζω όλη τη ζωή μου», είπε. «Αυτή είναι η οικογένεια μου. Τους αρέσει να πηγαίνουν έξω και να σκοτώνουν. Δεν είναι κακοί. Απλώς έχουν άγνοια».

Την ίδια μέρα, ο Martyn Stewart, ο βετεράνος ηχολήπτης και κάμεραμαν του BBC, ο οποίος βρισκόταν στο Σάλμον για να καλύψει τον διαγωνισμό για δικούς του λόγους, προσέλκυσε ανεπιθύμητη προσοχή.

Το πρώτο πρόβλημα ήταν η προφορά του. Ο Martyn είναι Αυστραλός και το να είσαι ξένος στο Σάλμον είναι θέμα. «Είμαστε δεμένοι σε αυτή την πόλη», του είπε ένα κυνηγός λύκων όταν έφθασε. «Δεν θα δεις αράπηδες σε αυτή την πόλη. Βλέπεις κανέναν;».

Το δεύτερο που τον πρόδωσε ήταν το σκουλαρίκι του. Πήγε σε ένα οπλοπωλείο στη Μέιν Στριτ για να μάθει που θα γίνονταν οι εγγραφές για το διαγωνισμό. Ο Martyn μου είπε αργότερα ότι ο πωλητής τον κοίταξε σα να ήταν διαταραγμένος. «Σου προτείνω να βγάλεις το σκουλαρίκι», του είπε, «γιατί μοιάζεις με αδερφή».

Στην εγγραφή εμφανίστηκε με τα παπούτσια του τένις και ένα κίτρινο μπουφάν North Face. Άκουσε ένα κυνηγό που έκανε νεύμα προς την πλευρά του Martyn. «Δεν έχει κανένα δικαίωμα να είναι εδώ». Μετά την εγγραφή, ο Martynοδήγησε προς το ξενοδοχείο του, ενώ τον παρακολουθούσε ένα φορτηγό που έφυγε μόνο όταν βγήκε από το αυτοκίνητο του.

Το επόμενο πρωί πήγε σε μια τοπική καφετέρια όπου η σερβιτόρα του είπε ότι δεν είχε ακούσει ουρλιαχτά λύκων τουλάχιστον εδώ και δυο χρόνια. Φαινόταν λυπημένη για αυτό. Δυο κυνηγοί με ρούχα παραλλαγής μπήκαν στο μαγαζί και κάθισαν στο απέναντι τραπέζι, κοιτώντας τον επίμονα. Τελικά, ο Martyn είχε οπτική επαφή μαζί τους και είπε «γεια». Δεν απάντησαν. Αντί αυτού τον κοίταζαν επίμονα για 40 λεπτά, χωρίς να παραγγείλουν φαγητό ή ποτό. Όταν σηκώθηκε, σηκώθηκαν. Όταν έφυγε, έφυγαν.

Κι άλλα νεκρά κογιότ.

Τη δεύτερη μέρα είχαν την τύχη να δουν ένα ζευγάρι λύκων. Ο συντάκτης πυροβόλησε προς την πλευρά τους για να τους φοβίσει, γιατί κυκλοφορούσαν πολύ κοντά στο δρόμο. Το κόλπο πέτυχε. Τους είδαν να εξαφανίζονται στο δάσος.

Η Idaho for Wild life είχε κανονίσει να γίνει η τελετή λήξης κατά το ηλιοβασίλεμα τη δεύτερη μέρα του διαγωνισμού. Υπήρχε η εντύπωση ότι θα υπήρχαν εκεί δεκάδες λύκοι. Η επιτροπή ήταν στη θέση της, σε ένα μέρος που λέγεται Steel & Ranch. «Ακούγεται σαν S&Μ κλαμπ για αγελάδες», είπε ο Brian. Υπήρχε ένα τσιγκέλι από το  οποίο θα κρεμόντουσαν τα ζώα για να τα μετρήσουν και να τα ζυγίσουν οι κριτές, προκειμένου να ορίσουν τις νικήτριες ομάδες.

Παρά τις προσπάθειες των διαγωνιζομένων, δεν σκοτώθηκε ούτε ένας λύκος στο διήμερο ντέρμπι του Σάλμον και η τελετή στο Steel & Ranch είχε ατμόσφαιρα αποτυχίας. Σταθήκαμε εκεί, με προσποιητή απογοήτευση για την έλλειψη νεκρών λύκων. Μόνο μία ομάδα είχε εντοπίσει κάποιο από τα ζώα στη διάρκεια του κυνηγιού και εμείς υπερηφανευτήκαμε ότι είχαμε δει δυο. Οι συν-κυνηγοί μας κοίταξαν με αμφιβολία όταν είπα ψέματα ότι έχασα τη βολή στις 400 γιάρδες. «Πες 500 γιάρδες, γαμώτο!», είπε στο αυτί μου ο Walker. «Αυτό είναι ξεφτίλα».

Όσο για τα κογιότ, μόνο 21 είχαν σκοτώσει, σύμφωνα με την Idaho for Wildlife. Ο Martyn Stewart είχε σκαρφαλώσει στη μάντρα και μαγνητοσκοπούσε τις διαδικασίες. Τα ζώα εμφάνιζαν ήδη νεκρική ακαμψία και οι κριτές δυσκολεύονταν να ανοίξουν τα πόδια τους για να δουν το φύλο τους. Ανακοινώθηκε ότι θα έδιναν ένα μικρότερο βραβείο στον κυνηγό που είχε σκοτώσει τα περισσότερα θηλυκά κογιότ.

Ο Martyn δεν ήξερε ότι ήμουν δημοσιογράφος παρά μερικές μέρες μετά το διαγωνισμό, όταν μίλησα μαζί του στο τηλέφωνο. Μου είπε ότι όταν έφυγε από την πόλη στις 6.00 πμ την επόμενη μέρα, τον ακολούθησε κάποιο φορτηγό, του έριξε τα φώτα και γενικώς τον έβγαλε από την πόλη σχεδόν κυνηγώντας τον. Εμείς είχαμε αποφύγει κάτι ανάλογο, καταφέρνοντας να ξεγελάσουμε τον ντόπιο σερίφη, ο οποίος μας είπε ότι βρισκόταν σε ετοιμότητα για να διασφαλίσει πως δεν θα υπήρχαν προβλήματα από διαδηλωτές υπέρ της προστασίας των λύκων. «Είπαν ότι υπήρχε κάποιου είδους απειλή», είπε. «Αλλά κανείς δεν εμφανίστηκε. Μάλλον δεν έχουν τα κότσια για κάτι τέτοιο». «Αλήθεια;», είπε η Natalie. Μπορούσα να δω το χαμόγελο στα χείλη της.