Tο Μουσείο George W. Bush Είναι όσο Εξοργιστικό Νομίζετε ότι Είναι

Ο Τζορτζ Γ. Μπους είναι το μεγαλύτερο τέρας της Ιστορίας με το οποίο θα ήθελες να πιεις μια μπύρα. Του αρέσει η διασκέδαση, να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ και είναι ένας αυτοαποκαλούμενος καουμπόι ο οποίος βρήκε το δρόμο του μέσα από το Γέιλ και τον κλεμμένο ρόλο του ως πρώην Ηγέτης του Ελεύθερου Κόσμου.

Χιλιόμετρα μακριά από την πολύ-δυσφημισμένη προεδρία του, σήμερα ζει και υπάρχει ως ένας καταδεκτικός, πράος καλεσμένος των talk show, το είδος δηλαδή που λατρεύει να παρουσιάζει ο Jay Leno, ο πρώην οικοδεσπότης του εκπομπής Late Night με ημί-ικανοποιητικά παρουσιασμένα πορτρέτα του εαυτού του. Παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε ξεχάσει, ούτε συγχωρήσει τα κακώς κείμενα του. Εμείς (και με το ‘εμείς’ εννοώ ‘εγώ’ επειδή είμαι αυτός που γράφει εδώ)ακόμα τον μισούσε με κάθε ίνα της ύπαρξης μας. Εμείς, όμως, δεν είμαστε εθελοντές ξεναγοί στην προεδρική βιβλιοθήκη του και το μουσείο. Αυτό το τελευταίο αποφάσισα να το επισκεφτώ. Βρίσκεται, φυσικά, στην πανεπιστημιούπολη του Southern Methodist University στο Ντάλας.

Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα αφού περπάτησα μέχρι το “Freedom Registry”, ήταν μια ομάδα παιδιών που είχαν έρθει εκδρομή με το σχολείο και εκείνη τη στιγμή περνούσαν από ανιχνευτή μετάλλου. Έχω επισκεφθεί πολλά προεδρικά μουσεία στη ζωή μου, συμπεριλαμβανομένου εκείνου του Ρίτσαρντ Νίξον. Αυτό, ωστόσο, ήταν το μόνο που είχα βρεθεί και το οποίο απαιτούσε σωματική έρευνα των επισκεπτών του. Ο Νίξον είχε εχθρούς- στην πραγματικότητα ολόκληρο κατάλογο. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, στη λίστα εχθρών του Μπους βρίσκονται χώρες, συμπεριλαμβανομένης της δικής του. Μπορούσα να κατανοήσω την παράνοια του ανθρώπου.

Η έκθεση πορτρέτων ηγετών, που μοιάζουν ζωγραφισμένα από παιδί, με τον τίτλο The Art of Leadership: A President’s Personal Diplomacy [Η Τέχνη της Ηγεσίας: Η Προσωπική Διπλωματία ενός Προέδρου]ήταν το σημείο από όπου άρχισα την περιήγηση μου. Πορτρέτα των φίλων του Μπους, τοποθετημένα ανάμεσα σε μπιχλιμπίδια που δόθηκαν στο όνομα της φιλίας και είναι κρεμασμένα παρέα με φοβερά σχόλια για τον χαρακτήρα του. Ο Τόνι Μπλερ φέρεται να λέει «Τον θαυμάζω ως πρόεδρο και τον θεωρώ φίλο μου. Έχω την άποψη ότι η Βρετανία πρέπει να σταθεί δίπλα-δίπλα με την Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου…Είμαι περήφανος για τη σχέση που είχαμε».

Ο Δαλάι Λάμα, ίσως λόγω της απεριόριστης ικανότητας του για ευγένεια και συγχώρεση είπε «Πραγματικά τον αγαπώ. Αλήθεια».

Με πληροφόρησαν ότι παρά την τρομακτική φύση του, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ενήργησε απολύτως συγκρατημένα μετά την 11η Σεπτεμβρίου, και για αυτό ίσως θα έπρεπε να του κάνουμε τη χάρη να τον αφήσουμε ήσυχο.

Μου είπαν ότι ο βασιλιάς Αμπντάλα της Σαουδικής Αραβίας, ανεξάρτητα από το ότι κυβερνά μια από τις πιο οπισθοδρομικές χώρες στον κόσμο, «είχε χτίσει έναν ισχυρό προσωπικό δεσμό» με τον Μπους και για αυτό, δεν είναι τόσο κακός όσο νομίζω πως είναι. Καθώς κοιτούσα την «τέχνη», ένα παιδί παρατήρησε «Οι πίνακες είναι όλοι καλοί, αλλά μερικοί από αυτούς είναι ανατριχιαστικοί». Συμφώνησα.

Στη γωνία, ένας ξεναγός ρώτησε τα παιδιά εάν γνώριζαν τι σημαίνει διπλωματία. Έπειτα αγωνίστηκε να δώσει τον σχετικό ορισμό, παρά την συντριπτική έλλειψη ενδιαφέροντος. Φαίνεται ότι τα παιδιά ενδιαφέρονταν λιγότερο ακόμα κι από τον Μπους για να μάθουν.  Οραματίστηκα την Κοντολίζα Ράις να κάνει το ίδιο καθώς εκείνος έγλυφε ότι είχε απομείνει στα δάχτυλα του από τα Doritos και καθηλωμένος παρακολουθούσε στην τηλεόραση τις ειδήσεις, όπως κάποιος βλέπει τον τελικό σε ένα μεγάλο sports bar. Σε αντίθεση με τον πρόεδρο, τα παιδιά ειλικρινά δεν υπήρχε λόγος να μάθουν τι ήταν η διπλωματία. Εξάλλου, όλα επρόκειτο να αποφοιτήσουν μια και «κανένα παιδί δεν έμεινε πίσω», σωστά; Παρεμπιπτόντως, το τμήμα «Κανένα Παιδί Δεν Μένει Πίσω» ήταν το μόνο όπου τα παιδιά έδωσαν προσοχή, γιατί εκεί υπήρχε ένα σχολικό λεωφορείο όπου μπορούσαν να σκαρφαλώσουν. Βολικά τοποθετημένο δίπλα στο μνημείο για την 11η Σεπτεμβρίου.

Πινακίδες με ενημέρωσαν ότι η πίστη βοήθησε τον Μπους να βρει τη δύναμη να σταματήσει το ποτό. Επίσης ότι «ο ρόλος της κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει ένα περιβάλλον στο οποίο ο επιχειρηματίας… ο οποίος εργάζεται σκληρά και ονειρεύεται μεγάλα πράγματα μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα του/της». (Ο Μπους διατύπωσε το εν λόγω, 20 χρόνια μετά την έκφραση ακριβώς της ίδιας άποψης από τον Ρέιγκαν). Μια έκθεση που φώναζε την «εμπειρία» του Μπους ως αποτυχημένου επιχειρηματία και επαινούσε το γεγονός ότι ήταν ο μόνος πρόεδρος των ΗΠΑ που δεν είχε πτυχίο MBA.

Το τμήμα Decision Points Theatre μου επέτρεψε να γνωρίσω τις σκληρές επιλογές που έκανε ο Μπους στη διάρκεια της θητείας του και επιβεβαίωσε ότι πήρε μόνος του όλες τις αμφιλεγόμενες αποφάσεις καθώς και ότι είναι σε θέση να κάνει επιλογές που δεν σχετίζονται με ποιο καπέλο καουμπόι να φορέσει για να αποδείξει πόσο καλός και αξιοπρεπής άνθρωπος είναι.

Στο τμήμα αυτό μπορεί κανείς να επιλέξει μεταξύ τεσσάρων ‘αποφάσεων’-κλειδιών: την απειλή του Σαντάμ Χουσεΐν, τον τυφώνα Κατρίνα, την Ενίσχυση των Δυνάμεων και την Οικονομική Κρίση. Επιλέξαμε τον Σαντάμ. Περιστασιακά τα έκτακτα δελτία ειδήσεων που ακούγονταν μας εμπόδιζαν να ακούμε όλα όσα μας έλεγαν. Είχαμε μόνο τέσσερα λεπτά να αποφασίσουμε τη μοίρα του έθνους. Είμαι σίγουρη ότι τον ίδιο χρόνο είχε και ο μεγάλος άνδρας επίσης. Και με το «μεγάλος άνδρας» εννοώ τον Ντικ Τσένι. Μία από τις έκτακτες ειδήσεις μας ενημέρωνε ότι είχαμε βρει τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ…λες και υπήρχαν. ΑΜΕΡΙΚΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ! εκλιπαρούσε το έκτακτο. ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑΚΑ ΜΠΟΥΣ.

Εμείς ως ο κόσμος στην αίθουσα αποφάσεων, επιλέξαμε ένα νέο ψήφισμα από τον ΟΗΕ. Όχι ο Μπους. «Πριν από την 11η Σεπτεμβρίου» εξήγησε αργότερα ο Μπους, «ο Σαντάμ ήταν ένα πρόβλημα που η Αμερική θα μπορούσε να είχε λύσει. Αλλά μετά την 11η Σεπτεμβρίου…». Μετά έριξε το μικρόφωνο και όταν το έπιασε παρατήρησε «Ο κόσμος έγινε πιο ασφαλής με την απομάκρυνση του!».

Έπαιξα το παιχνίδι των επιλογών ξανά. Η απόφαση για τον τυφώνα Κατρίνα είχε να κάνει με την ενεργοποίηση ή όχι του Νόμου για την Ολική Πολιτική Επιστράτευση. Στα έκτακτα δελτία ειδήσεων προβάλλονταν αποσπάσματα που έδειχναν κακοποιά στοιχεία να τριγυρνούν στη Νέα Ορλεάνη με όπλα. Δεν γίνονταν συζητήσεις να στείλουν φαγητό ή νερό ή ελικόπτερα. Μόνο για το πώς θα σταματήσουν αυτούς τους μαύρους τύπους για να μην αλληλοσκοτώνονται. (Τα ρεπορτάζ για την ανεξέλεγκτη βία μετά το πέρασμα του τυφώνα Κατρίνα ήταν κατά κύριο λόγο υπερβολικά, αλλά αυτό κάνει λιγότερο συναρπαστικό το παιχνίδι). Στο απίστευτα μικρό τμήμα του μουσείου που αφορά τον τυφώνα, ο Μπους απαλλάσσεται από κάθε ενοχή. Γάμα τον Kanye West, υπονοεί. Ο Τζορτζ Μπους ενδιαφέρεται συνολικά για τους μαύρους! Αγκαλιάζει έναν που κλαίει σε αυτή τη φωτογραφία!

Καθώς παρακολουθούσα το βίντεο για το πώς ο Μπους δεν έκλεψε τις προεδρικές εκλογές του 2000 και πως ο Αλ Γκορ έπαιζε θέατρο εκείνη την εποχή, μια ηλικιωμένη γυναίκα κούνησε το κεφάλι της με ευλάβεια στη θέα της πρώην συμβούλου Κάρεν Χιούζ. «Ήταν υπέροχη, δεν ήταν;» είπε με θαυμασμό. Η ίδια λίγο αργότερα αποκάλεσε ‘κόπανο’ τον Γκορ. Ηλικιωμένη μπορεί να ήταν, αλλά εγώ ήθελα να την χαστουκίσω. Μύριζε σαν μπέικιν πάουντερ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι εκεί. Όσοι δεν ήταν παιδιά που αναγκάστηκαν να βρίσκονται εκεί, ήταν σε αναπηρική πολυθρόνα, έσπρωχναν αναπηρική πολυθρόνα ή κόντευαν στην ηλικία όπου θα χρειαστούν αναπηρική πολυθρόνα. ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΟΥΝ. Εσύ όχι. Πιθανώς θα έπρεπε. Τους άρεσε να μιλούν ήρεμα ανά μεταξύ τους για την πολιτική, σα να γνώριζαν για τι στο διάολο μιλάνε.

«ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;» έγραφε μια επιγραφή. «Πριν την 11η Σεπτεμβρίου, οι ομοσπονδιακές προσπάθειες της αντιτρομοκρατικής παρακωλύονταν από κανονισμούς που αποθάρρυναν την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των υπηρεσιών πληροφοριών και των αστυνομικών αρχών». Αλλά μην ανησυχείτε… ο νόμος PATRIOT ACT διόρθωσε το πρόβλημα! Ευχαριστώ!

Μια θρασύτατη πινακίδα έγραφε «ο Πρόεδρος Μπους διόρισε δικαστές στο Ανώτατο Δικαστήριο, ο οποίοι καταλάβαιναν ότι ο ρόλος του Δικαστηρίου είναι να σέβεται την ισορροπία της εξουσίας, ερμηνεύοντας αυστηρά το Σύνταγμα, όχι κάνοντας καινούριους νόμους προκειμένου να προωθήσουν μια προσωπική ή πολιτική ατζέντα».

Η ύβρις πίσω από την ίδρυση ενός μουσείου για τον Μπους στην ίδια πόλη όπου δολοφονήθηκε ο Τζον Κένεντι δεν πέρασε απαρατήρητη.  Μια από τις θείες ειρωνείες της κυβέρνησης Μπους ήταν ότι, παρά την οργή που προκάλεσε η προεδρία του κανένας δεν επιχείρηση να τον δολοφονήσει. Ήταν φαίνεται πολύ ηλίθιος για να υποφέρει. Κάτι που συνεπάγεται κι από το βίντεο το οποίο προβάλλεται προς το τέλος της ξενάγησης. Στο βίντεο συμμετέχουν οι εξίσου κενές ουσίας κόρες του, που κάνουν λίγη πλακίτσα με την παροιμιώδη βραδυγλωσσία του. «Εάν δεν μπορείς να διακωμωδήσεις τον εαυτό σου, πως περιμένεις ο κόσμος να σε δει ως ηγέτη;» ακούγεται στο βίντεο. Συγγνώμη, τι πράγμα;

Το κατάστημα δώρων, γεμάτο με δερμάτινα ανάγλυφα σημειωματάρια με την υπογραφή του Μπους τα οποία κοστίζουν 60$, οδηγούς για την έκθεση με τα πορτρέτα των διαφορών ηγετών έναντι 20$, πόλο μπλουζάκια και αναμνηστικά από το γκολφ αξίας 50$, ήταν πιο προσβλητικό από το κατάστημα δώρων που υπάρχει στο Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου. Κυρίως επειδή εάν η 11η Σεπτεμβρίου δεν είχε ποτέ συμβεί, δεν θα υπήρχε κι αυτό το μνημείο. Δεν θα είχαμε φοβηθεί αρκετά ώστε να τον επανεκλέξουμε για πρώτη φορά.

Φεύγοντας, διάβασε τις εξής λέξεις «Τώρα πάμε μπροστά-ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΚΑΙ σίγουροι για το μέλλον του σπουδαιότερου έθνους στη Γη». Το τελευταίο πράγμα που είδα βγαίνοντας από το μουσείο ήταν ένας μαγνήτης που έγραφε ‘11η Σεπτεμβρίου: Ποτέ δεν Ξεχνώ’ και ήταν κολλημένος σε ένα τεράστιο σταθμευμένο φορτηγό που καταλάμβανε πολύ περισσότερο χώρο από ότι του αναλογούσε στο πάρκινγκ. Μην ανησυχείς, σκέφτηκα. Δεν θα ξεχάσω σύντομα. Πως θα μπορούσα;

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.