To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολλά σπίτια υπήρχαν εδώ», λέει ο Ben Sisneros κοιτώντας προς την κοιλάδα του ποταμού Peco, πέρα από τις Μεγάλες Πεδιάδες. «Εδώ υπήρχαν μπαρ, καταστήματα, σχολεία. Εκεί ακριβώς ήταν η La Salla Dancehall».Τώρα ο χώρος είναι ένα άδειο κομμάτι γης. Η εκκλησία έξω από την οποία είμαστε στην Colonias του Νέου Μεξικού καταρρέει κάτω από τον ήλιο. Η γύρω περιοχή κοντεύει να γίνει πόλη-φάντασμα, να την ξαναπάρει η έρημος, και ο Sisneros είναι ένας από τους πατριάρχες της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece
Αν και πλησιάζει τα 80, ο Sisneros φαίνεται δέκα χρόνια νεότερος, γεγονός που ξαφνιάζει εάν σκεφτεί κανείς τις παραλίγο θανατηφόρες εμπειρίες του. Μου λέει ότι τον έχει δαγκώσει καφέ αράχνη Λοξοσκέλη, έχει πάθει καρδιακό έμφραγμα και τον έχει χτυπήσει δύο φορές κεραυνός. Αποδίδει τη μακροζωία του εν μέρει στις θεραπευτικές δυνάμεις της βενζίνης, που όπως ισχυρίζεται μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία των πάντων, από τα τσιμπήματα σφήκας και τα κοψίματα έως τα προβλήματα στα αυτιά. «Τη χύνεις στο αυτί σου μέχρι να βγει από το στόμα σου. Αυτό διόρθωσε την ακοή μου πολύ γρήγορα», λέει ο Sisneros.
Ο Ben Sisneros στην Colonias
Η παρακμή της Colonias δεν θα μπορούσε να αναστραφεί εύκολα. Κάποτε πόλη χιλιάδων ανθρώπων, σήμερα ζουν σ' αυτή μόλις επτά οικογένειες, που έχουν βρει καταφύγιο στα ερείπια πολλών εγκαταλελειμμένων σπιτιών. Υπάρχουν μέρη σαν αυτό σε όλο το ανατολικό Νέο Μεξικό: Puerta De Luna, Yeso, Vaughn, Capulin, Cuervo, Colmor – κάποτε ήταν κοινότητες όπου άνθιζε η γεωργία και είχαν συσταθεί λόγω της σιδηροδρομικής συγκοινωνίας, όμως σήμερα αποτελούν σκιά του παλιού τους εαυτού ή είναι εντελώς εγκαταλελειμμένες ύστερα από μακροχρόνια οικονομική ύφεση ή αλλαγές στα δρομολόγια των τρένων που τους έκλεψαν τη βιωσιμότητα.«Είναι στοιχειωμένοι τόποι», λέει ο Nick Trujillo, κάτοικος του Νέου Μεξικού με χόμπι την εξερεύνηση των μοναχικών πόλεων-φαντασμάτων στο ανατολικό τμήμα της πολιτείας του. «Υπάρχει κάτι βαθιά προσωπικό όταν μπαίνεις στο σπίτι κάποιων άλλων, έστω κι αν έχουν φύγει δεκαετίες τώρα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εγκαταλελειμμένα προσωπικά υπάρχοντα
Τα σπίτια εγκαταλείπονταν συχνά βιαστικά. Το εσωτερικό θυμίζει τον τόπο εγκλήματος, με τυχαία σκορπισμένα αντικείμενα σε όλο το πάτωμα, σαν να το λεηλάτησαν πριν από πολύ καιρό. Σε άλλα μπορείς να βρεις πιάτα αφημένα σε τραπέζια, τηγάνια ακόμα στην κουζίνα και ντουλάπια ανοιχτά, λες και η οικογένεια είχε απαχθεί εν μέσω πρωινού. Τα παρατημένα αντικείμενα –παιδικές κούκλες, ψεύτικα χριστουγεννιάτικα δέντρα, καρτ-ποστάλ– αντανακλούν ένα είδος οικογενειακής χρονοκάψουλας και υπενθυμίζουν την παρακμή της υπαίθρου.«Η εγκατάλειψη των πεδιάδων άρχισε στα τέλη του 1800 – ακόμα κι όταν όλα είχαν τακτοποιηθεί», γράφει ο Steve Fitch στο βιβλίο του Gone: Photographs of Abandonment on the High Plains. «Αυτή η εγκατάλειψη επιταχύνθηκε από τη Μεγάλη Ύφεση, η έξοδος συνεχίζεται σήμερα».
Κοιτώντας έξω από ένα παράθυρο στην Colmor
Η πόλη Yeso χτυπήθηκε ιδιαιτέρως από μια τέτοια έξοδο. Στην ακμή της ζούσαν εκεί περίπου 300 οικογένειες, πολλές από τις οποίες εργάζονταν σε δουλειές σχετικές με τους σιδηροδρόμους. Αλλά καθώς τα σιδηροδρομικά ταξίδια μειώθηκαν, οι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν έως τη δεκαετία του 1950, όταν η πόλη είχε επί το πλείστον εγκαταλειφθεί. Σήμερα αυτή η πόλη-φάντασμα αποτελείται από μια χούφτα ερειπίων –σε διάφορα στάδια φθοράς– που εκτείνεται βόρεια από τις γραμμές του τρένου έως την κίτρινη άβυσσο των πεδιάδων.
Ένα σπίτι στο Capulin
«Είναι μοναχικά εδώ πέρα», λέει η Deb Dawson, που στέκεται έξω από το ανακαινισμένο σχολικό κτίριο όπου ζει, με μισή ντουζίνα μικρά σκυλιά να περιτριγυρίζουν τα πόδια της. Η Dawson είναι μια από τους δύο κατοίκους που έχουν μείνει στην Yeso – ακολούθησε τον άντρα της εδώ τη δεκαετία του '80 και όταν εκείνος έφυγε, αυτή έμεινε. Σήμερα, υιοθετεί ζωάκια από καταφύγια και έχει περίπου δέκα σκυλιά και κάπου είκοσι γάτες. «Αγαπώ τα ζώα», λέει. «Είναι καλή παρέα. Σε κάνουν να νιώθεις κοντά στον Θεό».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ένα σπίτι στο Cuervo
Μια άλλη πόλη-φάντασμα είναι το Puerto De Luna (PDL), 48 χιλιόμετρα ανατολικά της Colonias, που άρχισε να κατοικείται από μη ντόπιους στα μέσα του 19ου αιώνα – πρώτα ήρθαν ισπανόφωνοι και έπειτα μετανάστες ευρωπαϊκής καταγωγής.«Τα χρόνια που ακολούθησαν εμφανίστηκαν όλοι αυτοί οι νεαροί από τα ανατολικά: Pages, Gerhardts και Greslachowskis», λέει ο Richard Chavez, κάτοικος επί μακρόν. «Έγιναν μέρος της μεξικανικής κουλτούρας. Αυτή η αφομοίωση είναι χαρακτηριστικό πολλών κοινοτήτων στο Νέο Μεξικό».
Ο Richard Chavez στο Puerto De Luna
«Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι τότε εδώ», λέει ο Horacio Lopez, του οποίου η μητέρα ήταν μια Gerhardt. Έπειτα ο σιδηρόδρομος παρέκαμψε την πόλη και, όπως λέει ο Lopez: «Η πόλη άρχισε να πεθαίνει… Δεν ανέκαμψε ποτέ πλήρως».«Σημειώνεται μια σταθερή παρακμή ήδη από τις αρχές του 1900», προσθέτει ο Chavez, ένας από τους πολλούς ανεπίσημους ιστορικούς της πόλης. «Κάποιοι από εμάς επιστρέφουμε. Είτε για να συνταξιοδοτηθούμε είτε για να πεθάνουμε… Αυτό είναι το σπίτι μας. Υπάρχουν τόσο πολλές σημαντικές ιστορίες, τόσο πολλή ιστορία».
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
