Ήμουν Πολύ Μεγάλη για το Spring Break Αλλά Πήγα

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Ένας νεαρός λευκός άντρας, φορώντας φανέλα, πλησιάζει έναν άλλο νεαρό λευκό άντρα με φανέλα. Του λέει κάτι φωναχτά και τον αγκαλιάζει, αλλά όχι και πολύ σφιχτά για να μην τους πούνε «αδερφές». Κοιτάζω γύρω μου για να δω αν έχει εκπλαγεί κάποιος όσο εγώ από αυτήν την ανταλλαγή. Όχι. Είμαι η μόνη.

Βρισκόμουν στην Lake Havasu City της Arizona για την τελευταία εβδομάδα του spring break, έναν εορτασμό ενός μήνα που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της περιοχής, προσελκύει 30.000 φοιτητές πανεπιστημίου κάθε χρόνο. Ο καιρός δεν βοήθησε: είχε αέρα, συννεφιά και κρύο. Παρά το καιρικό «στράβωμα», ο κόσμος πάρταρε άγρια.

Νωρίτερα εκείνη την ημέρα, μια ομάδα από αγόρια και κορίτσια που ανήκαν σε διάφορες αδελφότητες, ένα ελάχιστο δείγμα δηλαδή των 30.000 ατόμων που «βύθιζαν» την περιοχή, στέκονταν στην άμμο που περικυκλώνει το Nautical Beachfront Resort, το οποίο και είναι το επίκεντρο της SWATopia, του μεγαλύτερου Spring Break Event της Δυτικής Ακτής. Με τον ήλιο να παίζει κρυφτό, τα παιδιά ασχολούνταν με το να παίζουν beer pong, ενώ πίσω τους ένας απόλυτα βαριεστημένος DJ έπαιζε το London Bridge της Fergie. Για την ιστορία, η αυθεντική γέφυρα του Λονδίνου αποσυναρμολογήθηκε και μεταφέρθηκε στη Lake Havasu City το 1971 με συνολικό κόστος 7 εκατομμυρίων δολαρίων και αποτελεί προφανώς το καμάρι της πόλης.

Το non-stop πάρτι και το γεγονός ότι είναι εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης, προφανώς και «γράφει» άσχημα στα κορμιά και τα κεφάλια αυτών των παιδιών. Αν ψάχνεις απόδειξη, απλά κοιτάζεις κατάματα έναν νεαρό παρευρισκόμενο, ο οποίος είναι ήδη «λιώμα» στη 1 το μεσημέρι. Μεσοβδόμαδα. Πίσω από τα μάτια του διακρίνεις μόνο χάος, μαύρο κενό.

Όταν πέφτει ο ήλιος, το SWATopia Rockstar Stage θα υποδεχόταν έναν DJ ο οποίος ονομάζεται 3LAU. Ο τύπος όμως είχε ακυρώσει την εμφάνισή του, μεταφέροντάς την για την επόμενη ημέρα, διότι σύμφωνα με τον διοργανωτή «νόμιζε ότι θα βρέξει ή κάτι τέτοιες μαλακίες». Δεν μπορώ να πω πως με δυσαρέστησε αυτή η εξέλιξη, μιας και δεν έχω ιδέα περί 3LAU, αλλά ο πορτιέρης μου έδωσε πίσω 10 ολόκληρα δολάρια, επειδή δεν έκατσε ο βασικός καλεσμένος και τώρα θα άκουγα τα μπίτια κάποιου αναπληρωματικού DJ. Μου έδωσε επίσης και μια χρήσιμη συμβουλή: την επόμενη φορά να φέρω ένα κουτάκι Rockstar Energy Drink γιατί με αυτό θα πλήρωνα μισή τιμή. «Πρέπει να είναι γεμάτο όμως, όχι άδειο».

Τα logo της Rockstar Energy Drink υπήρχαν παντού, όπως άλλωστε και οι εκπρόσωποι του brand, οι οποίοι πετούσαν μπάλες θαλάσσης και καπέλα προς το αραιά απλωμένο κοινό. Μεθυσμένοι φοιτητές. Αυτό άλλωστε είναι το κοινό τους.

Στις 9 το βράδυ, όταν ήταν η ώρα έναρξης του DJ σετ, δεν υπήρχε σχεδόν κανένας στο event. Έκανα τη βόλτα μου γύρω απο την περίμετρο του Nautical και έριξα φευγαλέες ματιές στα δωμάτια του ξενοδοχείου με τις ορθάνοιχτες πόρτες, τα οποία ήταν γεμάτα με κοπέλες που φορούσαν μπικίνι και βερμουδιασμένους νέους. Παρατημένα στο γρασίδι, σαν ανεπιθύμητα ορφανά, έβλεπες πλαστικά κυπελλάκια και κουτάκια μπύρας.

Τα δωμάτια των spring breakers είναι γεμάτα με παρόμοια «συντρίμμια». Περνώντας από μπροστά τους, μπορούσες να διακρίνεις τους προσωρινούς τους ένοικους να κάθονται στα κρεβάτια, φωνάζοντας για πράγματα που ελάχιστη σημασία έχουν, με μουσική EDM να τους καπακώνει την φωνή. Ναι, μουσική EDM στο δωμάτιο. Η ίδια μουσική που έπαιζε και στη σκηνή, λίγα μέτρα πιο πέρα. Όλοι τους ήταν εκεί για να γιορτάσουν ένα Σαββατοκύριακο χωρίς όρια στον θόρυβο και χωρίς όρια γενικώς. Ένα Σαββατοκύριακο χωρίς ενήλικους. Οι ενήλικοι βέβαια είναι εκεί. Είναι το προσωπικό στα νοσοκομειακά που πάντα βρίσκονται κοντά. Είναι οι μεσήλικες οπαδοί των θαλάσσιων αθλημάτων, που έρχονται στην Lake Havasu City για να χαρούν τα χόμπι τους και να μοιραστούν τους χώρους με απόλυτα μεθυσμένους νέους.

Κατά τη διάρκεια της βόλτας μου, συναντώ ένα κορίτσι με πράσινα μαλλιά που με ενημερώνει ότι το φετινό event έχει τον λιγότερο κόσμο των τελευταίων χρόνων. Έρχεται για spring break εδώ τα τελευταία τρία χρόνια και μου λέει πως από τους εκατοντάδες φοιτητές του Cal State Fullerton που έρχονται συνήθως, φέτος ήρθαν μόνο 25 άτομα. Από το δε «τσούρμο» του Las Vegas -από τα πανεπιστήμια της Nevada και τους Las Vegas- δεν ήρθε κανείς μιας και το δικό τους spring break δεν συνέπεσε με τις ημερομηνίες του event.

Παρά τη μικρότερη προσέλευση βέβαια, με ενημερώνει ότι και πάλι έχει γέλιο, μιας και «λιγότερος κόσμος σημαίνει λιγότεροι τσαμπουκάδες». Το ρολόι δείχνει 10 το βράδυ και την ρωτάω που είναι ο κόσμος. «Ακόμα ξυπνάει», λέει. Κανείς δεν βγαίνει από τα δωμάτια πριν τις 11 τη νύχτα, οπότε μου προτείνει να βρω μερικά άτομα για να κάνω «προθέρμανση», μιας και δεν επιτρέπεται το αλκοόλ στον χώρο των live set.

Παρά τη συμβουλή της, επιλέγω να πάω κατευθείαν στον χώρο της συναυλίας. Παίρνοντας γουλιές από ένα κουτί χλιαρού Rockstar χωρίς ζάχαρη, επιθεωρώ την καταθλιπτική εικόνα που έχω μπροστά μου, με τις μηχανές καπνού να ξερνάνε σύννεφα σε έναν απόλυτα άδειο χώρο. Τριάντα περίπου διάσπαρτα άτομα στέκονται άβολα σε μικρές ομάδες. Στα αριστερά μου ένα παιδί με ένα χαβανέζικο πουκάμισο «κουμπώνει» ένα χάπι. Είναι περίπου σαν ένας καταθλιπτικός χορός λυκείου.

Καθώς περνούσε η ώρα, ήρθαν μερικοί ακόμα spring breakers, αλλά ποτέ δεν μαζεύτηκε κάποια μάζα που ξεπερνούσε τις μερικές εκατοντάδες. Ένα ρεμίξ του Move Bitch (Get out the Way) του Ludacris μοιάζει να ξυπνάει τον κόσμο, αλλά τελικά δεν διαρκεί πολύ. Ένας φίλος του DJ τον φιλμάρει με την κάμερα ενός iPhone (πολύ όμως), χωρίς βέβαια να φιλμάρει με τον ίδιο ζήλο τον απογοητευτικό αριθμό ανθρώπων που ήταν από κάτω. Παρατηρώ σε κάποια φάση έναν τύπο να βάζει δάχτυλο στην κοπέλα του, με τον καπνό να στριφογυρίζει γύρω τους λες και ήταν σε κάποια εμπόλεμη ζώνη και εκείνη τη στιγμή ευχαρίστησα τον Θεό που πλέον είμαι πολύ μεγάλη για όλες αυτές τις μαλακίες.

Περισσότερα από το VICE

Στις Γίδες «Ναι», στο Pride Κρήτης «Ναι μεν, Αλλά»

Εξερευνώντας το Φωτογραφικό Αρχείο των Wu Tang Clan

Αυτοί οι Θεσσαλονικείς σε Δέκα Μέρες θα Κάνουν Χορευτική Κατάληψη σε Κτίριο της Αθήνας