Υπάρχουν Ωκεανοί Κάτω από την Επιφάνεια της Γης;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικα στο Motherboard.

Ακούγεται σαν κάτι που θα έβρισκες γραμμένο σε κάποιο κεφάλαιο από το «Ταξίδι Στο Κέντρο Της Γης», αλλά οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως η χημική σύσταση ενός μικρού και εξαιρετικά σπάνιου πολύτιμου λίθου, μπορεί να αποδεικνύει ότι υπάρχουν ωκεανοί που μπορεί να βρει κανείς εκατοντάδες μίλια κάτω από την γη.

Ο πολύτιμος λίθος στον οποίο αναφέρονται λέγεται ringwoodite και δημιουργείται όταν η ολιβίνη, ένα υλικό που συναντά κανείς πολύ συχνά στον φλοιό της γης, εκτίθεται σε εξαιρετικά υψηλές πιέσεις. Όταν το υλικό βρίσκεται σε περιβάλλοντα με λιγότερη πίεση, επιστρέφει ξανά στην αρχική του μορφή. Μέχρι πρότινος, το υλικό είχε βρεθεί σε μετεωρίτες, ή δημιουργούνταν σε εργαστήρια, αλλά ποτέ δεν είχε βρεθεί σε κάποιο δείγμα του φλοιού της Γης.

Ο ειδικός διαμαντιών Graham Pearson του πανεπιστημίου της Alberta, είδε για πρώτη φορά ένα φαινομενικά χωρίς αξία μικρό κομμάτι καφέ διαμαντιού, το οποίο βρέθηκε στο Mato Grosso της Βραζιλίας, ενώ ο ίδιος ερευνούσε ένα άλλο είδος ορυκτού. Μέσα σε αυτό το διαμαντένιο κομμάτι, εκείνος και η ομάδα του βρήκαν το ringwoodite, ανακαλύπτοντας πως το 1.5% του βάρους του, αποτελείτο από παγιδευμένο νερό. Τα πορίσματά τους δημοσιεύτηκαν στo περιοδικό Nature.

To νερό έπρεπε με κάποιον τρόπο να είχε παγιδευτεί εκεί και χρησιμοποιώντας αναλύσεις σχετικά με την δομή βάθους και νερού του υλικού, ο Pearson κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπάρχει νερό σε μεγάλο βάθος κάτω από την επιφάνεια της Γης. Και πολύ μάλιστα.

Το πόρισμα, σύμφωνα με την ανάλυση που έκανε πάνω σε αυτό ο Hans Keppler του πανεπιστημίου Bayreuth στην Γερμανία, «επιβεβαιώνει τις προβλέψεις που προέκυψαν από εργαστηριακά πειράματα υψηλής πίεσης, τα οποία καταδεικνύουν την ύπαρξη ενός μεγάλου σώματος νερού, το οποίο συγκρίνεται με το μέγεθος όλων των ωκεανών της γης συνολικά και το οποίο βρίσκεται κρυμμένο βαθιά μέσα στον φλοιό της Γης».

Αν εξετάσουμε τον φλοιό της γης, τότε θα δούμε πως αν ξεκινήσουμε να μετράμε από τα βαθύτερα τμήματα των ωκεανών μας, φτάνουμε στο όριο των 100 χιλιομέτρων βάθους. Από εκεί, το άνω τμήμα του φλοιού μας δίνει 300 ακόμα χιλιόμετρα βάθους. Από κάπου ανάμεσα σε αυτό το τμήμα και στο κάτω τμήμα του φλοιού προήλθε και το ringwoodite, μια περιοχή δηλαδή κάτω από την επιφάνεια της γης, ανάμεσα στα 410 και 660 χιλιόμετρα βάθους, γνωστή και ως «μεταβατική ζώνη».

Εδώ και πολύ καιρό, η επιστημονική κοινότητα παραμένει διχασμένη σχετικά με το τι τελικά υπάρχει σε αυτήν την ζώνη. Γνωρίζουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του άνω τμήματος του φλοιού αποτελείται από ολιβίνη και όπως λέει ο Keppler, η επιστημονική κοινότητα θεωρούσε για χρόνια πως ο πλανήτης είχε μεγάλα σώματα νερού κάτω από τον φλοιό του. Το σημείο διαφωνίας είχε να κάνει με το εάν τα εν λόγω σώματα νερού μπορούσα να υπάρξουν σε βάθη τόσο μεγάλα όσο αυτά της μεταβατικής ζώνης. Ενώ κάποιοι εικάζουν πως από εκεί προήλθε το νερό το οποίο έφτιαξε τους ωκεανούς μας, άλλοι υποστηρίζουν πως η εν λόγω ζώνη είναι εντελώς στεγνή.

Το πόρισμα του Pearson αλλάζει εντελώς αυτήν την συζήτηση, μιας και όπως εξηγεί ο ίδιος, υπάρχουν δύο πιθανές εξηγήσεις για το πώς βρέθηκε νερό μέσα στο ringwoodite.

«Η πρώτη περίπτωση είναι το νερό να έχει δημιουργηθεί τοπικά, στην μεταβατική ζώνη, γιατί δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι το κάτω στρώμα του φλοιού περιέχει κάποια σημαντική ποσότητα νερού», αναφέρει. Ουσιαστικά η τεράστια πίεση και η χημική σύνθεση στην μεταβατική ζώνη δημιουργεί το νερό αυθόρμητα.

«Στην δεύτερη περίπτωση, το ringwoodite υπήρχε πριν την απορρόφησή του από το διαμάντι και η περιεκτικότητά του σε νερό, αντικατοπτρίζει το περιβάλλον της μεταβατικής ζώνης». Σε αυτήν την περίπτωση, το νερό και το ringwoodite είναι ήδη εκεί και το ringwoodite απορροφά μέρος του νερού. Όπως και να το δει κανείς, υπάρχει πολύ νερό στην μεταβατική ζώνη. «Και στις δύο περιπτώσεις αναφερόμαστε σε μια μεταβατική ζώνη που έστω και τοπικά έχει μεγάλη ποσότητα νερού».

Πώς λοιπόν φτάνει σε έναν ποταμό της Βραζιλίας, ένα κομμάτι υλικού που προέρχεται από ένα σημείο του πλανήτη το οποίο βρίσκεται τουλάχιστον 410 μίλια κάτω από την επιφάνειά του; Σύμφωνα με τον Keppler -πράγμα που υποστηρίζεται από την έρευνα του Pearson που ήταν για ηφαιστειακά πετρώματα- μια ηφαιστειακή έκρηξη μάλλον έσπρωξε το υλικό στην επιφάνεια. Ο Pearson απλά στάθηκε τυχερός που κατάφερε να αναλύσει το υλικό πριν αυτό επιστρέψει σε κατάσταση μη-πίεσης.

«Ήταν σίγουρα θέμα τύχης αυτή η ανακάλυψη, όπως άλλωστε και τόσες άλλες επιστημονικές ανακαλύψεις», όπως παραδέχεται και ο ίδιος.

Μπορούμε πλέον να φανταστούμε ωκεανούς κάτω από τους ωκεανούς και τα πλάσματα που μπορεί να υπάρχουν εκεί. Όχι και άσχημα.

Περισσότερα από το VICE

Αυτές Είναι οι Χώρες που θα Πρέπει να Φοβάσαι το 2016

Το πιο Άβολο Γεύμα που Είχα με τους Γονείς Κοπέλας μου

Εννέα Συμβουλές για την Τέλεια Φωτογραφία