Εμένα οι Φίλοι μου (στη Φυλακή) Είναι Βατράχια, Χελώνες και Ρακούν

Μια φορά, κατάφερα να μπάσω μαζί μου στο κελί μια νεαρή χελώνα, η οποία ήταν σαν ένα κέρμα σε μέγεθος. Το κέλυφός της ήταν τόσο σκούρο που ήταν σχεδόν μαύρο. Έφτιαξα ένα μικρό ενυδρείο από αφρολέξ και σελοφάν και όταν περνούσαν οι φρουροί, έκρυβα το αυτοσχέδιο ενυδρείο κάτω από το κρεβάτι μου. Κατά τη διάρκεια των ελέγχων στα κελιά, έκρυβα τη χελώνα μέσα στην παλάμη μου. Οι μπερδεμένοι φρουροί κατέστρεφαν το ενυδρείο μόλις το έβρισκαν, οπότε έφτιαχνα ένα καινούργιο.

Όσοι έβλεπαν το χελωνάκι μου, το ζήλευαν. Από τα γειτονικά κελιά, μου ζητούσαν να το δανειστούν για μια μέρα και μου το επέστρεφαν την επόμενη μέρα, φέρνοντάς μου ως πληρωμή ό,τι ήθελα να φάω.

Προτού όμως το χαρώ να μεγαλώνει, με μετέφεραν σε άλλη φυλακή.

Πέρασα την επόμενη δεκαετία σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας, τo Tamms Correctional Center, που πλέον έχει κλείσει. Σε αυτού του είδους τις φυλακές, δεν υπάρχουν καν προαύλια, καθώς υπάρχει απλά ένας αριθμός από εξωτερικούς χώρους προαυλισμού, στους οποίους όμως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται ποτέ πάνω από ένας κρατούμενος κάθε φορά. Προαυλισμός απομόνωσης, με άλλα λόγια. Είχαν περίπου το μέγεθος ενός γκαράζ, ήταν φτιαγμένοι από τσιμέντο και καλύπτονταν από συρματόπλεγμα.

Το μόνα πράγματα που ξεχώριζαν ήταν οι προβολείς, η κάμερα ασφαλείας και μια κόκκινη ατσαλένια πόρτα με ένα κουμπί έκτακτης ανάγκης. Αν το πίεζες, συνήθως σε αγνοούσαν. Όταν σου απαντούσαν, ήταν συνήθως για να σε ενημερώσουν πως αν το ξαναπίεζες θα σου έδιναν μια πειθαρχική προειδοποίση.

Ευτυχώς η Tamms ήταν περιτριγυρισμένη από δάση και έτσι από τα παράθυρα των κελιών μπορούσες συχνά να δεις γεράκια, ελάφια, κουνάβια και ρακούν.

Όταν έβρεχε, μπορούσες να δεις βατράχια να σκαρφαλώνουν τους βρεγμένους τσιμεντένιους τοίχους και ήταν λες και προσπαθούσαν να έρθουν να σε μας, αλλά δυστυχώς για αυτά οι τοίχοι στέγνωναν όταν έβγαινε ο ήλιος και δεν μπορούσαν να φύγουν, κατέληγαν παγιδευμένα μέσα στην φυλακή, όπως και εμείς.

Αφού έπιανα ένα από αυτά τα βατράχια, το κρατούσα για μερικά λεπτά και με συνήθιζε, δεν με φοβόταν. Όταν γνωριζόμασταν καλά λοιπόν, το έβαζα στον ώμο μου, καθώς περπατούσα γρήγορα σε κοφτούς κύκλους μέσα στο μικρό τσιμεντένιο προαύλιο.

Μετά από μια δεκαετία στην απομόνωση όμως, δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι θα περιόριζα ένα ακόμη ζωντανό ον μέσα στο δικό μου κλουβί. Κάθε φορά λοιπόν, προτού τελειώσει ο προαυλισμός μου, άφηνα το βατράχι να φύγει.

Το 2012, μεταφέρθηκα στο Pontiac Correctional Center, όπου με έβαλαν σε μια πρώην πτέρυγα θανατοποινιτών, ως μέρος ενός νέου προγράμματος σταδιακής απεμπλοκής μου από την απομόνωση. Για τους πρώτους τρεις μήνες του προγράμματος, έπρεπε να πηγαίνουμε για προαυλισμό σε κάτι κλουβιά 2,5 επί 4,5 μέτρα.

Με συμβούλευσαν, αμέσως, τόσο το προσωπικό της φυλακής όσο και οι άλλοι συγκρατούμενοί μου, να μην ακουμπήσω σε αυτά τα κλουβιά. Όταν ρώτησα γιατί, μου είπαν ότι πριν από εμάς χρησιμοποιούσαν τα κελιά για κρατουμένους με ψυχικά προβλήματα, οι οποίοι πετούσαν τα κόπρανα τους παντού, σαν όπλο. Υπήρχαν και σε εκείνη τη φυλακή πουλιά και άλλα ζώα, αλλά δεν πλησίαζαν αυτά τα κλουβιά.

Διαβάστε: Η Νύχτα που με Βίασε Αστυνομικός στη Φυλακή

Εν τέλει, μεταφέρθηκα στο Stateville Correctional Center στο Κρεστ Χιλ του Ιλινόις, όπου και παραμένω από το 2012. Εδώ, δεν υπάρχουν πάπιες, δεν υπάρχουν λαγοί, δεν υπάρχουν σκίουροι. Δεν υπάρχουν χελώνες και βατράχια. Ωστόσο, υπάρχει τουλάχιστον μια αλεπού και κάποιες μαρμότες.

Τις μαρμότες τις ταΐζουμε καθημερινά, κάτι που τις παχαίνει υπερβολικά. Γνωρίζουν τους ρυθμούς της φυλακής, οπότε μας αγνοούν όταν πηγαίνουμε για φαγητό, αλλά όταν γυρίζουμε μας περιμένουν για κολατσιό.

Είναι ωραίο να έχεις γύρω σου ζωντανά πλάσματα που δεν έχουν ως πρώτη αντίδραση απέναντί σου τον φόβο. Είναι εδώ μέσα μαζί μας και δεν έχουν πάθει κακό. Έχουν τη δική τους κρίση, μπορούν να αποφασίσουν μόνα τους από ποιον κινδυνεύουν και από ποιον όχι.

Ο 40χρονος Τζόζεφ Ντόουλ είναι κρατούμενος στο Stateville Correctional Center στο Κρεστ Χιλ του Ιλινόις, όπου εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης χωρίς πιθανότητα αναστολής, για φόνο και απαγωγή, αδικήματα για τα οποία καταδικάστηκε το 2000. Ο Ντόουλ επιμένει ότι είναι αθώος.

Η ιστορία δημοσιεύτηκε στο VICE Australia σε συνεργασία με το Marshall Project .

Περισσότερα από το VICE

Ο Κόσμος Είναι (Επίσημα) Άδικος: Οι 8 Πλουσιότεροι Άνθρωποι Έχουν Μεγαλύτερο Εισόδημα από τον Μισό Πληθυσμό της Γης

Θα Υπάρξει Λύση στο Κυπριακό; Ένας Οδηγός για όλα όσα Πρέπει να Γνωρίζεις

Πώς να Νικήσεις την πιο Μελαγχολική Δευτέρα του Χρόνου