Ο Απόλυτος Οδηγός για να Μάθεις πώς θα Αγοράσεις ένα Σπίτι στα 20κάτι σου - NOT

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Νομίζω ότι πολλοί από εμάς είμαστε κάπου σε μια τέτοια φάση: απλώς έχουμε παραδοθεί στην ιδέα ότι η γενιά μας δεν θα αποκτήσει ποτέ σπίτια και πως το καλύτερο που έχουμε να ελπίζουμε, είναι μια καλή συμφωνία για το νοίκι μας, με έναν σπιτονοικοκύρη που δεν θα είναι ΠΟΛΥ μαλάκας, έτσι ώστε να τσουλήσουμε άνετα μέχρι να μας βρει το αναπόφευκτο οριζοντίωμα. Ίσως απλά εκφράζω το άγχος μου, ίσως απλώς έχω βαρεθεί να μετακομίζω κάθε χρόνο και να μην μπορώ να καρφώσω ένα καρφί στον τοίχο χωρίς να πάρω άδεια, δεν ξέρω.

Τέλος πάντων, δεν χρειάζεται να πάει έτσι το πράγμα. Το BBC, μέσα στη σοφία του, μας λέει: αν εμείς, οι λίγο άστατοι millennials βάλουμε το κωλαράκι μας κάτω και δουλέψουμε σκληρά, αν φυλάξουμε τα λεφτουδάκια μας, τότε ίσως μπορέσουμε να αποκτήσουμε ένα σπίτι στα 20κάτι μας. Διάβασα το άρθρο που δημοσίευσε το BBC για να σας γλιτώσω από τον κόπο και σας παραθέτω τι λέει:

Δεν ξέρω καν αν θυμάστε το πρώτο άτομο με το οποίο κάνατε σεξ, αλλά αν το έχετε αφήσει πίσω σας, τότε έχετε μείνει πίσω και στην κούρσα του Να-Πάρω-Ένα-Τριάρι-Δικό-Μου, επειδή θα πρέπει να βάλετε στεφάνι, προτού βάλετε κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σας. Σόρι κιόλας.

Να τι έπρεπε να είχατε κάνει: να μπαίνατε με τα όσα σε μια τρίχρονη σχέση, όταν σπουδάζατε για το πτυχίο σας και το άλλο άτομο δούλευε ή το αντίθετο, να ξηγιόσασταν εκπτωτική κάρτα για σινεμάδες και σούπερ μάρκετ (αυτές με τους πόντους, μωρέ), να βάζατε τα λεφτά σας σε έναν λογαριασμό και να κοιταζόσασταν τα βράδια με νεκρική απάθεια και να σκεφτόσασταν, «όχι εντάξει, μια χαρά, δεν θέλω ποτέ να βιώσω μια ζωή με κάποιο ενδιαφέρον». Ε μετά, πέφτεις για νάνι, γνωρίζοντας ότι είσαι ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στο να αγοράσεις το σπιτικό σου και πως δεν θα φιλήσεις άλλο άτομο στη ζωή σου. ΠΟΤΕ.

Η καλύτερη μέρα να ξεκινήσεις να κάνεις οικονομία, ώστε να πάρεις το πρώτο σου σπίτι, είναι με το που τελειώσεις το Λύκειο και πιάσεις δουλειά. Η δεύτερη καλύτερη μέρα, είναι η επόμενη της αποφοίτησής σου από το πανεπιστήμιο, οπότε και μετακομίζεις με την γκόμενα ή τον γκόμενο που γνώρισες στις σπουδές σου. Δεν υπάρχουν άλλες καλές μέρες, για να αρχίσεις να βάζεις λεφτά στην άκρη. Αν είπες να αράξεις εκείνη την εβδομάδα, αμέσως μετά την αποφοίτηση, τότε ο πληθωρισμός σου φόρεσε κοστούμι και είσαι κάνα χιλιάρικο πίσω από τον στόχο σου. Πάει το σπίτι. Δεν σε χαλάει το νοίκι, τεμπελάκο.

Καπουτσίνο πίνουμε; Ξέρεις πόσο κοστίζει; Θες να προσθέσεις τα ευρουδάκια που δίνεις για τους καπουτσίνους σου κάθε εβδομάδα; Ωραία. Ρίχ' τα τώρα στο ταμείο για την αγορά σπιτιού. Από εδώ και πέρα, καφές και ζάχαρη μόνο αν τα παίρνεις στη ζούλα από την κουζίνα του γραφείου που δουλεύεις. Ή βραστό νεράκι με φέτα λεμόνι - και πολύ σου είναι.

Κοίτα, αν θες να μαζέψεις το «κασέρι» για να αγοράσεις σπίτι, ξέχνα το ντελίβερι και ξηγήσου ταπεράκι από το σπίτι, κάθε μέρα, για τους επόμενους 24 μήνες. Και μη σε πιάνουν τίποτα γκουρμεδιές: σαντουιτσάκι με πάριζα, ένα πακετάκι κρακεράκια, άντε και καμιά μίνι σοκολάτα στο τσακίρ κέφι. Μπορεί να πέσεις με τα μούτρα στο σκορβούτο, αλλά το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, κάποια στιγμή θα είναι δικό σου.

Ωραία δεν είναι να βλέπεις τους φίλους σου; Κάνει καλό στην ψυχούλα, έτσι δεν είναι; Είναι το ένα πράγμα που μας διαχωρίζει από τα ζώα. Είναι ένας γλυκός τρόπος να ξεχάσεις, έστω και για μερικές ώρες, πως είσαι παγιδευμένος στο σώμα σου, να χαλαρώσεις ρε παιδί μου. Ναι, καλά. Ξέχνα το. Το 30ευρο που σου φεύγει εβδομαδιαίως για να βγαίνεις με τους φίλους σου, πρέπει να πάει στις οικονομίες σου. Ρε παιδί μου, εντάξει, θα μπορείς να βγαίνεις μια φορά τον μήνα, που θα το έχεις οργανώσει εβδομάδες ολάκερες νωρίτερα και θα μπορείς να πίνεις μια κοκακολίτσα στην οποία θα βάζεις λίγο ουισκάκι από ένα φλασκί που έχεις φέρει από το σπίτι. Στη συνέχεια, θα τους πήζεις με τη βαρετή σου καθημερινότητα, αλλά θα τους λες πως όταν πάρεις σπίτι, θα μπορούν όλοι να έρχονται να αράζουν. Αλλά δεν θα έρθουν. Επειδή είσαι πλέον ένας βαρετός τσιφούτης για αυτούς και σε μισούν.

Α, καρδούλα μου, δεν έχει ακριβά καλλυντικά αν θες να πάρεις σπίτι. Ούτε καν. Ναι ξέρω, αυτές οι μικρές πολυτέλειες είναι που κάνουν τη ζωή όμορφη, αλλά εσύ ήθελες σπίτι δικό σου, όχι εγώ. Φάε πατάτα βραστή τώρα.

Η μάνα σου δεν σε αντέχει - καθόλου όμως. Είσαι συνέχεια στη μέση: όταν βάζει σκούπα, όταν μαγειρεύει, όταν καθαρίζει. Είσαι πάντα εκεί, να πατάς όπου σφουγγάρισε, να τρως και να σου πέφτουν ψίχουλα, να πιάνεις έναν ολόκληρο καναπέ, για να δεις τηλεόραση. Θα είναι προσωρινό, της είχες πει, για λίγο.

Πλέον έχουν περάσει 14 μήνες και αφήνεις διαρκώς ανοιχτή τη θέρμανση όταν βγαίνεις και δεν έχεις δώσει φράγκο για τα ψώνια και έχεις γίνει πάλι έφηβος και γκρινιάζεις επειδή παίρνουν τα λάθος πατατάκια και ρουφάς όλο το WiFi και αρνείσαι να μαζέψεις το παραμικρό και τους βρίζεις. Αλλά εντάξει, για λίγους μήνες είναι. Βάζεις λεφτά στην άκρη. Έτσι δεν είναι;

Οι διακοπές είναι σημαντικές και μην τυχόν και σας πει κάποιος το αντίθετο. Το χρειαζόμαστε το διάλειμμα ρε παιδί μου, τη βιταμίνη D. Τη θέλουμε την αλλαγή. ΟΚ, δεν είναι πως θα φύγεις για πέντε μέρες και θα εξανεμιστούν όλες σου οι οικονομίες. Ότι μπορείς να φύγεις για λίγο, μπορείς. Αλλά τα ταξίδια στα εξωτερικά και στις χλιδές, ξέχνα τα. Εκδρομούλα με ΚΤΕΛ και πολύ σου είναι. Το σπίτι που λέγαμε, θέλει χρήμα, χέστηκε αν εσύ θες να δεις τον κόσμο.

Δεν ξέρω αν είναι θέμα μπάτζετ ή αν έχει περισσότερο να κάνει με τους τύπους των ανθρώπων που μαζεύουν από νωρίς τα λεφτάκια τους για να πάρουν σπίτι, αλλά σε τέτοιου είδους σπίτια πάντα συναντάς γκρίζα μοκέτα, έναν καναπέ με δερματίνη, ένα έπιπλο τηλεόρασης που είναι από κόντρα πλακέ, αλλά ντρέπεται να το παραδεχτεί και διάφορα άλλα μπιχλιμπίδια που αποτελούν την ντροπή του γούστου. Καλώς όρισες στο σπιτικό σου.

Αυτό δεν σου λένε οι γονείς σου; Ότι δούλεψαν κάθε λεπτό της ζωής τους και μετά αγόρασαν σπίτι. Ήταν άλλες οι εποχές, διαφορετική οικονομική πραγματικότητα, τα διασκεδαστικά πράγματα ήταν πιο φτηνά, οι μισθοί συμβάδιζαν με τον πληθωρισμό και ήταν πιο εύκολο να βρεις δουλειά, αλλά κατά βάση αυτό έκαναν. Άρα, γιατί να μην μπορείς να το κάνεις και εσύ δηλαδή; Τι είσαι; Φλώρος; Ε; Φλώρος είσαι ρε και δεν μπορείς να δουλέψεις ΚΑΘΕ λεπτό, της ΚΑΘΕ μέρας; Φλώρε.

Απλό δεν είναι; Τα μάζεψες τα λεφτά; Τα μάζεψες. Το πήρες το σπίτι; Το πήρες. Ε, τελείωσε. Είσαι καταδικασμένος να ζεις εκεί μέσα για το υπόλοιπο της ζωής σου. Τα πάντα είναι το σπίτι σου και τα πάντα είναι μέσα στο σπίτι σου. Μπορείς να φανταστείς να το πουλάς και να μετακομίζεις αλλού; Όχι, ούτε καν. Βολέψου στη φυλακή σου, στον καναπέ που αγόρασες, πιες το τσαγάκι σου και δες καμιά ταινία. Έτσι θα είναι η ζωή σου από εδώ και πέρα. Για πάντα. Για πάντα όμως. Αλλά για πάντα.

Τα κατάφερες. Αγόρασες το σπιτικό σου και δεν έχεις καν γίνει 30. Ετοιμάσου να πεθάνεις εδώ μέσα.

Δουλεύουμε σκληρά, τρώμε χώμα, ερωτευόμαστε το πρώτο άτομο που βλέπουμε γυμνό, δεν διασκεδάζουμε σχεδόν ποτέ -αν πρέπει, το προγραμματίζουμε για μια φορά τον μήνα και πολύ φτηνά-, δεν μετακομίζουμε ποτέ, αγοράζουμε σπίτι κάπου όχι και τόσο καλά για να μας έρθει καλή η τιμή και αυτά. Ωραία που είναι τα νιάτα.

Περισσότερα από το VICE

H Γενιά του 2000 Δεν Γουστάρει Αλκοόλ και Ναρκωτικά

Ναι, Χρειαζόμαστε τη Μαίρη Συνατσάκη, την Τατιάνα Στεφανίδου και την Κατερίνα Καινούριου να Λένε τα Αυτονόητα

Πίπες Νταϊάνα: Cult Ελληνικές Διαφημίσεις από το Ένδοξο Τηλεοπτικό μας Παρελθόν