Οι Σκέψεις που Έκανα Όταν Έμαθα πως οι Πυξ Λαξ Επιστρέφουν

Πριν από λίγες ημέρες, ανακοινώθηκε ένα ακόμη reunion των Πυξ Λαξ. Έπειτα από περίπου δέκα «τελευταίες» συναυλίες, ο Φίλιππος Πλιάτσικας και ο Μπάμπης Στόκας -δυστυχώς, ο τρίτος της παρέας, Μάνος Ξυδούς, δεν βρίσκεται στη ζωή- δήλωσαν πως από εδώ και στο εξής θα συνεχίσουν να εμφανίζονται ανά διαστήματα μαζί πάνω στη σκηνή, αφήνοντας τουλάχιστον στην άκρη τις cheesy αποχαιρετιστήριες «υποκλίσεις» του παρελθόντος. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου που έδωσαν τον Δεκέμβριο, ανακοίνωσαν μια μεγάλη συναυλία που θα λάβει χώρα τον Ιούλιο του 2018 στο ΟΑΚΑ και -μάλλον- ένα καινούριο «έργο», aka δίσκο.

Όλα αυτά θα συμβούν με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από τη δημιουργία του δημοφιλούς γκρουπ. Τα νέα της επανασύνδεσης των Πυξ Λαξ έφεραν ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη μου. Μιλάμε για ένα συγκρότημα που γιορτάζει τα 30 του χρόνια, όντας ανενεργό στα μισά από αυτά. Δεν θέλω να γίνω ο κακός της υπόθεσης, αλλά αυτή η φάση φλερτάρει με την έννοια «αρπαχτή». Επίσης, το γεγονός ότι οι ανακοινώσεις γίνονται ενάμιση χρόνο πριν, βγάζει μια σχετική έπαρση, χαρακτηριστική του ιδιώματος που υπηρετούν σαν καλλιτέχνες, δηλαδή του «έντεχνου».

Ουσιαστικά, μιλάμε για ένα μουσικό είδος που ξεκίνησε από τον Μάνο Χατζηδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη στα 60's. Οι δύο συνθέτες κατάφεραν, τότε, να αναμείξουν το λαϊκό τραγούδι με κάποιες πιο κλασικές μουσικές φόρμες και ποιητικά στοιχεία με τρόπο όμως που δεν αποξένωσε το ευρύ κοινό. Ο Μίκης Θεοδωράκης, μάλιστα, το είχε ορίσει ως «ένα σύγχρονο σύνθετο μουσικό έργο τέχνης που θα μπορεί να αφομοιωθεί δημιουργικά από τις μάζες». Η συνέχεια δόθηκε στις μπουάτ της εποχής, για να έρθει η δεκαετία του '80 και να μετατρέψει το έντεχνο σε μουσική για ψιλομύτες που σνομπάρουν τις πίστες. Στα τέλη αυτής της δεκαετίας εμφανίστηκαν και οι Πυξ Λαξ, αλλά η πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα ήρθε το 1990 με το άλμπουμ «Τι Άλλο να Πεις πιο Απλά». Τίτλος, ειρωνικός, μιας και θεωρώ ότι η συγκεκριμένη μπάντα σηματοδότησε μια απλοποίηση του έντεχνου, αλλά και μια ολόκληρη τάση που ήθελε τους καλλιτέχνες να γράφουν στίχους που, ενώ σε πρώτη ακρόαση ακούγονται ψαγμένοι, στην πραγματικότητα δεν λένε τίποτα συγκεκριμένο.

Έχοντας ως όπλα μια «ψευτοεπαναστατική» ροκ προσέγγιση, κάποιες ομολογουμένως πιασάρικες μελωδίες (τους το δίνω αυτό), μπόλικη κλάψα και μια συγκεκριμένη φόρμα τραγουδιού που ποτέ δεν εγκατέλειψαν, οι Πυξ Λαξ κατάφεραν να κατακτήσουν τις καρδιές των νέων -και όχι μόνο- της εποχής. Προς τα τέλη της δεκαετίας του '90 και με την κυκλοφορία του άλμπουμ τους «Στίλβη», η δημοτικότητά τους ξέφυγε. Τραγούδια όπως το «Μοναξιά μου όλα» και το «Έπαψες Αγάπη να Θυμίζεις» έπιασαν αρχικά την εφηβική μελαγχολία και έπειτα έγιναν mainstream: ακούγονταν από το καφενείο του χωριού μέχρι τα μεγάλα κλαμπ. Αυτός ήταν και ο λόγος που πέτυχαν. Κατάφεραν να σπάσουν τα «ταμπού» και να γίνουν η αγαπημένη μπάντα και των εφήβων, που αναζητούσαν ένα πιο «ψαγμένο» στιχάκι που μιλάει για χαμένες αγάπες, αλλά και των μετανιωμένων «σκυλάδων» που θέλησαν να τη δουν αλλιώς.

Από τη μία, ίσως να αποτέλεσαν σκαλοπάτι για πολύ κόσμο που ήθελε να ψαχτεί μουσικά. Κοιτάζοντας την άλλη όψη του νομίσματος, όμως, θεωρώ ότι μέσω του μπλαζέ ύφους που είχαν, κατάφεραν να πλασαριστούν ως εναλλακτικοί, ενώ ήταν ακριβώς το αντίθετο. Εντάξει, δεν έκαναν και κανένα έγκλημα, όμως είναι λίγο άδικο για όλους τους πραγματικά ανεξάρτητους καλλιτέχνες εκεί έξω που, εν τέλει, έφαγαν σκατά.

Το 2004 η μπάντα ανακοινώνει πως θα διαλυθεί, αφού πρώτα κάνει κάποιες τελευταίες ζωντανές εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η αθηναϊκή συναυλία, που πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Λυκαβητού, ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε ως live album με τον τίτλο «Τέλος». Το 2010 και ενώ οι Πυξ Λαξ ετοιμάζονταν να επανενωθούν για κάποιες συναυλίες, ο Μάνος Ξυδούς φεύγει από τη ζωή. Τα υπόλοιπα μέλη αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν την περιοδεία ως φόρο τιμής στον φίλο τους και, έτσι, το 2011 εμφανίζονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, με αποκορύφωμα το live τους στο ΟΑΚΑ που συγκέντρωσε 75.000 θεατές. Αριθμός άπιαστος ακόμα και για τις εποχές που η μπάντα ήταν στα ντουζένια της. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που οι Πυξ Λαξ μάς αποχαιρέτισαν για «τελευταία» φορά και ήδη από τότε, είχε αρχίσει να δημιουργείται το σχετικό αστειάκι. Με την ανακοίνωση λοιπόν της επερχόμενης συναυλίας τους, τα πειράγματα άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν. Το γεγονός ότι ο Φίλιππος Πλιάτσικας αυτή την εποχή εμφανίζεται με τον B.D. Foxmoor, που με τη σειρά του έχει δώσει αρκετές «αποχαιρετιστήριες» συναυλίες με τους Active Member, δεν βοηθά ιδιαίτερα την κατάσταση. Προς τιμήν τους, πάντως, ανακοίνωσαν ότι οι τιμές των εισιτηρίων της συναυλίας θα είναι αρκετά χαμηλές -πράγμα που είχε συμβεί και στις προηγούμενες εμφανίσεις τους-, ενώ μέρος των εσόδων θα δοθεί για φιλανθρωπικό σκοπό. Αυτό το αναφέρω επειδή και 30 ευρώ εισιτήριο να έβαζαν, δεν νομίζω πως θα έλεγε κανείς τίποτα.

Εν κατακλείδι, όχι, οι Πυξ Λαξ δεν είναι ό,τι χειρότερο έχει συμβεί στην ελληνική μουσική. όμως θα πρέπει να παραδεχτούμε πως έχουν δοξαστεί πολύ παραπάνω απ΄όσο τους άξιζε κρίνοντας από τη μουσική αλλά και την καλλιτεχνική τους εξέλιξη, η οποία -κακά τα ψέματα- δεν ήρθε ποτέ. Οι τύποι είναι τρομεροί μαρκετίστες. Πούλησαν τα τραγούδια τους ως κάτι το εκλεκτό, ενώ, στην ουσία, επρόκειτο για κομμάτια που θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν γραφτεί από καλλιτέχνες όπως ο Χατζηγιάννης. Με κάποιο τρόπο, ίσως επειδή δεν ήταν τόσο ομορφόπαιδα όσο ο Μιχάλης, κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο πως είναι οι Police της ψωροκώσταινας και να γεμίζουν στάδια. Μαγκιά τους.

Περισσότερα από το VICE

Τι Έμαθα από τις Πρώτες 36 Μέρες μου στο Crystal Meth Anonymous

Η Κόρη μου Πέθανε Μετά από Τέσσερις Ημέρες στη Φυλακή

Πέρασα 24 Ώρες Μέσα σε ένα Καζίνο της Αμερικής