Όσα Έζησα στις Εκλογές ως Γραμματέας Δικαστικού Αντιπροσώπου σε Ένα Χωριό

Την Κυριακή ολοκληρώθηκε ο δεύτερος γύρος των εκλογών στους δήμους και από αυτή την εβδομάδα όλα τα κόμματα σχεδιάζουν ήδη την επόμενη μέρα. Μια μέρα που δεν αργεί να έρθει, καθώς είναι γνωστό πλέον ότι στις 7 Ιουλίου πάμε σε νέες εκλογές - βουλευτικές αυτή τη φορά. Άλλο θέμα αυτό όμως.

Φέτος, έτυχε να βρεθώ σε ένα χωριό -δεν θα το κατονομάσω- ως γραμματέας δικαστικού αντιπρόσωπου. Όσοι από εσάς ζείτε στην επαρχία -ή έχετε περάσει χρόνο σε κάποια κωμόπολη ή χωριό- θα καταλάβετε καλύτερα όσα θα σας περιγράψω πιο κάτω. Οι εκλογές σε αυτά τα απομακρυσμένα μέρη είναι κάτι σαν κοινωνικό πείραμα και, μάλιστα, αποτυχημένο. Σε έναν μικρόκοσμο, όπως το χωριό στο οποίο βρέθηκα, καταλαβαίνεις ποιοι αποφασίζουν για το μέλλον των νέων ανθρώπων και με τι κριτήρια. Όπως και να 'χει, αποφάσισα να βιώσω την όλη εμπειρία χρησιμοποιώντας μονάχα το κομμάτι του εγκεφάλου μου, που είναι υπεύθυνο για το χιούμορ και να απορροφήσω σαν σφουγγάρι κάθε καλτ σκηνικό που προέκυψε. Στις επόμενες γραμμές, λοιπόν, θα προσπαθήσω να σας περιγράψω όσα μου έκαναν εντύπωση αυτές τις δύο εβδομάδες των εκλογών, ανυπομονώντας (not) για τις βουλευτικές.

Αυτή η μάστιγα. Ίσως στις top 5 χειρότερες κατηγορίες ανθρώπων εκεί έξω. Οι αντιπρόσωποι των συνδυασμών και των κομμάτων είναι μια περίεργη περίπτωση. Από τη μία, πρέπει να βρίσκονται μπροστά στη διαδικασία της ψηφοφορίας. Από την άλλη, ίσως να ήταν καλύτερα να την παρακολουθούν από την τηλεόραση. Αν υπήρχε VAR στις εκλογές, θα περνούσαμε το μισό διάστημα κοιτάζοντας replay για να δούμε αν ο εκάστοτε πολίτης ψήφισε σωστά, αν ο σταυρός δεν είναι τέλειος, αν το χαρτί μυρίζει περίεργα, αν ο ψηφοφόρος είχε φάει σκορδαλιά και να αναλύουμε ένα σωρό λεπτομέρειες ικανές (κατά την αποψάρα τους) να ακυρώσουν έστω μία ψήφο - πάντα των αντίπαλων συνδυασμών φυσικά.

Μία από τις δουλειές που είχαμε -εφόσον δεν εμφανίστηκε σχεδόν κανείς από την εφορευτική επιτροπή-, ήταν να βάζουμε τα ψηφοδέλτια μαζεμένα στα θρανία για να τα παίρνει ο κόσμος. Σε αυτό, μας βοηθούσαν και οι αντιπρόσωποι. Είθισται, λοιπόν, στην κορυφή της εκάστοτε στοίβας να τοποθετείς ψηφοδέλτιο από διαφορετικό συνδυασμό. Κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο νεαρός αντιπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας «ξεχνούσε» και -ω, τι σύμπτωση- έβαζε πάνω-πάνω αυτά του κόμματος που εκπροσωπούσε. Ο -μεγαλύτερος σε ηλικία- εκπρόσωπος του ΚΚΕ του έκανε παρατήρηση με μια δόση χαβαλέ θείου, όμως την τέταρτη φορά που τον έπιασε να το κάνει ξεκίνησε ένας επικός καυγάς, που ανάγκασε τον δικαστικό αντιπρόσωπο να τους απειλήσει ότι θα καλέσει την αστυνομία και στη συνέχεια να τους βγάλει έξω από την τάξη. Σχεδόν σηκώθηκα να πάρω το απουσιολόγιο για να τους βάλω ωριαία.

Το προηγούμενο σκηνικό συνέβη την πρώτη εβδομάδα των εκλογών, που το κλίμα ήταν τεταμένο, τα νεύρα τεντωμένα και η κατάσταση δύσκολη αν σκεφτεί κανείς ότι είχαμε να κάνουμε με τέσσερις κάλπες και μια ατελείωτη νύχτα καταμέτρησης - για την ιστορία, ξεμπερδέψαμε στις 8:30 το πρωί. Η μέρα των επαναληπτικών ήταν πιο χαλαρή, όμως είχε περισσότερο «σου-σου». Ξεκινάμε από το γεγονός, ότι κάποια στιγμή -δεν κατάλαβα ακριβώς τι έγινε επειδή χάζευα-, δύο από τους εκπρόσωπους κομμάτων ζητούσαν από τον δικαστικό αντιπρόσωπο να βγάλει 20 ψηφοδέλτια άκυρα, επειδή κατά την άποψή τους, το μελάνι σε αυτά δεν ήταν πολύ έντονο. Ξαφνικά, η όλη φάση θύμισε καρέ από τον «Αστερίξ», όπου όλο το Γαλατικό χωριό πλακώνεται στο ξύλο. Οι πιο δυναμικές παρουσίες έκαναν λόγο για ακύρωση της διαδικασίας, ενστάσεις και Αστυνομίες, ενώ, οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα αυτονόητα. Τελικά, ο δικαστικός αντιπρόσωπος συμβουλεύτηκε τον τέταρτο διαιτητή από την ενδοεπικοινωνία και έδειξε τη σέντρα. Τα ψηφοδέλτια ήταν έγκυρα.

Λίγο πριν τις 7 μμ, κοντά στην ολοκλήρωση της διαδικασίας, κάποιοι αντιπρόσωποι συνδυασμών και υποψήφιοι των δημοτικών εκλογών απαιτούσαν να μείνουν μέσα στην αίθουσα κατά τη διάρκεια της καταμέτρησης. Αυτό, όπως απεδείχθη, θα δημιουργούσε μόνο προβλήματα και καθυστερήσεις. Όταν ο δικαστικός αντιπρόσωπος τους ενημέρωσε ότι αν μείνουν, η πόρτα θα άνοιγε ξανά μετά το τέλος της καταμέτρησης, οι μισοί -κυρίως οι υποψήφιοι- έκοψαν λάσπη, σκεπτόμενοι ότι μία εβδομάδα πριν η διαδικασία κράτησε μέχρι το πρωί και μας έκανε να αισθανόμαστε σαν τον πρωταγωνιστή του «Όλα Είναι Δρόμος» στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Βέβαια, αυτή τη φορά τελειώσαμε περίπου δέκα ώρες νωρίτερα.

Αυτός ο τεράστιος τύπος εμφανίστηκε δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει η καταμέτρηση τύφλα στο μεθύσι, υποστηρίζοντας πως είναι αντιπρόσωπος κόμματος. «Χρυσή» λεπτομέρεια: από το ποτό τον είχε πιάσει λόξυγγας. Έπειτα από λίγη ώρα ψευτοτσαμπουκά μας έδειξε το χαρτί που αποδείκνυε τον ισχυρισμό του και τελικά τον αφήσαμε να μείνει. Βέβαια, δεν καθόταν ήσυχος στην καρέκλα του. Ερχόταν συνεχώς πάνω από το κεφάλι του αντιπροσώπου και στεκόταν εκεί με έναν αρκετά creepy τρόπο. Θα ορκιζόμουν, πως, αν δεν τον διώχναμε θα έσταζε σαλάκι. Τελικά, κάναμε μια εξαίρεση και τον αφήσαμε να φύγει για να μπορέσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Λογικά, επέστρεψε στο «Βιετνάμ» της περιοχής.

VICE Video: Τουρισμός Εμπειριών στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Όπως έχετε μάθει οι περισσότεροι, φέτος, πέραν της αποχής στην ψήφο, είχαμε και μεγάλη αποχή στις εφορευτικές επιτροπές. Μάλιστα, σε πολλά εκλογικά τμήματα δεν εμφανίστηκε κανένας από αυτούς που είχαν κληθεί. Ευτυχώς, σε εμάς ήρθε ένας πολύ εξυπηρετικός τύπος. Ωστόσο, είχε ένα μικρό θεματάκι. Κάτι σαν τικ. Επαναλάμβανε συνεχώς μια πολύ συγκεκριμένη φράση - προφανώς, δεν θα πω ποια είναι αυτή για να μην τον δώσω τον άνθρωπο. Κατά τη διάρκεια της μέρας ήταν απλά ενοχλητικό. Το βράδυ, όμως, σε συνδυασμό με το «κάψιμο» της καταμέτρησης, είχε μετατραπεί σε βασανιστήριο. Σαν αυτό που έκαναν παλιά στους πολέμους, όταν έδεναν τον αιχμάλωτο και άφηναν νερό να στάζει, σταγόνα-σταγόνα, στο μέτωπό του. Η φράση έχει μείνει κολλημένη στο μυαλό μου. Ελπίζω σύντομα να σταματήσω να τη σκέφτομαι. Πρέπει να παραδεχτώ, πάντως, ότι η βοήθειά του ήταν καθοριστική.

Στις 14 Δεκέμβριο του 2000, ο Κάρλες Ρέσακ προσέφερε ένα συμβόλαιο στον ανήλικο ακόμη Λιονέλ Μέσι, το οποίο, για να μη χαθεί χρόνος, γράφτηκε σε χαρτοπετσέτα. Στις 31 Μαΐου του 2019, ένας τύπος από την ελληνική επαρχία τύλιξε σε τέσσερις χαρτοπετσέτες αντίστοιχο αριθμό έτοιμων ψηφοδελτίων και τα έδωσε στη γιαγιά του. Σε κάθε μία από αυτές είχε γράψει την κάλπη για την οποία προοριζόταν το ψηφοδέλτιο που είχε τυλίξει. Η ηλικιωμένη δεν «ένιωθε», ο προπονητής έδινε οδηγίες από τον πάγκο και τελικά, με αρκετή προσπάθεια, η δουλειά έγινε. Τέτοιες προσπάθειες πάνε τη χώρα μπροστά. Εύγε.

Ο πιο χαλαρός του χωριού. Έσκασε την πρώτη εβδομάδα λίγο πριν τις επτά, ντίρλα, τραγουδούσε, χόρευε και δεν μπορούσε να κρατήσει το στιλό για να ψηφίσει. Ο δικαστικός αντιπρόσωπος προσφέρθηκε να τον βοηθήσει αλλά ο τύπος δεν του έδινε σημασία. Μισή ώρα αργότερα -αφού μας είχε καθυστερήσει δηλαδή- τα κατάφερε, αλλά όταν έμαθε ότι δεν μπορεί να ψηφίσει για τις ευρωεκλογές επειδή η καταμέτρηση είχε ήδη αρχίσει, βγήκε έξω φωνάζοντας. Ισχυρίστηκε ότι δεν του επιτράπηκε να ψηφίσει και έφυγε λέγοντας ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα το έκανε στη ζωή του. Τουλάχιστον, από την όλη ιστορία βγήκε και κάτι καλό.

Κάποια στιγμή, μπαίνει ένας σχετικά ηλικιωμένος άνδρας μαζί με τη γυναίκα του. Δεν θα ψήφιζε ο ίδιος, αλλά η σύζυγος. Απαιτούσε να μπει μαζί της στο παραβάν με τη δικαιολογία πως ήταν άρρωστη και ήθελε να της δείξει πού να τη ρίξει. Όταν ο δικαστικός αντιπρόσωπος του εξήγησε ότι αυτό δεν γίνεται και έδωσε τον φάκελο στη γυναίκα του, εκείνος τον βούτηξε από τα χέρια της, έβαλε μέσα ένα ψηφοδέλτιο που κρατούσε, έτρεξε και το πέταξε στην κάλπη - ήταν ο δεύτερος γύρος, δεν χρειαζόταν σταυρό. Στη συνέχεια, όμως, κατάλαβε ότι από τη βιασύνη του έβαλε λάθος ψηφοδέλτιο και άρχισε να ουρλιάζει για να ανοίξουμε την κάλπη και να βάλει το σωστό. Προφανώς, εμείς είχαμε λυθεί στα γέλια, την ίδια στιγμή που ο τύπος βγήκε έξω φωνάζοντας ότι δεν τον αφήσαμε να ψηφίσει. Εντωμεταξύ, ο συγκεκριμένος δεν ψήφιζε καν στο συγκεκριμένο σχολείο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, όμως, είναι ότι η γυναίκα του δεν είχε βγάλει άχνα. Αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τέτοιες απαιτήσεις, τι σκατά γινόταν τόσες δεκαετίες στις εκλογές; Ούτε που θέλω να το φανταστώ.

Περισσότερα από το VICE

Ο Toquel Είναι Star Επειδή Μάλλον Κάτι Κάνει Σωστά

Οι Πορτοφολάδες Βάζουν το Χέρι στην Τσέπη σου Χωρίς να το Καταλάβεις

Η Κλέλια Ρένεση, οι Στίχοι της, ο Manu Chao και ο Σωκράτης Μάλαμας