Ο Δημήτρης Αποστολάκης Από τους Χαΐνηδες Δεν Ήταν Ποτέ «Ευτυχοκυνηγός»

Όταν καλώ τον Δημήτρη Αποστολάκη στο κινητό του για να κανονίσουμε αυτή την συνέντευξη του λέω να αποθηκεύσει το τηλέφωνό μου σε περίπτωση που χρειαστεί κάτι. «Δεν αποθηκεύω κανέναν για να έχω τη μαγεία της έκπληξης», μου απαντά. Αυτή η λεπτομέρεια είναι ένα μικρό μόνο δείγμα της μαγείας του ίδου του Δημήτρη Αποστολάκη, που μπορεί κανείς να την καταλάβει ακόμα περισσότερο όταν ακούσει τα τραγούδια με τους Χαΐνηδες ή ακόμα καλύτερα όταν έχει την τύχη να τον δει από κοντά σε κάποια συναυλία ή να συνομιλήσει μαζί του.

Τον συναντάω ένα πρωινό σε ένα παρκάκι στις σκιές του Λόφου του Φιλοπάππου με αφορμή τις τελευταίους του εμφανίσεις με τους Χαΐνηδες στον Σταυρό του Νότου.

VICE: Πού μεγαλώσατε;
Δημήτρης Αποστολάκης: Μεγάλωσα σε ένα χωριό της Κρήτης. Σε μικρή ηλικία ξεκίνησα να μαθαίνω λύρα. Αρχικά ήταν δύσκολα γιατί το χωριό μου δεν είχε λυράρη εκείνη την εποχή. Η εκπαίδευσή μου στη λύρα συνεχίζεται από τότε. Θεωρώ τον εαυτό μου πάντα μαθητή.

Θυμάστε ποιος σας έδωσε την πρώτη σας λύρα;
Ναι. Ο πατέρας μου. Ξέρετε ήθελα να πάρω λύρα και μου είχε κολλήσει στο μυαλό αυτή η σκέψη πολύ έντονα. Επειδή όμως ήμουν καλός μαθητής στο σχολειό, πράγμα παράξενο εκείνη την εποχή για αγροτόπαιδο, οι γονείς μου φοβόντουσαν όπως μου έλεγαν ότι "θα παρατούσα τα γράμματα" κι έτσι δεν μου έπαιρναν λύρα. Οπότε εγώ κατέφυγα σε μια στάση διαμαρτυρίας, δηλαδή έκοψα οποιαδήποτε επικοινωνία με τους γονείς μου. Μου έλεγαν "Δημήτρη θα διαβάσεις;" "Λύρα", απαντούσα. "Δημήτρη θα φας;" "Λύρα", έλεγα με ένα βλέμμα τελείως ψυχρό στο υπερπέραν. Ό, τι και να μου έλεγαν το μόνο που έλεγα ήταν "λύρα". Οπότε ο πατέρας μου το αποφάσισε. Το είπε σε έναν λυράρη φίλο του, τον Μανώλη Ανδρουλάκη, πατέρα του τραγουδιστή Νίκου Ανδρουλάκη και μου πήρε μια λύρα.

Και πώς μάθατε να παίζετε;
Δεν είχα ούτε κασετόφωνο, ούτε μέσο αναπαραγωγής, ούτε λυράρη στο χωριό. Και πάρα πολλά παιδιά ήταν έτσι δεν ήμουν μόνο εγώ. Οπότε περιμέναμε πότε θα γίνει ένας γάμος ή ένα πανηγύρι και πηγαίναμε και ακούγαμε τον λυράρη όλη τη νύχτα προσηλωμένοι στα χέρια του, το τραγούδι του, στο δοξάρι του, τα δάχτυλά του. Μετά πηγαίναμε στο σπίτι και προσπαθούσαμε να αναπαράξουμε αυτό που ακούσαμε, φυσικά με πενιχρά αποτελέσματα. Οπότε σαν παιδιά είχαμε κλάματα, στενοχώριες, απογοητεύσεις και λίγο λίγο κάθε μέρα έτσι ξεκινήσαμε να μαθαίνουμε, όπως πάρα πολλά παιδιά τότε στην ελληνική περιφέρεια.

Μετά όμως δεν αφήσατε τα γράμματα.
Όχι, γιατί κατάλαβα αυτό που λέει και ο Μιγιαμότο Μουσάσι. Ότι αποκλείεται να μάθεις καλά μια Τέχνη αν δεν μάθεις και μία άλλη. Ο Μιγιαμότο Μουσάσι ήταν περίφημος ξιφομάχος της Ιαπωνίας.

Κι αρχίζετε να έχετε κλίση προς τις θετικές επιστήμες;
Μου άρεσαν και οι υπόλοιπες επιστήμες, δεν ήταν κάποιο μάθημα που μου φαινόταν υποδεέστερο των υπολοίπων. Σκεφτείτε ότι στις Πανελλαδικές παρόλο που ήθελα να σπουδάσω φυσικός και ήταν αυτή η πρώτη μου και μοναδική επιλογή, πήγαινα και στις άλλες Δέσμες και παρακολουθούσα Ιστορία, Κοινωνιολογία. Δεν ανεχόμουν να γίνω μονομερής. Μου άρεσε η εξειδίκευση, αλλά απεχθανόμουν την μονομέρεια.

Η πορεία σας μετά το σχολείο ποια είναι;
Πετυχαίνω στην πρώτη μου επιλογή να μπω στο Φυσικό του Πανεπιστημίου Κρήτης και κάποια στιγμή δημιουργείται το συγκρότημα Χαΐνηδες.

Εκεί άρχισε να σας γοητεύει περισσότερο η μουσική από τη φυσική;
Όχι. Τρεις αγάπες θεμελιακές γνώρισα στη ζωή μου και ποτέ δεν τις παράτησα. Το διάβασμα, η μουσική και τα τελευταία χρόνια τις πολεμικές τέχνες.

Αυτήν την περίοδο τί διαβάζετε;
Πολλά. Διαβάζω παράλληλα διάφορα βιβλία. Συνήθως τα γεγονότα με επιλέγουν. Τα βιβλία έρχονται σε μένα. Λέμε στις πολεμικές τέχνες ότι ο μεγάλος πολεμιστής είναι ακίνητος. Παντελώς ακίνητος. Γιατί στην ουσία έχει τον τρόπο, την ειλικρίνεια και την αγνότητα στην ψυχή να κινείται ο χωροχρόνος γύρω του.

Και φτάνουμε σε αυτή σας την αγάπη. Τι πολεμικές τέχνες κάνετε;
Κάνω διάφορες πολεμικές τέχνες και αθλήματα: Tai Chi Yang Style, Tai Chi Chuan Chen Style, πυγμαχία, Ninpo Taijutsu και κάποιες άλλες δευτερευόντως.

Κάποιοι έχουν στο μυαλό τους ότι οι πολεμικές τέχνες έχουν μία επιθετικότητα. Αυτό που βγάζετε εσείς σαν άνθρωπος είναι μία γαλήνη.
Καμία επιθετικότητα. Αυτό είναι παραπληροφόρηση. Ο Μιγιαμότο Μουσάσι έλεγε ότι ο απώτερος σκοπός των πολεμικών τεχνών είναι να μην χρησιμοποιούνται. Θα σας κάνω κι ένα παραλληλισμό. Τόσο το διάβασμα όσο και η μουσική όσο και οι πολεμικές τέχνες είναι στην ουσία τι πράγμα; Το διάβασμα μέσα από το πεδίο έρευνας του μυαλού, κατανοεί την καθολικότητα της ύπαρξης. Η μουσική μέσα από το πεδίο της καρδιάς κατανοεί επίσης την καθολικότητα της ύπαρξης. Και οι πολεμικές τέχνες μέσα από το πεδίο του σώματος κάνουν το υποκείμενο να κατανοεί την καθολικότητα της ύπαρξης. Δηλαδή και οι τρεις, και η φυσική και η μουσική και η πολεμική τέχνη διέπονται από τα δύο βασικά χαρακτηριστικά που έχει η αληθινή έρευνα.

Ποια είναι αυτά;
Στην αληθινή έρευνα λοιπόν φτάνεις σε σημείο αφαίρεσης. Όπως ο γλύπτης που πετάει τον περιττό μαρμάρινο όγκο για να εμφανιστεί η μορφή. Έχουν λοιπόν δύο κοινά χαρακτηριστικά. Το ρυθμό και την οικονομία. Αυτό ακριβώς είναι και η Τέχνη της ζωής. Ρυθμός και οικονομία. Δεν έχει να κάνει λοιπόν η πολεμική τέχνη με καμία επιθετικότητα.

Πώς βρεθήκατε στο CERN;
Στο CERN πήγα με υποτροφία του CERN μετά το Φυσικό στην Κρήτη. Ήταν η πρώτη φορά που έφυγα από την Κρήτη. Δεν είχα ξαναφύγει. Μάλιστα τότε είδα για πρώτη φορά στην Ελβετία τις κυλιόμενες σκάλες και έκανα πολύ ώρα να πάρω την απόφαση να τις ανέβω στο αεροδρόμιο γιατί νόμιζα ότι θα μου φάνε τα πόδια (γέλια). Ήμουν περίπου 21, 22 ετών.

Και πώς ήταν εκεί;
Στο CERN μου άρεσε πάρα πολύ. Μου αρέσει όπου βλέπω αφιερωμένους ανθρώπους. Εκεί λοιπόν είδα χιλιάδες ερευνητές να προσπαθούν να αποκαλύψουν το σχέδιο του θεϊκού νου. Είναι εστιασμένοι σε αυτό το κέντρο οι άνθρωποι μέρα με την ημέρα να φτάσουν πιο κοντά σε αυτό που ονειρεύονται οι επιστήμονες εδώ και 100 χρόνια από την εποχή του Αλβέρτου Αϊνστάιν. Να κάνουν δηλαδή το Grand Unification, τη μεγάλη ενοποίηση. Δηλαδή να γράψουν με ένα κομψό και απλό τρόπο όλη την εξίσωση του σύμπαντος χωρίς να λείπει τίποτα ή να περισσεύει κάτι. Γιατί; Γιατί ξέρετε τον κόσμο αυτό γύρω μας μπορούμε να τον μελετήσουμε μόνο μέσα από την συμμετρία, δηλαδή την αρμονία, δηλαδή την ομορφιά. Όταν για παράδειγμα λέμε ότι διατηρείται η ενέργεια, πίσω από το νόμο αυτό της διατήρησης έλεγε η Emmy Noether, βρίσκεται μια ομορφιά. Αυτό που δε λέει κανείς στα σχολειά ή στο Πανεπιστήμιο είναι το τί εννοούμε ότι διατηρείται η ενέργεια. Εννοούμε ότι υπάρχει μία ομορφιά. Και ποια είναι αυτή η ομορφιά και η συμμετρία; Ότι ο χρόνος είναι ομογενής. Άρα λοιπόν η ομορφιά είναι η ομογένεια του χρόνου.

Μετά το CERN τί κάνατε;
Γύρισα στην Κρήτη κάνοντας το διδακτορικό μου μεταξύ Ηρακλείου, Αθηνών και CERN. Και ταυτόχρονα είχαμε τους Χαϊνηδες.

Φαίνεται να κάνετε πολλά πράγματα μαζί. Θα μου περιγράψετε μια μέρα σας;
Είναι απρόβλεπτη. Κάθε μέρα ξυπνώ πρωί και διαβάζω, παίζω και γυμνάζομαι. Δεν έχω κοινωνική ζωή παρά μόνο ελάχιστες επαφές με ανθρώπους συνεργούς στο να φτιάξουμε μαζί ποιητικές στιγμές. Με ελάχιστους ανθρώπους σμίγω. Όχι ότι δεν τους συμπαθώ όλους τους υπόλοιπους. Αλλά δεν έχω κοινωνική ζωή. Όταν ασκούμαι έχει πολύ ενδιαφέρον η ζωή μου. Δεν βαριέμαι δηλαδή. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ζωή του ασκητή. Μου αρέσει η απόσταση από τους ανθρώπους. Μου αρέσει η απόσταση για να μπορέσω μετά να έρθω με φόρα με όλο μου το συναίσθημα κοντά τους και μετά να ξαναφύγω πάλι μακριά τους. Να διατηρηθεί μία ιερή ταλάντωση. Η έλξη προϋποθέτει την απόσταση.

Η Αθήνα στον Ρυθμό του Swing

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Πώς θα ήταν ένας ιδανικός κόσμος για εσάς;
Αυτό που ζω. Όλοι νομίζουμε ότι η ουτοπία είναι κάτι μακρινό. Είναι τεράστιο λάθος. Γιατί τότε ερχόμαστε στα πολλά «θα». Δηλαδή για παράδειγμα θέλω να σας πω ότι ένας κόσμος που εμφορείται από το αντιδογματισμό, από την ενσυναίσθηση, από τη δημιουργικότητα, από την αλληλεγγύη και την συνέργεια, αυτός ο κόσμος δεν πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ως ένα μακρινό και άπιαστο όνειρο. Οποιαδήποτε ουτοπία δεν είναι κατάσταση. Είναι πορεία εξέλιξης. Όπως η Δικαιοσύνη και η Ελευθερία. Οπότε κάνω κάθε μέρα αυτό που νομίζω ότι θα κάνει καλό σε εμένα και το όλον. Για παράδειγμα, δεν περιμένω μία κοινωνία να έχει ισότητα αμοιβών, εφαρμόζεται στους Χαϊνηδες εδώ και 29 χρόνια από καταβολής του συγκροτήματος. Οπότε λοιπόν εγώ θέλω να πραγματώνεται το όνειρό μου στο τώρα.

Σε έναν κόσμο που δεν είναι ιδανικός πώς μπορεί να έχει κάποιος μία ζωή που θεωρεί ιδανική;
Εγώ θεωρώ ιδανική τη ζωή μου. Όχι πως δεν έχει δυσκολίες. Όχι πως δεν έχει πράγματα που είναι δυσεπίλυτα. Προς Θεού. Αλλά θεωρώ ότι η χαρούμενη παιδιάστικη πορεία για την εξερεύνηση του αγνώστου είναι αυτό που διασώζει τους ανθρώπους από τον μικροαστισμό, από την επιβαλλόμενη συνήθεια, από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Είναι η πραγμάτωση κάθε στιγμή, της κοινωνίας που θα ήθελες να προτείνεις στην επόμενη γενιά. Εμένα η πρότασή μου στην επόμενη γενιά δεν είναι λεκτική. Ούτε έχω να προτείνω τίποτα. Εγώ ζω έτσι όπως ζω. Τα βασικά μου χαρακτηριστικά που δεν θέλω ποτέ να απαρνηθώ είναι το λιτό και ασκητικό του βίου μου.

Πώς θα ορίζατε την ευτυχία;
Εγώ ευτυχοκυνηγός δεν ήμουν ποτέ μου. Το θεωρώ πάρα πολύ ταπεινωτικό για μένα να κυνηγάς την ευτυχία. Τι είναι αυτά τα καραγκιοζιλίκια; Ευτυχία, χρήματα, στόχοι, επιτυχία. Η μόνη ευτυχία που μπορώ να φανταστώ αλλά δεν θα την έλεγα ευτυχία, αλλά αρμονική πορεία, είναι να υπάρχει σε κάποιοναντιστοιχία μεταξύ αυτών που σκέφτεται, αυτών που λέει κι αυτών που κάνει.

Αν προσπαθούσαμε να ορίσουμε την αγάπη και τον έρωτα;
Την αγάπη μου αρέσει να την ορίζω σπώντας την λέξη στη μέση. Άγω προς το παν. Πηγαίνω προς το όλον.

Και ο έρωτας;
Δεν διαφέρει για μένα από την αγάπη. Ο έρωτας και η αγάπη δεν είναι κάτι παροδικό. Δεν είναι μία εφηβική αψιμαχία "σε είδα, με είδες, ζηλεύω". Εντάξει όλα χρειάζονται κι αυτά είναι σαν μια προετοιμασία όταν είναι ακόμα στην πρώιμη εφηβεία. Η αγάπη όμως για μένα είναι συνώνυμο του έρωτος. Είναι κατάσταση ύπαρξης. Έχει σφαιρική ακτινοβολία προς όλα τα πράγματα, προς όλες τις ψυχές του κόσμου. Δεν είναι επιδίωξη, δεν είναι στόχος, δεν είναι σκοπός, δεν είναι κατάκτηση, δεν είναι αντιπαράθεση, δεν είναι κέρδος.

Εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε;
Αν δείτε είναι μία εποχή εξόχως συντηρητική. Εξόχως φοβική. Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων ανθρώπων, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, είναι συντηρητική και φοβική. Μου θυμίζει παππούδες και γιαγιάδες, αλλά ακόμα κι αυτοί μπροστά τους φαντάζουν ατρόμητοι. Αυτό το φαινόμενο είναι μία διαλεκτική απάντηση σε μια εξωστρέφεια του πλανήτη που παρατηρήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες με επίκεντρο τη δεκαετία του '60. Τότε έχουμε μία μεγάλη εξωστρέφεια στον πλανήτη, έχουμε πολλά ιδεολογικά ρεύματα, επαναστατικά κινήματα, έξαρση των Τεχνών, της λογοτεχνίας, της ποίησης, της φιλοσοφίας. Επίσης, για πρώτη φορά τη δεκαετία του '60 βλέπουμε ότι έχει μικρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Αυτή η έξαρση δικαιολογείται ως εξής. Είναι τα παιδιά που έγιναν μεγάλοι μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αντιτάχθηκαν στους γονείς τους, στο παλιό σαθρό σύστημα. Από εκεί και μετά βλέπουμε ότι ο πλανήτης αρχίζει να συρρικνώνεται. Εκφραστικά, κοινωνικά. Αν δείτε στη σημερινή εποχή η ψυχολογική νόσος που κυριαρχεί είναι η κατάθλιψη. Η κατάθλιψη είναι μία ψυχολογική δυσλειτουργία εσωστρέφειας. Δεν είναι ας πούμε η υστερία της εποχής του Φρόιντ που ήταν μία ψυχολογική ασθένεια εξωστρέφειας. Αυτό λοιπόν υπερθεματίζει ότι ο πλανήτης περνά μία συντηρητική, μία φοβική εποχή, είναι εχθρικός στο διαφορετικό. Βλέπετε πόσα ρατσιστικά καθεστώτα, πόσα ομοφοβικά καθεστώτα υπάρχουν.

Τι λέτε για ένα νέο που μπορεί να γίνει ρατσιστικής, σεξιστής, ομοφοβικός. Πώς φτάσαμε σε αυτό;
Πίσω από την επιθετικότητα κρύβεται ο φόβος. Το φοβισμένο ζώο επιτίθεται. Το θεμελιακό κύτταρο για να αναπτυχθεί οποιαδήποτε Τέχνη -και η Τέχνη της ζωής- είναι η παρέα, η κοινότητα. Είναι η πρώτη φορά που ο πλανήτης δεν έχει όραμα. Κι αυτό είναι το βασικό. Τι γίνεται λοιπόν με όλα αυτά τα παιδιά; Ο κάθε ένας λοιπόν δεν είναι μια μοναδική κοινωνική και πολιτική οντότητα μέσα στην κοινότητα. Αλλά είναι ένας απρόσωπος ομοιόμορφος καταναλωτής. Αυτό ο άνθρωπος δεν μπορεί να το αντέξει. Τη μοναξιά την επιβαλλόμενη, αυτή την ιδιότυπη φυλακή που είναι χτισμένη από ώρες, από λεπτά, από δευτερόλεπτα. Θέλει από τη φύση του, που είναι αγελαία, να είναι μέλος μίας ευρύτερης παρέας. Νιώθοντας λοιπόν αυτήν την ισχυρή μοναξιά καταφεύγει σε στερεότυπα του παρελθόντος. Ποιο ήταν το στερεότυπο του παρελθόντος για να νιώσει κανείς δύναμη μέσα από μία συλλογικότητα; Ήταν το Έθνος και η Θρησκεία. Να λοιπόν πώς καταλήγουμε από τη μοναξιά ενός δυστοπικού περιβάλλοντος άκρατου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού να ξεπηδούν φασίζουσες νοοτροπίες, να έχουμε φονταμενταλισμούς θρησκευτικούς και κοσμικούς, να έχουμε ρατσισμούς όλων των ειδών. Γιατί οι άνθρωποι καταφεύγουν στο παρελθοντικά γνωστό όταν νιώθουν να απειλούνται.

Ξέρετε και πολλοί καλλιτέχνες μας έχουν απογοητεύσει τα τελευταία χρόνια.
Αν είναι αυτοσυνεπής ο δημιουργός τότε αποκλείεται το έργο του να είναι ανόητο. Αν δεν είναι αυτοσυνεπής τότε το έργο του είναι ανόητο. Στην Κρήτη λέμε «και με τα παραπόταμα ο ποταμός κινιέται, κι άνθρωπος με τις χάρες του μισιέται κι αγαπιέται». Δεν θα κρίνω εγώ κανέναν άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος αφήνει εδώ ένα χνάρι. Ένα χνάρι σε ένα σκοτεινό δάσος που τα παιδιά παίζουν. Και ίσως αυτό να είναι ένα μικρό βηματάκι και παίζοντας να ανακαλύψουν την ανθρώπινη ψυχή. Να παίξουν κυνηγώντας το άπιαστο άσπρο άλογο της ύπαρξης. Ένα χνάρι κάθε άνθρωπος. Δεν θα ήθελα ποτέ στην ζωή μου να βρωμίσω αυτό το χνάρι. Θέλω να είναι καθαρό. Δύο εκατοστά; Δύο εκατοστά. Αλλά καθαρό χνάρι. Ξέρετε μου είναι πολύ εύκολο να πεθάνω ξεχασμένος, αποτυχημένος, χρεοκοπημένος. Πολύ εύκολο. Εάν πεθάνω.

Γιατί εάν;
Εδώ ο προφήτης Ηλίας αναλήφθηκε στους ουρανούς με πύρινο άρμα, γιατί όχι κι εγώ; Μου είναι όμως πολύ δύσκολο να πεθάνω με ηθικό στίγμα. Το ηθικό στίγμα δεν είναι για μένα ηθικολογικό. Είναι για μένα η ενδογενής ασυνέπεια. Αυτό δεν το αντέχω. Γιατί όπου υπάρχει ασυνέπεια υπάρχει μπουρδολογία.

Έχει τύχει ποτέ να προδώσετε αυτά που πιστεύετε;
Μου είναι πολύ δύσκολο να το προδώσω. Δεν κάνω κάτι να πιεστώ. Ό, τι κάνω το κάνω με όλη μου την αγάπη. Με όλη μου την αφιέρωση. Δεν είμαι χομπίστας, οπότε τι να προδώσω; Να προδώσεις αυτό που ζεις μέσα σε αυτό; Αν δηλαδή το αντιμετωπίσεις σαν κάτι έξω από εσένα τότε μπορείς να το κολακεύσεις ή να το προδώσεις. Αλλά αν είναι κάτι μέσα σου ούτε να το κολακεύσεις ούτε να το προδώσεις μπορείς. Είμαι ανίκανος να το κάνω γιατί είναι μέσα μου. Είναι σαν να λες να προδώσεις τη σπλήνα σου. Πώς να προδώσεις την σπλήνα σου; Τι να με συναρπάσουν; Τα χρήματα ή τιμές; Οι δάσκαλοί μου όλες τις εποχές από το Χριστό, το Λάο Τσε, το Βούδα, τον Ηράκλειτο, τον Κουροσάουα, τον Μπετόβεν, στην ψάθα πέθαναν. Όλοι αποστρέφονταν τα χρήματα και τις τιμές. Οπότε οι δάσκαλοί μου αυτή την άσκηση μου έκαναν απέναντι στις σειρήνες που σε κάνουν να προδώσεις. Να μπορώ να αγαπώ τον κόσμο σαν ιερή φλόγα που κρύβεται μέσα σε ένα τσόφλι και να μην δίνω τόσο τεράστια σημασία στην μορφολογία. Σε λίγο καιρό έρχονται εκλογές. Παρακολουθείτε τις εξελίξεις;
Παρακολουθώ την παγκόσμια πολιτική σκηνή. Ξέρω πολύ καλά τί γίνεται. Θα πάτε να ψηφίσετε ή όχι;
Δεν πιστεύω στην πολιτική της ανάθεσης. Εγώ ψηφίζω κάθε δευτερόλεπτο. Απέχω από την πολιτική της ανάθεσης. Το να αναθέσει κανείς την ευθύνη του εαυτού του στον άλλο είναι μια ξαλαφρωτική πράξη. Γιατί ξαλαφρώνεις από την ευθύνη να πεις τί παιδεία σου αρέσει, τι υγεία σου αρέσει, πώς θα παίρνουμε τις αποφάσεις, τί θα κάνουμε με αυτά που παράγουμε. Είναι ξαλαφρωτικό αλλά σε κάνει τελείως αδύναμο. Όχι ότι δεν καταλαβαίνω κι αυτούς που ψηφίζουν, εννοείται. Ψηφίζουν μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια. Εγώ σας είπα ψηφίζω εκατομμύρια φορές κάθε μέρα. Από το τί τρώω, τι καλημέρα λέω, ποιους συναναστρέφομαι. Θεωρώ ότι παρεμβαίνω πολιτικά εδώ και 30 χρόνια. Αν δείτε άρθρα δικά μου άρθρα από τη δεκαετία του '90 αλλά και τη δισκογραφία ούρλιαζα ότι έχουμε κρίση. Μόνο όταν η ασθένεια χτύπησε στις τσέπες των νεοελλήνων κατάλαβαν όλοι ότι έχουν κρίση. Αλλά είναι πολύ αργά. Είναι πολύ καλύτερα να προλαμβάνει κανείς παρά να θεραπεύει.

Αυτή τη στιγμή είστε στον Σταυρό του Νότου. Τι ετοιμάζετε για το καλοκαίρι;
Δεν έχω ποτέ στη ζωή μου κανένα πλάνο και κανένα σχέδιο. Δρω μη προτυπολογικά. Στις συναυλίες του Σταυρού του Νότου είναι στα τύμπανα και τα φωνητικά ο Τάκης Κανέλλος, στο μπάσο και φωνητικά ο Γιάννης Νόνης, στην κιθάρα και το τραγούδι ο Δημήτρης Ζαχαριουδάκης, στο λαούτο, το μαντολίνο, το μπουζούκι και το τραγούδι ο Μιχάλης Νικόπουλος, στο τραγούδι η Σπυριδούλα Μπάκα, στην γκάιντα, το κλαρίνο, το καβάλι και την φλογέρα ο Δημήτρης Μπρέντας, στην τρομπέτα, το φλικόρνο, το κλαρίνο και το νέι ο Peter Jacques, εγώ παίζω λύρα και τραγουδώ και ο Σάκης Γκίκας στην κονσόλα του ήχου.

Έρχονται πάντα στις συναυλίες σας και πάρα πολύς νέος κόσμος.
Είναι τιμή μου να έρχεται ο κόσμος. Είμαι ευγνώμων σε αυτούς τους ανθρώπους που ποντάρουν στην μεταξύ μας σχέση ό, τι πολυτιμότερο έχουν, το χρόνο τους. Ξέρετε τον χρόνο τον ποντάρουμε μόνο σε μία κατάσταση, στην κατάσταση που κερδίζουμε νιότη. Και πώς κερδίζει κανείς νιότη; Νιότη κερδίζει κανείς όταν κινείται. Με το μυαλό, την καρδιά ή το κορμί. Πόσο μάλλον όταν συν-κινείται. Τότε αξιοποιεί και τις πολλαπλές ενέργειες αλληλεπίδρασης με τους υπόλοιπους συνακροατές και τους μουσικούς. Εάν δηλαδή η κατάσταση που βιώνεται εκείνη τη στιγμή έχει την ιερότητα της τελετουργίας τότε συνειδητά και υποσυνείδητα έχουμε κερδίσεις μέρες, μήνες, χρόνια νιότης.

Περισσότερα από το VICE

«Χειρότερο Κακό Δεν θα Κάνει»- Η Νίκαια Περιμένει το Μετρό

Αντώνης Αραβαντινός: Επάγγελμα Δεσμοφύλακας

Το Κοινωνικό Μπούλινγκ Είναι Ίδιο στην Αθήνα από την Εποχή της Κερένιας Κούκλας