Screenshot από το YouTube.
Το Ρετιρέ είναι από τις πρώτες και πιο πολυπαιγμένες σειρές της ελληνικής, ιδιωτικής τηλεόρασης. Το δημιούργημα του Γιάννη Δαλιανίδη έχει γράψει τη δική του ιστορία και αποτελεί σημείο τομής της ελληνικής pop κουλτούρας. Οι millennials το αγαπάνε, μιας και για τους περισσότερους αποτελεί ανάμνηση των παιδικών τους χρόνων, ενώ οι ατελείωτες, κυρίως μεσημεριανές, καλοκαιρινές επαναλήψεις από το MEGA έχουν προσάψει μια επιπλέον νότα ανεμελιάς και γλυκιάς «καλτίλας».
Μανώλης Σκουλάς: Προέκυψε μια γνωριμία με τον Γιάννη Δαλιανίδη ο οποίος μου μίλησε για τη σειρά. Τον κάλεσα στο στούντιο που διατηρούσα τότε στην Καλλιθέα και του έβαλα να ακούσει κάποια τραγούδια που είχα γράψει. Μέσα σε αυτά υπήρχε και αυτό που κατέληξε να παίζει στους τίτλους αρχής της σειράς. Του άρεσε, το ξεχώρισε και μου είπε «αυτό θέλω». Το βασικό θέμα προϋπήρχε, αλλά μετά το επεξεργάστηκα περαιτέρω και πρόσθεσα ένα δεύτερο μέρος που είναι το «ερωτικό» θέμα. Στη συνέχεια επέλεξε και άλλα επτά κομμάτια που έμπαιναν ανάμεσα στις σκηνές. Έτσι προέκυψε αυτή η συνεργασία. Δεν έγινε δηλαδή όπως στην Αμερική που γυρίζονται τα σήριαλ, σκηνή-σκηνή, με ειδική μουσική επένδυση, ούτε όπως στη διαφήμιση που είναι μεγαλύτερα τα μπάτζετ. Στο λέω επειδή αργότερα απασχολήθηκα σε αυτόν τον τομέα όπου δούλευα καρέ-καρέ τη μουσική.Σου άρεσε η σειρά;
Ήταν μια χιουμοριστική σειρά που έδειχνε τον μέσο Έλληνα της εποχής. Καλή ήταν.
Νομίζω πως ναι. Ο Δαλιανίδης ήταν πανέξυπνος και ήξερε πολύ καλά τι ήθελε και τι έκανε. Ένας ταλαντούχος άνθρωπος που μπόρεσε να μπει μέσα στο πετσί της κοινωνίας.Πώς αισθάνεσαι που έχεις γράψει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μουσικά θέματα στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης;
Κοίτα, εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει αυτό. Το έκανα και το ξέχασα. Τα τελευταία χρόνια έχει παρουσιαστεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το Ρετιρέ. Το ακούω κατά καιρούς και λέω: «αυτό το έχω γράψει εγώ». Πρόκειται για μια σειρά που έπαιζε στα ελληνικά σπίτια όταν άνθρωποι της ηλικίας σου ήταν ακόμα παιδιά. Συνεπώς, ακολουθείται από κάποια βιώματα. Αυτός είναι και ο λόγος που την αγαπάνε πολλοί -κυρίως νεότεροι- άνθρωποι. Εντάξει, εγώ ακόμα και τότε δεν έβλεπα τηλεόραση, ούτε έτυχε να γράψω ξανά για κάποια σειρά. Δούλεψα πολύ κάνοντας μουσική για διαφημίσεις, ήταν και η εποχή τους. Έγραψα και σήματα για το ραδιόφωνο, ενώ παράλληλα έπαιζα και σε κάποια γκρουπ.Έβγαλες καλά χρήματα από αυτό;
Για τη δουλειά που έκανα ήταν μέτρια. Σκέψου πως μετά έκανα μια διαφήμιση και έβγαλα, για τέσσερις μέρες δουλειάς, σχεδόν όσα πήρα για τρεις μήνες που ασχολήθηκα για να γράψω τη μουσική του Ρετιρέ.Σου άνοιξε πόρτες όμως;
Βεβαίως, λειτούργησε σαν διαφήμιση για μένα.Σήμερα, σχεδόν 27 χρόνια μετά, σου αρέσει σαν τραγούδι;
Είναι ωραίο σαν σύλληψη. Βέβαια, πρόκειται για ένα κομμάτι που έχει γραφτεί με τα synthesizer της εποχής, αλλά και την αντίστοιχη ενορχήστρωση. Αυτά γράφτηκαν Ιανουάριο-Φλεβάρη του 1990. Είχα μόλις επιστρέψει από Βοστόνη όπου έκανα σπουδές μουσικής στο Berklee College of Music και ήμουν κάπως «φρέσκος». Είχα έρθει με έναν αμερικανικό αέρα. Πάντως, ξέρεις γιατί πιστεύω πάντως ότι λειτούργησε όλο αυτό; Επειδή ήταν το πρώτο σε μια καινούρια μουσική κατεύθυνση.
VICE Video: Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης Παίζει στο Netflix Όμως Κάποτε Είχε για Καμαρίνι Ένα Πορτμπαγκάζ
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Δηλαδή;
Κοίτα, αυτό το κομμάτι είναι ας πούμε pop-funk. Δεν νομίζω πως έγραφαν στη δεκαετία του '80 τέτοια μουσική στην Ελλάδα. Τουλάχιστον, εγώ δεν είχα ακούσει κάτι. Βρισκόμαστε στο '90 και μόλις έχουν ξεκινήσει τα ιδιωτικά κανάλια. Μέχρι τότε υπήρχαν μόνο τα κρατικά και τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ξαφνικά άρχισε να υπάρχει πολυφωνία αλλά και πολλή δουλειά για τους δημοσιογράφους, τους ηθοποιούς και όλους τους ανθρώπους του τομέα. Υπήρξε λοιπόν και νέα μουσική. Θα μπορούσα να πω ότι πριν το 1989 υπήρχε αρκετή «ελληνικότητα» στην τηλεόραση, όμως, με την έλευση του '90 ήρθαν όλα αυτά τα προγράμματα που έβλεπα στην αμερικανική τηλεόραση όσο σπούδαζα στη Βοστόνη. Από τον Τροχό της Τύχης, μέχρι το Ραντεβού στα Τυφλά. Αυτά έφεραν και την αμερικανική μουσική. Αν δεν κάνω λάθος το Ρετιρέ και οι Τρεις Χάριτες ήταν τα πρώτα σήριαλ που γυρίστηκαν στην ιδιωτική τηλεόραση, οπότε, μπήκαν σε αυτό το κλίμα. Μπορεί να ήταν μια ελληνική σειρά, λοιπόν, όμως ήταν η πρώτη που είχε αυτό το αμερικανικό funk στοιχείο στη μουσική της.
Τότε αυτά τα πράγματα λειτουργούσαν μόνα τους, δεν είχαμε τόσο ανάγκη από τέτοια τεχνάσματα. Παίζαμε και σε γκρουπ. Δεν ήταν όπως σήμερα που φαντάζομαι πως έχει γίνει cult αυτό το πράγμα.Σήμερα με τι ασχολείσαι;
Θα έλεγα πως είμαι πολυπράγμων και ασχολούμαι μόνο με τη μουσική. Δούλεψα για 15 χρόνια ως ενορχηστρωτής στα σύνολα του Δήμου Αθηναίων όπου και συνεχίζω να εργάζομαι. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια δραστηριοποιούμαι και σαν τραγουδιστής στο Μουσικό Εργαστήρι του Δήμου. Κατά διαστήματα έχω παίξει και σε διάφορα σχήματα ως κιθαρίστας, όπως οι Schoolbus και οι Δύο+1. Κινούμαι κυρίως σε classic rock μονοπάτια, αλλά παλιότερα είχα φτιάξει και ένα fusion γκρουπ.Αν γυριζόταν μια νέα σεζόν ή κάποιο επετειακό επεισόδιο, θα έγραφες μια ανανεωμένη εκδοχή της μουσικής;
Βεβαίως.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, η ακρόαση του τραγουδιού των τίτλων αρχής της σειράς, συνήθως δίνει το έναυσμα για των διακοπών και του καύσωνα. Μέσα στα χρόνια έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για το εν λόγω σήριαλ, που αποτύπωνε την καθημερινότητα ενός κύκλου -σχεδόν- νευρωτικών ανθρώπων στην Αθήνα των αρχών του '90. Συνεντεύξεις με τους πρωταγωνιστές, αφιερώματα και νοσταλγικά κείμενα έχουν δει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας, όμως υπάρχει μια σημαντική παράληψη. Δεν έχει γραφτεί σχεδόν τίποτα για τον άνθρωπο που υπέγραψε τη μουσική επένδυση της σειράς. Δηλαδή, τον Μανώλη Σκουλά - ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων με δυνατή μουσική παιδεία. Ο μαγικός κόσμος του Facebook φρόντισε ώστε να έρθω σε επαφή μαζί του και τελικά να κανονίσουμε μια τηλεφωνική κουβέντα, μέσω της οποίας είχα σκοπό να μάθω πώς είναι να έχεις γράψει τους τίτλους αρχής μιας σειράς που έχει μεγαλώσει τρεις -και παραπάνω- γενιές.VICE: Πώς βρέθηκες να γράφεις τη μουσική για το Ρετιρέ;
Μανώλης Σκουλάς: Προέκυψε μια γνωριμία με τον Γιάννη Δαλιανίδη ο οποίος μου μίλησε για τη σειρά. Τον κάλεσα στο στούντιο που διατηρούσα τότε στην Καλλιθέα και του έβαλα να ακούσει κάποια τραγούδια που είχα γράψει. Μέσα σε αυτά υπήρχε και αυτό που κατέληξε να παίζει στους τίτλους αρχής της σειράς. Του άρεσε, το ξεχώρισε και μου είπε «αυτό θέλω». Το βασικό θέμα προϋπήρχε, αλλά μετά το επεξεργάστηκα περαιτέρω και πρόσθεσα ένα δεύτερο μέρος που είναι το «ερωτικό» θέμα. Στη συνέχεια επέλεξε και άλλα επτά κομμάτια που έμπαιναν ανάμεσα στις σκηνές. Έτσι προέκυψε αυτή η συνεργασία. Δεν έγινε δηλαδή όπως στην Αμερική που γυρίζονται τα σήριαλ, σκηνή-σκηνή, με ειδική μουσική επένδυση, ούτε όπως στη διαφήμιση που είναι μεγαλύτερα τα μπάτζετ. Στο λέω επειδή αργότερα απασχολήθηκα σε αυτόν τον τομέα όπου δούλευα καρέ-καρέ τη μουσική.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ήταν μια χιουμοριστική σειρά που έδειχνε τον μέσο Έλληνα της εποχής. Καλή ήταν.
Πιστεύεις πως αποτελεί κάτι σαν ιστορική καταγραφή της Ελλάδας των αρχών της δεκαετίας του '90;
Νομίζω πως ναι. Ο Δαλιανίδης ήταν πανέξυπνος και ήξερε πολύ καλά τι ήθελε και τι έκανε. Ένας ταλαντούχος άνθρωπος που μπόρεσε να μπει μέσα στο πετσί της κοινωνίας.Πώς αισθάνεσαι που έχεις γράψει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μουσικά θέματα στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης;
Κοίτα, εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει αυτό. Το έκανα και το ξέχασα. Τα τελευταία χρόνια έχει παρουσιαστεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το Ρετιρέ. Το ακούω κατά καιρούς και λέω: «αυτό το έχω γράψει εγώ». Πρόκειται για μια σειρά που έπαιζε στα ελληνικά σπίτια όταν άνθρωποι της ηλικίας σου ήταν ακόμα παιδιά. Συνεπώς, ακολουθείται από κάποια βιώματα. Αυτός είναι και ο λόγος που την αγαπάνε πολλοί -κυρίως νεότεροι- άνθρωποι. Εντάξει, εγώ ακόμα και τότε δεν έβλεπα τηλεόραση, ούτε έτυχε να γράψω ξανά για κάποια σειρά. Δούλεψα πολύ κάνοντας μουσική για διαφημίσεις, ήταν και η εποχή τους. Έγραψα και σήματα για το ραδιόφωνο, ενώ παράλληλα έπαιζα και σε κάποια γκρουπ.Έβγαλες καλά χρήματα από αυτό;
Για τη δουλειά που έκανα ήταν μέτρια. Σκέψου πως μετά έκανα μια διαφήμιση και έβγαλα, για τέσσερις μέρες δουλειάς, σχεδόν όσα πήρα για τρεις μήνες που ασχολήθηκα για να γράψω τη μουσική του Ρετιρέ.Σου άνοιξε πόρτες όμως;
Βεβαίως, λειτούργησε σαν διαφήμιση για μένα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι ωραίο σαν σύλληψη. Βέβαια, πρόκειται για ένα κομμάτι που έχει γραφτεί με τα synthesizer της εποχής, αλλά και την αντίστοιχη ενορχήστρωση. Αυτά γράφτηκαν Ιανουάριο-Φλεβάρη του 1990. Είχα μόλις επιστρέψει από Βοστόνη όπου έκανα σπουδές μουσικής στο Berklee College of Music και ήμουν κάπως «φρέσκος». Είχα έρθει με έναν αμερικανικό αέρα. Πάντως, ξέρεις γιατί πιστεύω πάντως ότι λειτούργησε όλο αυτό; Επειδή ήταν το πρώτο σε μια καινούρια μουσική κατεύθυνση.
VICE Video: Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης Παίζει στο Netflix Όμως Κάποτε Είχε για Καμαρίνι Ένα Πορτμπαγκάζ
Δηλαδή;
Κοίτα, αυτό το κομμάτι είναι ας πούμε pop-funk. Δεν νομίζω πως έγραφαν στη δεκαετία του '80 τέτοια μουσική στην Ελλάδα. Τουλάχιστον, εγώ δεν είχα ακούσει κάτι. Βρισκόμαστε στο '90 και μόλις έχουν ξεκινήσει τα ιδιωτικά κανάλια. Μέχρι τότε υπήρχαν μόνο τα κρατικά και τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ξαφνικά άρχισε να υπάρχει πολυφωνία αλλά και πολλή δουλειά για τους δημοσιογράφους, τους ηθοποιούς και όλους τους ανθρώπους του τομέα. Υπήρξε λοιπόν και νέα μουσική. Θα μπορούσα να πω ότι πριν το 1989 υπήρχε αρκετή «ελληνικότητα» στην τηλεόραση, όμως, με την έλευση του '90 ήρθαν όλα αυτά τα προγράμματα που έβλεπα στην αμερικανική τηλεόραση όσο σπούδαζα στη Βοστόνη. Από τον Τροχό της Τύχης, μέχρι το Ραντεβού στα Τυφλά. Αυτά έφεραν και την αμερικανική μουσική. Αν δεν κάνω λάθος το Ρετιρέ και οι Τρεις Χάριτες ήταν τα πρώτα σήριαλ που γυρίστηκαν στην ιδιωτική τηλεόραση, οπότε, μπήκαν σε αυτό το κλίμα. Μπορεί να ήταν μια ελληνική σειρά, λοιπόν, όμως ήταν η πρώτη που είχε αυτό το αμερικανικό funk στοιχείο στη μουσική της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έχεις χρησιμοποιήσει το γεγονός ότι έχεις γράψει τους τίτλους αρχής του Ρετιρέ για να εντυπωσιάσεις έναν/μια υποψήφιο/α σύντροφο;
Τότε αυτά τα πράγματα λειτουργούσαν μόνα τους, δεν είχαμε τόσο ανάγκη από τέτοια τεχνάσματα. Παίζαμε και σε γκρουπ. Δεν ήταν όπως σήμερα που φαντάζομαι πως έχει γίνει cult αυτό το πράγμα.Σήμερα με τι ασχολείσαι;
Θα έλεγα πως είμαι πολυπράγμων και ασχολούμαι μόνο με τη μουσική. Δούλεψα για 15 χρόνια ως ενορχηστρωτής στα σύνολα του Δήμου Αθηναίων όπου και συνεχίζω να εργάζομαι. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια δραστηριοποιούμαι και σαν τραγουδιστής στο Μουσικό Εργαστήρι του Δήμου. Κατά διαστήματα έχω παίξει και σε διάφορα σχήματα ως κιθαρίστας, όπως οι Schoolbus και οι Δύο+1. Κινούμαι κυρίως σε classic rock μονοπάτια, αλλά παλιότερα είχα φτιάξει και ένα fusion γκρουπ.Αν γυριζόταν μια νέα σεζόν ή κάποιο επετειακό επεισόδιο, θα έγραφες μια ανανεωμένη εκδοχή της μουσικής;
Βεβαίως.
Περισσότερα από το VICE«Όλα θα Τελειώσουν με Διαζύγιο» - Τα Κουτσομπολιά που Ακούστηκαν στον Βασιλικό ΓάμοΤα Τοξικά 24ωρα στη Θεσσαλονίκη Πριν από την Επίθεση στον Μπουτάρη: Pride, Τούρκοι και ΜίσοςΠροσπάθησα να Μην Κάνω Καθόλου Σκουπίδια για μία Εβδομάδα στην ΑθήναΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.