Γιατί το Γκάζι είναι η Χειρότερη Περιοχή στην Αθήνα

Photo Wikipedia

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που απεχθάνονται το Γκάζι και αυτοί που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα πόσο χάλια είναι.

Το Γκάζι έχει αποτελέσει για τους περισσότερους το περιστασιακό σκηνικό, των Παρασκευοσαββατιάτικων εξόδων μας. Όλοι έχουν περάσει μια περίοδο στη ζωή τους που έβγαιναν Γκάζι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποια στιγμή, ως θύματα μιας άλλης λοβοτομής, θεωρούσαμε αυτή την περιοχή cool. Και γι' αυτό τον λόγο, όλοι παρουσιάζουν μια διάχυτη ξινίλα στην μούρη τους, όταν ακούγεται το όνομα της και επανέρχονται στη μνήμη όλα τα ξενύχτια που έχουν περάσει εκεί.

Όταν το έχεις φάει στην μάπα κάθε Σάββατο για πάνω από έναν χρόνο, αρχίζεις να το νιώθεις σαν μια μπλούζα, που, ναι μεν δεν σου πάει και έχει παλιώσει και βρωμάει, αλλά δεν την πετάς για καιρό επειδή την έχεις συνηθίσει. Μέχρι κάποια στιγμή που την σκίζεις σε χίλια μικρά κομματάκια και αφήνεις το αγέρι να την πάρει μακριά. Κάπως έτσι, ίσως λιγότερο μελοδραματικά, αποχωρίστηκα το Γκάζι, και πήρα όρκο πως δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου σε αυτή την τουαλέτα της διασκέδασης.

Η σταθερή επιτυχία του Γκαζιού σαν περιοχή, βασίζεται στις διαφορετικές γενιές. Μπορεί πάντα οι πιο μεγάλοι να φτάνουν στην στιγμή διαύγειας, κατά την οποία συνειδητοποιούν ότι δεν αξίζουν αυτή την αηδία για διασκέδαση, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μια στρατιά 17χρονων, που ανακαλύπτουν τον κόσμο και που στα μάτια τους μια σειρά 6 διαφορετικών, (ίδιων) «κλαμπ», που παίζουν συγχρόνως στην διαπασών διαφορετικά τραγούδια, είναι ο ορισμός της διασκέδασης. Και καθώς υπάρχει αυτή η διαρκής επέλαση νέου κώλου, υπάρχουν και οι σταθεροί θαμώνες 25-30 χρονών, που είναι διατεθειμένοι να ακούσουν το ίδιο playlist και να βγουν στο ίδιο ακριβώς μέρος, κάθε βδομάδα, προκειμένου να έχουν κάποια ελπίδα να πηδήξουν. Αυτοί, λοιπόν, επανδρώνουν σταθερά ανά τα χρόνια την περιοχή του Γκαζιού.

Επομένως από άποψη κόσμου, κάπως χάνει, ειδικά όσο με την πάροδο του χρόνου, η ηλικία που οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους να κατέβουν στο κέντρο με το μετρό, μικραίνει. Και νομίζω πως μπορώ να πω με σιγουριά, πως η νεοβγαλμένη έφηβη που έχει μεθύσει με τις φίλες της και ουρλιάζει σαν μανιακή στην πλατεία, δεν είναι ευχάριστη για κανέναν.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο κόσμος που με ενοχλεί στο Γκάζι, αλλά αντίστοιχα και όλοι αυτοί που κάθονται στην πλατεία και σε καρφώνουν με το βλέμμα σαν να περνάς από τον δρόμο με τις καφετέρειες στο χωριό σου, που σε κοιτάνε όλοι, επειδή είσαι από την Αθήνα.

Επίσης πέρα από την «ποιότητα» του κόσμου, δεν μπορώ να πω ότι είμαι και ιδιαίτερα μεγάλη φαν της ποσότητάς του. Αλλά αυτό έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Υποθέτω ότι σε κάποιους αρέσει να στριμώχνονται σαν σαρδέλες ή να πηγαίνουν σαν τα πρόβατα, όταν υπάρχει άπειρος χώρος σε όλο το κέντρο της Αθήνας. Σε μένα πάλι, όχι.

Συνεχίζοντας το crash test, όταν σκέφτεται κανείς τα χαρακτηριστικά που θα καταστήσουν μια περιοχή, κατάλληλη για βραδινές εξόδους, πέρα από τον κόσμο, σημαντικά είναι τα μαγαζιά και ο τρόπος μεταφοράς από και προς το σημείο.

Για τα μαγαζιά νομίζω πως δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Εκτός από τα 6 ίδια κλαμπ, μπορείς να βρεις από τσιπουράδικα, γκέι μπαρ, μπαρ με μοριακή κουζίνα αλλά και πιο indie-hipster μαγαζιά. Επομένως αν είσαι σε quest για να βρεις ένα μέρος με δικιά του, ιδιαίτερη, ταυτότητα, καλό θα ήταν να μείνεις όσο πιο μακριά  μπορείς από το Γκάζι.

Τέλος, όσον αφορά στην μετάβαση σου στον εξαιρετικό αυτό χώρο, εκτός από το μετρό Κεραμικού, το οποίο είναι διαρκώς φίσκα και σου δίνει τις εξής δύο επιλογές: να φύγεις ή στις 2 (που μόλις έχεις αρχίσει να περνάς καλά) ή στις 5:30 (που είναι αργά και έχεις αρχίσει να βαριέσαι), δεν έχεις πολλές βολικές εναλλακτικές. Μπορείς πάντα να πας με το αμάξι σου, αλλά να διατρέχεις κίνδυνο να βρεις παρκινγκ δυο στενά πιο κάτω από το σπίτι σου στα Βριλήσσια και να το πάρεις με τα πόδια, ή να το παρκάρεις κάπου πολεμικά, αλλά να μην το έχεις και σίγουρο ότι θα το βρεις όταν γυρίσεις. Μπορείς να το αφήσεις και σε πάρκινγκ (γιατί όλοι ξέρουμε ότι μετά τους ταξιτζήδες, οι πιο αγαπητοί επαγγελματίες είναι αυτοί που έχουν κλείσει με μια αλυσίδα, μια αλάνα και την έχουν ονομάσει πάρκινγκ).

Για λεωφορεία, ειδικά αν γυρνάς προς βόρεια προάστια, ούτε λόγος. Μπορείς άμα θέλεις να περπατήσεις μέχρι το Σύνταγμα (σιγά τι είναι 25 λεπτά περπάτημα;), για να πάρεις το Χ14. Αλλιώς μπορείς να πάρεις ταξί. Αλλά μην παραξενευτείς όταν θα σου πάρει τα 2/4 της τιμής απλά για να βγει από το Γκάζι στον κανονικό δρόμο.

Επομένως αν τα πάρεις όλα μαζί, έχουμε πολύ και αμφίβολο κόσμο, αχταρμά μαγαζιών και δύσκολη μεταφορά. Χωρίς βέβαια να αναφέρουμε και την έλλειψη ποιοτικής και φρέσκιας μουσικής, πλην ελαχίστων εξειρέσεων, βεβαίως βεβαίως. Όχι ότι τα μαγαζιά στο Τρίγωνο είναι καλύτερα ή λιγότερο πασέ, αλλά το Γκάζι έχει χάσει  οποιοδήποτε allure είχε όταν ήταν φρέσκο, και κατέληξε να είναι ένα μόνιμα κλαρινογαμπρίστικο, υπερβολικά θορυβώδες, ακριβό και άγευστο πολύγωνο. Γι’ αυτό είναι το χειρότερο μέρος να βγεις.