Μάμαλος

FYI.

This story is over 5 years old.

Stuff

O Παύλος Μάμαλος Eίναι πιο Δυνατός από Εσένα

Ξέρεις πολλούς να μπορούν να σηκώσουν 238 κιλά πάγκο, καθισμένοι σε αναπηρικό αμαξίδιο;
VICE Staff
Κείμενο VICE Staff

Κείμενο: Αντώνης Ντινιακός/Φωτογραφίες: Πάνος Κέφαλος 

Επικρατεί ευλαβική ησυχία στον χώρο, μόνο κάπου-κάπου το αυτί πιάνει τα διερχόμενα αυτοκίνητα στον μικρό, περιφερειακό δρόμο. Είναι ένας θόρυβος υπόκωφος, απομακρυσμένος. Μέσα στο στάδιο δεν κυκλοφορεί ψυχή - ένα απαλό beat ξεγλιστρά από το κατάλευκο κοντέινερ με τη μισάνοιχτη πόρτα. Πλησιάζω διστακτικά - «Έλα ρε λεβέντη, μπες μέσα, δεν θα σε βάλω να σηκώσεις βάρη», με καλωσορίζει ο Παύλος Μάμαλος. «Σίγουρα, έτσι; Δεν μπορώ να τα σηκώσω κιόλας», λέω, κοιτάζοντας τους δυο επιβλητικούς, 25κιλους αλτήρες που 'χει εναποθέσει στον πάγκο. «Όλα είναι θέμα ψυχής», απαντά. «Ναι, αλλά και με άλλη ψυχή, πάλι δεν νομίζω πως μπορώ να τα σηκώσω, δεν συζητώ καν για τα 238 κιλά που έχεις ρεκόρ από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο», στρέφω τη συζήτηση στα πρόσφατα αθλητικά κατορθώματα του Παύλου, που τον έφεραν στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας πριν από λίγους μήνες. Ξεφυσά, ανακουφισμένος. «Για να είμαι ειλικρινής, μετά το Ρίο ζορίστηκα λίγο - δυσκολευόμουν να διαχειριστώ αυτό που συνέβαινε με τη δημοσιότητα. Τώρα που το μπαλόνι ξεφουσκώνει, έχω αρχίσει και βρίσκω ξανά τους ρυθμούς μου», λέει. «Το μπαλόνι;», ρωτώ. «Ε, τι είναι η δημοσιότητα για εμάς τους αθλητές των ατομικών αγωνισμάτων; Ένα μπαλόνι που φουσκώνει λίγο πριν από τους αγώνες και ξεφουσκώνει αφότου ολοκληρωθούν. Όλο το υπόλοιπο διάστημα είσαι εσύ και η μοναξιά σου», χαμογελάει πλατιά.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Για να πετύχεις, πρέπει να οδηγήσεις τον εαυτό σου σε μια πνευματική κατάσταση όπου ελέγχεις πλήρως τις σκέψεις σου.

Κάνουμε μια βόλτα στους χώρους του Δημοτικού Σταδίου Ασπροπύργου - σιωπή παντού. «Δεν γυμνάζονται άλλοι αθλητές στο στάδιο;», σπεύδω να ρωτήσω. «Λίγα πράγματα. Δυστυχώς ολοένα και λιγότερα νέα παιδιά έρχονται στο γήπεδο». Στο βλέμμα του πιάνω μια ελαφρά ανησυχία. Ίσως επειδή ξέρει πως η εικόνα ενός αθλητή να προπονείται, μόνος, σε ένα άδειο στάδιο μπορεί να συνθέτει ένα «ποιητικό» περιβάλλον για να διαφημίσει μια πολυεθνική την αθλητική πραμάτεια της, όμως πίσω από τα καλογυρισμένα slow motion πλάνα και τα φλούο χρώματα, υφέρπει η πραγματικότητα. Λιγότερο στιλιζαρισμένη, αρκετά μουντή και απελπιστικά μοναχική. «Ο πρωταθλητισμός θέλει καθαρό μυαλό και ψυχική αντοχή. Λέμε συχνά "ψυχή", αλλά κυρίως είναι θέμα μυαλού. Για να πετύχεις, πρέπει να οδηγήσεις τον εαυτό σου σε μια πνευματική κατάσταση όπου ελέγχεις πλήρως τις σκέψεις σου. Όταν πάω να σηκώσω την μπάρα και έχει πάνω της 238 κιλά, δεν υπάρχει περιθώριο να διστάσω. Κάθομαι στον πάγκο και πρέπει να αισθάνομαι έτοιμος να συνθλίψω την μπάρα. Αλλιώς, θα με συνθλίψει αυτή».

Η μικρή αίθουσα στο Δημοτικό Στάδιο Ασπροπύργου, αποτελεί ένας είδος απομονωτηρίου για τον Παύλο Μάμαλο. Πολλά από τα όργανα που υπάρχουν μέσα τα έχει αγοράσει ο ίδιος προσωπικά - καθώς προπονείται, συμπεριφέρεται με θρησκευτική ευλάβεια σε κάθε αντικείμενο. «Δεν λες καλά που έχω και αυτό το κοντέινερ μέσα στο στάδιο και μπορώ να γυμνάζομαι. Διαφορετικά, θα έπρεπε να πηγαίνω στην Ελευσίνα», λέει μετά το τέλος μιας κοπιαστικής άσκησης. «Θα το έκανες, αν χρειαζόταν;», διακόπτω προς στιγμήν. «Θα το έκανα, ναι, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς προπόνηση. Ο αθλητισμός ήταν πάντοτε για μένα λύτρωση, διέξοδος - δεν ξέρω, γράψ' το όπως θες. Χωρίς το powerlifting θα ήμουν τώρα κλεισμένος μέσα σε ένα σπίτι, χωρίς κανένα σκοπό. Θα ήμουν δυστυχισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

«Πόσες ώρες προπονείσαι καθημερινά;», ρωτώ. «Εξαρτάται από την εποχή. Αυτήν την περίοδο, περίπου τέσσερις ώρες το πρωί και άλλες τέσσερις το απόγευμα. Κανονική δουλειά, οκτάωρο, αλλά χωρίς να πληρώνεσαι», ξεκαθαρίζει. «Οικονομικά, πώς τα φέρνεις βόλτα;», εκμεταλλεύομαι την πάσα. «Δύσκολα, παίρνω ένα επίδομα αναπηρίας γύρω στα 700 ευρώ και αυτό είναι όλο. Φυσικά, δεν μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό με αυτά τα χρήματα».

Για μένα πλέον δεν είναι κίνητρο μονάχα τα μετάλλια και οι επιτυχίες, αλλά κυρίως αυτά τα παιδιά. Να τους δείξω πως η ζωή συνεχίζεται.

«Έχεις κατακτήσει τα πάντα, κάθε πιθανό μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και 
Παραολυμπιακούς Αγώνες. Τι είναι αυτό που σε κινητοποιεί πλέον στα 45 σου;», φέρνω την κουβέντα στο σήμερα. «Πριν από λίγο καιρό με κάλεσαν να μιλήσω σε ένα σχολείο. Στο τέλος, ήρθε και με βρήκε ένα μικρό παιδί με κινητικά προβλήματα. Φορούσε κηδεμόνες (σ.σ. μεταλλικά στηρίγματα) στα πόδια, ήταν αμήχανο και φοβισμένο. Με πλησίασε και πιάσαμε κουβέντα. Ήθελε να μάθει για μένα, για το πώς βρέθηκα στο καροτσάκι. Ήταν μια σπιθαμή παιδάκι, ένα συνεσταλμένο πλάσμα που δεν ήξερε τι ακριβώς του συνέβαινε. Μιλώντας μαζί του συγκινήθηκα, τον πήρα αγκαλιά και έβαλα τα κλάματα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με άγγιξε αυτό το παιδί. Αισθάνθηκα λοιπόν πως έχω ένα χρέος απέναντί του, πως μπορώ να του δείξω έναν άλλον δρόμο στη ζωή. Για μένα πλέον δεν είναι κίνητρο μονάχα τα μετάλλια και οι επιτυχίες, αλλά κυρίως αυτά τα παιδιά. Να τους δείξω πως η ζωή συνεχίζεται, πως το μυαλό μπορεί να επιβληθεί στο σώμα. Γι' αυτό και δεν μου αρέσει ο όρος Παραολυμπιακοί Αγώνες - τον θεωρώ κάπως άστοχο. Είμαστε αθλητές με ειδικές ικανότητες. Ξέρεις πολλούς να μπορούν να σηκώσουν 238 κιλά πάγκο;», ρωτά. Δεν χρειάζεται καν να απαντήσω.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Ο Παύλος Μάμαλος μεγάλωσε στο ασφυκτικό περιβάλλον της βιομηχανικής ζώνης του Ασπροπύργου - πριν από λίγους μήνες αποκάλυψε σε συνέντευξή του τα κρούσματα εκφοβισμού που βίωσε στο σχολείο, το οποίο εν τέλει και εγκατέλειψε. «Ήταν δύσκολα χρόνια, τα παιδιά στο σχολείο δεν ήξεραν πώς να φερθούν σε ένα ανάπηρο παιδί. Ούτε και οι γονείς τους γνώριζαν - δεν πειράζει, περασμένα, ξεχασμένα. Καλή καρδιά», λέει σήμερα. «Βλέπεις κανέναν από τους παλιούς συμμαθητές σου πλέον στην περιοχή;», τον ρωτώ. «Ελάχιστους, άλλοι έχουν μετακομίσει, άλλοι έφυγαν από τη ζωή. Ένας βέβαια ήρθε δακρυσμένος μετά το Ρίο, με πήρε αγκαλιά και μου ζητούσε συγνώμη για εκείνα τα χρόνια. Τον συγχώρεσα αμέσως - ήταν άλλες εποχές τότε. Εποχές άγνοιας. Δεν έφταιγε ούτε ο ίδιος, ούτε η οικογένειά του. Πλέον είμαστε φίλοι -έρχεται με βλέπει που και που, ανταλλάσσουμε ευχές στις γιορτές. Τα παιδιά μπορούν να γίνουν σκληρά απέναντι στο διαφορετικό, χρειάζεται εκπαίδευση και μέθοδος για να τους καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση».

Πήρα αμέσως δικηγόρο και κατέβηκε η φωτογραφία. Δεν θέλω να περπατάω στη γειτονιά μου και να λένε, «Ο Μάμαλος είναι χρυσαυγίτης».

Προτού αποχαιρετήσω τον Παύλο έχω για τον Παύλο μια τελευταία ερώτηση. Αφορά την πολυσυζητημένη φωτογραφία του με τους χρυσαυγίτες βουλευτές. «Γιατί δέχθηκες αυτή τη φωτογραφία;», ρωτώ. «Ήταν σε έναν χώρο όπου φωτογραφιζόμασταν με διάφορα πολιτικά πρόσωπα - κάποια στιγμή με πλησίασαν στελέχη της Χρυσής Αυγής και μου ζήτησαν να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία. Για τα παιδιά τους, μου είπαν. Δέχθηκα από ευγένεια, αλλά τελικά είδα πως ήθελαν να την εκμεταλλευθούν πολιτικά. Πήρα αμέσως δικηγόρο και κατέβηκε η φωτογραφία. Δεν θέλω να περπατάω στη γειτονιά μου και να λένε, "Ο Μάμαλος είναι χρυσαυγίτης"».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ