Το Νοέμβριο, φιλοξενήσαμε μια ιστορία για μια μελέτη της NASA που πλήρωσε τον Andrew Iwanicki 18.000 δολάρια για να παραμείνει ξαπλωμένος στο κρεβάτι τρεις μήνες. Διαβάστε πως πήγαν τα πράγματα από εκεί και πέρα.Ξύπνησα στις 2 Δεκεμβρίου και για πρώτη φορά τις τελευταίες 70 μέρες, σηκώθηκα. Ή τουλάχιστον προσπάθησα να σηκωθώ. Οι νοσοκόμες με πήγαν με το καροτσάκι σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου το οποίο είχε κάθετη κλίση, με το πιεσόμετρο να κρέμεται από το χέρι μου και το δάκτυλό μου κι ένα μηχάνημα υπερήχων να δείχνει την καρδιά μου. Έπειτα μου είπαν, όπως θα ενθάρρυναν ένα νήπιο για να μάθει να περπατάει, να προσπαθήσω να σταθώ όρθιος για 15 λεπτά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μόλις το κρεβάτι πήρε κατακόρυφη κλίση, ένιωσα τα πόδια μου πιο βαριά από ποτέ. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή. Άρχισα να έχω φαγούρα στο δέρμα. Είχα γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Το αίμα έτρεξε ορμητικά σα πόδια μου, διεύρυνε τις φλέβες μου που είχαν γίνει απίστευτα ελαστικές τους προηγούμενους μήνες λόγω της ξεκούρασης στο κρεβάτι. Ένιωσα ότι θα λιποθυμούσα. Από την αρχή, πάλευα να παραμείνω όρθιος και όσο περνούσε η ώρα γινόταν δυσκολότερο. Σε διάστημα περίπου 8 λεπτών, ο παλμός μου έπεσε από τους 150 στους 70 παλμούς. Το σώμα μου ήταν έτοιμο να καταρρεύσει. Όλα άρχισαν να γίνονται μαύρα. Οι νοσηλευτές είδαν στα μηχανήματα τις ενδείξεις να πέφτουν και αμέσως έβαλαν το κρεβάτι σε οριζόντια θέση. Αργότερα μου είπαν ότι κανένας από όλους όσοι συμμετείχαν στη μελέτη της ΝΑΣΑ δεν είχε αντέξει και τα 15 λεπτά.Φυσικά δεν αποτελούσε έκπληξη που το σώμα μου αντέδρασε με αυτό τον τρόπο. Έχοντας περάσει 70 μέρες σε κλίση με γωνία -6ο , είχα χάσει περίπου το 20% του συνολικού όγκου του αίματός μου. Το τεστ για το εάν μπορώ να σταθώ όρθιος προσομοίωσε τις επιπτώσεις στο καρδιαγγειακό σύστημα των αστροναυτών κατά την επανείσοδο του διαστημόπλοιου στην ατμόσφαιρα της Γης ή του Άρη. Όμως ήταν εύκολο να τα ξεχάσεις όλα αυτά γιατί το μεγαλύτερο μέρος της μελέτης της ΝΑΣΑ, παρά τις προσδοκίες μου, ήταν κατά κάποιο τρόπο βαρετή.
Όταν έγραψα την τελευταία φορά για τις εμπειρίες μου κατά τη διάρκεια της μελέτης, ακόμα βρισκόμουν στη φάση του μήνα του μέλιτος. Εντάξει, έκαναν παρέλαση οι ερευνητές που μου έκαναν διάφορα, αλλά ήταν κι από τις πιο χαλαρωτικές στιγμές στην ενήλικη ζωή μου. Για χρόνια ήμουν συνεχώς υπ' ατμόν: προετοιμαζόμουν για τις εξετάσεις στο κολέγιο, να είμαι καλός στη δουλειά και να εκπληρώνω τις κοινωνικές υποχρεώσεις μου οποτεδήποτε είχα κενό. Κι όλα αυτά ξαφνικά τέλειωσαν. Εκτός από το πρωτόκολλο του προγράμματος, δεν είχα πραγματικές υποχρεώσεις. Ήμουν ελεύθερος να κάνω ότι ήθελα, εφόσον αυτό δεν σήμαινε ότι έπρεπε να φύγω από το κρεβάτι μου ή να φάω κάποιο σνακ ή να κοιμηθώ. Μερικές μέρες διάβαζα από το πρωί έως το βράδυ. Άλλες, περνούσα ώρες στο τηλέφωνο με φίλους και συγγενείς. Πέρασα ο Θεός ξέρει πόσες ώρες παίζοντας με τις ομάδες των ονείρων μου στο StarCraft 2. Μερικές φορές, απλώς ξάπλωνα ήσυχα, αναλογιζόμενος το παρελθόν, κάνοντας σχέδια για το μέλλον ή απολάμβανα μια ήσυχη στιγμή. Ήμουν πραγματικά ευγνώμων για αυτές τις ευκαιρίες που μου έδινε η απομόνωσή μου. Ωστόσο, σταδιακά το ενδιαφέρον για το καινούριο ξέφτισε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι επόμενες οκτώ εβδομάδες που έμεινα στο κρεβάτι σημαδεύτηκαν από την βίαιη απόσπασή μου από αυτή την πρώιμη περίοδο. Ενώ οι μέρες διακόπτονταν από τακτικά γεύματα, άσκηση, ζωτικής σημασίας αναγνώσεις και ενδιάμεσα τεστ, ο περισσότερος χρόνος μου ήταν άδειος. Ακόμα και τα τεστ γίνονταν ολοένα και πιο μονότονα: μου ζητούσαν συχνά να στέκομαι εντελώς ακίνητος ενώ συνέλεγαν δεδομένα. Ένας μαγνητικός τομογράφος μετρούσε την αύξηση και την αποσύνθεση των μυών μου. Με ακτινογραφία ελέγχονταν η πυκνότητα των οστών μου. Μια πλαστική φούσκα αιχμαλώτιζε τον αέρα που ανέπνεα. Με άφηναν μόνο μου για μεγάλες χρονικές περιόδους, μόνο με τις σκέψεις μου και τη θέα του καλυμμένου από αφρολέξ ταβανιού.Στην 4η εβδομάδα, ένιωθα ότι είχε γίνει σημαντική ψυχολογική αλλαγή. Συνήθισα την αντικοινωνική κατάσταση της απομόνωσής μου. Έγραφα λιγότερα e-mail στους φίλους. Οι συζητήσεις με το προσωπικό έγιναν πιο σύντομες, περισσότερο πρακτικές. Τηλεφωνούσα στην οικογένειά μου λιγότερο συχνά. Συχνά ένιωθα ότι δεν είχα τίποτα να μοιραστώ.«Γεια σου, Drew!Τι κάνεις;».«Όχι πολλά. Ακόμα στο κρεβάτι…».Με αυτό δεν θέλω να πω ότι οι μέρες μου ήταν εντελώς ξέγνοιαστες. Άλλωστε εξακολουθούσα να τα κάνω σε πάπια. Βίωνα στιγμές φόβου και αγωνίας. Ήμουν βέβαιος πως απείχα μόλις μια μέρα από την ψυχική κατάρρευση - πώς θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε αυτές τις δέκα εβδομάδες στο κρεβάτι;Το πιο έντονο άγχος, στη διάρκεια αυτής της περιόδου, το είχα στην πραγματικότητα όταν πλησίαζε η μέρα που θα ερχόταν η κοπέλα μου να με επισκεφθεί. Είχα πλήρη επίγνωση της περίεργης ψυχικής κατάστασής μου και ήμουν βέβαιος ότι φαινόμουν αρκετά τρελαμένος, αν και δεν είχα κοιτάξει σε καθρέφτη πάνω από ένα μήνα. Πώς θα ήταν η συνάντησή μας, όταν δεν θα μπορούσα ούτε να σηκωθώ για να την χαιρετήσω ευπρεπώς; Ήμουν άραγε σε θέση να κάνω μακροσκελή συζήτηση μετά από τόσες ώρες απομόνωσης; Πώς θα αντιδρούσε όταν θα με έβλεπε σε αυτά τα χάλια: απόμακρο, ευάλωτο και εξαρτημένο; Τα δάκρυα ήταν αναπόφευκτα και δεν θα ήμουν σε θέση ούτε καν να την παρηγορήσω με τον τρόπο που θα έπρεπε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αμέσως μόλις ήρθε στη νοσοκομειακή πτέρυγα, πήδηξε πάνω στο κρεβάτι για να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει. Η σύντομη πρόκληση ευφορίας διακόπηκε αμέσως από μια νοσοκόμα που έσπευσε να την πληροφορήσει ότι δεν επιτρεπόταν να είναι στο κρεβάτι σε καμία στιγμή. Στην πραγματικότητα, δεν επιτρεπόταν ούτε να ακουμπήσει το κρεβάτι «για λόγους ασφαλείας». Περιμέναμε πάνω από δυο μήνες να δούμε ο ένας τον άλλον και έπρεπε να γίνει με αυτό τον τρόπο.Κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα μου, ενώ μιλούσαμε για τρεις μέρες. Η σωματική επαφή ήταν περιορισμένη. Δεν μπορούσαμε να εξερευνήσουμε την πόλη παρέα. Δεν μπορούσαμε να μοιραστούμε ούτε το ίδιο γεύμα, αφού οι επισκέπτες δεν επιτρεπόταν να φέρουν φαγητό απ'εξω. Ήταν μια σκληρή εμπειρία που μας θύμισε τι χάναμε. Με έβγαλε από την κατάσταση διαλογισμού και αναζωπύρωσε την επιθυμία για την ζωή μου έξω από τους τοίχους του νοσοκομείου.Αυτή ήταν η τελευταία προσωπική επαφή που είχα για άλλους δυο μήνες.Τις επόμενες εβδομάδες προσπάθησα να αποφύγω να μετράω τις μέρες που έμειναν μέχρι να τελειώσει όλο αυτό. Άρχισα να ασχολούμαι με όλα αυτά τα μικρά που με εκνεύριζαν. Γιατί έπρεπε να πίνω νερό από ποτήρι ενώ βρισκόμουν ξαπλωμένος σε γωνία και να πέσει πάνω πάνω στο τραπέζι και το στήθος μου; Γιατί σέρβιραν την σούπα σε ρηχά μπωλάκια; Βασικά γιατί σερβίρουν σούπα στον κόσμο που είναι ξαπλώμενος; Είχε κανένας από το προσωπικό ιδέα πώς είναι να είσαι κολλημένος στο κρεβάτι;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μετά την πέμπτη φορά που έφαγα φιλέτο ψαριού ζεσταμένο στο φούρνο μικροκυμάτων, ρώτησα εάν θα μπορούσα να φάω κάτι άλλο - οτιδήποτε άλλο. Όταν μας ενημέρωναν για το πείραμα, το προσωπικό μας είχε διαβεβαιώσει ότι θα έκαναν το καλύτερο δυνατό για να φροντίσουν τις γευστικές επιθυμίες μας, αλλά η απάντηση του διατροφολόγου ήταν απλά μια φιλική απολογία και εξήγηση ότι έπρεπε να είναι συγκεκριμένη η διατροφή όλων των συμμετεχόντων. Ρώτησα εάν μπορούσα να αντικαταστήσω τη βρώμη που συχνά μας σέρβιραν στο πρωινό με δημητριακά. Η απάντηση ήταν ξανά όχι. Η μεγάλη μου νίκη ήταν όταν πρόσθεσαν ένα φακελάκι μαύρο πιπέρι σε κάθε γεύμα.Γύρω στην 7η εβδομάδα, οι άλλοι δυο συμμετέχοντες στην έρευνα CFT 70 ολοκλήρωσαν τη δική τους αποστολή. Τους έδωσα συγχαρητήρια καθώς έφευγαν, αλλά με δεδομένο του πόσο απομονωμένοι ήμασταν όλοι, μόλις που πρόσεξα τη διαφορά όταν έφυγαν. Χωρίς αυτούς, ήμουν ο τελευταίος ξαπλωμένος και το μόνο υποκείμενο προς μελέτη στη νοσοκομειακή πτέρυγα.
Όντας στην τελική ευθεία, ανάγκασα τον εαυτό μου να σκεφτεί όλα αυτά που είχα κερδίσει τις τελευταίες 70 μέρες. Διάβασα εκατοντάδες σελίδες. Διαλογίστηκα ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ανακάλυψα ξανά την αγάπη μου για τα βιντεοπαιχνίδια και έσκισα στο παιχνίδι του ποδοσφαίρου. Και αποταμίευσα αρκετά χρήματα στην τράπεζα, σχεδόν 18.000 δολάρια.Έτσι στο τέλος της 10ης εβδομάδας είχα καλή διάθεση και αισθανόμουν υγιής - μέχρι την τελευταία μέρα της μελέτης, όταν με γύρισαν και μου ζήτησαν να σηκωθώ όρθιος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έμεινα σε οριζόντια θέση μέχρι την επόμενη μέρα. Εκείνο το πρωί, με έδεσαν σε ένα φορείο, με έβαλαν στο πίσω μέρος ενός βαν και κατευθυνθήκαμε στο Διαστημικό Κέντρο Johnson για τον πρώτο από τους τέσσερις γύρους της μαραθώνιας εξέτασης. Καθώς έσπρωχναν το φορείο μου από τις γυάλινες πόρτες του νοσοκομείου, το φως του ήλιου έπεσε στο δέρμα μου για πρώτη φορά σε περισσότερο από δυο μήνες. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που κοίταξα καλά τον ουρανό ή οτιδήποτε άλλο δεν ήταν εντός των λευκών τοίχων του νοσοκομείου και δεν μπορούσα να σβήσω το χαμόγελο από το πρόσωπό μου. Η στέρηση ανανέωσε την εκτίμησή μου για τις απλές χαρές της ζωής.Έκανα το ίδιο σετ τεστ που έκανα και πριν να ξαπλώσω στο κρεβάτι. Έτρεξα μέσα από λαβύρινθους, πήδηξα από πλατφόρμες, στάθηκα σε δυναμοδάπεδο, εκτέλεσα ασκήσεις συντονισμού χεριών και ματιών, έγινε έλεγχος της ισορροπίας μου, μέτρησαν τη δύναμη των ποδιών και των χεριών μου. Αλλά η αγωνία που ένιωθα στα προ-ξάπλας τεστ τώρα είχε δώσει τη θέση της στην προσμονή. Έβλεπα τη γραμμή του τερματισμού και κάθε τεστ ηλεκτρικού σοκ που έκαναν στα πόδια μου με έφερνε πιο κοντά στην ελευθερία. Ήμουν μόλις δυο εβδομάδες μακριά από το να ολοκληρώσω τις 108 μέρες παραμονής μου εκεί.Καθώς με έσπρωχναν μεταξύ των αιθουσών στις εγκαταστάσεις, με χαιρετούσαν πολλά γνωστά και άγνωστα πρόσωπα. Αρκετά μέλη του προσωπικού είχαν αποφασίσει να έρθουν και να παρακολουθήσουν τα πρώτα βήματα του τελευταίου συμμετέχοντα στο πρότζεκτ CFT 70. Φυσικά ήμουν ενθουσιασμένος, αλλά φαντάζομαι ότι πολλοί από αυτούς ήταν ακόμα πιο ενθουσιασμένοι από εμένα. Ενώ αυτό το πρότζεκτ είχε κλέψει τους τρεις τελευταίους μήνες της ζωής μου, ήταν η εργασιακή προτεραιότητα τους εδώ και τέσσερα χρόνια. Ήταν μια σημαντική στιγμή για όλους μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με ένα μέλος του προσωπικού σε κάθε πλευρά και το κοινό να με παρακολουθεί, κάθισα στο φορείο και πάτησα τα πόδια μου στο δάπεδο. Οι πατούσες μου έδιναν την αίσθηση ότι βρίσκονταν σε ύπνωση. Τα πόδια μου τα ένιωθα δυνατά, αλλά η ισορροπία μου δεν ήταν καλή. Τα πρώτα μου βήματα ήταν υποτονικά και μικρά καθώς έσερνα τα πόδια μου στο δάπεδο και κλώτσαγα τους αστραγάλους μου. Μου έλειπαν οι δεξιότητες συντονισμού που δεν είχα χρησιμοποιήσει για μήνες. Ένιωσα οξείς πόνους στους αστραγάλους μου και τις πατούσες καθώς περνούσα μέσα από εμπόδια και σίγουρα δεν μπορούσα να περπατήσω σε ευθεία γραμμή καλά, ωστόσο ολοκλήρωσα όλα τα τεστ χωρίς πραγματικά προβλήματα.Μέσα σε λίγες μέρες, κάνοντας απλούς περιπάτους και ασκήσεις για να ανακτήσω τη φυσική μου κατάσταση, η ισορροπία επέστρεψε όπως και η αντοχή μου. Δυο εβδομάδες μετά το τέλος της περιόδου ξάπλας, ένιωσα κατά 95% φυσιολογικός. Ήμουν έτοιμος να φύγω.Την 108η μέρα, μάζεψα τις βαλίτσες μου ενώ φαντασιωνόμουν τι θα με περίμενε έξω από τους τοίχους του νοσοκομείου: στο δρόμο προς το αεροδρόμιο, θα έτρωγα μπουρίτο για πρωινό και ίσως έπινα Bloody Mary. Ήμουν μόλις λίγες στιγμές μακριά από το νόστιμο φαγητό, το άφθονο ποτό, τον ήλιο και την κοπέλα μου.Είπα μερικά γεια στο προσωπικό και τους ευχαρίστησα για όλα. Παρά τα παράπονά μου, η ομάδα αποτελούνταν από καλόκαρδους ανθρώπους οι οποίοι είχαν σχεδιάσει έξυπνα και εκτελέσει ένα σπουδαίο επίτευγμα. Είχα εκτιμήσει απολύτως το πόσο επικεντρωμένοι ήταν, πόσο σκληρά εργάζονταν αλλά και πόσο με στήριξαν.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
