Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Πριν από μερικές εβδομάδες, βρήκα ένα email στο inbox μου με τίτλο "THE NAKED COMEDY SHOW RETURNS" (ελληνιστί, Η Γυμνή Κωμωδία Επιστρέφει). Το άνοιξα και έμαθα ότι ήμουν στην λίστα μιας ομάδας γυμνιστών, περόλο που δεν το θυμόμουν. Το email ήταν μια πρόσκληση για μια κωμική παράσταση γυμνιστών, στην οποία απαιτείται να είναι όλοι γυμνοί, ακόμα και το κοινό. Χωρίς πολλά-πολλά αγόρασα ένα εισιτήριο.

Αν και βρισκόμουν σε αυτήν την λίστα (στην οποία όπως είπα, δεν θυμάμαι πως μπήκα), δεν είχα ποτέ αφιερώσει πολύ σκέψη στον γυμνισμό, αλλά είναι ένα κίνημα που σίγουρα είναι πολύ σημαντικό για αρκετό κόσμο. Αρχικά, τα events των γυμνιστών έγιναν γνωστά την δεκαετία του '60, όταν οι παραλίες γυμνισμού άρχισαν να γίνονται όλο και πιο γνωστές και οι Αμερικάνοι πολίτες άρχισαν να αντιδρούν στον πουριτανικό τρόπο με τον οποίο η Αμερικάνικη κοινωνία αντιμετώπιζε τον γυμνισμό. Σήμερα, σύμφωνα με τους Young Nudists of America, υπάρχει ένα «χάσμα γενεών» στους κύκλους των γυμνιστών, καθώς οι νεότερες γενιές δεν ασχολούνται με το «χόμπι».

Μου αρέσει πολύ να κυκλοφορώ γυμνή μέσα στο σπίτι μου, ενδεχομένως περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο εκεί έξω. Οι μόνες στιγμές που δεν κυκλοφορώ γυμνή είναι όταν έχω παρέα, ή όταν τηγανίζω κάτι στην κουζίνα, αν και ακόμα και αυτό συνέβη αφού κάηκα. Παλαιότερα φορούσα εσώρουχα όταν πήγαινα για ύπνο, εξαιτίας ενός παράλογου φόβου που είχα και αφορούσε αράχνες και το αιδοίο μου, άλλα τον ξεπέρασα σκεπτόμενη τα χιλιάδες αυγά αράχνης μέσα μου. Δεν μπορώ να τεκνοποιήσω και αυτή ίσως η μόνη ευκαιρία που θα έχω να γεννήσω. Κάτι.

Όσο και να μου αρέσει όμως να είμαι γυμνή στο σπίτι μου, το σκέφτομαι εντελώς διαφορετικά όταν πρόκειται για δημόσιο χώρο, κάτι που βέβαια ισχύει για τους περισσότερους. Αν και είμαστε ένα έθνος που σε γενικές γραμμές θεωρεί πως δεν υπάρχει κάτι προσβλητικό στην θέα ενός γυμνού κορμού, εξακολουθούμε να το προτιμάμε να κινείται σε κλειστούς, ιδιωτικούς χώρους και στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο.

Οι υποστηρικτές του κοινωνικού γυμνισμού προφανώς και γνωρίζουν το ελαφρώς «άβολο» της ιστορίας και κρατούν τον γυμνισμό τους εντός των ορίων της όποιας ιδιωτικής οικίας γίνεται για κάποιο διάστημα η έδρα των event τους. Η κωμική παράσταση δεν αποτελούσε εξαίρεση: έλαβε χώρα σε ένα θέατρο που νοικιάστηκε για την περίσταση στο San Fernando Valley. Οι κάμερες και οποιοδήποτε άλλο μέσο καταγραφής απαγορεύονταν αυστηρά, ενώ ήταν αναγκαστική η χρήση πετσέτας. Αυστηρά.

Όταν έφτασε η μέρα της παράστασης, δεν ήμουν πια τόσο σίγουρη ότι θα μπορούσα να πάω. Ώρες πριν την έναρξη της παράστασης, καθόμουν και κοίταγα το γυμνό κορμί μου μπροστά στον καθρέφτη, αναλύοντας κάθε πράγμα που δεν μου άρεσε ή δεν μου άρεσε σε αυτό. Κατέληξα ότι δεν μου άρεσαν οι ρώγες μου. Αν οι ρώγες μου ήταν μάτια, το αριστερό μάτι θα ήταν αλλήθωρο. Επιπλέον υπήρχε και η ακμή στην πλάτη μου, η οποία μπορεί να μην ήταν τόσο έντονη όσο ήταν στα εφηβικά μου χρόνια, αλλά τα απομεινάρια αυτής της καταθλιπτικής εποχής υπήρχαν ακόμα.

Στην συνέχεια άρχισα να σκέφτομαι αυτά που οι άλλοι δεν θα γούσταραν στο σώμα μου. Σίγουρα, τα περισσότερα άτομα θα έβρισκαν την κάπως μεγάλη μου κοιλιά άσχημη. Προσωπικά δεν την αγαπούσα κιόλας, αλλά την δεχόμουν ως αναγκαίο κομμάτι του πακέτου μου, το οποίο περιείχε έναν μεγάλο κώλο, βυζιά και μπούτια. Εδώ που τα λέμε και τα μπούτια μου άσχημα είναι. Ε, μετά είχες και τους ραγάδες και την κυτταρίτιδα, πράγματα που ήταν πέρα για πέρα δικά μου, αλλά και πάλι μου δημιουργούσαν ανησυχίες.

Όταν έφτασα στο θέατρο, έπρεπε να σταθώ έξω και να προσπαθήσω να εμψυχώσω τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήταν τόσο δύσκολο για μένα. Άρχισα να λέω στον εαυτό μου ότι οι άνθρωποι μέσα στο θέατρο θα με δέχονταν, πως όχι άλλωστε, αλλά και πάλι η σκέψη και μόνο ότι θα ήμουν σε ένα δωμάτιο γεμάτο με γυμνούς ανθρώπους, με έκανε να σκέφτομαι ότι θα κρινόμουν με βάση την γύμνια μου. Εν τέλει, απλά αποδέχτηκα την κατάσταση, πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα μέσα.

Μπαίνοντας μέσα, αντιμετώπισα μια θάλασσα από γυμνά κορμιά. Υπήρχε μια πλούσια ποικιλία από πουλιά, κώλους και βυζιά σε διάφορα σχήματα και μεγέθη. Μέτρησα τουλάχιστον 70 άτομα, τα οποία στέκονταν και είχαν πιάσει την κουβέντα, λες και περίμεναν να πάρουν τα παιδιά τους από το σχολείο.

Κάθισα προς το πίσω μέρος του θεάτρου, δίπλα σε μια γυναίκα που φορούσε ακόμα το πουκάμισό της. Κουμπωμένο. Την ρώτησα αν θα το έβγαζε και μου απάντησε θετικά. Εγώ ήμουν ακόμα διστακτική, οπότε της πρότεινα να γδυθούμε μαζί. Δέχτηκε, μέτρησε μέχρι το τρία και έβγαλα το φόρεμά μου, αφαιρώντας το με την ίδια λογική που βγάζεις έναν αυτοκόλλητο επίδεσμο. Είχα επιλέξει να μην φορέσω εσώρουχα από κάτω, γνωρίζοντας ότι αν το είχα κάνει, δεν θα είχα το θάρρος να τα βγάλω και αυτά. Αφαιρώντας λοιπόν το φόρεμα από το κορμί ήμουν έτοιμη. Και ολόγυμνη.

Μου πήρε μερικά λεπτά να συνηθίσω, αλλά εξεπλάγην με το πόσο άνετα αισθανόμουν, έστω και αν δεν ήμουν έτοιμη να αποχωριστώ την καρέκλα μου, η οποία γρήγορα είχε μετατραπεί σε κουβέρτα ασφαλείας για μένα. Σκεφτόμουν αν θα σηκωνόμουν ποτέ, ώστε να πάρω ένα ποτό από το μπαρ, αλλά τελικά η λαχτάρα μου για ουίσκι νίκησε τους φόβους μου. Η ολόγυμνη αναμονή για την παραγγελία μου ήταν το μεγάλο τεστ μου, το οποίο και πέρασα.

Περιμένοντας στο μπαρ, απασχόλησα τον εαυτό μου παρατηρώντας τον κόσμο. Οι άντρες ήταν περισσότεροι από τις γυναίκες, με τον μέσο όρο ηλικίας να κυμαίνεται κάπου στα 40-κάτι, ενώ υπήρχαν και 15 άντρες και γυναίκες που ήταν κάπου μεταξύ 20 και 30. Η διπλανή μου, η Leslie, φαινόταν κοντά στην ηλικία μου. Όταν επέστρεψα στην θέση μου, με γνώρισε στον κατά πολύ μεγαλύτερο της γκόμενο, τον Patrick. Μου είπε ότι έβλεπε κόσμο στο θέατρο που δεν περίμενε να δει, πράγμα που αμέσως με έκανε να καταλάβω πόσο μικρή και σφιχτή ήταν η κοινότητα των γυμνιστών. Μερικοί γυμνιστές είχαν οδηγήσει για ώρες για να παραστούν στην παράσταση. Ο Patrick μου είπε ότι κάποιους από αυτούς τους ήξερε για πάνω από δέκα χρόνια, καθαρά μέσα από την κοινότητά τους. Οι υπόλοιποι, που ήταν έξω από την κοινότητα, ήταν άνθρωποι που εκείνος ποτέ δεν θα γνώριζε ή θα έκανε παρέα στην καθημερινή του ζωή.

Η παράσταση τελικά άρχισε και διήρκεσε περίπου μιάμιση ώρα. Η οικοδέσποινα ήταν η μόνη άλλη γυναίκα πλην εμού που είχε τριχωτό αιδοίο (αν και εκείνης ήταν καλλωπισμένο. Και μπράβο της). Κάποιοι performers δοκιμάζονταν στην κωμωδία για πρώτη φορά, ενώ κάποιοι άλλοι ήταν πιο πεπειραμένοι. Η headliner ήταν τελικά η χειρότερη της βραδιάς, κάνοντας αστεία για το ολοκαύτωμα, για τον χοντρό άντρα της, ενώ τραγούδησε και ένα κομμάτι με θέμα μια «εύκολη» φίλη της, μόνο και μόνο για να καταλήξει σε ένα αστείο για τον έρπη. Εντούτοις πρέπει να το παραδεχτώ. Είχε φοβερό σώμα. Σε εκείνο το σημείο κατάλαβα γιατί εκείνη είχε εμφανιστεί στην τηλεόραση κι εγώ όχι.

Όσο απαίσιες και να ήταν οι περισσότερες από αυτές τις performance, δεν πήγα εκεί για να παρακολουθήσω κωμωδία. Ήμουν εκεί για την εμπειρία του γυμνισμού και πραγματικά χάρηκα που πήγα. Όταν πλέον τελείωσε η παράσταση, κατάφερα να σηκωθώ και να πάω στο μπαρ, ακόμα και να πάω στην τουαλέτα, χωρίς να το πολυσκεφτώ.

Αντιμετώπισα την δημόσια γύμνια μου πολύ καλύτερα από ό,τι περίμενα και να σας πω και κάτι; Τελικά ήταν πολύ ωραία. Κανείς δεν σχολίασε τα μπούτια μου. Κανείς δεν προσβλήθηκε από την αλλήθωρη ρώγα μου, κανείς δεν αηδίασε με την ακμή στην πλάτη μου. Στο τέλος της βραδιάς, δέχτηκα ότι ακόμα και αν κάποιος κοιτούσε αυτά μου τα χαρακτηριστικά, ειλικρινά δεν είχε σημασία. Όπως εγώ παρατηρούσα τον περίεργο όγκο στο στήθος μιας κυρίας και το πραγματικά μικροσκοπικό πέος ενός κυρίου, έτσι και όλοι οι υπόλοιποι μπορεί να παρατηρούσαν τις ατέλειές μου, αλλά κανείς δεν νοιαζόταν. Έφυγα από την παράσταση, έχοντας πάρει τα νούμερα του Patrick και της Leslie. Με προέτρεψαν να έρθω στην επόμενη συνάντηση γυμνιστών και νομίζω πως θα το κάνω.