Τι Έμαθα Όταν Έκοψα τις Τσόντες για Έναν Μήνα

Το άρθρο είχε δημοσιευτεί αρχικά στο VICE UK.

Θυμάμαι ακριβώς την στιγμή που σκέφτηκα ότι ίσως είναι καιρός να κόψω τις τσόντες. Οι μισοί φίλοι μου στο Facebook έκαναν share αυτήν την ιστορία, που σε συνδέει με ένα κάρο τεστ που σου λένε αν ο χρόνος που ξοδεύεις κοιτώντας μια οθόνη και παίζοντας το πουλί σου είναι μια υγιής ασχολία ή όχι. Η κεντρική εικόνα ήταν ένας άδειος, μαύρος, δερμάτινος καναπές στην μέση ενός δωματίου, τοποθετημένος απέναντι από ένα γυαλιστερό γραφείο. Σας ακούγεται γνώριμο; Αν όχι, τότε μπράβο σας. Εμένα όμως μου ήταν εξαιρετικά γνώριμο.

Η παραπάνω εικόνα είναι ο τρόπος που ξεκινάνε αρκετές τσόντες του διαδικτύου. Σε γενικές γραμμές, αυτά τα βίντεο περιλαμβάνουν μια γυναίκα που μπαίνει μέσα στο γραφείο και κάθεται στον καναπέ, έναν κάπως περίεργο τύπο με κοτσίδα και μεγάλα χέρια που υποτίθεται πως της κάνει κάστινγκ για μια φωτογράφηση και όλα αυτά καταλήγουν με τον τύπο να πηδάει την κυρία πάνω στο γραφείο του. Το άρθρο προειδοποιούσε ότι αν συνδέεις άμεσα τον μαύρο καναπέ με τις τσόντες, τότε ίσως είχες πρόβλημα.

Κατάλαβα ότι είχα πρόβλημα.

Το θέμα δεν ήταν πως έβλεπα τσόντες κάθε μέρα, αλλά το γεγονός ότι ακόμα και αν ήθελα δεν μπορούσα πλέον να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου για να δημιουργήσω φαντασιώσεις. Το διαδίκτυο ήταν πάντα εκεί, οι σειρήνες του Pornhub πάντα τραγουδούσαν το ίδιο γλυκά όλες τις ώρες και μου γέμιζαν το μυαλό με εικόνες από anal beads, BDSM και bukkake. Γιατί λοιπόν να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει;

Εκείνη την πρωτοχρονιά, που είναι πάντα η κατάλληλη στιγμή για μεγάλες αποφάσεις, ο φίλος μου ο Matteo μου λέει: «ξέρεις τι; Λέω να σταματήσω να βλέπω τσόντες για λίγο καιρό. Πρέπει να αποτοξινωθώ». Στην συνέχεια μου είπε ότι το Μιλάνο – μια πόλη στην οποία ζούμε και οι δύο – είναι αναλογικά μια από τις πόλεις με τις μεγαλύτερες καταναλώσεις πορνογραφικού υλικού στη Ευρώπη. Η σκέψη και μόνο ότι προσέθετα σε αυτό το νούμερο – σε αυτόν τον απρόσωπο στρατό φανατικών αυνανιστών – με έριξε σε μια μαύρη τρύπα κατάθλιψης.

«Θα σταματήσω κι εγώ», του είπα, έχοντας πραγματικά τις πιο ειλικρινείς προθέσεις. Και μετά είδα λίγη τσόντα ακόμα. Τον Φλεβάρη όμως, αποφάσισα να ξαναπιάσω την αποστολή μου πιο σοβαρά.

Μέχρι εκείνο το σημείο, έβλεπα τσόντες πολύ συχνά, κλικάροντας στο RedTube ή στο YouPorn ή Tube8 τα περισσότερα βράδια πριν κοιμηθώ, ή καμιά φορά και κατά την διάρκεια της ημέρας αν βαριόμουν και ήθελα να εξασκήσω λίγο τον καρπό μου. Σκεπτόμενος αυτά, φαντάστηκα ότι θα ήταν δύσκολο να το κόψω τελείως με το καλημέρα, αλλά τις πρώτες ημέρες ήταν παραδόξως πολύ εύκολο. Το πλησιέστερο που μπορώ να σκεφτώ σε αυτό είναι όταν κόβεις το κάπνισμα. Το να μην ανάβεις τσιγάρο γίνεται θέμα τιμής, μια προσωπική πρόκληση, μια μάχη που πρέπει να κερδίσεις ώστε να συνεχίσεις να θεωρείς τον εαυτό σου ένα σοβαρό ανθρώπινο ον.

Αυτή η αίσθηση, για τις πρώτες τουλάχιστον μέρες, ήταν πιο ευχάριστη από αυτό που είχα αποφασίσει να απαγορεύσω στον εαυτό μου. Συνέχιζα να αυνανίζομαι, αλλά πλέον το γεγονός ότι χρησιμοποιούσα το μυαλό μου ήταν εκπληκτικό. Φαντασιωνόμουν πρώην γκόμενές μου και ερωμένες και πράγματα που πάντα ήθελα να κάνω αλλά είχα ντραπεί να ζητήσω. Δεν σκεπτόμουν κάτι παντελώς καινούργιο βέβαια, αλλά ήταν η πρώτη φορά που το έκανα τόσο συστηματικά. Τώρα, κάθε φορά που ήθελα να τον παίξω, έπρεπε να δημιουργήσω ένα δικό μου βίντεο: έπρεπε να συγκεντρωθώ, να προσθέσω πληροφορίες, να του δώσω υπόσταση, να βάλω τα πάντα σε χρονολογική σειρά.

Έχοντας γεμίσει θάρρος, άρχισα να πιστεύω ότι ένας μήνας χωρίς τσόντα δεν θα ήταν τελικά και τόσο δύσκολος.

Πόσο λάθος έκανα.

Το πρώτο – και πιο ανησυχητικό – πρόβλημα ήταν η φαντασία μου. Οι φαντασιώσεις μου γρήγορα άρχισαν να επαναλαμβάνονται: οι ίδιες σκηνές, τα ίδια μέρη, οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια κορμιά, το ίδιο σεξ. Δεν μπορούσα να επεκτείνω την εφευρετικότητά μου πέρα από όσο την είχα ήδη τεντώσει. Κάθε φορά που το προσπαθούσα κατέληγα πάλι με αυτά που ήξερα, σαν ένα παντρεμένο ζευγάρι που κάνει τα κλασσικά: σβήνουμε φώτα, ιεραποστολικό, σε πιάνει κράμπα στο πόδι, πίνεις λίγο νερό και μετά σιωπή.

Μετά από δέκα μέρες του πειράματος, σταμάτησα να αυνανίζομαι. Αισθανόμουν όμως ακόμα την ανάγκη να έρθω σε οργασμό. Είχα αναγκάσει τον εαυτό μου να μην το κάνει επειδή δεν ήθελα να ακολουθήσω την διαδικασία που χρειαζόταν για να φτάσω στο ποθητό αποτέλεσμα. Κατάλαβα γρήγορα – και αυτό μπορεί να σας φανεί κάπως καταθλιπτικό και προφανές – ότι το να χρησιμοποιείς την φαντασία σου μπορεί να είναι λίγο αγγαρεία. Και ήταν μια αγγαρεία που πλέον είχα ξεσυνηθίσει.

Αντιλαμβάνομαι πόσο τεμπέλικο ακούγεται όλο αυτό: ένας τύπος που πλέον βαριέται να σκεφτεί μια γυμνή γυναίκα. Αλλά το βασικό πρόβλημα που συνάντησα στην καρδιά αυτής της εικόνας ήταν πως πλέον δεν μπορούσα να συνθέσω την αίσθηση του πόθου. Αυνανιζόμουν για περίπου 15 χρόνια και σε αυτό το διάστημα η τσόντα είχε γίνει ένα καταθλιπτικό υποκατάστατο του αληθινού πόθου. Χιλιάδες βίντεο με πουλιά να μπαίνουν μέσα σε αιδοία, τα οποία με βοηθούσαν να δημιουργήσω αυτό που έλειπε. Με την καρδιά μου στο πάτωμα, αναγνώρισα το γεγονός πως είχα να χρησιμοποιήσω ουσιαστικά το μυαλό μου για να τελειώσω για περισσότερο από μια δεκαετία.

Χριστέ μου τι απαίσια πρόταση.

Πάλι καλά που αυτή η δεύτερη φάση έφτασε στο τέλος της. Το επόμενο βήμα ήταν η ευχάριστη επιστροφή του φυσικού πόθου: για πρώτη φορά είχε να κάνει με το σώμα μου, όχι το κεφάλι μου. Ήταν κάτι που δεν είχα νιώσει ξανά, ή τουλάχιστον κάτι που δεν θυμόμουν να είχα νιώσει.

Πριν σταματήσω να βλέπω τσόντες, το πράγμα πήγαινε ως εξής:
1. Αισθανόμουν ότι ήθελα να τον παίξω
2. Έμπαινα σε κάποιο τσοντο-site
3. Έβρισκα ένα βίντεο
4. Τον έπαιζα.

Κανένα κομμάτι αυτής της διαδικασίας δεν το αισθανόμουν σαν κάτι οργανικό, γιατί εδώ που τα λέμε δεν ήταν κιόλας. Η τσόντα ήταν ένα από τα κομμάτια ενός γνώριμου και βαρετού σχεδίου, το οποίο με βοηθούσε να επιτύχω κάτι που είχα ήδη χαρτογραφήσει μέσα στο μυαλό μου. Τώρα είχε επιστρέψει η διαδικασία μιας ερωτικής εικόνας ή σκέψης που μου ξυπνούσε τον σεξουαλικό πόθο, πλέον μπορούσα να δημιουργήσω μια φαντασίωση και μετά να αυνανιστώ. Πολύ καλύτερα.

Παρατήρησα επίσης, πως για πρώτη φορά δεν σκεπτόμουν κάτι συγκεκριμένο. Δεν σκεπτόμουν κάποιο Γαλλικό ζευγάρι, κάποιο τριολέ σε ένα μπανγκαλόου με την ευγενική χορηγία της IKEA, δεν σκεπτόμουν κάποιο κολεγιακό όργιο, σκεπτόμουν απλά τα σωματικά ερεθίσματα και μπορούσα να τα εκτιμήσω. Έμοιαζε περισσότερο με το «κανονικό» σεξ ως διαδικασία και δεν θύμιζε τις αυνανιστικές στιγμές που είχα ζήσει στο παρελθόν.

Μοιράστηκα τις σκέψεις μου με μια φίλη. Μου είπε – και για αυτήν ήταν το πιο προφανές πράγμα στον κόσμο – ότι όταν αυνανιζόταν σπάνια σκεπτόταν κάποιες συγκεκριμένες εικόνες. Για εκείνην, είχε να κάνει περισσότερο με την δημιουργία μιας αίσθησης. Μου τόνισε επίσης και κάτι που δεν είχα παρατηρήσει, έστω και αν είχα δει χιλιάδες τσόντες στην ζωή μου.

«Στο 80% των πορνογραφικών βίντεο δεν παίζουν τα χέρια», μου είπε.

«Τι εννοείς, δεν παίζουν τα χέρια;»

«Εννοώ δεν παίζουν τα χέρια. Ακριβώς αυτό».

Η ανάγκη για την προβολή της διείσδυσης και η αφοσίωση της εικόνας στην γυναίκα, σημαίνει πως όλες εκείνες οι πράξεις που συνδέουμε με το καλό σεξ – τα χάδια, οι αγκαλιές, τα τραβήγματα – «σβήνονται» έτσι ώστε να εξασφαλιστούν οι καλύτερες γωνίες λήψης. Δηλαδή το σεξ χωρίς όλα αυτά που κάνουν το σεξ εξαιρετικό.

Μετά από αυτό το μικρό μάθημα, παρατήρησα σαφείς βελτίωση στον τομέα των οργασμών μου. Πριν σταματήσω να παρακολουθώ τσόντες, όταν τελείωνα υπήρχε μια μικρή στιγμή κορύφωσης, η οποία εξαφανιζόταν γρήγορα χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος. Όχι πια. Η στιγμή της κορύφωσης διαρκούσε πλέον πολύ περισσότερο. Όταν μου συνέβαινε, έμενε στο σώμα μου πολύ περισσότερο και ένιωθα ότι είχα πολύ περισσότερη ανάμειξη με αυτήν.

Συνολικά, έχει περάσει κάτι παραπάνω από ένας μήνας και έχω αποφασίσει να συνεχίσω με την «απαγόρευση» τσόντας κατά το αυνανίζειν. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα αντέξω, γιατί εδώ που τα λέμε το να κάνεις κάτι για έναν μήνα δεν είναι και τίποτα τελικά. Όταν περάσει αυτή η περίοδος μέλιτος, τότε είναι που αρχίζουν τα δύσκολα

Νομίζω ότι θα τα καταφέρω να συνεχίσω για λίγο καιρό ακόμα, αλλά θέλω να είμαι ρεαλιστής σχετικά με το πόσο εύκολα θα είναι να ξανακυλήσω στα γνωστά. Ίσως τελικά είναι λίγο σαν να καπνίζεις ένα τσιγάρο, αφού αποφασίσεις να το κόψεις: οι πρώτες ρουφηξιές έχουν απαίσια γεύση, αλλά αν επιμείνεις λίγο θα κολλήσεις για μια ακόμη φορά.

Περισσότερα από το VICE

Οι Metalheads που Βρέθηκαν στην Τελευταία Συναυλία των Slayer στην Ελλάδα

Μεγάλη Πόρτα θα Διαβείς - Στη Θεσσαλονίκη οι Καφετζούδες Είναι Πάλι στη Μόδα

Πόσο Εύκολο Είναι να Βρει Δουλειά Ένας Πρόσφυγας στην Ελλάδα;