Το Underground Βερολίνο

Tο άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο i-D.

Το Βερολίνο ήταν πάντα ένα μέρος όπου πηγαίνεις για να ψάξεις τη νεότητα και την ενέργεια. Είναι μια πόλη ατέλειωτων rave πάρτι, φτηνών ενοικίων και ελευθερίας, μια τέλεια απόδραση για εκείνους που δημιουργούν τέχνη ή επιζητούν τη σεξουαλική απελευθέρωση. Τα έργα του Wolfgang Tillmans και της Nan Goldin έχουν αφήσει για πάντα το αποτύπωμά τους στο πολιτιστικό DNA της πόλης. Το Βερολίνο, όμως, χαρίζει και πρόσφορο έδαφος σε νέες ματιές και νέες φωνές και ο φωτογράφος George Nebieridze είναι μια από τις πιο αξιοπρόσεκτες καλλιτεχνικές φιγούρες που έχει σήμερα η πόλη, την οποία και αποτυπώνει με τη μοναδική του ματιά: οι ξέφρενοι δρόμοι, τα τρελά πάρτι σε σπίτια, τα χωρίς όρια κλαμπ, οι σκοτεινές νύχτες και τα πανέμορφα πρωινά και οι καθημερινές λεπτομέρειες αυτού του νεανικού παραδείσου που συχνά περνούν απαρατήρητες.

Γεννημένος στη Γεωργία, ο Nebierdize μετακόμισε στο Βερολίνο πριν από τρία χρόνια, γοητευμένος από την ελευθερία της πόλης, την οποία δεν μπορούσε να βρει στη γενέτειρά του. «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Γεωργία μετά το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, εκεί όπου η σεξουαλική επανάσταση δεν έχει ακόμα συντελεστεί και η κοινωνία αντιμετωπίζει ακόμα και τα πιο απλά δείγματα ελευθερίας ως ταμπού», εξηγεί. «Υπάρχουν αυξημένα επίπεδα σεξισμού, ομοφοβίας και γενικότερων διακρίσεων απέναντι σε μειονότητες, και μεγαλώνοντας σε αυτό τα περιβάλλον βρήκα τον εαυτό μου να αντιδρά σε αυτά τα φαινόμενα. Αντιμετώπισα τη μετακόμισή μου στο Βερολίνο σαν σωτηρία». Αφού ερωτεύθηκε την πόλη, ο Nebieridze άρχισε να την καταλαβαίνει μέσω της φωτογραφίας.

Το αποτέλεσμα θα κυκλοφορήσει σύντομα σε ένα βιβλίο με τίτλο '15 και αποτελεί μια μοναδική ματιά στην underground πάρτι σκηνή της πόλης, καθώς και ένα ημερολόγιο που καταγράφει τους κρυμμένους οπτικούς θησαυρούς της. Η δουλειά του Nebieridze εκτείνεται από γαλήνια τοπία μέχρι ερεθιστικές, ενοχλητικές και μπερδεμένες λήψεις που εξυψώνουν τον νεανικό χαμό σε κλασική ομορφιά.

Η δομή της φωτογραφικής ιστορίας του Nebieridze ορίζεται από το παρελθόν του: αυτοδίδακτος στη φωτογραφία, είναι πτυχιούχος Κοινωνιολογίας και η περιέργειά του ερεθίζεται διαρκώς από ό,τι τον περιτριγυρίζει: «Ανέπτυξα το μεγαλύτερο μέρος των φωτογραφικών μου ικανοτήτων μέσω πρακτικής εμπειρίας και από το γεγονός ότι από μικρή ηλικία περιτριγυριζόμουν από ενδιαφέροντα και δημιουργικά άτομα, στα οποία περιλαμβάνω και την οικογένειά μου. Δεν μπορώ να πάψω να είμαι περίεργος και θέλω να εξερευνήσω το άγνωστο», λέει χαρακτηριστικά. «Έχω πολλές ημι-αφηρημένες φωτογραφίες που ίσως είναι λεπτομέρειες βιομηχανικών σχεδίων, παραμορφωμένα οπτικά εφέ ή τοπία. Το μεγαλύτερο πάθος μου είναι το χρώμα και οι αναρίθμητοι συνδυασμοί που μπορείς να δημιουργήσεις χρησιμοποιώντας διάφορες υφές και επιφάνειες».

Τα άτομα που φωτογραφίζει ο Nebieridze συχνά αποτυπώνονται σε κατάσταση σωματικής και συναισθηματικής γύμνιας, εντελώς ανοιχτά και απορροφημένα από τον εαυτό τους, κάτι σπάνιο σε μια εποχή που όλοι προσέχουν πώς αποτυπώνονται σε μια φωτογραφία. «Δεν στήνω ποτέ τις φωτογραφίες μου», εξηγεί. «Αυτό σημαίνει πως όλες οι φωτογραφίες μου απλώς συμβαίνουν και εγώ είμαι εκεί για να αποτυπώσω τη στιγμή. Είμαι αναμεμειγμένος με όλες τις δραστηριότητες και τα πολιτιστικά δρώμενα που απεικονίζονται στις φωτογραφίες μου, μια και τα περισσότερα άτομα που φωτογραφίζω είναι φίλοι. Η αυθεντικότητα είναι σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου».

Τρία χρόνια μετά την άφιξή του, το Βερολίνο δεν έχει χάσει ίχνος από την ενέργεια και τη γοητεία που τόσο έχουν συναρπάσει τον φωτογράφο. Αντιθέτως, νιώθει ότι τώρα ξεκινάει. «Το Βερολίνο έχει φοβερή ποικιλομορφία. Καμιά φορά είναι λες και δεν ξέρεις σε ποια χώρα βρίσκεσαι. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να αποκαλεί κάποιο άλλο μέρος "σπίτι". Επιπλέον, έχουμε τα καλύτερα ναρκωτικά, τα καλύτερα πάρτι και τους πιο φιλικούς ανθρώπους. Είναι τόσο εύκολο μέρος για να το αγαπήσεις. Είναι απίστευτα εύκολο να επιβιώσεις εδώ γιατί εξακολουθεί και είναι φτηνό. Ταυτόχρονα, όμως, δεν σπρώχνει τον κόσμο να κυνηγήσει περισσότερα. Ο κόσμος ζει για το Σαββατοκύριακο». Το πολιτιστικό και οικονομικό σκηνικό που διαρκώς αλλάζει, προσθέτει σε αυτή την ατμόσφαιρα: «Βλέπω την πόλη να αλλάζει κάθε μέρα. Μεγαλώνει και αναπτύσσεται τόσο γρήγορα που καμιά φορά δεν μπορείς να ακολουθήσεις. Πολύς κόσμος πάει κι έρχεται, ο καθένας αφήνει το σημάδι του και αυτό το πράγμα δεν σταματάει».

Πού στέκονται λοιπόν για τον Nebieridze οι θρυλικοί φωτογράφοι που πέρασαν από την πόλη πριν από αυτόν; Νιώθει ότι ζει στη σκιά τους; «Κάποιος μου είπε μια φορά πως η δουλειά μου είναι ένας συνδυασμός Wolfgang Tillmans και Nan Godin, κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενο», λέει γελώντας. «Λατρεύω την Godin σαν άνθρωπο, για τις ιστορίες της και για τα μαθήματα της ζωής που μπορεί να μας περάσει. Υποθέτω πως δανείζομαι κάποια στοιχεία από εκείνη. Η δουλειά του Tillmans με έκανε να ξανασκεφτώ τον μηχανισμό και τη δομή της φωτογραφίας μέσα στο πλαίσιο της τέχνης. Τον πετυχαίνω συχνά στο Βερολίνο, είναι φοβερά μετριόφρων και απλός, ένας άνθρωπος που ξέρει να δουλεύει και αυτό το σέβομαι. Νομίζω πως κάθε καλλιτέχνης αντλεί έμπνευση από κάποιον άλλο και αυτό είναι θαυμάσιο. Από την άλλη, όμως, έχω και τους προσωπικούς μου στόχους, το δικό μου στιλ και προσπαθώ να το ακολουθώ ολόψυχα. Θέλω η φωτογραφία μου να αποτυπώνει πάντα αυτά που αισθάνομαι».

Το '15 του George Nebieridze εκτίθεται στην γκαλερί Tante Nino στο Rotterdam από τις 15/5 μέχρι τις 16/7.

Περισσότερα από το VICE

Ο Κόσμος μας θα Άλλαζε Δραματικά Εάν Γίνονταν Όλοι Vegans

Μια Ιερόδουλη Θυμάται τους Χειρότερους Πελάτες της

Ο Οργασμός από τον Προστάτη Είναι ο Πραγματικός Αντρικός Οργασμός