Υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες στιγμές που, εγώ προσωπικά, θέλω να έχω κάτι που να «παίζει» στο background το οποίο να μην είναι συναρπαστικό, ώστε να μην μου απορροφά την προσοχή. Για παράδειγμα, όταν τρώω, πάντα θέλω να παρακολουθώ κάτι στην τηλεόραση (ή στο laptop) που όμως, δεν θα με πειράξει αν χάσω μία ή δύο ατάκες την ώρα που μαζεύω τα φαγητά που πέφτουν στο πάτωμα (κάθε φορά). Επίσης, όταν είμαι στρεσαρισμένος, κοιμάμαι με ανοιχτή την τηλεόραση για να ηρεμώ και να μην σκέφτομαι τίποτα αρνητικό πριν κλείσω τα μάτια μου.

Προσωπικά, χρειάζομαι μια σειρά (συνήθως ένα sitcom) που να είναι μέτρια. Δηλαδή να έχει κάποια ωραία στοιχεία αλλά να μην είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Ο λόγος που θέλω κάτι τέτοιο είναι πως, δεν θέλω να βλέπω κάτι το οποίο θα με κρατήσει ξάγρυπνο όλο το βράδυ, να παρακολουθώ δύο σεζόν στα καπάκια και επίσης, αν με πάρει ο ύπνος, να μην χρειαστεί να ξαναδώ τα επεισόδια για να μάθω τι έγινε. Θέλω κάτι που να τραβάει μεν την προσοχή με κάποιες καλές στιγμές αλλά που, μακροπρόθεσμα, με αφήνει αδιάφορο.

Ευτυχώς, η Αμερικάνικη τηλεόραση μας έχει χαρίσει πολλές μέτριες σειρές (και άπειρες συγκλονιστικές), συνήθως κωμικές μιας και είναι εύπεπτες. Γιατί, όλοι μας μπορούμε να παρακολουθήσουμε ένα μέτριο sitcom, αλλά λίγοι θα «μείνουμε» σε μια αντίστοιχης ποιότητας, σειρά μυστηρίου.

Έχω κάνει τη διατριβή μου στην συγκεκριμένη κατηγορία σειρών και δεν έχω κανένα πρόβλημα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες που θεωρώ άξιες αναφοράς.

Μόλις ανακάλυψα ότι υπάρχει μια σειρά στην οποία πρωταγωνιστούν, ο Giovanni Ribishi με τον, αγαπημένο μου, Seth Green, έτρεξα σαν τρελός να την βρω. Μόλις άρχισα να την παρακολουθώ, με τις καλύτερες των προθέσεων, πέρασα από τρεις φάσεις. Η πρώτη ήταν αυτή του ενθουσιασμού. Έβλεπα τα πρώτα επεισόδια μιας σειράς με δύο από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, στην οποία μάλιστα βγάζουν όλα τα προσωπικά τους στοιχεία. Δύο nerds, παθιασμένα με τα comics και τις φιγούρες υπερηρώων, έχουν μια επιτυχημένη εταιρία που δημιουργεί παιχνίδια για κινητά και tablets. Επίσης, συντηρούν τους πατεράδες τους, με τους οποίους διαγωνίζονται στο ποιος μπορεί να φάει περισσότερα special cakes ενώ μπλέκουν σε ένα σωρό μπελάδες.

O ενθουσιασμός όμως, σιγά σιγά έφυγε και πέρασα στην δεύτερη φάση, αυτή της άρνησης. Σε αυτή τη φάση, δεν ήθελα να δεχθώ την αλήθεια. Δεν μπορεί, κάποιο λάθος είχα κάνει εγώ, δεν γίνεται να παρακολουθώ μια σειρά για χόρτο και φλώρους με τον Seth Green και να την βρίσκω μέτρια, το λάθος πρέπει να είναι δικό μου. Η τρίτη φάση, αυτή της συνειδητοποίησης, ήρθε σχετικά ανώδυνα και εύκολα. Κάνοντας μια βόλτα στο διαδίκτυο, ψάχνοντας για ratings σχετικά με τη σειρά, ανακάλυψα πως σε όλα τα site, αυτή έπιανε απλώς την βάση της εκάστοτε κλίμακας αξιολόγησης. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Έτσι, το Dads, πέρασε πανηγυρικά στην κατηγορία sitcom ύπνου και φαγητού.

Άλλη μια κωμική σειρά με μέτριες κριτικές η οποία διανύει αισίως την έκτη της σεζόν και όλοι γνωρίζουμε το γιατί. Επειδή, ο κόσμος την παρακολουθεί όταν κοιμάται ή όταν τρώει. Την συγκεκριμένη σειρά μάλιστα, την παρακολουθούσα σε κάποιο Ελληνικό κανάλι για δύο σεζόν και έκτοτε η τύχη της αγνοείται. Φυσικά και δεν κατάλαβα πότε σταμάτησαν να την δείχνουν. Απλώς συνέβη ενώ, μέχρι και σήμερα, υπέθετα πως είναι άλλη μια κωμική σειρά που άντεξε για δύο σεζόν και διεκόπη.

Μάλλον, ούτε οι υπεύθυνοι του CBS γνωρίζουν πως πληρώνουν ακόμη για να γυρίζονται επεισόδια της συγκεκριμένης σειράς. Πιστεύω πως οι συντελεστές της, πατάνε στις μύτες των ποδιών τους όταν πάνε το πρωί στα στούντιο του καναλιού για να γυρίσουν τη σειρά. Το να είσαι αόρατος σε αυτή τη δουλειά πολλές φορές αποδίδει. Το Mike & Molly το αγαπάω, επειδή μου θυμίζει τόσα υπέροχα απογευματινά γεύματα που έχω φάει παρακολουθώντας το. Ίσως να την αγαπώ επειδή μου θυμίζει τα αγαπημένα φαγητά. Ποιος ξέρει.

Ευρύτερα γνωστή και ως «Δεν με νοιάζει ο τίτλος της σειράς, την παρακολουθώ απλά επειδή παίζει ο James Belushi και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω». Ο Jim, είναι ο μέσος Αμερικάνος που θέλει να γυρίζει από την δουλειά και να ηρεμεί βλέποντας τηλεόραση και πίνοντας παγωμένη μπύρα. Όμως, η οικογένεια του και κυρίως τα τρία παιδιά του, δεν τον αφήνουν να ησυχάσει. Αν το καλοσκεφτείς παίζει να είναι οι Simpsons με αληθινά πρόσωπα και με λιγότερο χιούμορ.

Η σειρά κράτησε για οκτώ σεζόν. Αρχίζω να πιστεύω πως το να περπατάς ελαφρά, στις μύτες των ποδιών σου θεωρείται βασικό προσόν στον κόσμο του Hollywood. Όπως και να έχει, το According to Jim, έχει κάποιες πολύ καλές στιγμές και του αξίζει μια θέση στο πάνθεον των μέτριων sitcom.

Εντάξει, όλοι αγαπάμε την Zooey Deschanel. Όμως, δεν μπορούμε να μην κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια, η οποία είναι πως το New Girl είναι μια, υπέροχα, μέτρια σειρά που ακροβατεί όσο περνάει ο καιρός με το να γίνει αδιάφορη. Μια κοπέλα μετακομίζει, έπειτα από έναν εξευτελιστικό χωρισμό, σε ένα εργένικο σπίτι το οποίο κατοικείται από τρεις νέους άνδρες. Καλή ιδέα, κακή εκτέλεση.

Το New Girl, πνίγεται στο μέλι και το cuteness χωρίς λόγο με μια Zooey Deschanel κολλημένη ακόμα στον ρόλο της στο 500 Days of Summer. Δεν μπορώ καν να υπολογίσω το πόσες φορές η παρέα τσακώθηκε σε ένα επεισόδιο και τελικά, την τελευταία στιγμή, βρέθηκαν όλοι μαζί να κάνουν κουράγιο στον εκάστοτε «ριγμένο» της ιστορίας σε μια τελευταία συγκινητική σκηνή. Δεν λέω, καλό και το μελό, αλλά με μέτρο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.