Πίπες Νταϊάνα: Cult Ελληνικές Διαφημίσεις από το Ένδοξο Τηλεοπτικό μας Παρελθόν

Ζούμε σε μια εποχή που οι διαφημίσεις μοιάζουν αποστειρωμένες. Οι περισσότερες εταιρείες φοβούνται να ξεφύγουν από τα συνηθισμένα ή να βάλουν λίγο παραπάνω χρώμα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι ζούμε και στην πιο ενδιαφέρουσα δεκαετία, ούτε πως ο κόσμος έχει όρεξη για φανταχτερές διαφημίσεις, τη στιγμή που δεν έχει καλά-καλά αρκετά χρήματα για να καλύψει τις βασικές του ανάγκες. Μην ξεχνάμε, επίσης, πως για να βγει μια τηλεοπτική παραγωγή πλέον στον αέρα, θα πρέπει να περάσει από πολλά μάτια και μυαλά, οπότε είναι φυσικό να μειώνεται ο αυθορμητισμός. Ένα είναι σίγουρο, τα πράγματα παλιότερα ήταν πολύ πιο απλά και έτσι υπήρχε μια κάποια ποικιλομορφία στον κόσμο της διαφήμισης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βγουν και πολλά διαφημιστικά που κινούνταν στα όρια της παράνοιας ή ακόμη και της γελοιότητας και αυτό είναι πολύ καλό για εμάς, τους λάτρεις του cult. Ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποιες «καμενιές» από το ένδοξο παρελθόν της ελληνικής τηλεόρασης.

Η συγκεκριμένη διαφήμιση αποτελεί μια cult οπτικοποίηση του σεξισμού. Ξεκινάμε με έναν τυπά που, για κάποιο περίεργο λόγο, μπαίνει στο σπίτι του έχοντας μια πουράκλα στο στόμα του, την οποία τινάζει σε κάθε του βήμα. Από πίσω τρέχει η «γυναικούλα» του με μια σκούπα και ένα φαράσι στο χέρι, προσπαθώντας να μαζέψει τις στάχτες του «πασά». Στο background παίζει μια μουσικούλα που θα μπορούσε άνετα να είναι από θρίλερ ή τσόντα. Αναρωτιέμαι, πότε ήταν cool να τινάζεις την πουράκλα σου στο πάτωμα του σαλονιού; Έπειτα από λίγο, ο «πασάς» αράζει στον «θρόνο» του και ακούμε έναν τύπο να συμβουλεύει -με φωνή που θυμίζει ραδιοφωνικό δελτίο ειδήσεων του '60- τη γυναίκα να σταματήσει να τον παίρνει από πίσω και να του κάνει μία πίπα. Προς στιγμήν, υπάρχει μία άβολη παύση και η τύπισσα σκύβει κάπως περίεργα, χαμογελώντας, αλλά η φωνή σώζει την κατάσταση εξηγώντας πως κυριολεκτούσε, όταν έλεγε τη λέξη «πίπα». Στην επόμενη σκηνή, βλέπουμε ένα μοντέλο να κάνει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο - δηλαδή, να τρίβει μια πίπα Νταϊάνα στο μάγουλο της (παραδεχτείτε το, όλοι το έχουμε κάνει έστω και μια φορά). Αξίζει να σημειωθεί, πως στη σκηνή με το τρίψιμο ακούγονται βογγητά, γεγονός που με κάνει να πιστεύω πως όντως πήραν τη μουσική από κάποια ερωτική ταινία και μάλιστα χωρίς να κάνουν τον κόπο να κόψουν ένα κομμάτι χωρίς επιφωνήματα πάθους. Το σλόγκαν «υγεία, καθαριότης, αρχοντιά» δεν χρειάζεται να το σχολιάσω. Είναι απλά υπέροχο.

Αυτό το διαφημιστικό είναι όντως κουκουρούκου. Αρχικά, θα πρέπει να δηλώσω πως είμαι τεράστιος fan της συγκεκριμένης γκοφρέτας. Ήταν από τα αγαπημένα μου σνακ, όταν ήμουν μικρός και τα άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα που περιείχε, ήταν τα αγαπημένα μου - ποτέ δεν θα ξεχάσω την περίοδο που είχαν βγάλει το άλμπουμ Scooby-Doo (εφόσον δεν έγινα παχύσαρκος τότε, δεν θα γίνω ποτέ). Βλέποντας το παραπάνω βίντεο πάντως, χάνω πάσα ιδέα. Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί παλιά πίστευαν πως τα κοριτσάκια περπατάνε χοροπηδώντας και κρατώντας τη φούστα τους με τον τρόπο που το κάνει η μικρή στην αρχή της διαφήμισης. Ειλικρινά, δεν έχω δει ούτε ένα παιδάκι να περπατάει έτσι στον δρόμο. Επίσης, πρόκειται για μεταγλωττισμένο -μάλλον σκανδιναβικής προέλευσης- βίντεο. Ο άνθρωπος που παίζει τον ψιλικατζή, συγνώμη που σας το λέω, αλλά δεν πείθει ως «κυρ Γιάννης» - πιο πολύ για «κυρ Γιόνας» μου κάνει. Το χειρότερο στην όλη φάση, είναι ο ηθοποιός που κάνει το σπικάζ. Πού τον βρήκαν; Τι σημαίνει η φράση, «με τα έξυπνα αυτοκόλλητα τσουίνς»; Κερασάκι στην τούρτα, το τραγούδι που προτρέπει τα ανήλικα να χαρίσουν μία Κουκουρούκου, για να κερδίσουν φιλάκι. Με δυο λόγια, να εξαγοράσεις το φιλάκι. Παιδιά, ξεκολλάτε, δεν υπήρχε περίπτωση να χάριζα ποτέ την Κουκουρούκου μου για ένα φιλάκι. Ειδικά, όταν μέσα στη συσκευασία υπάρχουν «έξυπνα αυτοκόλλητα τσουίνς».

Δεν ξέρω γιατί, αλλά την πρώτη φορά που είδα αυτό το κλιπάκι, τρόμαξα. Μπορεί να βγήκε το 1987, αλλά πιστεύω πως ακόμη και για τα δεδομένα της εποχής, τα συγκεκριμένα σχέδια ήταν ξεπερασμένα. Όπως και να 'χει, αυτό που βλέπουμε, είναι ένας ψυχωτικός ο οποίος αναρωτιέται συνεχώς που τρώνε όσοι περνάνε από δίπλα του. Μάλιστα, τους δείχνει την ώρα που ρωτάει και όλοι του απαντούν πως τρώνε στη συγκεκριμένη αλυσίδα ταχυφαγείων. Σε μια φάση βλέπουμε μια οικογένεια με ένα καροτσάκι μωρού, μέσα από το οποίο πετάγεται ένα βρέφος με φωνή νταλικέρη που κρατάει ένα τσιγάρο - προφανώς δεν θα είχε ανακαλύψει ακόμη την πίπα Νταϊάνα. Αφού ρωτάει τους πάντες, ο ήρωας μας αποκτά υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου, «Εγώ; Που τρώω εγώ;» και αμέσως ξεσπά σε ένα από τα πιο διαβολικά γέλια που έχω ακούσει στη ζωή μου. Αφού έχει πέσει το παλιό λόγκο της συγκεκριμένης εταιρείας, ο κυριούλης επιστρέφει, για να ρωτήσει ευθέως τον τηλεθεατή που τρώει. Προσωπικά, μου θύμισε αυτούς τους -κλασικούς- τύπους που μπαίνουν σε ένα κατάστημα και ζητούν πληροφορίες για τα μισά προϊόντα, χωρίς να πάρουν τελικά τίποτα. Είμαι σίγουρος πως, αν ο συγκεκριμένος χαρακτήρας υπήρχε στην πραγματικότητα, δεν θα πήγαινε ποτέ στο εν λόγω μαγαζί.

Κύριοι διαφημιστές, παρατήστε τα. Δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσετε ποτέ αυτή την τελειότητα. Οι τύποι το τερμάτισαν, χρησιμοποιώντας μόνο δύο λέξεις: «Μπάρμπα Μπεν». Ό,τι και να πω γι' αυτήν την τρομερή έμπνευση θα είναι λίγο. Η φάση βέβαια απογειώνεται, όταν σκάνε τα γραφικά και η αναφορά στην επεξεργασία «parboiled» που αφαιρεί την κόλα –wtf?- και γι' αυτό δεν λασπώνει ποτέ. Ειλικρινά, δεν πιστεύω πως αν κάποιος έκοβε τη συγκεκριμένη σκηνή -μαζί με το σπικάζ- και την κόλλαγε σε μία διαφήμιση από λάστιχα αυτοκινήτου, θα υπήρχε έστω ένας άνθρωπος που θα έλεγε, «Mα, τι λέτε; Αφού η μέθοδος parboiled εφαρμόζεται σε κόκκους ρυζιού» - θα περνούσε σαν όλες αυτές τις πληροφορίες που σου λένε και στις οποίες δεν δίνεις καμία σημασία, μιας και το μόνο που σε νοιάζει στα λάστιχα αυτοκινήτου, είναι η τιμή. Βασικά, η «μέθοδος paboiled» θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε - από κάποια τεχνική ζωγραφικής, μέχρι ολόκληρο κίνημα στον χώρο της ψυχολογίας. Από εδώ και πέρα, όποτε θέλω να το παίξω έξυπνος σε κάποια κουβέντα, θα αναφέρω τον συγκεκριμένο όρο σαν κάτι καθιερωμένο, χλευάζοντας όποιον δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται. Το μόνο που με μπέρδεψε στο σποτ, είναι πως αναφέρονται στο «Μπάρμπα Μπεν» σαν ρύζι, αλλά και σαν πιλάφι. Άραγε, είναι το ίδιο πράγμα;

Πρόσφατα έκανα μια μικρή έρευνα χρησιμοποιώντας ως δείγμα μερικούς καμένους φίλους μου και ανακάλυψα ότι δεν είμαι ο μόνος που μπέρδευε τον Στάθη Ψάλτη με τον Σωτήρη Μουστάκα. Αν τους μπερδεύετε και εσείς, να ξέρετε πως δεν είστε μόνοι και μάλιστα δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να φτιάξουμε μια σχετική ομάδα υποστήριξης. Το ξέρω πως δεν έχει σχέση με το διαφημιστικό, αλλά ήθελα να το βγάλω από μέσα μου. Ας περάσουμε όμως στο ψητό. Εντάξει, να δεχτώ πως βρισκόμαστε στο 1984 και ίσως ο τομέας της διαφήμισης να μην είχε προχωρήσει πολύ στη χώρα μας. Όμως, δεν γίνεται να βλέπεις το συγκεκριμένο βίντεο και να το εγκρίνεις, ενώ θέλεις να απευθυνθείς σε παιδιά. Μιλάμε για το απόλυτο ψυχεδελικό θρίλερ, που για να καταλάβεις τι συμβαίνει θα πρέπει να έχεις πάρει LSD. Γιατί να ντύσεις τον Μουστάκα Στρουμφίτα και να τον βάλεις να καλεί τον Δρακουμέλ, προσφέροντάς του Φατσούλες; Εκτός και αν είχες μπερδευτεί και εσύ, νομίζοντας πως έχεις κλείσει τον Ψάλτη, δεν ξέρω. Σοβαρά τώρα, η μουσική, οι εναλλαγές των σκηνών και των χαρακτήρων που υποδύεται ο υπέροχος ηθοποιός -που για να λέμε την αλήθεια, δεν πέρναγε και την καλύτερη φάση της καριέρας του στα 80s-  σε χαώνουν. Εντωμεταξύ, ο τύπος με το μικρόφωνο που κολλάει; Τι να πω, εγώ αν ήμουν παιδί και έβλεπα αυτή την creepy γιαγιά να τρώει Φατσούλες και να γελάει διαβολικά θα έπαιρνα Δρακουλίνια ή Φουντούνια, για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

Βρισκόμαστε στο μακρινό 1988 και η τεράστια επιτυχία της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ είναι ακόμη φρέσκια στο μυαλό των Ελλήνων. Συγχρόνως, ο Νίκος Γκάλης είναι κάτι σαν Έλληνας Τζόρνταν και λατρεύεται σχεδόν από όλους τους οπαδούς. Ό,τι έπιανε στα χέρια του, γινόταν χρυσός. Αν αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για πολύ πιο αθώες εποχές, θα καταλάβεις πως όποιο προϊόν και να διαφήμιζε, θα γινόταν αυτομάτως ανάρπαστο. Η συγκεκριμένη εταιρεία γαλακτοκομικών κατάφερε να τον κλείσει με σκοπό να προωθήσει το γάλα της. Τι κάνουν λοιπόν οι τύποι; Μα τι άλλο; Τον βάζουν να παίζει τάβλι με ένα φιλαράκι του σε ένα, ομολογουμένως εντυπωσιακό, σαλόνι με εσωτερική πισίνα, ενώ στο background ακούγεται μια ορχηστρική εκτέλεση του Final Countdown των Europe, του τραγουδιού δηλαδή που όλοι έχουμε συνδέσει με αυτή την επιτυχία. Το μόνο πρόβλημα, είναι πως ο Γκάλης ήταν αθλητής και όχι ηθοποιός. Μάλιστα, όντας Ελληνοαμερικανός, δεν το είχε και πολύ με τη γλώσσα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνεις τι λέει, όποτε μιλάει. Ο σκηνοθέτης πρέπει να πέρασε πολύ άσχημα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Πάντως, το κολπάκι που κάνει και βάζει καλάθι με κεφαλιά με ψάρωσε. Άρχοντας.

Αυθεντικός Χάρρυ Κλυν σε διαφήμιση για σοκολατούχο γάλα. Δεν ξέρω τι συνέβαινε στην Ελλάδα των 80s και όλοι τρίπαραν τόσο πολύ. Παρακολουθώντας το συγκεκριμένο κλιπ, ένιωσα σαν να με έχει πιάσει κόψιμο. Ο συνδυασμός του σοκολατούχου γάλακτος με το «φρικιό» που δεν μπορεί να ολοκληρώσει την ονομασία του, με έκαναν σχεδόν να τρέξω στην τουαλέτα. Κερασάκι σε αυτή την αηδιαστική τούρτα, η σκηνή που χύνεται το γάλα και αποκορύφωμα το κλείσιμο, στο οποίο ο Κλυν αρχίζει το «κα - κα - κακάο». Η απορία που μου δημιουργήθηκε βλέποντας το βίντεο, είναι η εξής: Πώς στο καλό παρουσίασε τη συγκεκριμένη ιδέα στον πελάτη ο εμπνευστής της; Ξύπνησε ένα πρωί, σίγουρος για την ιδέα που είχε κατεβάσει την προηγούμενη μέρα, ήπιε τον καφέ του, πήρε το αμάξι και μπήκε στο meeting room λέγοντας, «παιδιά, το 'χω, θα βάλουμε τον Χάρρυ Κλυν να τραγουδάει κο-κο-κο και θα χύνονται ποτήρια με γάλα, ενώ θα έχουμε και γυναίκες να χορεύουν γύρω - γύρω»; Βασικά, ακούγεται σαν κάτι που θα σκεφτείς μεθυσμένος στις πέντε το πρωί έξω από κάποιο μπαρ. Με λίγα λόγια, ήταν μια πολύ κακή ιδέα.

Κλείνω με το συγκεκριμένο διαφημιστικό της bibi-bo, όχι επειδή είναι από τα πιο καμένα που έχω δει, αλλά για να πω ότι δεν έχω ακούσει πιο χαζό όνομα για παιδικό προϊόν. Γιατί να ονομάσεις μια κούκλα bibi-bo; Δεν ακούγεται καν ωραίο, πιο πολύ θυμίζει στίχους από ρεφρέν σε τσιφτετέλι - ξέρετε, από αυτά που έχουν κάτι συνεχόμενα επιφωνήματα τα οποία δεν βγάζουν νόημα και ακούγονται λες και έπαθε εγκεφαλικό ο τραγουδιστής την ώρα της ηχογράφησης. Το διαφημιστικό κυλά ομαλά για περίπου οκτώ δευτερόλεπτα, μέχρι που ξαφνικά κάνει την εμφάνιση του ένας κούκλος -κυριολεκτικά- που ακολουθεί με το αυτοκίνητό του την bibi-bo, η οποία πάει στη δουλειά της με τη μηχανή και της κάνει καμάκι με τον πιο γλοιώδη και τρομακτικό τρόπο. Πραγματικά, δείτε πως επιμένει ο τύπος, ενώ η κοπέλα κοιτάει μπροστά με ένα παγωμένο βλέμμα και χωρίς να του δίνει σημασία (ΟΚ, ίσως παίζει ρόλο και το γεγονός ότι είναι μια πλαστική κούκλα). Βέβαια, απ' ότι βλέπουμε στη συνέχεια το ψηστήρι έπιασε και τα δύο πιτσουνάκια χορεύουν μπλουζ υπό το φως του φεγγαριού. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Περισσότερα από το VICE

H Ιστορία του Κωνσταντίνου Πάσσαρη, του πιο Σκληρού Κακοποιού της Ελλάδας

Πήγα στη Φινλανδία για Erasmus και Παραλίγο να Πεθάνω

Η Punk Κοινότητα που Αποφάσισε να Μολυνθεί με τον Ιό του HIV