Ο Gio Melody Ξέρει Ότι θα Είναι ο Πρώτος που Έκανε PBR&B Φάση στην Ελλάδα

Συνάντησα τον Gio Melody ένα απόγευμα Τρίτης, σ' ένα στενό στην Κυψέλη. Άραζε εκεί με φίλους του και άκουγαν μουσικές. Ήθελα να τον γνωρίσω εδώ και χρόνια, τόσο επειδή τον παρακολουθώ καλλιτεχνικά, όσο και για να δω αν όντως μοιάζουμε εμφανισιακά, όπως μου έχουν πει διάφοροι άνθρωποι κατά το παρελθόν. Ακόμη, μου είχαν κάνει εντύπωση κάποια quotes που ποστάρει στο Facebook καθημερινά, μέσα από τη σελίδα του.

Τελικά, όπως μου είπε, αυτά τα post είναι προγραμματισμένα πολύ καιρό πριν και, ουσιαστικά, αποτελούν προβληματισμούς του ή πράγματα που σκέφτεται απευθυνόμενος στον εαυτό του. Μάλιστα, κάθε μέρα που ξυπνάει, διαβάζει τι έχει ποστάρει και, ως δια μαγείας, ταιριάζει με το mood που έχει εκείνη τη στιγμή. Τη μέρα που συναντηθήκαμε, είχε γράψει: We all eating this year, remember my words. Κι αυτή η σκέψη, όντως, ήταν κάτι που τόνισε στη συνέντευξή μας εκείνη τη μέρα.

Δεν ξέρω αν μοιάζουμε, αλλά τον συμπάθησα. Αν και αντικοινωνικός -όπως λέει ο ίδιος- είδα έναν άνθρωπο που είχε να διηγηθεί πολλές ιστορίες από τη ζωή του - πότε στα αγγλικά και πότε στα ελληνικά.

Η ιστορία που ακολουθεί είναι του Gio Melody, όπως τη διηγήθηκε στον Παύλο Τουμπέκη.

Με είχαν πετάξει έξω από πολλά σχολεία. Όχι επειδή ήμουν κακός μαθητής, αλλά επειδή έκανα τρέλες.

Πάντα μου άρεσε η μουσική και, κυρίως, το hip hop. Η μάνα μου, όμως, άκουγε rock και επηρεάστηκα σίγουρα. Αργότερα, ανακάλυψα το R&B και ήρθε κι έδεσε.

Μια μέρα, όμως, ήπια τόσο πολύ αλκοόλ που έπεσα σε κώμα και η μάνα μου είπε «δεν μπορώ άλλο να σε ελέγχω», οπότε με έστειλε με εισιτήριο χωρίς επιστροφή στην Ελλάδα, στον πατέρα μου. Ήμουν 16. Δεν ήξερα κανέναν εδώ. Ερχόμουν μόνο τα καλοκαίρια με τους γονείς μου -πριν χωρίσουν- και πηγαίναμε σε ένα χωριό κοντά στην Ηγουμενίτσα.

Συνέχισα το σχολείο στην Αθήνα. Επειδή μιλούσα σπαστά ελληνικά, με έλεγαν Αλβανό ή Χίτλερ, επειδή είχα έρθει από τη Γερμανία - και άλλα τέτοια. Μερικές φορές χρειάστηκε να παίξω ξύλο, επειδή με κορόιδευαν για την προφορά μου. Βίωνα ένα είδος ρατσισμού. Στη Γερμανία δεν ήταν έτσι. Μεγάλωνα παρέα με Τούρκους, Ρώσους και Αλβανούς. Και η μάνα μου, με προστάτευε γενικά από τον ρατσισμό.

Μέχρι τα 22 μου, πάντως, έμενα στη Χαλκίδα με τον πατέρα μου. Οπότε, δεν κυκλοφορούσα νύχτα στην Αθήνα. Δεν είχα ούτε Ίντερνετ. Κάποια στιγμή, αγόρασα ένα synthesizer και ξεκίνησα να μαθαίνω μελωδίες. Είμαι αυτοδίδακτος. Αργότερα, έμαθα κιθάρα και φυσαρμόνικα. Ήθελα να είμαι όσο πιο ολοκληρωμένος γίνεται ως παραγωγός.

Στην Αθήνα ήρθα για να ζήσω στα 22-23 μου. Έμενα πρώτα στο Μαρούσι, μετά Κολωνό και έπειτα Κυψέλη. Πλέον, ζω τέσσερα χρόνια εδώ. Μου αρέσει αυτό το μέρος. Μου θυμίζει τη Γερμανία. Είναι πολυπολιτισμική η κατάσταση εδώ. Επίσης, στηρίζω την η afro-greek σκηνή της Κυψέλης. Έχω αρκετά έτοιμα κομμάτια με newcomers από εδώ. Θα κυκλοφορήσει σύντομα κι ένα track με τον Moose.

Αρχικά, έκανα μόνος μου μουσική. Είχα βρει στούντιο να γράφω, αλλά δεν κυκλοφορούσα κομμάτια μου ακόμα. Κάποια στιγμή, επικοινώνησε μαζί μου ο DJ Airth των Vegas. Πήγα σπίτι του και με φιλοξένησε. Βγήκαμε έξω, περάσαμε καλά και σε κάποια φάση μού πρότεινε να γράφω τα κομμάτια τους. Δεν ήταν όμως αυτό ακριβώς που ήθελα να κάνω. Έτσι, το ακύρωσα με ωραίο τρόπο.

Συνέχισα να γράφω κομμάτια και, κάποια μέρα, με πήρε τηλέφωνο ο DJ The Boy. Μου είπε ότι είχε ακούσει δουλειές μου και έτσι, βρεθήκαμε για καφέ στο Μαρούσι, όπου μου εξηγούσε τη φάση και τη σκηνή στην Ελλάδα. O Dj The Boy ήταν ήδη πρόσωπο της rap σκηνής. Λίγο καιρό μετά, τσακώθηκα πολύ με τον πατέρα μου, ο οποίος δεν ήταν υπέρ του να ασχοληθώ με τη μουσική. Έφυγα από το σπίτι και ο Boy με φιλοξένησε στο δικό του. Μέναμε μαζί και μοιραζόμασταν τα έξοδα. Σιγά-σιγά, με έφερε σε επαφή με πρόσωπα της σκηνής και κάθε φορά που συναντούσα κάποιον, μου έκανε εντύπωση ότι με ήξερε ήδη. Ήταν πολύ γαμάτο. Αργότερα, φτιάξαμε ένα σχήμα, τους Hype. Δεν κράτησε πολύ. Έπειτα, χωρίστηκαν οι δρόμοι μας. Ήθελα να κάνω πράγματα ως Gio Melody, όχι απλώς ως τραγουδιστής των Hype.

Λίγο καιρό μετά, με πλησίασε ο DJ Kas, ώστε να υπογράψω με την Panik, αλλά δεν «έκατσε». Γενικά, τότε, υπήρχε ένας σνομπισμός από τις δισκογραφικές. Για παράδειγμα, τους φαινόταν αλλόκοτο το γεγονός ότι είχα ψηλή φωνή και, για αυτό, ήθελαν να βάλουν κοπέλα να τραγουδά τα κομμάτια μου.

Συνέχισα να μπαινοβγαίνω σε στούντιο, να φτιάχνω beats, να στήνω τη φάση μου στην ουσία. Ήταν εντελώς αυθόρμητο όλο αυτό. Δεν είχα μέντορες, αλλά ήξερα ότι αυτή είναι η καύλα μου. Δεν το έκανα για τα λεφτά, το έκανα για να περνάω καλά - ίσως επειδή δεν είχα ζήσει εφηβικά χρόνια.

Σε κάποια φάση, έπαθα μια «καλλιτεχνική κρίση». Είχα χάσει τον δρόμο μου. Έβλεπα τον Tory Lanez, τον Drake, τον Pharrell Williams και σκεφτόμουν, «bro, θέλω να κάνω τέτοια μουσική, που θα βγει έξω». Έβλεπα τα videoclip μου και δεν μου άρεσε η ποιότητα. Άκουγα ξανά στίχους μου και ένιωθα ότι δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ, π.χ. τον Drake. Είμαι τελειομανής, γενικά. Προτιμώ την ποιότητα, παρά την ποσότητα.

Κάποτε, άραζα με έναν Αμερικανό καλλιτέχνη εδώ. Του έβαλα να ακούσει κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια μου. Όταν τα άκουσε, μου είπε «φύγε από εδώ, βγες στο εξωτερικό». Γενικά, διάβαζα κι άλλα τέτοια σχόλια - να βγω έξω. Ο τύπος αυτός, μου είπε, «Μπορείς να σβήσεις τα πάντα και να κάνεις μια επανεκκίνηση». Αυτή η κουβέντα μου έμεινε, διότι απώτερος σκοπός μου είναι οι δουλειές μου να αντέξουν στον χρόνο, να εμπνεύσουν τις γενιές που θα έρθουν.

Έτσι, αποφάσισα να κατεβάσω σχεδόν όλα τα κομμάτια μου από το κανάλι που είχα στο YouTube, πέραν κάποιων που μου άρεσαν όντως και ήταν άρτια ηχογραφημένα, όπως το Karma. Λίγο καιρό μετά, έχασα τον κωδικό για το κανάλι μου στο YouTube. Το εξέλαβα σαν σημάδι. Από τότε, απλώς ζω.

Ηχογραφώ δύο-τρία κομμάτια κάθε εβδομάδα, αλλά δεν με νοιάζει πότε θα τα κυκλοφορήσω - ξέρεις, για να παραμείνω hot. Fuck the hype. Άμα το 'χεις, το 'χεις. Ούτε με νοιάζει αν θα κάνω συνεργασία με κάποιον hyped καλλιτέχνη. Με ενδιαφέρει να ταιριάζει το vibe μας. Κι αυτό το τονίζω, διότι έχω αρνηθεί συνεργασίες στο παρελθόν και έχουμε παρεξηγηθεί. It is what it is.

Η μουσική μου θα έλεγα ότι έχει δύο πλευρές, όπως κι εγώ. Η μια πλευρά είναι ο δρόμος, αυτό που βλέπεις. Η άλλη πλευρά είναι πιο συναισθηματική. Τεχνικά, μου αρέσουν πολύ τα drummy beats (808) σε συνδυασμό με μελωδίες. Βέβαια, όταν είσαι πιο μελωδικός, πολλοί hip hoppers σε λένε soft. Το έχω αντιμετωπίσει αρκετά αυτό το στίγμα, ότι «αυτό που κάνεις είναι pop». Aυτό που κάνω, πάντως, θα έλεγα πως είναι PBR&B (εναλλακτικό R&B, σε ελεύθερη μετάφραση) και σε αυτή την «κατηγορία» ανήκουν καλλιτέχνες όπως οι Drake, The Weeknd, PartyNextDoor, Post Malone, 6lack κ.ά.

Μια μέρα «άνοιξα» ένα live του Νέγρου του Μοριά, εδώ στην Κυψέλη. Ήταν εκεί ο Κωνσταντίνος Νικηφοράκης (aka Black Athena). Γνωριστήκαμε και μου είπε ότι γούσταρε τη μουσική μου. Κάναμε ένα meeting και από τότε είμαστε μαζί σε αυτόν τον δρόμο. Από τότε, είμαι στην Jungle Juice.

Επίσης, τώρα πια, δεν έχω κόλλημα να γράφω μόνο εγώ τις μουσικές για τα κομμάτια μου. Πατάω και σε beats άλλων, όπως των Lindo, Dazedboi, Masla G κ.ά. Για παράδειγμα, το Cool που κυκλοφόρησε πριν λίγo καιρό, είναι σε beat του Mumuree, ενός ανερχόμενου παραγωγού, που μάλιστα ήταν έτοιμος να τα παρατήσει. Ο Mumuree μού είχε πει ότι ηχογραφεί με ακουστικά κινητού. Μου θύμισε εμένα κάποτε, που έγραφα κι εγώ με μούφα ακουστικά. Έτσι, του έστειλα 180 ευρώ, για να αγοράσει επαγγελματικά ακουστικά (σ.σ. γέλια).

Για το 2020, έχω να πω ότι ήρθα για να μείνω. Και θέλω περισσότερα. Πρώτα από όλα, όμως, θέλω να περνάω καλά, με τους ανθρώπους και τη μουσική μου. Θα βγάλω αρκετά κομμάτια φέτος. Επίσης, το επόμενο clip που θα βγει, θα είναι κι αυτό σε σκηνοθεσία Θοδωρή Σελέκου, όπως και το With Her που βγήκε σχετικά πρόσφατα.

Mέχρι πριν λίγο καιρό, δεν έβλεπα τη μουσική σαν business. Ήμουν απλώς ένα παιδί που μεγάλωνε και ήθελε να δημιουργεί. Τώρα, όμως, αρχίζω να το βλέπω έτσι. Διότι, έχω δοκιμάσει να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου και ξέρω ότι στη μουσική είμαι καλός. Είναι μαγκιά να βγάζεις χρήματα από τη μουσική και να γουστάρεις.

Δεν έχω σκεφτεί τι θέλω να πετύχω ακριβώς από τη μουσική. Ξέρω όμως ότι θα λένε πως ήμουν ο πρώτος λευκός απ' την Ελλάδα που έκανε PBR&B φάση, σε παγκόσμιο επίπεδο. Θέλω να δημιουργήσω άλλο ένα παρακλάδι. Πώς είναι τώρα η trap; Να υπάρχει και το PBR&B στο λεξιλόγιό τους.

Θέλω να πω κάτι ακόμη, πριν τελειώσει αυτή η συνέντευξη. Μου γράφουν συνέχεια σε σχόλια και σε μηνύματα ότι είμαι υποτιμημένος (underrated). Εγώ λέω, όμως, «ο καθένας στο πόστο του». Αν κάθομαι να σπάω το κεφάλι μου -«γιατί έτσι;» ή «γιατί αλλιώς;»- θα γίνω δυστυχισμένος. Έχω δει άτομα να σταματάνε τη μουσική επειδή τους χαρακτηρίζουν συνεχώς "underrated". Σίγουρα, σε αυτή τη ζωή δεν παίρνουμε ότι μας αξίζει. Η ζωή είναι άδικη, αλλά παίρνουμε ό,τι μπορούμε. Μόνο στις ταινίες υπάρχει happy end.

• Ακολουθήστε τον Παύλο Τουμπέκη στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Η Δίκη για τη Δυσοσμία που «Πνίγει» τη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι

Η Έλλη Τρίγγου Θεωρεί το Μπέργκερ Υπερεκτιμημένο

Έφαγα σαν τον Χριστό για μια Eβδομάδα και Έχασα 2,6 Κιλά