Ο Τύπος που Κατασκοπεύει με Webcams τα Σπίτια μας

Πρώτα άρχισα να βγάζω φωτογραφίες ανθρώπων στο δρόμο για να δω εάν θα μπορούσα να απαθανατίσω ενδιαφέρουσες στιγμές και αυτό με κάποιο τρόπο διογκώθηκε μέσα μου, κάνοντάς με να δοκιμάσω πόσο βαθιά θα μπορούσα να χώνω τη μύτη μου στις ζωές των άλλων. Ανακάλυψα ότι όντας απαρατήρητος ως παρατηρητής έχεις μια πιο ισχυρή επίδραση στην τελική εικόνα και κάνεις περισσότερες -ή τουλάχιστον διαφορετικές-ερωτήσεις. Όσο πιο απομακρυσμένος είμαι ως φωτογράφος, τόσο πιο περίεργες, πιο ηδονοβλεπτικές και καταχθόνιες γίνονται οι φωτογραφίες.

Άρχισα να βλέπω τις ζωντανές μεταδόσεις εικόνας από μη ασφαλείς κάμερες ασφαλείας, που χρησιμοποιούνται από υπεύθυνους στα χιονοδρομικά κέντρα, τους χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων ή τους αυτοκινητόδρομους. Αραιά και που όλο και κάποιου το σπίτι θα εμφανιστεί στην οθόνη. Στη συνέχεια ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Και με τακτική συχνότητα, όλως περιέργως, παιδικές κούνιες. Αισθάνθηκα παράξενα αλλά αλλόκοτα ισχυρός παίζοντας τον «σιωπηλό μάρτυρα» κι αυτό ήταν το συναίσθημα που ήθελα να μεταφέρω στους άλλους.

Πιστεύω ότι σε όλους αρέσει να κοιτάμε φωτογραφίες άλλων ανθρώπων όταν κάνουν διάφορα πράγματα, είτε είναι μεθυσμένοι ή γυμνοί διάσημοι άνθρωποι. Όταν πρόκειται για έναν συνηθισμένο άνθρωπο που τρώει πρωινό ή μια γυναίκα που πάει βόλτα τα σκυλιά της, τότε έρχεται η άβολη σκέψη ότι «Ίσως δεν θα έπρεπε να το παρακολουθώ». Αυτό νομίζω είναι που κάνει αυτές τις φωτογραφίες ενδιαφέρουσες. Κατά ένα περίεργο τρόπο, το βλέπω ως τον ηθικά αμφισβητήσιμο μικρό αδερφό της φωτογραφίας δρόμου.

Δείτε περισσότερη δουλειά του Zachary Pointon εδώ.