Ο LIAM (ΔΕΞΙΑ) ΚΑΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ Ο CAM, ΟΠΑΔΟΙ ΤΗΣ ΤΟΤΕΝΑΜ.
Μπορεί να έχουν περάσει 40 χρόνια, αλλά ο Ben Gilbert θυμάται το πρώτο ματς της Τότεναμ σαν να ήταν χθες. «Πήγα με τον μπαμπά μου και τον αδερφό μου για να δω ένα ματς Λιγκ Καπ μεταξύ Τότεναμ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ», λέει. «Ακόμα θυμάμαι ότι καθώς έφτανα στο γήπεδο είχα νιώσει δέος μπροστά στο μέγεθος του White Hart Lane, του γηπέδου μας».
Για τον Ben, το παιχνίδι ήταν μια μύηση και από εκείνη τη στιγμή και μετά κόλλησε. Δεν του άρεσε μόνο που περπατούσε στην κατάμεστη Tottenham High Street και να τον παρασέρνει μια θορυβώδης «θάλασσα» λευκού και μπλε. «Θυμάμαι ότι μικρότερος σκεφτόμουν πως πολλοί φίλοι μου δεν περνούσαν πολύ χρόνο με τους πατεράδες τους. Αλλά εμείς είχαμε το ποδόσφαιρο έτσι περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σήμερα είναι σειρά του Ben να πάει τον γιο του, τον Indigo, στο πρώτο του ματς. «Ενθουσιασμένος», λέει ο Indigo χαμογελώντας όταν τον ρωτάμε πώς νιώθει που θα δει τον Harry Kane, τον Son Heung-min και τους υπόλοιπους για πρώτη φορά από κοντά. «Αισθάνομαι ότι είναι πολύ συμβολική στιγμή», λέει ο Ben. «Νομίζω πως όταν καθίσω και είμαι στο γήπεδο μαζί του και βιώσει την εμπειρία των 60.000 ατόμων, είτε γίνει οπαδός της Τότεναμ όπως εγώ είτε όχι, νομίζω ότι έχει σημασία να έρχεσαι με τον γιο σου να δείτε ποδόσφαιρο».
Ο BEN GILBERT (ΔΕΞΙΑ) ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ, INDIGO.
Οι κοινές αναμνήσεις είναι τελικά ο λόγος που τα καθημερινά τελετουργικά είναι σημαντικά για τόσους πολλούς. Πατεράδες, μανάδες, κόρες, αδέλφια πηγαίνουν μαζί στον αγώνα, περπατάνε στους ίδιους δρόμους και στηρίζουν την ίδια ομάδα. Όλα αυτά περνάνε από γενιά σε γενιά. Μπορεί το White Hart Lane, που είδε για πρώτη φορά ο Ben πριν από 40 χρόνια, να έχει γκρεμιστεί και να έχει αντικατασταθεί από το λαμπερό και πελώριο Tottenham Hotspur Stadium, αλλά μιας και είναι σχεδόν στο ίδιο σημείο έχουν διατηρηθεί οι αγαπημένες συνήθειες. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα όταν μια ομάδα αποκτά καινούργιο γήπεδο. Τυχεροί οι οπαδοί των «Σπιρουνιών».
ΟΠΑΔΟΣ ΠΟΖΑΡΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΟΓΚΟ ΤΗΣ ΤΟΤΕΝΑΜ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ.
Για τον Rob White, η οικογενειακή ιστορία είναι ένα αναπόδραστο κομμάτι τού να είσαι οπαδός των Spurs. Ο παππούς του, Harry Evans, ήταν βοηθός του γνωστου προπονητή με τη διπλή νίκη Bill Nicholson. Ο πατέρας του, John White, επίσης κέρδισε το διπλό παίζοντας στην ομάδα όταν ήταν στις δόξες τους τη δεκαετία του ‘60 και έγινε θρύλος. Έχασε τη ζωή του όταν τον χτύπησε κεραυνός το 1964, στα 27 του, όταν ο Rob ήταν μόλις έξι μηνών.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Νομίζω ότι έχουμε έχουμε σχέση μίσους-αγάπης με τις ομάδες μας αλλά όσο κι αν μου τη σπάει καμιά φορά δεν μπορώ να την παρατήσω, υπάρχει μεγάλη σύνδεση για μένα», λέει ο Rob. Μένει πέντε λεπτά από το γήπεδο, ακούει τους πανηγυρισμούς όταν μπαίνει γκολ. «Ο μπαμπάς μου πέθανε όταν ήμουν μικρός και είναι παράξενη αίσθηση για μένα να σκέφτομαι ότι εκείνος και ο παππούς μου μάλλον περπατούσαν πολύ στους ίδιους δρόμους σε διάφορες φάσεις της ζωής τους».
Ο ROB WHITE ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ ΤΟΥ.
Ο Rob έχει διαρκείας και είναι μέλος του συμβουλίου του Tottenham Hotspur Supporters’ Trust, έτσι έχει διατηρήσει τη δέσμευσή του με την Τότεναμ. Επίσης έχει συμμετάσχει στη συγγραφή ενός βιβλίου, με τίτλο The Ghost of White Hart Lane, για τη ζωή του πατέρα του. Δεδομένης της ιστορίας της οικογένειάς του, η ανακατασκευή του γηπέδου του δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα. «Μου αρέσει το γεγονός ότι οι παμπ είναι οι ίδιες, ότι οι δρόμοι είναι ίδιοι, γιατί μπορώ να φαντάζομαι διάφορα», λέει.
Για άλλους, το να πηγαίνουν σε ματς της Τότεναμ είναι μια ευκαιρία να ενισχύσουν τις φιλίες τους. «Το τελετουργικό μου, τη μέρα του ματς, άλλαξε πολύ», λέει ο Liam, παλιός οπαδός. «Ερχόμουν με τον μπαμπά μου όταν ήμουν μικρότερος, αλλά τώρα δουλεύω με τον φίλο μου τον Cam και τον αδερφό του και συμμετέχω στην οικογενειακή κάρτα διαρκείας τους. Ένα πρωινό στο La Barca συχνά ακολουθείται από μπίρες στο Beehive, συνήθεια που θα είναι γνώριμη σε πολλούς που συρρέουν στο γήπεδο από το Σέβεν Σίστερς. Άλλοι πηγαίνουν στο High Cross ή στο Antwerp Arms, το οποίο σώθηκε το 2015 μετά από τοπική καμπάνια που υποστήριζαν πολλοί οπαδοί της Τότεναμ και το συμβούλιο οπαδών.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν ήταν παιδί, ο Liam αγάπησε το White Hart Lane και νοσταλγεί το παλιό γήπεδο. «Όταν ερχόσουν ένιωθες ότι όλοι υπέφεραν», λέει γελώντας. «Με αυτό το γήπεδο υπάρχει ένα επίπεδο προσδοκίας που δεν υπήρχε. Τότε ήταν πιο οικογενειακή φάση, ενώ τώρα με την ενέργεια και την ατμόσφαιρα είναι σαν event, σαν έξοδος».
Ενώ αυτό αναμφίβολα ταιριάζει μια ομάδα που έχει γίνει ακόμα πιο φιλόδοξη –μερικές φορές προκαλώντας και προβλήματα, όπως έχει δείξει η ανάμειξή τους στην αποτυχημένη αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Σουπερλίγκα– οι οπαδοί της Τότεναμ έχουν διατηρήσει την αίσθηση κοινότητας ακόμα και στο νέο πλαίσιο. Αυτό φαίνεται μοναδικά από τους Proud Lilywhites, τον επίσημο ΛΟΑΤΚΙ+ σύνδεσμο οπαδών.
ΜΕΛΗ ΤΩΝ PROUD LILYWHITES.
Η ομάδα που ιδρύθηκε το 2014 παρέχει ένα δίκτυο στήριξης για ΛΟΑΤΚΙ+ οπαδούς και κάνει εκστρατείες ενάντια στις διακρίσεις τις μέρες που έχει αγώνα. «Ένας από τους λόγους που ξεκινήσαμε να το κάνουμε ήταν ώστε να ξέρει ο κόσμος ότι πάντα θα υπήρχε κάποιος με τον οποίο να βλέπουν ένα παιχνίδι, είτε από κοντά είτε από την τηλεόραση», λέει η Chris Paouros, πρόεδρος των Proud Lilywhites. «Μπορεί να φαίνεται ασήμαντο αλλά για τους ανθρώπους μιας κοινότητας, που μπορεί να μην ένιωθαν πάντα ευπρόσδεκτοι στο ποδόσφαιρο, είναι σημαντικό να ξέρουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται όπως εκείνοι, που τους προστατεύουν, που μπορούν να πάνε μαζί τους σε έναν αγώνα».
Η CHRIS PAOUROS, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ PROUD LILYWHITES.
Η ρουτίνα της Chris τη μέρα του αγώνα έχει αλλάξει σημαντικά τα 30χρόνια που άρχισε να έρχεται στους αγώνες, ιδίως αφότου δημιουργήθηκαν οι Proud Lilywhites. Όταν ήταν 20κάτι έπινε όλη μέρα, στη συνέχεια έβλεπε το ματς με τη μακαρίτισσα σύζυγό της, Monica, και έτρωγαν κεμπάπ πριν το παιχνίδι στο θρυλικό Tottenham Star. Από τη δημιουργία της ομάδας και μετά, οι συναντήσεις έγιανε αναπόσπαστο κομμάτι της μέρας του ματς. «Είμαστε πολύ ζωντανή ομάδα. Όταν το οραματιζόμασταν, πριν από χρόνια, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα κάναμε τόσους πολλούς και καλούς φίλους».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ένα μέλος, ο Bobby, έχει ταξιδέψει από το Οχάιο για το ματς, αν και συνήθως ξυπνάει στις 6 το πρωί, φτιάχνει ένα Bloody Mary και παρακολουθεί από μακριά. Ένα άλλο μέλος, ο Kyle, έχει έρθει από το Λίβερπουλ για να συναντήσει μια ομάδα, πίνοντας ποτά και συζητώντας για τον αγώνα. «Ξεκινάς από νωρίς, πίνεις και στρώνεις στομάχι», λέει γελώντας. «Οι Proud Lilywhites είναι κάτι πολύ σημαντικό επειδή υπάρχει ακόμη ομοφοβία στο ποδόσφαιρο. Είναι καλό να υπάρχει ένα δίκτυο στήριξης για να μοιραστείς τις εμπειρίες σου και να μιλήσεις για τα πάντα, ξέροντας ότι υπάρχει μια ΛΟΑΤΚΙ+ ομάδα που σε καταλαβαίνει».
ΟΠΑΔΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ "NO.8 PUB".
Στο μεταξύ ο Craig έχει κατέβει με τρένο από Σκοτία, όπου είναι επίσης μέλος της λέσχης οπαδών Loch Lomond Spurs. «Συνήθως επικοινωνούμε με άλλες ομάδες στη Βρετανία και συναντιόμαστε», λέει. Ανάμεσα στα αγαπημένα του μέρη είναι δύο γνωστές παμπ για οπαδούς της Τότεναμ, η Bricklayers Arms και η No.8 – παλιότερα γνωστή ως The Bell and Hare. «Για μας δεν είναι μόνο τα 90 λεπτά, να πας στον αγώνα και να γυρίσεις σπίτι. Είναι όλο το σαββατοκύριακο, να μιλάμε με φίλους που δεν έχουμε δει καιρό και να απολαμβάνουμε τα πάντα».Για τον Craig ήταν πολύ σημαντικό που ανακάλυψε τους Proud Lilywhites, πριν από ενάμιση χρόνο. Κατά τη διάρκεια του lockdown, η ομάδα έκανε ψηφιακά τελετουργικά, με Zoom calls και WhatsApp chats, αλλά τώρα που μπορούν να συναντιούνται ξανά, οι online φιλίες ανάμεσα σε ανθρώπους που ζουν σε άλλες χώρες ή και ηπείρους μπορούν να επιβεβαιωθούν από κοντά. «Έχω βρεθεί σε πλήθη ποδοσφαιρόφιλων που άκουσα ομοφοβικά συνθήματα και τα λοιπά. Δεν έχω ξαναδεί κάτι σαν αυτή την ομάδα. Με τους Proud Lilywhites έχουμε φωνή».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, κάθε ποδοσφαιρόφιλος θέλει να νιώσει ότι ανήκει κάπου. Μετά από ενάμιση χρόνο εκτός παιχνιδιών λόγω COVID, αυτό μοιάζει πιο σημαντικό από ποτέ αυτήν τη σεζόν. Για τους οπαδούς της Τότεναμ, αυτό το συναίσθημα εμφανίζεται κάποια στιγμή καθώς έρχονται από το Σέβεν Σίστερς, το Έντμοντον ή το Γουντ Γκρίν, καθώς το γήπεδο προβάλει σαν φάρος που τους οδηγεί. Είναι ένα συναίσθημα ριζωμένο στους δρόμους του Τότεναμ, αλλά αδιαχώριστο από τους ανθρώπους διαχρονικά που δίνουν το νόημα στα τελετουργικά.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
